ନଗ୍ନ ପଥରର ଅକୁହା ବେଦନା

ଭଗ୍ନ ଶିଳାର ନଗ୍ନ କାୟାରେ

         କାହିଁକି ଥାପିଲ ମୋତେ ।

ନଗ୍ନ ଶରୀରେ ଶୃଙ୍ଗାର ରଚି

          ଉଭା ମୁଁ ଆଜି ଜଗତେ ।।

ମଗ୍ନ ହୃଦୟେ ଦଗ୍ଧ କାହାଣୀ

         ବିଦଗ୍ଧ ର ସ୍ମାରକ ବହେ।

ଲଜ୍ୟାଶିଳା ମୁଁ ବିବସ୍ତ୍ରା କନ୍ୟା

         ଲୋଲୁପ ଦୃଷ୍ଟି କୁ ସହେ।।

ହେ ଶିଳ୍ପୀ ତୁମ ନିହାଣ ମୁନେ

         ରଚିଲ କିଆଁ ଅଭିସାର ।

ନିନ୍ଦା ରଟାଇ ଲଲାଟେ ଆଙ୍କିଲ

          କଳଙ୍କ ର କଳା ଗାର ।।

ନିଜ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ନିଜେ ଥାପି ଦେଲ

         ମୋରି ରୂପରେ ତ ତୁମେ।

ତେବେ କିଆଁ ରେ ମୁଁହ ପୋତି ଦିଅ

         ଅନାଇ ପାରନା ମୋତେ ।।

ପାଷାଣ ମୁଁ ଯେ ନିର୍ଜୀବ କଣ୍ଢେଇ

           ମୁକ ମୁଁ ତ ପ୍ରତିବାଦେ ।

ଶୁଣି ପାରୁନା କି କ୍ରନ୍ଦନ ମୋର

            କାନ୍ଦୁଛି ପ୍ରଚଣ୍ଡ ନାଦେ।।