ମୋ ଗାଆଁ

କବିତା - ମୋ ଗାଆଁ

ରଚନା - ମିଶ୍ର ହୃଷିକେଶ

ଦୁରାଭାଷ - ୯୫୫୬୭୫୬୭୫୬

ସରଗକୁ ସିଡ଼ି ନାହିଁ ବୋଲି ଯିଏ

କହିଦେଇ ଗଲେ ଚାଲି,

ଇଛା ହୁଏ ଥରେ ତାଙ୍କୁ କହିବାକୁ

ଆସ ଆମ ଗାଁଆ ବୁଲି।। ୧

ଇନ୍ଦିର ଦେବତା ସରଗେ ଯତନେ

ଯାହା ସବୁ ଦେଲା ଖଞ୍ଜି,

ସେସବୁ ଦରବ ମୋ ଗାଁଆ ରେ ମିଳେ

ଅଛି ତାର ସବୁ ମଞ୍ଜି।। ୨

ଦେବତା ସକଳ ହୁଅନ୍ତି ବିକଳ

ମଣିଷ ଜନମ ପାଇଁ,

ମୋ ଗାଆଁ ମନ୍ଦିରେ ଆଳତି ବେଳରେ

ସତେ କି ଆସନ୍ତି ଧାଇଁ।। ୩

ପୂରୁବ ଆକାଶେ ସୁରୁଜ ଉଇଁଲେ

ଦାଣ୍ଡରେ ମୁରୁଜ ହସେ,

ଗୋବର ଧୌତ ଚାଳ ଛପର ମୋ

ଆହା କି ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ।। ୪

ଗାଆଁ ଭୁଆସୁଣି ସଜ ହୋଇ ପୁଣି

ଆସୁଥାଏ ଯେବେ ଚାଲି,

କି ରମ୍ଭା ଉର୍ବଶୀ ସ୍ୱର୍ଗର ରୂପସୀ

ଲାଗେ ସବୁ ତୁଛ ଖାଲି।। ୫

ଗଛ ଛାଇ ତଳେ ଦ୍ବୀପହର ବେଳେ

ପଶା ପାଲି ଖେଳ ବେଳେ,

ଭୁଲି ଯାଏ ମୁହିଁ ଦୁଃଖ ଜୀବନର

ଗାଆଁ ବୃଦ୍ଧଙ୍କର ମେଳେ।। ୬

ମନେ ପଡେ ଯେବେ ଗାଆଁ ଚାଟଶାଳୀ

ଲୋତକ ପଡଇ ଝରି,

ଅବଧାନଙ୍କର ପଣିକିଆ ଘୋଷା

କିଏ ହେବ ତାଙ୍କ ସରି।। ୭

ଗୋଧୂଳି ବେଳରେ ମୋ ଗାଆଁ ମନ୍ଦିରେ

ସନ୍ଧ୍ୟା ଦୀପ ଯେବେ ଚଢ଼େ,

ମୋ ଗାଁଆ ଘରଣୀ ସଜବାଜ ହୋଇ

ଭାଗବତ ବସି ପଢେ।। ୮

ଭୂଗୋଳ ପୋଥିର ପୃଷ୍ଠା କୁ ମଣ୍ଡନ

ନ କରି ପାରେ ମୋ ଗାଁଆ,

ତଥାପି ମୋ ଗାଆଁ ସରଗଠୁ ବଡ଼

ରଖିବି ତାହାର ନାଆଁ।। ୯

ଭାଷେ ହୃଷିକେଶ ହୋଇ ତାର ଦାସ

ତା ପୟରେ ରଖି ଲୟ,

ଏ ସାରା ଦୁନିଆ ମନେ ରଖିଥିବ

ମୋ ଗାଆଁ ର ହେବ ଜୟ।। ୧୦.