जिवलग

1. श्रुति-अंकितचा साखरपुडा

नुकताच साखरपुडा पार पडला होता. तशी दोघंही एकमेकांसाठी अनुरूप. कुठं म्हणून नाव ठेवायला जागा नाही. श्रुती सब-इंजिनीअर होती सरकारी बांधकाम खात्यात. आणि अंकीत तो प्रायव्हेट कंपनीत मँनेजर होता. तर असं हे जोडपं, एकमेकाला बघूनसवरुन पसंत केलेलं.अगदी लग्नापूर्वीच्या गाठीभेटीसुद्धा घरच्यांच्या परवानगीने झाल्या होत्या. म्हणता म्हणता लग्नाचा दिवस जवळ येऊन ठेपला. मोरपंखी साडीत श्रुती अगदी झकास दिसत होती. पण मगअंकीतही काही कमी देखणा दिसत होता असं नाही. दोन्हीकडची मंडळी खूष. इकडे सुनेच्या आगमनाची तयारी तर तिकडेजावयाच्या मानपानाची. सगळा सोहळा उरकून तो श्रुतीला वाजतगाजत घरी घेऊनआला. आज त्यांची एकमेकांच्या सोबतीची पहीलीच रात्र. त्याची वाट पाहत खिडकीशी उभारलेल्या तिला त्याची चाहूल लागली. मनात विचार तरळून गेला, तो अनोळखी पण हवाहवासा वाटणारा स्पर्श आजपासून कायमचा माझा होईल. 'श्रुती, बस ना! उभी का तू? दमलीएस ना तूही माझ्यासारखीच दिवसभर! मग आता झोप बघू!' उद्याचा दिवस आहे आपल्याकडे अजून! ती आश्चर्याने त्याच्याकडे बघतच राहीली. त्याने मुकाट्याने उठून कपडे बदलले. आणि उशी घेऊन सोफ्यात लवंडला. 'अंकीत, पण आज तर आपली पहीलीच रात्र! किमान काहीवेळ गप्पा तरी मारुया आपण! तू इथेच ये ना बेडवर, मी काही कुणी परकी आहे का आता? असा सोफ्यात काय झोपतोस?' ' हो. तशी तू मला परकीच. आजवरच्या भेटीत कधी बोललो नाही पण, आज सांगतो. तू बायकोच राहशील माझी नेहमी पण, तुला माझ्या आयुष्यातलं श्रावूचं म्हणजे श्रावणीचं स्थान मी कधीच देऊ नाही शकणार. खूप प्रेम करतो मी तीच्यावर आजही. पण, तिला माझी नाही करु शकलो. माझ्या डोळ्यांदेखत ती दुसऱ्याची झाली गं! 'त्याला ते सगळं आठवून हुंदका दाटून आला. ' घे पाणि पी.' तिने पाण्याचा ग्लास शांतपणे पुढे केला.' तुला राग नाही आला माझा? चीड नाही आली, तुझी फसवणूक करणाऱ्या या माणसाची?' ' आला. पण तुझ्या प्रामाणिकपणाने तो आला तसाच निघूनही गेला. पण, एक सांगू? तू आजपासून माझा मित्र, अगदी पक्का. कारण, तू मला सगळं खरं सांगितलसं. मैत्रीमध्ये अशीच पारदर्शकता असते. मी तुला सॉरी म्हणते कारण तुझी डायरी इथेच होती आणि मी तिची दोन पानं तुझ्या परवीनगीशिवायचं वाचली ज्यात तू श्रावणीविषयी लिहीलं होतसं. बट, यू डोण्ट वरी. कॉज आय अँम नॉट गोईंग टू फोर्स यू! मी काही तुझ्या आयुष्यातली तिची जागा नाही घेऊ शकत पण,माझी जागा निर्माण होईतो वाट पाहीन आणि प्रयत्नही करेन. तू झोप बेडवर, मी सोफ्यात पडेन.'  आणि अशातऱ्हेने त्यांचा वेगळा संसार सुरू झाला. इतरांसाठी ते पती-पत्नी होते न् एकमेकांसाठी मित्रमैत्रीण...  लग्न झालं. लग्नाची सुरूवात तसं पाहिलं तर नन्नाच्या पाढ्याने झाली. पण, परिस्थितीला हार जाईल ती श्रुती कसली? तीला अंकित मनापासून आवडला म्हणूनच तिने मनाशी ठरवून टाकलं की एक ना एक दिवस तिही त्याच्या ह्रदयाचा भाग होईल. बुद्धिबळाच्या राणीनं ( कुणी कुणी 'वजीर' म्हणतात त्याला! पण, नावात काय असतं एवढं! आपली लढून जिंकण्याची पॉलिसी मस्ट आय एम् पी) निश्चय केला खरा, पण पट तर नुकताच कुठे मांडला होता. सुरुवात तर जोरदार व्हायला पाहिजे आणि झालेला वार कळताही कामा नये. श्रुतीनं हळूहळू त्याच्या घरच्यांच्या मनात शिरकाव करत घराचा जसा काही कब्जाच घेतला. आपलं ऑफिस, घर, अंकीत- त्याच्या आवडीनिवडी सगळ्याची अगदी व्यवस्थित सांगड घातली तिने. नेहाला अभ्यासात मदतीला वहिनीचं लागायची. शिवाय कॉलेजमध्ये कुठलं फंक्शन असलं, मित्रमैत्रिणींसोबत कुठे भटकायला जायचं असलं तर आईकडे आजकाल श्रुतीचाच वशिला लागयचा. भूपेशचे मित्रांकडचे नाईटहॉल्टस् वहिनीला सांगूनचं व्हायचे. आईंची भिशी पार्टी तिच प्लॅन करायची. दर पार्टीचा मेन्यू वेगळा असायचा मग ती कुठल्याही भिशी मेंबरकडे असो. एवढचं नाही तर आई अलिकडे पंजाबी ड्रेस, कुर्ता, लेग्निग्ज सारखे कपडे घालून मॉडर्नपणाचा फिल घेत होत्या. गंमत म्हणजे हे सगळं पप्पांनाही बाय हार्ट आवडत होतं. त्यादिवशी ऑफिसला बाहेर पडतापडता तिच्या कानांवर आईपप्पांचा संवाद पडला. 'आजकाल तू पूर्वीपेक्षा सुंदर दिसतेस हं उम्या!' ' काय हे मुलाचं लग्न झालयं आपल्या! या वयात कसले रोमॅन्टिक होता? श्रुतीनं ऐकलं तर काय म्हणेल ती!' यावर खळखळून हसत पप्पा म्हणाले,' आता या वयातही तू सुंदर दिसतेस हा माझा दोष आहे का?' तिच्या गालांवर हसू उमटलं.           

पप्पांचं मॉर्निंगवॉक,औषधं, डाएट सगळं अँज इट इज फॉलो व्हायचं तिच्यामुळेच. सकाळच्या गजरपासूनच त्यांची गडबड सुरू होई. 'आज कोण वार आहे? मग आज नाश्ता काय करायचा? गोळ्या-औषधं कुठली कधी घ्यायची? हे असायचचं सगळं शिवाय डायनिंग टेबलाशी बसून रोजचा पेपर, त्यातल्या घडामोडी, न्युज चॅनेल्सवरच्या बातम्या, सिरीअल्स्, नाटक, सिनेमा, खेळ अशा अनेकानेक मुद्द्यावर तिच्याशी गप्पा चालत त्यांच्या. येणाऱ्या पाहुण्यांना तर ती हल्लीचं आलीय लग्न होऊन या घरात हे पटायचचं नाही इतकी ती त्या घराचा एक भाग होऊन गेली होती.  

