ଫୁଲ

ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠରେ ବିବିଧ ରୂପରେ 

ବିରାଜିଛି ରୂପବତୀ

କେବେ ତା ରୂପରେ କେବେ ମହକରେ

ବଢିଛି ହୃଦୟ ତାତି ।

ଯାଯାବର ଭଅଁର ଦେଖି ଶରୀର

ରହିଯାଏ ଚାହିଁ କ୍ଷଣେ

ପାପୁଲିଏ ଭାଗ୍ୟ ଥାଇ ତାର ପାଶେ

ସଭିଙ୍କର ମନ କିଣେ ।

ନରମ ଦେହରେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଛିଟା

ହରଇ ଭୋକର ରାତି

ଈଶ୍ୱର ମଥାରେ ଗୋଲାପୀ ଓଠରେ

ଗାଉଥାଏ ମଧୁ ଗୀତି ।

ଝର୍କା ସେପଟୁ ଦେଖି ତାଆ ଯୌବନ 

ବଖାଣେ ଶବ୍ଦରେ କବି

ଛାତିର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜାବୁଡି ଧରିଣ

ହସୁଥାଏ ଅହର୍ନିଶି ।

ପ୍ରେମୀଯୁଗଳଙ୍କ ପବିତ୍ର ସନ୍ତକ

ବିରହୀର ମଲାସ୍ୱପ୍ନ

ସମର୍ପି ହେବାକୁ ପ୍ରଭୁ ପାଦ ତଳେ

କରୁଥାଏ ଆମନ୍ତ୍ରଣ ।।