ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ହୋଇ

 ତା ମାଟି ଚନ୍ଦନ ତା କୋଳ ସପନ

       ସରଗ ଠୁଁ ସୁଖ ଯହିଁ

 ଧନ୍ୟ ମୁଁ ମଣୁଛି ଜନମିଛି ବୋଲି

       ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ହୋଇ ।

ଯା ପାଣି ପବନେ ଗଢା ଏ ଜୀବନ

       ସେଇ ମୋ ପୁଣ୍ୟ ଭୂଇଁ

 ପବିତ୍ର ହୋଇଛି ଜନମିଛି ବୋଲି

        ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ହୋଇ ।

 ତାର ଗାଥା କଥା ଟେକି ଦିଏ ମଥା

        ଗରବେ ଚାଲୁଛି ମୁହିଁ

 ଗାଇବି ତା ଜୟ ଜନମିଛି ବୋଲି

        ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ହୋଇ ।

 ତା ଯାତ୍ରା ପରବ ବଢାଏ ଗୌରବ

         ବଞ୍ଚିବା ଦିଏ ଶିଖାଇ

  ସୁଝିବି ତା ଋଣ ଜନମିଛି ବୋଲି

         ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ହୋଇ ।

  ବୀର ସୂତ ତାର ସାହସ ଆମର

         ବିଶ୍ୱାସ ଦିଏ ଜୁଟେଇ

  କାନ୍ଧ ଦେବି ତା ସୁଖ ଓ ଦୁଃଖରେ

         ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ହୋଇ ।

  ଗାଇ ଗାଇ କହେ ତା କାନନ ନଈ

         କର୍ମ କରରେ ଭାଇ

   ସୁକର୍ମ କରିବି ଜନମିଛି ବୋଲି

         ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ହୋଇ ।

   ଗୋଧୂଳି ଲଗନ ତା ପୁନେଇଁ ଜହ୍ନ

        କେଉଁଠି ମିଳିବ ନାହିଁ

   ସ୍ମୃତି ସେ ମୋର ଜନମିଛି ବୋଲି

         ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ହୋଇ ।

   ମୋ ଇଛା ଆଶା ତା ପଖାଳ କଂସା

          ଆତ୍ମା ଅମୃତ ସେଇ

   କହିବି ତା ମଜା ଜନମିଛି ବୋଲି

        ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ହୋଇ ।

   ତା ଗୀତଗୋବିନ୍ଦ ଭରେ ଦିବ୍ୟ ନାଦ

         ବିଶ୍ୱ ର ଅମୃତ ସେହି

   ଧନ୍ୟବାଦ ପ୍ରଭୁ ଜନ୍ମ ଦେଲ ମୋତେ

        ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ବନେଇ ।

  ତାର ମନ୍ଦିର ମଠ ଶାନ୍ତି ମୁକ୍ତି ବାଟ

       ମୁଖ୍ୟ ଯା କଳା ଗୋସାଇଁ

   ଆହା କି ସୁନ୍ଦର ଜନମିଛି ବୋଲି

         ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ହୋଇ ।

  ଯା କୋଳେ ମୋର ଏନ୍ତୁଡି ଜଳିଛି

         ଜଳିବ ମଶାଣି ଜୁଇ

  ମମତା ମୟୀ ସେ ଜନନୀ ମୋର

        ପବିତ୍ର ଓଡ଼ିଶା ଭୂଇଁ  ।



  ପୁଣ୍ୟ ଅରଜିଛି ଜନମିଛି ବୋଲି

        ଓଡ଼ିଆ ଟିଏ ହୋଇ ।