स्वरा...३०/६/२०१४...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

श्रुतीचा डाव

राहता राहिला तो, अंकित. इतरांसमोर तिच्याशी वागता-बोलताना एकदम मोकळा असणारा तो, रूममध्ये गेला की स्वतःचा एकटा होऊन जाई. तिही त्याला तसाच राहू देई. सुट्टीच्या दिवशी तिचा जास्तीत जास्त वेळ घरच्या सगळ्यांसोबत घालवे ती. गेले काही महिने त्याच्या घराशी, घरातल्यांशी एकरुप झालेल्या तिला तो पाहत होता. त्याच्या घरच्यांचं तिच्याशिवाय पान हलायचं नाही. हे हवं तर श्रुती, ते हव तर श्रुती, इथं जायचं श्रुतीला ने, तिथं जायचं तिची सोबत घे, असं करायचं तिला विचार, तसं करायचं ति सांगेल, जणू काही तो नव्हताच त्या घरचा कुणी! सून म्हणून ती नाही हाच आला असावा तिथे इतकी सगळ्यांना तिची सवय झाली होती. कधी कधी इतकी चरफड व्हायची त्याची! आणि मग तो कारण नसताना बरसायचा नेहा नाहीतर भुपेशवर. किंवा मग छोट्या छोट्या गोष्टींवरून चिडचिड करत रहायचा. विचारलं की म्हणायचा काही नाही. असं वागल्यावर कोण राहणार याच्या वार्याला उभं ना! श्रुतीला तर काय आयतीच संधी मिळाली. आई कधीमधी म्हणायची त्याला,' का रे अंकी, हल्ली फारच चिडचिडा झालायस तू? सगळं नीट आहे ना! ऑफिसात नाही ना काही बिनसलं? बोलत जा रे! असा घुम्यासारखा नको बसूस. आमच्याशी नाही किमान बायकोला तरी सांग. गुणाची आहे बरं पोर, नक्की काहीतरी उपाय सांगेल तुला!' झालं, म्हणजे इथेही तिचचं गुणगान; ते ऐकलं की त्याच्या कपाळावरची आठी आणखी चढायची. त्याचे हे असले मुड स्विंग्ज् पाहिले की तिला जोर चढायचा आपली खेळी खेळायला.        

एकदा तर तो म्हणालाच तिला रागाने,'मैत्रीण म्हणालोय तर तशीच रहा. उगा माझ्या घरच्यांना आपलसं करून माझ्या मनातल्या श्रावूची जागा घेशील असं वाटत असेल तर ते होणार नाही हे नीट समजून घे. मी पुन्हा पुन्हा सांगणार नाही.' त्याचा चढलेला आवाज खोलीच्या बाहेर आला तशा आई उठल्याच काय झालय बघायला, पण पप्पांनीच थांबवलं त्यांना,' थांब, त्यांना येऊ देत आपल्याकडे! तू नाही त्यांच्या वादात पडायचं.'          

६ महिन्यांनी ऑफिसला ४ दिवसाची रजा टाकून ती आईबाबांची खूपच आठवण येते या सबबीखाली माहेरी नाशिकला गेली. तसं तीनं अंकितला पण सांगितलं होतं, तो आनंदाने तयार झाला. म्हणाला,' तेवढीच तुलाही विश्रांती. काही घाई नाहीये परतायची, वाटल्यास रजा वाढवून घे. दोन दिवस आधी येईन मी तुला न्यायला. काळजी नको करूस, छान एन्जॉय कर मैत्रीणींसोबत. आज भूप येईल तुला सोडायला, प्लीज रागवू नकोस हं!' ती पाहतच राहिली दोन क्षण, हा! असा? माझ्या जाण्याचा आनंद की नसण्याचा? विचारातच पडली. तिला तिच्या विचारातच सोडून तो गेलादेखील ऑफिसला.            

संध्याकाळी भूप आला होता स्टेशनला सोडायला. तसं पाहिलं तर काहीच महिन्यांची सोबत या सार्यांची, पण तिचा पाय निघता निघेना घरातून. नाही म्हटलं तरी निरोप घेताना दाटलचं तिच्या डोळ्यात पाणी! नेहाला अभ्यासाच्या, आईंना रोज फोन करण्याच्या, पप्पांना त्यांचं डाएट, औषधपाणी सांभाळण्याच्या तिच्या सुचना संपेतो बाहेर भूप वाट बघून वैतागला. शेवटी एकदाची ती बाहेर पडली. पण तरीही स्टेशनला पोहचून, गाडीत बसून ती सुटेपर्यंत भूपशी गप्पा मारता मारता त्यालाही सांगणं चालूच होतं, हे नको, ते नको असचं कर न् तसचं कर. गाडी सुटली. आता मात्र तिला माहेराची ओढ लागली.  

स्वरा... ३०/४/२०१४...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

झाला आठवणींचा गुंता

खरतर तिचं माहेरी जाणं सुखावहच असायला हवं होतं त्याच्यासाठी. पण, तसं काहीही न होता उलट पावलोपावली ती नसण्याची जाणीव मात्र प्रकर्षाने होत होती. त्याचं त्यालाच कळत नव्हतं हे असं का होतयं? ऑफिसमधून आल्याआल्याचं सवयीनं तिला,

"श्रुती एक छानसा चहा गं!"

अशी हाक देऊन तो फ्रेश व्हायला रुममध्ये गेला. फ्रेश होऊनही १० मिनिटं निघून गेली तशी त्याने पुन्हा एक हाक दिली.

"भैय्या, अरे वहिनी माहेरी गेलीय. विसरलास का?

बरं, ऐक ना! चहा मी केलाय. सांग ना कसा झालाय?"

आत येतानाच नेहाने त्याला आठवण करून दिली.

"छे गं! विसरतोय कसला? म्हटलं बघू, तुमच्या सवयी आहेत का जुन्या लक्षात! नव्या वहिनीने बदलल्यात ना, तुमच्या! न् माझ्याही."

हे तो स्वतःशीच पुटपुटला.

"काही म्हणालास का भैय्या?"

बाहेर जाणारी नेहा थांबून म्हणाली.

"नाही, नाही. तू जा."

असचं एकदा कपडे सापडेनात म्हणून श्रुतीला हाका देऊन झाल्या. पण, कपडे पुन्हा ती नसल्याच्या आठवणीसकट आईनंच दिले आणून. पप्पा दोन-तीनदा म्हणालेही की बरेच दिवस झालेत ( खरतर अवघे २-३) तिला घेऊन ये आता. त्यांच्या सांगण्यावर फक्त मान डोलवून तो ऑफिससाठी बाहेर पडला. तसा तिचा फोन यायचा, गप्पाही व्हायच्या, घरच्यांशी तर नित्यनेमाने सुखसंवाद साधला जायचा. पण, पठ्ठ्याने ती गेल्यापासून आपणहून नव्हताच केला कॉल, उगाच तिचा गैरसमज नको व्हायला ना!           

तशी तिची आठवण त्यालाही येतच होती, प्रसंगोत्पात नाही तर अगदी सतत. या ना त्या कारणाने हटकून ती आठवायचीच. आताही गच्चीत बसल्या बसल्या त्याला त्या गप्पा आठवत होत्या. शनिवारी ऑफिसमधून लवकर आला तो. घरात भूप एकटाच होता त्याच्या रूममध्ये.

"का रे! तू यावेळी घरात कसा? आज क्लास नाही?"

"बंक मारला आज."

"का बरं, काही विशेष कारण?"

"छे, सहजच!"

"बरं बरं ! पण बाकीचे सगळे कुठायत?"

