ହେ କବି

ନିଃଶବ୍ଦ ରେ ଶବ୍ଦ ଝଙ୍କାର ତୋଳୁଛି

କବି ପ୍ରାଣୁ ଝରେ ମଧୂ।

ବେଦନା ସିକ୍ତ ପ୍ରାଣେ ପ୍ରାଣେ ଭରେ

ଅମୃତର ମହାସିନ୍ଧୁ ।।

ଜାଗ୍ରତ ପ୍ରହରୀ ଦେଶ ମାତୃକାର

ମସୀକୁ କରିଛି ଅସି ।

ଶାଣିତ କଟାକ୍ଷେ ଶୀର ଛେଦେ କାର

କୁକର୍ମ କୁ ଦିଏ ଝାସି ।।

ନବ ଜାଗରଣ ଜନ୍ମ ଦିଏ ସିଏ

ମାଟିର ସମ୍ମାନ ପାଇଁ ।

କହୁ କିଏ ଅବା ବଡ଼ କି ସାନରେ ତାକୁ ତ ବାଧଇ ନାହିଁ।।

ଜନମ ଲଭି ଏ ପବିତ୍ର ଭୁଇଁରେ

ବାର୍ତ୍ତା କେତେ ବୁଣେ ମନେ।

ଦୋହଲାଏ ହିଆ ପଥର ହେଉବା

ତାର ସେ ଲେଖନୀ ମୁନେ ।।

ପ୍ରେମର ପିଆଲା , ବିରହର ଜ୍ବାଳା,

ପ୍ରକୃତି ରାଣୀର ଶୋଭା ।

କଳ୍ପନା ରେ କବି ସଜାଇ ବସୁଛି

ଆହା କେଡ଼େ ମନଲୋଭା ।।ଶବ୍ଦର ଚାତୁରୀ ଅବା ସେ ସୁନ୍ଦରୀ

ଇଶାରାରେ କରେ ବଶ ।

ତା ପ୍ରେମରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇଛନ୍ତି ବନ୍ଦୀ

ମେଣ୍ଟୁନି ତ କା'ର ଶୋଷ ।।

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳ ହସ କାନ୍ଦ ରୁଷା

ନିଖୁଣ ଚିତ୍ରଣ ଲଭେ।

ପରିବର୍ତ୍ତନ ର ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ସାଜି

ଠିଆ ସେ ସମାଜ ଆଗେ ।।

ପରେଶ ଚନ୍ଦ୍ର ଦାସ,ଗୋପାଳପୁର,ଭୋଗରାଇ,ବାଲେଶ୍ୱର।