ମାଆ ବିରଜା

ଯାଜପୁରେ ରହି ଭକ୍ତ ମନ ମୋହି

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପାଏ ପୂଜା

ଡାକିଦେଲେ ଥରେ ଜବାବ ଦିଅଇ

ସେହି ମୋ ମାଆ ବିରଜା ।

ପୁଣ୍ୟ ବୈତରଣୀ କୁଳୁ କୁଳୁ ହୋଇ

ପାଦ ତଳେ ଯାଏ ବହି

କେତେ ସାଧୁ ସନ୍ଥ ସ୍ନାହାନ କରିଣ

ମୁକତି ଯାଆନ୍ତି ପାଇ ।

ଅଯୋନି ସ୍ତମ୍ବୁତା ମାଗୋ ଶୈଳ ସୁତା

ମାଆ ମୋର ବିରଜାଇ

ତୋର କୃପା ବଳେ ମୁକ ବୋଲେ ଭାଷା

ପଙ୍ଗୁ ଗିରି ଲଙ୍ଘିଯାଇ ।

କରୁଣାମୟୀ ତୁ ତୋର କୃପା ବଳେ

ଉଡ଼ୁ ତୋ ବିଜୟ ଧ୍ବଜା

ମୁହିଁ ଦିନ ହୀନ କରୁଛି ଜଣାଣ

ତୋ ପାଦେ କରି ଗୁହାରି ।

କୃପା କରିଥିବୁ ଏ ଅଧମ ପ୍ରତି

ଦେଇଟିକେ କୃପାବାରି

ତୁ ଦୟା ନକଲେ ଭାସିବ ଅନାଥ

ତୁ, କି ହବୁ ଆଉ ଖୋଜା

ପାପ ସଂହାରଣେ ବୀର ସୃଷ୍ଟି କରି

ବୋଲାଉଛୁ ତୁ ବିରଜା ।