"अं, हं! आई माळव्यांकडे गेलीय भिशी पार्टी आज तिकडेय. नेहीची ग्रुप-डिस्कशन आहे, वहिनी अजून आली नाही ऑफिसमधून आणि पप्पा नेहमीसारखे राजकीय चर्चासत्र विथ दी ग्रेट राजाभाऊ!"

"हं, कळलं बरं नाटक्या मला, तुझं चालू दे. मी जरा आराम करतोय वर!"

असं म्हणून तो फ्रेश व्हायला निघून गेला.            

आजची संध्याकाळ फारच छान आहे असं त्याला गच्चीत बसताना जाणवलं. मस्त आंघोळ केल्याने दमलेल्या शरीराला तरतरी आलेली, त्यात सुटलेला गार वारा न् समोरच दिसणारा लोभसवाणा सूर्यास्त, सगळं कसं छान जुळून आलं होतं, तेही अवचित. आरामखुर्चीत बसून समोरचं दृश्य अनुभवताना तो कधी तिथचं पेंगुळला कळलच नाही त्याला! जाग आली तिच केसातून हळूवार फिरणारी बोटं नी श्रुतीच्या आवाजाने,

"काय हे इथेच झोपलास होय? मी चहा आणला होता घेणारेस ना!"

"अरे, खरच हवा होता चहा, desperately needs, thanks हं!"

"हो का! मग नाही देणार मी चहा. तू मैत्रीचा नियम मोडलास."

"ओह, sorry sorry!"

"ए पुन्हा तेच!"

कपाळावरची एवढीशी आठी नी चिडलेल्या चेहऱ्यावरही उठून दिसणारं नकळतं हास्य आवडलं त्याला त्यावेळी. मनात विचार आला छान दिसते की ही, आपण पाहिलचं नाही कधी एवढं निरखून हिला. चहा सोबत चर्चेचे विषयही इथून तिथे फिरत होते. बोलताबोलता ती सहजच हातातला कप घेउन उठली आणि कठड्याला रेलून उभी राहिली. तिच्या बोलण्याला हुंकार देण्यासाठी नजर वर करताच प्रकर्षाने जाणवली ती तिच्या केसांची घटलेली उंची!

"श्रु तू केस कापलेस? कधी?"

त्याने आश्चर्याने विचारलं.

"हो ना रे! सॉरी हं! बोलायचं राहूनच गेलं. ऑफिसच्या धावपळीत मॅनेज करणं जमेचना,मग आईंना विचारून घेतले कमी करून!"

"तसा मला काहीच प्रॉब्लेम नाहीये पण यावेळी तू मोडलास नियम!"

यावर गालांना छानशा खळ्या पाडत ती हसली न् तोही आपसूकच त्यात सामिल झाला.

स्वरा...३०/६/१४...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

अंकितचा संभ्रम

भैय्या, का हसतोयस?"

त्याला हसताना पाहून येणाऱ्या नेहानं विचारलं, तसा तो चपापला.नेहाच्या त्या प्रश्नाचं काय उत्तर द्यावं त्याला कळेना. तरीही वेळ मारून न्यायला म्हणून तो म्हणाला,

"काही नाही गं! असचं बसल्या बसल्या ऑफिसातल्या गमती आठवल्या."

"ए, मला पण सांग ना भैय्या."

तो जे टाळू पाहत होता तेच त्याच्यासमोर दैत्य म्हणून उभं राहिलं. तसं रागाचा खोटाच आव आणून तो ओरडला तिला, "जा! अभ्यास कर, म्हणे मलापण सांग. खिरापत आहे का वाटत फिरायला?"

त्यावर एवढंसं तोंड करून ती निघून गेली. बिच्चारी, तिला तरी काय कळणार की नुकतचं प्रेमात पडू पाहणाऱ्यांना ते दाखवण्यापेक्षा लपवायलाच जास्त आवडतं. आणि या साहेबांना तर नुकती कुठं लागण झालीय, अजून तर अख्खा सिनेमा पूर्ण व्हायचाय.           

ती गेली तशी तो पुन्हा आठवणीत बुडून गेला. त्याला आठवत होती नुकतीच आंघोळ करुन आलेली ती. ओल्या केसांना आरशात पाहून पुसणारी. तीचं लक्षच नव्हतं त्याच्याकडे आणि तो हळूच एका डोळ्याने तिला दुरूनच तशी अनुभवत होता. असाच तो बराच वेळ गच्चीत तिच्या आठवणीत गुंग होता. आईच्या हाकेने तो तंद्रावस्थेतून बाहेर आला.

'' काय गं? हाक मारलीस का आई?''

'' हो, ना रे! अरे, किती दिवस झालेत श्रुतीला जाऊन! कधी आणणार तिला परत? बाकी नाही तर किमान फोन तरी करतोस ना रोज तिला? पोर घरात नाहीये तर सगळं कसं सुनं सुनं वाटतयं बघ!''

'' सुनेनं कान भरलेले दिसतायत सासूबाईंचे, हो ना!''

'' छे! मुळीच नाही आत्ता फोन केला तेव्हा कळलं की दोन दिवस काही बोलणच झालेलं नाही तुझ्याशी म्हणून.''

''हो ना गं! थोडा बिझीच होतो ऑफिसच्या कामात, म्हणून नाही जमलं. सॉरी करेन रात्री फोन मग तर झालं.''

''नक्की कर हं! आता बोलताना मला काही तिची तब्येत ठीक वाटली नाही. विचारून घे नीट. काय बाई तरी, कमाल आहे तुझी! नुकतंच ना रे! लग्न झालं तुझं? किती ओढ असते एकमेकांच्या सहवासाची! तुझं काही बिनसलयं का?''

असं पुटपटतं त्या किचनमध्ये शिरल्या. 

"श्रु आजारी आहे? काय झालं असेल तिला? ठीक असेल ना ती? काही कमीजास्त तर नसेल ना झालं? एक साधा फोन करू नये तिने, आपण आजारी आहोत हे सांगायला? एवढा कसला स्वाभिमान? की इगो हर्ट होतो मला सांगताना?''

"इगो तिचा नाही तुझा हर्ट होतो अंकित! तिने तिचा स्वाभिमान कधीच बाजूला ठेवलाय, तुझ्यासाठी. आठव बरं ती गेल्यापासून एकदातरी स्वतःहून फोन केलास का ते? नाहीच आठवणार कारण आपण तसं काही केलेलचं नाहीये ना!''

आवाजाने दचकून तो जिन्यातच थांबला. वरच्या पायरीवर बसून अंकित ( त्याच्याच आत राहणारा पण आजवर क्वचितच त्याला भेटलेला) त्याला खडसावून जाब विचारत होता. 

'' तुला येते तिची आठवण. खरयं ना! तिला भेटावसंही वाटतं! आता मघाशी तिच्याच आठवणींशी खेळताना नेहा मध्येच आली म्हणून चिडलास ना तिच्यावर? तुलाही जाणवतंय ना की श्रु तुला आवडायला लागलीय. तिने तुझ्या आयुष्याच्या एका कोपऱ्यात स्वतःची अशी जागा तयार केलीय म्हणून? मग कर तिला कॉल, जा तिला भेटायला, ये तिला घेउन परत. तिच्याशिवाय तुझं जगणं पुर्ण नाही होणार दोस्ता! आण तिला परत.''

 हा म्हणतो तिला परत आण, तो म्हणतो श्रावूची जागा ती घेऊच शकणार नाही. काय करू मी कळतच नाहीये. अशा द्विधा मनःस्थितीत तो बराच वेळ घुटमळत राहिला. आणि अनवधानाच्या एका क्षणी ध्यानीमनी नसताना त्याने श्रुला कॉल लावला होता....

