ବେଡି

ସେଇ ପରିଚିତ ସ୍ୱର, 

ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା ପବନ, 

ଦମକାଇ ଦେଲା ପରି ଶୁନଶାନ ।

ପୁଣି ଥରେ ସେ ଡାକି ଆସିଛି, 

ସେଇଠିକୁ ଯିବାକୁ, 

ସେଠିକୁ, ଯେଉଁଠିକୁ ତାକୁ ବାରମ୍ବାର ଯିବାକୁ ପଡିଛି l 

ଏଥର କିନ୍ତୁ ବହୁତ ଦୂରକୁ 

ମା ର ପଣତ କାନି ଠୁ, 

ପିତାଙ୍କ କଡା ନିଘା ଠୁ, 

ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କ ସ୍ନେହ ମମତା ଠୁ, 

ଏକ ନିଷ୍ଠୁର ଶୃଙ୍ଖଳକୁ ମାନିବାକୁ,  

ଯାହା କପାଳ ଚିରି ଲେଖା ହୋଇ ଯାଇଛି, 

ଅନନ୍ତ ସମୟର ବୁକୁ ଚିରି l

ଯେଉଁଠି ଚଢିବାକୁ ପଡିବ ପାହାଚ ପରେ ପାହାଚ, 

ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ପଡିବ ବତାସର ମୋଡ l

ସବୁ ଅଦମ୍ୟକୁ ସାକାର କରି, 

ନିଜର ଦସ୍ତଖତ କରିବାକୁ, 

ସମୟ ଚୁପ ଚାପ ଡାକି ନିଏ l

ବାଟସାରା କେତେ ଖୋଲା ଆକାଶ, 

ପାଗଳ ହୋଇଯିବାର ରାସ୍ତା, 

ମାତ୍ର ପାଦ ଅଟକି ଯାଏ, 

ସେ ନିୟମକୁ ମନେପକାଇ l

କାରଣ, ସେ ଝିଅଟି ଏ, ନାରୀ ଟି ଏ, 

ଏ ବେଡି ତା ପାଦ ରେ କାଲି ବି ଥିଲା, 

ଆଜିବି ଅଛି, ଆଉ ରହିଥିବ, ତା ଇଛା ବିରୁଦ୍ଧରେ l