ମାୟା

ମାୟାବାଦିନୀ ତୁମେ

ଅବଶ୍ୟ ମୁଁ ଜାଣେନା

ତତଲା ମରୁଦ୍ବୀପେ

ସତେକି ମୃଗତୃଷ୍ଣା ।

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ରଙ୍ଗ

ଦେହରେ ବୋଳି ତୁମେ

ପହିଲି ସାକ୍ଷାତରେ

ମାୟା ରଚିଲ ମନେ ।

ପାହାନ୍ତି ତାରା ସମ

ସକାଳେ ଲିଭିଯାଅ

ଏଇନେ ଥାଅ ପୁଣି

କ୍ଷଣିକେ ଲୁଚିଯାଅ ।

ତୁମେହିଁ ମୋ କଳ୍ପନା

ତୁମେହିଁ ସମ୍ଭାବନା

ଭଙ୍ଗୁର କାଚଘରେ

ଖୋଜେ ତୁମ ଠିକଣା ।

ମାୟାର ନଗରୀରେ

ତୁମେକି ମାୟାବିନୀ

ପହିଲି ଆଷାଢରେ

ଅବୁଝା ମଉସୁମୀ ।

ଫେନିଳ ସାଗରରେ

ଉତ୍ତାଳ ଉର୍ମିମାଳା

ନିଦୁଆ ଆଖିଠାର

ସତେକି ପ୍ରୀତିଝରା ।

ତଥାପି କେବେ ପୁଣି

ପାଏନି ପରିଚୟ

ଇନ୍ଦ୍ରଜାଲର ମାୟା

ମନେ ସଞ୍ଚାରେ ଭୟ ।

ନେପଥ୍ୟ ନାୟକ ମୁଁ

ଚାଲୁଛି ଏକାଏକା

ଜୀବନ ତରଙ୍ଗ ମୋ

ଲାଗଇ ଫିକାଫିକା ।

ଉଦବେଳିତ ଭାବନା

ହୃଦୟେ ବାନ୍ଧେ ବସା

ଶକୁନିର କପଟ

ସତେକି ପାଲିପଶା ।

ଅପହଞ୍ଚ ଲାଗଇ

ଆମ ସମ୍ପର୍କ ଡୋର

କାହାକୁ ଦେବି ଦୋଷ

କିଏ ବା ଆପଣାର ।

ମାୟାର ପ୍ରହେଳିକା

ଏବେବି ଆଚ୍ଛାଦିତ

ତୁମେତ ବହୁରୂପୀ

ମାୟାରେ ବିଜଡିତ ।

ମୁଁ ଏକ ତରୁହୀନ

ନିର୍ଜନ ବାଲିସ୍ତୁପ

ଆଙ୍କିବି କାହାପାଇଁ

କାହାର ପ୍ରତିରୂପ ।