"श्रु, काय झालं गं? बरी आहेस ना तू? आई सांगत होती तुला बरं नाही म्हणून!''

'' अंकित अरे मी मम्मी बोलतेय. श्रुती नुकतीच झोपलीय रे! उठवू का तिला?''

'' नाही,नाही. नका उठवू तिला. झोपू दे, मी नंतर कॉल करेन तिला. तिची तब्येत कशीय आता, आई म्हणाली की बरं नाहीये तिला. कामाच्या लोडमुळे मला दोन दिवस बोलता नाही आलं तिच्याशी!''

'' असू दे रे! तेवढं चालतच. काळजी नको करूस ती बरीय आता. थोडीशी कणकणी होती इतकच. आणि होतं असं कधी कधी कामात गुरफटलं की! मी सांगेन तिला तुझा फोन येऊन गेला म्हणून.''       

फोन ठेवला तेव्हा अंकित आरशातून त्याच्याचकडे पाहत गालात हसत होता. त्याची नजर म्हणत होती

' वा बच्चमजी! जराशी पिन काय लावली, तुझ्या इगोचा फुगा तर फट्ट झाला?'

पण अंकित हार मानणारा नव्हताच.

'असा हसू नकोस गालात, तू जिंकलेला नाहीयेस. कारण मी श्रावूला विसरलो नाहीये. श्रुला आत्ता फोन केला कारण मी तिला मैत्रीण मानलयं, आणि मित्र असो वा मैत्रीण काळजी तर वाटतेच ना!'

खांदे उडवत अंकित जसा आला तसाच निघून गेला. 

स्वरा...३०/६/१४...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

जय माँ शेरावाली

सकाळी ऑफिसची घाई न् त्यात आईच्या हजार चौकशा.

'' का रे! केलेलास का रात्री फोन तिला? बरीय ना ती!''

'' हो. केला होता फोन पण बोलता नाही आलं गं! ती नुकतीच झोपलीय असं म्हणाल्या मम्मी. त्या उठवते म्हणत होत्या तिला, मीच नको म्हटलं. आज पुन्हा करेन फोन, डोन्ट वरी!''

एका बाजूला नाश्ता कोंबणं नी दुसरीकडे तिच्या प्रश्नांची उत्तरं देणं चालूचं होतं.

''अरे, असा गनिम मागे लागल्यासारखा काय करतो आहेस? जरा नीट खा, व्यवस्थित उत्तरं दे.''

''आधीच उशीर झालाय, तू आणखी नको भर घालूस. नंतर बोलू.''

असं बोलतानाच लॅपटॉपची बॅग खांद्याला लावून तो बाहेर पडला देखील.

"याला ना कायमची घाई. अहो, तुम्ही काही बोलणार आहात की सगळ्याचा मक्ता आपला मलाच दिलाय?"

त्यांची नुसती चिडचिड चालू होती आणि पप्पांनी नेहमी सारखाच तिकडे कानाडोळा केला.

"आयडा, नाश्ता दे ना! मी लेट होईन कॉलेजला!"

भूपचा असा लाडिक आवाज ऐकून तर त्यांच्या रागाचा पारा उतरण्याऐवजी वरच चढला,

''हवा तर घे, आहे तिथे टेबलावर लावलेला. काळजी करणं सोडलयं मी आता!''

त्या चरफडत आत निघून गेल्या. हिचं काय बुवा बिनसलं? अशा खाणाखुणा पप्पांकडे पाहत त्याने केल्या. तसे खोट्याच रागाने पप्पा त्याला ओरडले,

'' लवकर नाही का उठता येत तुला? नंतर कशाला घाई करायची?''

त्याला हळूच डोळा मारत त्यांनी रागाची अँक्टिंग कंटिन्यू केली.

"ती बिचारी किती दमते दिवसभर, याची काही पर्वाच नाही तुम्हां लोकांना! आता सुन आली तरीही आहेच तिच्यामागे तुमची कटकट!"

तेवढ्यात सँन्डविच तोंडात कोंबणाऱ्या भूपला मागून प्रसंगात एन्ट्री घेणाऱ्या मातोश्री दिसल्या. डोळ्यांनी खाणाखुणा करुन तो पप्पांना सांगू पाहत होता की अहो तुमचं सोंग पकडलं जाणारे आता, पण स्वतःच्याच अभिनयावर खूष होत ते म्हणाले,

"तशी चांगली करतो मी अँक्टिंग. त्याच्याच जोरावर तुमच्या आईला आजवर चकवू शकलो. नाहीतर मला हे असं चिडता रागवता कुठं ये ऽ ये ऽ ये....''

खुर्चीतून उठून मागे वळणाऱ्या त्यांना रागाने लाल झालेला चेहरा घेऊन उभ्या असलेल्या आई दिसल्या न् त्यांची तंतरली. भूपचा आधार घ्यावा म्हणून ते त्याच्याकडे बघेपर्यंत "पप्पा दुर्गा-सप्तशती म्हणायला सुरू करा. आता तीच तुम्हाला या संकटातून बाहेर काढेल.''

अशी सुचना देत उड्या मारत पसार झाला.         

'' उम्या अगं, अगं मी त्याला समजावून सांगत होतो.''

त्यावर आधीच रेखीव असणाऱ्या आपल्या भुवया अधिकच आक्रसून त्या म्हणाल्या,

"हे असं?"

आता आपली खरच धडगत नाही हिच्या तोफेपुढे हे लक्षात येऊन ते गुडघ्यावर बसत म्हणाले,

"अच्छी शादी के लिए खुदको शेर समझो, और पत्नीको शेरोवाली माता!''

त्यांच्या या आविर्भावावर तशाही स्थितीत आईंना हसू आलं.

" पप्पा, झकास हं, तुमची अँक्टिंग! या व्हिडिओला मी माझ्या फेसबुकच्या पेजवर अपलोड केलं तर किमान काही शे-हजार लाईक तरी पडतीलच."

जिन्याच्या कॉर्नरला उभारुन आईपप्पांचा हा सगळा सीन व्हिडिओ रेकॉर्ड करणारी नेहा त्या दोघांना काहीही बोलू न देता झटकन् निघूनपण गेली तिच्या ट्यूशनसाठी...

स्वरा... ३०.६.१४...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ऑफिसमधली चर्चा

घाईघाईने ऑफिसात पोचलेल्या अंकितला त्याचीच वाट पाहणारे काजरे आणि सन्सचे क्लायंट दिसले. त्यांना त्यांच्या कंपनी आणि कारखान्यातलं जुनं झालेलं वर्किंग सॉफ्टवेअर काढून टाकून त्याजागी नवीन सॉफ्टवेअर इन्स्टॉल करायचं होतं. त्यांना उशीर होण्यासाठी सॉरी म्हणतच तो केबीनमध्ये शिरला. केबीनमधून इंटरकॉमवरून त्याने त्याच्या पीए मित्राला ही अपॉइंटमेंन्ट कंटिन्यू करून बाकीच्या मँनेज करायला सांगितल्या. मित्राने बॉसच्या सांगण्याबरहुकूम त्या दोघांना अंकितच्या केबिनमध्ये पाठवलं. अंकितने काजरेंच्या रिक्वायरमेंन्टवर चर्चा करण्यासाठी आपल्या तिन्ही टीमच्या टीम लीडरना केबीनमध्ये बोलवलं. नँमजीच्या नैना व मंजिरी या सॉफ्टवेअर क्रिएटर होत्या. डेटा कलेक्टर शचि टीमचे धीरेश आणि चिन्मयी सोबत इन्स्टॉलेशन टीम संनीत चे संजीव आणि पुनीत या सगळ्यांसोबत तब्बल दोन तास काजरेंची चर्चा चालू होती. ते दोघेही दोन तासानंतर अंकीतच्या केबिनमधून प्रसन्न चेहऱ्याने बाहेर पडले. तातडीने मित्राच्या डेस्कवरचा इंटरकॉम वाजला, ' मित्रा कॉन्फरन्स रुममध्ये आठ कॉफी रेडी करायला सांग. आपण लगेचच काजरेंच्या रिक्वायरमेंन्ट संदर्भातली मिटींग कंटिन्यू करतोय.' आज दिवसभरातल्या उरलेल्या दोन मिटिंग ह्या संध्याकाळनंतर होत्या म्हणूनच त्यानं ही गडबड केली. पण, या सगळ्यात गुंतवून घेण्यामागचं कारणंच वेगळं होतं. त्याचा सगळा खटाटोप हा फक्त त्याला श्रुतीची आठवण येऊ नये यासाठी चाललेला होता.

