ଭଂଗ୍ନାଶର ଅଭିମାନ

କିଏ ସେ କର୍ତ୍ତା !

କାଇଁ ଏତେ ନୂତନତା

ମୁଁ ତ ଭାଙ୍ଗେ

କାଇଁ ସେ ଯୋଡ଼େ !

ଆକ୍ରମଣେ ମୋର

ହୋଇ ପରାସ୍ତ

କାଇଁ ସେ ଆଣ୍ଠାଏ  ।

ପରାକ୍ରମେ ଉଠି ପୁଣି

କାଇଁ ନୂତନତାର ବୀଜ ବୁଣେ ।

ଅର୍ବାଚୀନ ଦୃଶ୍ୟର ଦ୍ୱାହି ଦେଇ

ମତେ କାଇଁ ଏଠି ଟାଣେ ।

ଯଦି ଥିଲା ନୂତନତାର ଆଶା

ଭଗ୍ନାଂଶର ଅବଶେଷ ହୋଇ

ନିସ୍ତେଜ ହୋଇଯିବି ଏହି କ୍ଷଣେ ।।