ନାରୀ

ଦେବୀ ସ୍ବରୂପିଣୀ ନାରୀ ତ ଅଟଇ ଦୁନିଆରେ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ

ସବୁକିଛି ସତେ ତା ପାଇଁ ସମ୍ଭବ ଜଗତେ ସିଏ ବଳିଷ୍ଠ ।

ନିଜ ଜୀବନକୁ ଉତ୍ସର୍ଗୀ କରେ ଜନହିତ ସେବା ପାଇଁ

ତ୍ୟାଗର ସଂଗୀତ ଗାଏ ଅପ୍ରମିତ ଖୁସିର ମହକ ଦେଇ ।

ନାରୀ ଛୁଇଁପାରେ ଆକାଶ ଶିଖର ଗଢେ ଯେ ସୁନା ସଂସାର

ଆଲୋକର ଦୀପ ଜଲାଏ ସର୍ବଦା ନାଶି ସବୁ ଅନ୍ଧକାର ।

ନାରୀ କରିଥାଏ ସୁରକ୍ଷାର ଯୁଦ୍ଧ ନିଜ ଜୀବନକୁ ଜାଳେ

ଜଗତ କଲ୍ୟାଣ କରିବା ପାଇଁ ତ ସବୁବେଳେ ସିଏ ଭାଳେ ।

ନିଜେ ଦୁଃଖେ ଥାଇ ଅନ୍ୟକୁ ହସାଏ ପାଇ ତ କଷ୍ଟ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ସହିଷ୍ଣୁତା ସିଏ ପ୍ରେମ ପ୍ରଦାୟିନୀ ଢାଳେ ଶାନ୍ତିର କରୁଣା ।

ନିଜେ ନ ଖାଇ ସେ ଅନ୍ୟକୁ ଖୁଆଏ ସେବା କରେ ସଭିଙ୍କର

ମମତା ଡୋରି ରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାନ୍ଧି କରିଥାଏ ଆପଣାର ।

ଯେତେ ଝଡଝଞ୍ଜା ଆସିଲେ ଜୀବନେ ମୁଣ୍ଡ ପୋତି ନିଏ ସହି

ସବୁବେଳେ ନିଜ କାମେ ମନ ଦେଇ ଦୁଃଖେ ସୁଖେ ହସୁ ଥାଇ ।

ନିଜ ଜୀବନକୁ ଖାତିର ନକରି ପର ଚିନ୍ତା କରେ ସଦା

ତଥାପି ମଣିଷ କରୁଛି ତାହାକୁ ଅପମାନ ଆଉ ନିନ୍ଦା ।

ତା ସମାନ କେହି ଦୁନିଆରେ ନାହିଁ ଅଟେ ଜନମ ଦାୟିନୀ

ହସେ ଯେ ତା ପାଇଁ ସାରା ସଂସାରଟା ତା ଗୁଣ ନାମ ବଖାଣି ।

ଋଣି ଯେ ସମସ୍ତେ ତା ପାଦପଦ୍ମରେ ଜଗତେ ସିଏ ମହାନ

ତା ପାଖରେ ସତେ ସଭିଙ୍କର ମନ ହୋଇଥାଏ ସଦା ଲୀନ ।