        

थोड्याच वेळात एकेक करत सगळेजण कॉन्फरन्स रुममध्ये जमा झाले. मित्राचं नोटपँड, टीमचे सहा लँपटॉप आणि ऑफिसबॉय नंदेशने आणून दिलेले आठ कॉफी मग याच्यासोबतीनं प्रोजेक्टर ऑन करून चर्चेला सुरुवात झाली. शचि टीमने काजरे आणि सन्सकडून त्यांच्या ऑफिस व कारखान्याचा आलेला नकाशा प्रोजेक्टरवर अपलोड करुन ठेवला. तिथल्या इन्स्टॉलेशवर संनित टीम बोलणार होती त्याआधी नँमजीच्या नैनामंजिरी यासाठी लागणारं सॉफ्टवेअर कसं असावं ते सांगत होत्या. ' सर काजरे आणि सन्सचं मार्केटमध्ये स्टिच्ड् कपड्यांसाठी खूप नाव आहे. ते ऑफिसमध्ये यासंदर्भातली जी काही टेंडर्स मागवतात; ती आपल्या सॉफ्टवेअरला कनेक्टेड असायला हवीत. जसं की, कापूस,लोकर,रबर,लेदर अशा प्रकारचं रॉ मटेरिअल, कारखान्यासाठी लागणाऱ्या मशिनरी, पँकिंग व लोडिंग मटेरिअल.' इति नैना. तिच्या वाक्याला जोडूनच मंजिरी म्हणाली, ' सोबतच जर आपण त्यात लोकल मार्केट आणि शेअर मार्केट अँड करू तर सोन्याहून पिवळं.' धीरेश म्हणाला,' सर, बाय डिफॉल्ट ( त्याची टँगलाईन) यासाठी लागणारा डेटा कलेक्शन आणि त्याचं फिल्टरेशन माझी टीम करेल.' ' माझी टीम त्या डेटाचं व्हेरीफिकेशन प्लस फॉर्म्युलेशन करुन तो नँमजी टीमला पास केला जाईल.' चिन्मयी म्हणाली. आता मिटिंग शेवटच्या मुद्दावर आली जो संनित टीम पार पाडणार होती. पुनीत उभा राहिला आणि त्याने सगळ्यांचं लक्ष प्रोजेक्टरवर अपलोड केलेल्या काजरेंच्या नकाशावर नेलं. ' आमचं काम सगळ्यात शेवटी सुरु होतं ज्यासाठी हा नकाशा इथे मागवलाय. हा काजरेंच्या शिलाई कारखान्याचा मँप. हे त्यांचं प्रवेशद्वार अर्थात फर्स्ट गेट. इथूनच गेट पास एंन्ट्री, मालवाहू गाड्यांची आवक-जावक, तपासनीस आणि कामगार या सगळ्यांची ये-जा होत असते. म्हणजे आपल्याला आपल्या आयडेंन्टीफिकेशन अँण्ड सिक्युरिटी सिस्टीमची इन्स्टॉलेशन सर्वात आधी इथे करावी लागेल. फोटो,फिंगरप्रिंट याप्रकारच्या आयडेन्टीफिकेशन सिस्टीम आता जुन्या झाल्यात. तर आपण इथे आयबॉल आयडेन्टीफिकेशन किंवा युनिक कोड मँचिंग सिस्टीम इन्स्टॉल करूयात. म्हणजे इटस् माय सजेशन्. व्हॉट डू यू थिंन्क्स् सर? ' अचानक आलेल्या या प्रश्नानं अंकित थोडा गडबडलाच. पण लगेचच स्वतःला सावरत म्हणाला, 'येस् यू आर राईट संजीव! मलाही ही गोष्ट पटतेय तुझी.' 'सर, इटस् मी, पुनीत! संजीव इज सिटींग बिसाईडस् यू.' ' ओह, यू गाईज आर स्टील अँक्टीव्ह. आय अँम जस्ट टेस्टिंग यू! वैसे भी नाम में क्या रखा है? पहचाना तो काम ही जाता है.' असं म्हणून त्यानं वेळ मारुन नेली. ' यू प्लीज कंटिन्यू पुनीत.' ' येस् सर! आता आपण वळूया गेट नंबर २ कडे.इथे येऊन सगळ्या येणाऱ्या जाणाऱ्या मालवाहू गाड्या डिजीटल सिस्टीममधून तपासल्या जातील. आपण एन्टर करुया आतल्या कटिंग युनिटकडे. इथे साधारण १०० माणसं २५ कटिंग मशिन्स सांभाळतात. पैकी १५ मशिन्स ह्या डिझाईन ड्रॉवर्स आहेत आणि उरलेल्या १० ह्या कटिंग मशिन्स आहेत. त्याच्या पुढचं युनिट आहे अरेंजर्स. इथे कापडाचे कापलेले तुकडे नीट अरेंज करुन त्याचे गठ्ठे बांधले जातात. हे गठ्ठे नीट रचून ते इंटरकँरी व्हेहिकलमधून पुढच्या स्टिचिंग युनिटकडे पाठवले जातात. इथे स्टिचिंगसाठी साधारण २५० मशिन्स आणि २०० कलेक्टर्स आहेत. हे कलेक्ट केलेले स्टिच्ड् कपडे डिफेक्ट फाईंडरमध्ये पाठवून त्यातले डिफेक्टीव्ह पीस वेगळे करून चांगले पीस पँकिंग डिपार्टमेंन्टला पाठवले जातात. पँकिंग युनिटमधून लोडिंग युनिटमध्ये आलेले बॉक्स नंबर आणि ऑर्डरवाईज अरेंज करून गाड्यांमध्ये भरले जातात; जे पुढे त्या त्या रिटेलर्सकडे पाठवले जातात.' पुनीत मँपमधून सगळा कारखाना टीमच्या नजरेसमोर उभा करून खाली बसला आणि त्याची जागा संजीवने घेतली. ' तर टीम पुनीतने आपल्याला काजरेंच्या कारखान्याची सफर घडवून आणली. आता आपण पाहू की नँमजी आणि शचि टीमचं सॉफ्टवेअर आणि सिक्युरिटी सिस्टीम आपण काजरेंच्या ऑफिसमध्ये कुठे कुठे लावू शकतो. जसं पुनीत म्हणाला तशीच आय आयडेन्टीफिकेशन किंवा युनिक कोड मँचिंग सिस्टीम इथेही आपण एंन्ट्री गेटलाच टाकू. त्यांच्या ऑफिसची डिपार्टमेंन्ट म्हणजे हे रिसेप्शन, हा मिटींगहॉल, ही अकाऊंट रुम, ही बॉस केबीन आणि या बाजूला ही पँन्ट्री प्लस रेस्ट रुम इथे सगळीकडे आपण काही सीसी टीव्ही व स्पाय कँमेरांच्या मदतीने सिक्युरीटी सिस्टीम इन्स्टॉल करू. कुठलंही डोअर हे विदाऊट आयडेन्टीफिकेशन शिवाय ओपन होणार नाही. ' संजीव आणखीही काही सांगणार इतक्यात अंकीतने त्याला थांबवलं, 'गाईज, टुडेज् मिटींग इज विड्रॉ. आपण पुढचं डिस्कशन उद्या करू. तोवर तुम्ही तुमची तयारी सुरु करू शकता.' ती सगळी बाहेर पडली तसा तो सगळ्यात शेवटी जाणाऱ्या मित्राला म्हणाला, ' एक स्ट्रॉंन्ग कॉफी पाठवून दे इथेच.'

