ଆତ୍ମୀୟତା

ବୟସର ଛାପ ପଡୁ

ଅବା ରଙ୍ଗରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସୁ,

ଆସେନି ମଳିନତା

କି,

ଛୁଇଁପାରେନି ସମୟର ଦାଗ;

ଆସେ ଝଡ଼ ଝଞ୍ଜା, କେତେ ଖରା-ଛାଇ

ଆଧୁନିକତାରେ ଧୋଇ ହେଇଯାଏ ମଣିଷ,

ହେଲେ ଆତ୍ମୀୟତା

ଠିକ୍ ସେଇମିତି ଥାଏ,

ଝଟକୁଥାଏ ରୂପା ଜହ୍ନ ପରି

ଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା କଳଙ୍କର ଦାଗ;

ଅଜସ୍ର ଅସନ୍ତୋଷ ର ବହ୍ନି

ଅବା ରାଗ ରୁଷା ଅଭିମାନ

କରିପାରେନି ହଲଚଲ

କେବେ କୋଉଠି ଦେଖାହେଲେ

ଝରିଯାଏ ମୃଦୁ ହସଟିଏ ସ୍ବତଃ

ଆତ୍ମୀୟତାର ହସ

ଚହଲାଇଦିଏ ହୃଦୟରୁ ଆବେଗ ସ୍ରୋତକୁ;