ଦିଗନ୍ତର ଯାତ୍ରୀ

ଦୂର ସେଇ ଦିଗନ୍ତରେ

ଯେଉଁଠି ଆକାଶ ପୃଥିବୀ ମିଶିଲା ମିଶିଲା ପରି ଲାଗେ

ଯେଉଁଠି ଜନ୍ମ ନେଉଥାଏ ଆଶାର ବର୍ଷା ବିନ୍ଦୁ

ମେଘର କବରୀ ତଳେ

ପୁଣି ବିଜୁଳିର ଶକ୍ତ ପ୍ରହାରରେ

ଭୟପାଇ ଦାନା ବାନ୍ଧେ

ଆଉ ଝରିପଡ଼େ ପୃଥିବୀ ଉପରେ

ଯେଉଁ ପୃଥିବୀକୁ ଆକାଶଟା ପ୍ରାଣଭରି ଭଲ ପାଏ

ଆଉ ପୃଥିବୀ ଆକାଶକୁ ! 

ଶେଷକୁ ପବନଟା ବି

ସେଇ ପ୍ରେମ ନଈରେ 

ସମ୍ପର୍କର ଗୋଟେ ଆଦେଖା ସେତୁ ସାଜିଯାଏ 

ଯେଉଁଠି ଚାଲୁ ଥାଏ ମୁଁ ନିସଙ୍ଗ ପଦାତିକଟେ ସାଜି

ପୁଣି ଗୋଟେଇ ଚାଲିଥାଏ

ଅଦିନରେ ଝରି ପଡୁଥିବା 

ମୋ ମୃତ ଆଶା ସବୁଙ୍କୁ 

କବର ଦେବାକୁ ହୃଦୟର ଶ୍ମଶାନ ଭୁଇଁରେ ।