     तो डोळे मिटून विचार करत होता. असा कसा आपण मघा पुनीत आणि संजीवच्या नावात घोळ घातला? नक्की काय विचार करत होतो आपण?' 'आपण नाही. तू!' कोण बोललं म्हणून त्यानं डोळे उघडले तर समोर अंकीत बसलेला. 'खरंच सांगतोय मी. तूच विचारात गुरफटला होतास श्रुतीच्या.' 'श्रु च्या?' तो हडबडलाच. पटकन् सावरून म्हणाला, 'काहीही काय? तिचा विचार कशाला करेन मी? तेही ऑफिसमध्ये बसून?' 'बरं! मग सांग ना तू कसला, कुणाचा विचार करत होतास?' 'मी ना! तो... हां, काजऱ्यांच्या रिक्वायरमेंन्टचा विचार करत होतो.' त्यावर खळखळून हसत अंकीत म्हणाला, ' तरीच मघाशी संनितच्या टीमलीडरच्या नावाचा घोळ घातलास ना? एवढाच जर काजऱ्यांचा विचार करत होतास तर मला सांग, पुनीत कुठल्या सिक्युरीटी सिस्टीम जुन्या झाल्या असं म्हणाला?' आता मात्र अंकीत अंकीतच्याच जाळ्यात पुरता अडकला. त्याला त्याच्या त्या प्रश्नाचं उत्तरचं सापडेना. त्याला असा गप्प झालेला बघून अंकित म्हणाला, ' तू माझ्यापासून काहीही लपवू शकत नाहीस. कारण, माझ्याइतकं तुला कोणीच ओळखत नाही. मला हेही माहीतेय की तू मघाशी श्रुचाच विचार करत होतास. आज तिला जाऊन पुरे ६ दिवस झालेत. माझ्या हट्टापायी म्हणून तू परवा तिला फोन लावलास. ती आजारी होती म्हणून बोलू शकली नाही. म्हणून तू काही काल तिला परत फोन केलास का? नाही केलास. वर येताना आईशी खोटं बोललास की लावला होता फोन म्हणून. तुझं तुला तरी कळतंय का तुझं काय चाललंय ते? मला तर वाटतंय की तुझी गत तुझं माझं जमेना आणि तुझ्यावाचून गमेना तशी झालीय. का मान्य करत नाहीस की ती हळूहळू आवडायला लागलीय तुला! तुझ्या मनातली श्रावूच्या नावाची खोली आता श्रु च्या नावावर होतेय.' इतक्यात नंदेश कॉफी घेऊन आत आला. त्याने कॉफी त्याच्यासमोर ठेवली आणि आल्यापावली बाहेर गेला. पण, जाताना त्याच्या चेहऱ्यावर काहीतरी विचित्रच भाव होते. आत मात्र कॉफी घेणाऱ्या अंकितच्या डोक्यात खूपशा गोष्टींचा गोंधळ उडाला होता.

    

नंदेश बाहेर पडला तशी आपल्या चेअरवरून उठून मित्रा त्याच्याकडे गेली. ' काय रे नंदेश, इतका वेळ केबिनबाहेरच का थांबला होतास? २-२ वेळा तुला जा जा म्हणाले तरी आपला तिथंच थांबलेलास?' 'अहो मँडम, सर आत कुणाशी तरी बोलत होते. म्हटलं उगाच मी आत गेलो तर त्यांना डिस्टर्ब व्हायचं. शिवाय कॉफी एकच आणलेली, दुसरी आणू की नको कळेना म्हणून बाहेरच थांबलो होतो.' ' अरे ते फोनवर बोलत असतील!' ' असलं बुवा! काय माहीत. मी आत गेलो तर आतमध्ये कुणीच नव्हतं. पण काय ओ मित्रा मँडम तुम्ही श्रावू आणि श्रु नावाच्या कुणाला ओळखता का?' ' नाही बाबा. अशा नावाच्या कुणाला मी तरी नाही ओळखत. कशाला विचारलंस रे?' ' काही नाही. ते आपले सर म्हणत होते की तुझ्या मनातली श्रावूच्या नावाची खोली श्रु च्या नावावर केली... नाही नाही झाली... नाही नाही होतेय.' ' नंदेश, तू जा तुझं काम कर जा! मोठ्या माणसांच्या गोष्टीत आपण जास्त लक्ष घालू नये.' तो तिथून निघून गेला पण मित्राला जाता जाता श्रावू आणि श्रू च्या संभ्रमात टाकून...

त्याच विचारात मित्रा पँन्ट्रीकडे वळली जिथे बाकीचे टीम मिटींगनंतर रिलँक्स करत होते. ६ जणांच्या टेबलला बसून त्यांची गप्पांची मैफिल रंगली होती. आधी सगळी चर्चा काजरेंच्या ऑर्डरचीच चालू होती. तेवढ्यात नंदेश आत आला आणि त्याने सगळ्यांना कॉफी सर्व्ह केली. नंदेशला बघून मंजिरीनं विचारलं, काय रे आज तू एकटाच? प्रियांक कुठाय?' ' त्याची आज परिक्षा आहे ना!' ' बरं माझ्यासाठी एक व्हेज सँन्डविच आणतोस प्लीज.' तिची ऑर्डर घेऊन नंदेश किचनकडे गेला. तसा तिनं आपला मोर्चा टीममेटस् कडे वळवला. ' काय रे! आज सरांनी अचानक अशी मिटिंग कशी विड्रॉ केली?' ' आणि इतक्या वर्षांत पहिल्यांदा सरांचं टीममेंबरचं नावही चुकलं ना!' चिन्मयीनं पुस्ती जोडली. तसा मंजिरीचं सँन्डविच देऊन बाहेर जाणाऱ्या नंदेशला थांबवत धीरेशनं त्याला विचारलं, ' काय रे सरांचा मूड बरा होता की विस्कटलेला?' त्याचा प्रश्न बिचाऱ्याच्या डोक्यावरुन गेला, तो गोंधळल्यासारखा तिथंच उभा राहिला. ' अरे नंदी! सर तुला ओरडले नाहीत ना? असं विचारतोय धीरेश.' नैनानं धीरेशचा प्रश्न विस्कटून सांगितला त्याला. ती एकटीच त्याला नंदी म्हणायची. ' नाही ओ नैना मँडम. ते कसल्यातरी विचारात होते की कुणाशी तरी बोलत होते काय माहीत! पण, जे काय बोलले ते काही कळलं नाही बघा.' तो पुढे काही बोलणार इतक्यात आत आलेल्या मित्रानं त्याला अकाऊंट डिपार्टमेंटच्या कॉफी रेडी करायला किचनला पाठवलं. ' अरे, काही नाही रे! सर काहीतरी श्रावू आणि श्रुच्या खोली बदलण्याविषयी बोलत होते.' त्याचं अर्धवट वाक्य तिनं त्याच्या अनुपस्थितीत पूर्ण केलं. 'म्हणजे?' एवढ्या वेळात संजीवनं पहिल्यांदाच तोंड उघडलं. ' नंदेश म्हणत होता की तो कॉफी घेऊन गेला तेव्हा सर कुणालातरी म्हणत होते की तुझ्या मनातली श्रावूच्या नावाची खोली श्रु च्या नावावर झाली की केली की होतेय असं काहीतरी. त्याचं त्यालाच माहीत काय बरळत होता ते!' तिनं खांदे उडवले. ' श्रु म्हणजे आपल्या श्रुती मँम तर नाही ना! ' नैनाचा तिलाच प्रतिप्रश्न. ' कोण श्रुती मँम गं? ' मित्राचा अनभिज्ञ प्रतिसवाल. ' अगं श्रुति म्हणजे सरांची वाईफ. तुला नाही माहीत, तू नव्हतीस ना त्यांच्या लग्नाला! ' चिन्मयीचा सविस्तर इतिवृतान्त.मग हे श्रावू प्रकरण काय आहे? अशा विचारात सगळेच पडले. तेवढ्यात अकाऊंटवाल्यांना कॉफी सर्व्ह करून आलेला नंदेश मित्राला म्हणाला, ' मँडम तुम्हांला बॉसने केबिनमध्ये बोलवलंय. मी येताना तुमचा इंटरकॉम वाजत होता म्हणून तो उचलला. ' ' ओह, शिट्! आपण सगळे बराच वेळ इथे आहोत. ' असं म्हणत आधी मित्रा आणि तिच्या मागोमाग तिन्ही टीमचे मेंबरपण आपापल्या केबिनला पास झाले. 

