ହେ କୃଷ୍ଣ

ଝୁରୁଛନ୍ତି ରାଧାରାଣୀ କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଜାଣି

ଅନ୍ତର ବେଦନା ଚାପି ରଖନ୍ତି ମନେ

ପୀରତି ଫାନ୍ଦରେ ଛନ୍ଦି ଛାଡ଼ିଗଲେ ଗୋପଶିରୀ

ଆଖିରୁ ଝରାନ୍ତି ଲୁହ ଗୋପରେ ଜନେ ।।

କାନ୍ଦିକହେ ନନ୍ଦରାଣୀ ଶୁଣରେ ତୁହି କନ୍ହେଇ 

ତୁ ଗଲେ କେମିତି ଆମ୍ଭେ ବଞ୍ଚିବୁ ଧନ 

ତୁ ଅଟୁ ଜୀବ ଜୀବନ ତୁ ଗଲେ ଝୁରିବ ପ୍ରାଣ 

ତୋ ବିନେ ଅନ୍ଧାର ଦିଶେ ମୋର ନୟନ ।