କ୍ରିଷ୍ଣା :

ଜାଣେନି

କେମିତି ହେଲି ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ବାହୁ ?

କେମିତି

ନୀଳ ନୀଳ ମେଘରେ

ଢାଙ୍କି ହେଇଗଲା

କଣିକାଏ ଲାଜ ?

ଅଚାନକ ସ୍ଥିର ହେଇଗଲା

ସମୟର ପ୍ରବାହ

ବହଳ ଅନ୍ଧାରରେ

ଉଜ୍ୱଳ ବଳୟର ବ୍ୟାପ୍ତି

ଶବ୍ଦ ଦୃଶ୍ୟ ସ୍ପର୍ଶ ଗନ୍ଧର ଅନୁପସ୍ଥିତି

ଅଖଣ୍ଡ ଶୂନ୍ୟତା....

ମୁଁ ଚାଲିଥିଲି

ମୋରି ଭିତରେ

ଉନ୍ମୁକ୍ତ ବିଭୋର ହୋଇ ।

ତୁମେ

କୋଟି ବସ୍ତ୍ରରେ ଅଚ୍ଛାଦିତ ହେଉଥିଲ

ନିଜେ ନିଜେ...

ଭାବର ଅଭାବରେ

ଏଇଥିଲା ମୋର ଶେଷ ସମର୍ପଣ

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ହସି

ତୁମେ ତଥାପି ଯାଚୁଥିଲ ବନ୍ଧନ...!!