ଅନ୍ଧାର ରାତି

ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ଅନ୍ଧାରକୁ

ଫୁଲଟିଏ ଫିଙ୍ଗିଲି

ହଜାଇ ବସିଲି,

ନିଃଶ୍ବାସ, ବିଶ୍ବାସ। ।

ଚଉଦିଗ ମହମହ ବାସୁଥିଲା।

ମଧୁମାଳତୀର ବାସ

ଗୋଳେଇ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା

ଶୂନ୍ଯତାରେ।

ତୁମ ନରମ ଆଲିଙ୍ଗନର ମତୁଆଲା ପଣରେ

ହାରିଯାଉଥିଲା ପବନ।

ଆକାଶ ଭର୍ତ୍ତି ତାରା,ପଣତରେ ମୋର

ଅଥଚ ଗଙ୍ଗଶିଉଳୀର ଆୟୁଷ !

ମାୟାମୃଗ ସଦାକାଳେ ରଚୁଥାଏ ପ୍ରହେଳିକା।

କେଉଁ ମାଲ୍ଯାଣୀର ମାୟାମନ୍ତ୍ରରେ

ମେଣ୍ଢା ପାଲଟିଯାଏ

ମୋର ପ୍ରାପ୍ତି, ମୋର ବିହଙ୍ଗମ ପଣ।।

ସମୁଦ୍ରେ ଶୋଷ ନେଇ

ଶୋକ ସନ୍ତାପିତ ହୃଦୟରେ

ତୁମ ଓଠର ସ୍ପର୍ଶ

କଡ ଲେଉଟାଉ ଥାଏ, ଜହ୍ନର ଛାଇରେ। ।

ସ୍ବପ୍ନ ବିଭୋର ମୁହୂର୍ତ୍ତମାନଙ୍କୁ ବିଦାୟ ଦେବାକୁ ହୁଏ।

କେରି କେରି ନିଃଶ୍ବାସର

ଅସହାୟତା।

ପକ୍ଷୀଟିଏ ମୁଁ

ପିଞ୍ଜରା ଭିତରେ ।

ଡେଣା ଫଡଫଡର ବିରାମ କାହିଁ ?