ମୃତ୍ୟୁ

ମୋତେ ଡରୁଛ?

କେବେ ତ ଦେଖିନ ମୋତେ,

ମୋ କଥା କେତେବା ଜାଣିଛ ?

ମୁଁ ଦେଖିବାକୁ କେମିତି,

ମୁଁ ହସେ ଅବା କାନ୍ଦେ !

ଖାଲି ଶୁଣା କଥାରେ ଡରିଲ

ଏତେ ଭରଷା କରିଗଲ?

କିଏ କହିଦେଲା ତୁମକୁ ମୃତ୍ୟୁ ବଡ ଭୟଙ୍କର

ମୃତ୍ୟୁର ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କଥା?

ଯିଏ ଥରେ ଦେଖିଛି ମୋତେ,

ଯିଏ ଥରେ ଜାଣିଛି ମୋତେ

ସିଏ କେବେ ଯାଇନି ତ ଫେରି,

ତେବେ ଏତେକଥା ତୁମେ କେମିତି ଜାଣିଲ ।

ହେ ବନ୍ଧୁ, ମୁଁ ଯେ ତୁମରି ସାଥିରେ ଅଛି

ତୁମ ଜନ୍ମର ପ୍ରଥମ ମୁହୂର୍ତ୍ତରୁ,

ପ୍ରତି କ୍ଷଣ ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ।

ତୁମେ ମୋତେ ପାରୁନ ଦେଖି,

ଦେଖିବାକୁ ଚାହୁଁନ ବି କେବେ,

ଭଲ ପାଅ ନାହିଁ ମୋତେ,

ଶୁଣା କଥାରେ କେତେ ଘୃଣା କର ସତେ !

ମୁଁ ତୁମ ପାଇଁ ଆସିବି, ତାଙ୍କରି ପାଇଁ ବି,

ସବୁରି ପାଇଁ ଆସିବି ଦିନେ ଠିକ୍ ସମୟରେ ।

ନା' ସମୟ ଆଗରୁ ନା' ପଛରେ,

ମୁହୂର୍ତ୍ତକର ଫରକ ବି ରହିବନି ।

ତୁମେ ଦିନେ ଆସିଯିବ ମୋ ସାଥେ,

ଏଇ ଶୂନ୍ୟତାର ସଂସାରରେ,

ଏଇ ଶୂନ୍ୟ ବି ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ପରମ ଆନନ୍ଦରେ ।

ନା' ଏଠି କଷ୍ଟ ଅଛି, ନା' ଆନନ୍ଦ,

ନା' ଲୁହ' ନା' ହସର ଜୁଆର ।

ଆସକ୍ତିର ବହୁ ଦୂରେ ନିରାସକ୍ତର ଏ ଦୁନିଆ,

ନା ଏଠି ସମ୍ପର୍କ ଥାଏ,

ନା କେହି ବନ୍ଧୁ ନା କେହି ଶତ୍ରୁ,

ନା କିଛି ମାୟାର ବନ୍ଧନ,

ନିର୍ମାୟା, ନିର୍ଲିପ୍ତ, ଅନାଶକ୍ତର ଏ ସଂସାର ।

ଲୋଭ ନାହିଁ, ହିଂସା ନାହିଁ,

ନାହିଁ ପ୍ରେମ ନାହିଁ ବିରହ ଜନ୍ତ୍ରଣା ।

ରୂପ ନାହିଁ, ଯୈବନ ନାହିଁ,

ନାହିଁ କିଛି ବୟସର ଫରକ,

ନା କାମ କାମନାର ଜ୍ୱଳନ,

ନା' କ୍ଷୁଧା, ନା' ତୃଷା ନା' ଲୋଭ ଅଂହକାର,

ନା' ଜନ୍ମ ନା' ପୁଣି ମୃତ୍ୟୁ ।

କିଛି ନାହିଁର ଏ ଦୁନିଆ ମୋର,

ଏଇ ଶୁନ୍ୟତାରେ ନିରାନନ୍ଦ, ନିରାଶକ୍ତ

ନିର୍ଲିପ୍ତତାର ପରମାନନ୍ଦକୁ କାହିଁକି ଡରୁଛ?

ଥରେ ଦେଖା ହେଲା ପରେ,

ତୁମେ ମୋର ହୋଇଯିବ ଆଉ ମୁଁ ତୁମର,

ତୁମ ମୋ ମଝିରେ ଆଉ କେହି ନାହିଁ ।

ନା ତୁମେ ପାରିବ ଯାଇ, ନା ତୁମେ ଯିବାକୁ ଚାହିଁବ

ମୋର ନିବିଡ ବାହୁ ବନ୍ଧନରୁ ।

ମୁଁ କେବଳ ଦେଇପାରେ ସମସ୍ତ କଷ୍ଟରୁ ମୁକ୍ତି,

ସମସ୍ତ ମାୟାରୁ ମୁକତି, ଭୂଲିଯିବ ସବୁ ଅନୁଭୂତି,

ମୁଁ ମୁକ୍ତିଦାତା ପରମ ମିତ୍ର ତୁମରି ।