 'मित्रा, मला सांग संध्याकाळच्या मिटिंग्ज किती महत्वाच्या आहेत? आपण काही उद्यावर टाकू शकतो का? ' ' येस बॉस. एक करू शकतो उद्यासाठी पीपी.' 'कोणती?' ' सर घोरपडे बँग्जमेकर.' ' मग ती उद्यासाठी फर्स्ट प्रायॉरिटीजमध्ये टाक. त्यांना तसं कळव. आणि दुसरी लगेच अरेंज होतेय का ते बघ प्लीज.' ' का सर? काही अर्जन्सी?' ' नाही तशी काही अर्जन्सी नाहीए. मलाच थोडं बरं वाटत नाहीए. घरी जाऊन थोडा आराम करेन म्हणतोय इतकंच.' ' ओके बॉस. मग गिरींची मिटींगही आपण उद्यावर टाकू शकतो. If you says I'll make that possible. ' ' नाही, नको. सुधीर गिरींचा व्हेकेशनला आऊट ऑफ इंडिया जाण्याचा प्लँन आहे म्हणालीस ना तू सकाळी?' ' हो सर. ते त्यांच्या नवीन लग्न झालेल्या मुलगा आणि सुनेसोबत वर्ल्डटूरला जाणार आहेत. आपण गिरींच्या पेपर फँक्टरी आणि लेस डिझायनिंगसाठी सॉफ्टवेअर बनवण्याच्या ऑर्डरसाठी ही मिटींग फायनल केलीय.' ' बरं. गिरी किती वाजेपर्यंत येतील?' ' आत्ता ३:३० वाजलेत सर. गिरी साधारण ५ वाजता पोचतील.' ' प्लीज, एकदा विचारून घे की ते त्याआधी पोचू शकतील का ते.' ' येस बॉस.' एवढं बोलून मित्रा बाहेर गेली. तिने गिरींच्या ऑफिसमध्ये तातडीने कॉल केला. तर तो कॉल रिसीव्ह करणारी गिरींची पीए प्रिया म्हणाली की आता तुमच्याच कडे कॉल करणार होते. गिरी सर आजची मिटींग उद्यावर टाक म्हणालेत. जर पॉसिबल असेल तर होईल का हे? म्हणजे सर उद्या ३:३० च्या मिटींगसाठी रेडी आहेत. चालेल का?. मित्राला आंधळा मागतो एक आणि देव देतो दोन डोळे असं झालं. तिने लागलीच अंकितची दुसऱ्या दिवशीच्या गिरींच्या मिटींगसाठी वेळ फिक्स करून टाकली. फोन ठेऊन ती अंकितच्या केबिनमध्ये गेली तर तो डोळे मिटून कसलातरी विचार करत होता. तिने हलकेच हाक मारली, ' सर!' त्याने चमकून तिच्याकडे पाहिलं. ती मित्रा असल्याचं लक्षात यायला त्याला काही सेकंद गेले. मग तो म्हणाला, 'हं, बोल.' 'सर तुम्ही आज लवकर घरी जाऊ शकता. गिरींकडूनच मिटींग पीपी करण्यासाठी कॉल आला होता. उद्या same as today time आणि घोरपडेंना मीच उद्या दुपारी १२:४० ची वेळ दिलीय.' ' थँन्क्स् मित्रा. तुझ्यामुळे माझी बरीच कामं खूप इझी होतात. मी लगेचच निघतोय. मला आजच्या कॉन्फरन्स मिटची पोझिशन उद्या सांग. बाकी सगळं मेसेज करून ठेव. बाय.' एवढं बोलून तो घाईघाईने उठला आणि बँग घेऊन ऑफिसबाहेर पडलादेखील....

स्वरा...३०/०३/२०१९

******************************************

श्रुतिचा प्रवास

गाडी हलली आणि भूप वहिनीचा निरोप घेऊन निघून गेला. गाडी हळूहळू नाशिकच्या दिशेने प्रवास करायला लागली. गाडी स्टेशन सोडून थोडी पुढे आल्यानंतर नेहमीच्या सवयी प्रमाणे दोन्ही पाय वर घेऊन श्रुतीनं खिडकीतून बाहेरचं धावतं जग पहायला सुरूवात केली. तिला आठवत होते तिच्या लग्नाआधीचे दिवस. रेल्वेच्या प्रवासात तिच्या नजरेसमोर तिच्या लहानपणीचे दिवस तरळू लागले. तिला आठवलं लहानपणी ती खिडकीची जागा मिळावी म्हणून किती हट्ट करायची. तिथं जो कोणी बसला असेल त्याला तिथून उठवून आपण तिथं बसायची. मग त्या खिडकीत बसून बाहेरून पळणारी हिरवी झाडं, करडे डोंगर, निळं आकाश, मध्ये मध्ये दिसणारे पाण्याचे पट्टे हे सगळं बघण्याचा आनंद मनमुराद लुटायची. मग तिला आठवला निळ्या डोळ्यांचा अन्वय. के. के. वाघ इंजिनिअरिंग कॉलेजमध्ये भेटलेला पहिला मित्र. मित्र असं आता म्हणायचं; पण एकेकाळी ती त्याच्यावर फिदा होती. त्याच्यावर की त्याच्या कवितांवर? तिला आठवला कॉलेजमधला कालिदास जयंतीच्या दिवशी साजरा होणारा वाड्॒गमय दिवस. त्यादिवशी बरेच कार्यक्रम व्हायचे. त्यात कविता वाचन ही होतं. स्वरचित कविता वाचन. तिथंच पहिल्यांदा कळलं की तो कवितापण करतो. तोपर्यंत त्याच्याकडे ती एक भविष्यातला चांगला आर्किटेक्ट म्हणूनच बघत होती. काय बरं होते त्या कवितेचे शब्द? ती डोक्याला थोडासा ताण देऊन आठवू लागली तसा तो सगळा कार्यक्रमच तिच्या नजरेसमोर उभा राहिला. १०० जण बसणाऱ्या त्या छोट्याशा हॉलमध्ये मुलं अगदी दाटीवाटीने उभी राहिली होती. कॉलेजमध्ये असताना कविता इतक्या का आवडतात? का त्या इतक्या जवळच्या वाटतात कुणास ठाऊक! पण, मीही त्या कविता ऐकणाऱ्यांमधली एक होते. तिथेच अन्वयला पाहिलं. हा इथे काय करतोय? कविता वाचणारे? कसा वाचेल कविता? ती उमटेल का मनाच्या कागदावर? त्याने वाचल्यानंतर? त्याच्या तोंडून ऐकल्यानंतर ती वाजत राहिल का सतत मनाच्या कानात? आपल्या मनात हे असलेच काहीतरी भलभलते विचार चालू होते. इतक्यातच अन्वय रुबाबदारपणे चालत त्या मंच्यावर अवतरला. तिथे बसलेल्या जवळपास सगळ्यांचे प्राण कानात गोळा झाले होते अन्वय काय म्हणतोय ते ऐकण्यासाठी. आता त्या हॉलमध्ये सुई जरी टाकली असती तरी तिचा आवाज खूप मोठा झाला असता इतकी पिनड्रॉप शांतता होती. आणि पुढच्या काही क्षणात त्या हॉलमध्ये अन्वयचा धीरगंभीर पण मधाळ आवाज घुमू लागला.

तुझ्या कुशीत विसावताना... ना प्रश्न पडतात ना उत्तरं सापडतात... कारण ज्यांची उत्तरे शोधावीत... असे प्रश्नच निर्माण करायला... तू वाव देत नाहीस मनाला... कारण, माझ्या प्रश्नांचं उत्तर तू... उत्तरांचे प्रश्न तू... अंतरातली साद तू... बाह्यातला नाद तू... जगण्यातला आनंद तू... उपभोगतला उन्माद तू... संगीतातला राग तू... साखरझोपेतली जाग तू... संगती तली साथ तू... बेचैन हवीशी रात तू... ओल्या पापणीची थरथर तू... अधीर मनाची हूरहूर तू... शब्द तू, सुर तू, तरंग तू, अन् लयही तू... तरीही माझ्या मोहाचे झाड तू... अन् या मायेच्या पल्याड तू...

कवी अन्व...

अरे देवा! काय तो आवाज. माझ्या काळजाचा थेट ठावच घेतला होता त्याने. बस्स्! हा तोच क्षण होता ज्यावेळी मी त्या कविता,तो कविता करणारा आणि त्याचा आवाज या सगळ्याच्या पाशात गुरफटले. तिथे त्याने आणखी एक कविता वाचली होती.

मंत्रमुग्ध झाल्यासारखा!... तिच्याशेजारी बसलो होतो... बंद काचा बंद श्वास... तिच्या बोलण्यात गुंतलो होतो... सोबत आणि सहवास... अंतर हळूहळू कळत होतं... कळतं पण वळत नाही म्हणत... माझं अवधान हळूहळू गळत होतं... निष्पर्ण झाड करत... तिचा शिशिर माझ्यावरुन गेला... शेवटंचं पान गळताना... तिचा वसंत पुन्हा फुलवत आला... शेजेवरती कोण असावं?... कुणासाठी आतून झुरावं?... शब्दांनी त्या भेट दिली... वाचेतून थेट दिली... कळले नसते कधीही मला... प्रणय कशाला म्हणतात ते!... भेटली नसती ती तर?... अनुनय कशाला म्हणतात ते!...

कवि:- अन्व

खल्लास! त्याच्या ह्या कवितेवर तर तिथल्या सगळ्या पोरी पार खल्लास कलिजा फिदा हुसैन झाल्या होत्या. आणि मी? मी तर त्या आवाजाच्या तरंग लाटेवर वाहवतच घरी गेले होते. खरंतर मला भेटायचं होतं त्याला. त्याला सांगायचं होतं की तू काही फक्त शब्दांचा जादूगार नाहीएस. तुझे शब्द तर अलवार मोरपीस आहेत. जे मला तुझ्या निळ्या डोळ्यांत बुडताना आधार देतात. पण कसलं काय! पाय पुढे टाकला तर तो त्या पोरींच्या घोळक्यात केव्हाच दिसेनासा झाला होता. हाय रे दैवा! चांगली संधी हातची गेली. किती चरफडले होते मी त्या सगळ्यांवर. घरी आले तर निम्नापासून माझं हे भारलेपण काही लपवू शकले नाही. ती तर माझ्या खनपटीलाच बसली, काय झालंय सांग म्हणून! बरं झालं ही बया माझ्या कॉलेजमध्ये नाही; नाहीतर सगळ्या कॉलेजात बभ्रा केला असता हिने, ताईला अन्वय आवडतो म्हणून. तरीही तिच्यापासून माझं माझ्यापासून तिचं काही लपून राहीलं नव्हतं. असं अंतरच किती होतं आमच्यात? येऊनजाऊन दोन तर वर्षं. मग तिला सोबत घेऊन बाहेरच्या झोपाळ्यावर बसले. थोडंसं आमिषही दाखवलं तिला की तुझ्या हातचा मस्त वाफाळता चहा हवाय तोही चॉकलेट फ्लेवरचा. मग मी माझ्या मनाच्या कुपीत बंद केलेली काही गुपीत सांगेन तुला. 'काय तायडे! तुलापण ना काहीही हवं असतं.' असं म्हणत तिनं पटकन् जाऊन झटकन् माझ्या आवडीचा तिच्या हातचा चॉकलेटवाला चहा आणला होता. त्या चहाचा एक घोट घेतला आणि मला जसे काही पुन्हा पंख फुटले. ' निमू आज कॉलेजमध्ये वाड़्मय दिवस होता. तिथल्या कविता वाचनाच्या सेशनमध्ये मला तो,त्याच्या कविता,त्याचा आवाज सगळंच भुरळ पाडून गेलं गं! आमच्याच वर्गात आहे तो. उंच,हट्टाकट्टा, निळ्याशार डोळ्यांचा. पण आज पहिल्यांदा कळलं तो कविता करतो.' ' अय्या, श्रुतडे तू प्रेमात पडलीस की गं!' 'हं! बहुतेक. पण ते त्याला कुठं माहितेय! आणि त्याला कळणार तरी कसं? तो तर त्या मुलींच्या गराड्यात असा हरवला होता जसा काही पावसाळ्या रात्री ढगात चंद्र.' 'ए, बाई बरी आहेस ना? की तुलापण कविता वगैरे सुचायला लागल्यात?' कित्ती चेष्टा केली होती तिने आपली त्यावेळी. आताही ते आठवून श्रुती स्वतःशीच खुदकली. पण, तिनेच तर आपल्याला त्याला पत्र पाठवण्याची कल्पना दिली होती; नाहीतर आपण म्हणजे इंजिनिअरींगच्या गणितात बुडालेला उपडा माठ. ३-३ पत्र लिहिली आपण! पोचवू मात्र कधीच शकलो नाही त्याच्यापर्यंत.

ते पत्र निमूच्या सल्ल्यानंच लिहिलं होतं. आयुष्यातलं पहिलंवहिलं प्रेमपत्र. शेवटी आमच्या बाईसाहेब त्यांचं कॉलेज गाजवत होत्या ना, लेखिका म्हणून!

प्रिय अन्व, 

मला तुझं हेच नाव आवडलं. तुझ्या कवितांनी मला तुझ्या प्रेमात पाडलं. हे माझं पहिलं प्रेमपत्र तरीही इतक्या स्पष्टपणे सांगतेय. कारण, मला पहले आप पहले आप च्या नादात ही नशिबानं मिळालेली ट्रेन जाऊ द्यायची नाहीए. माझं तुझ्यावर प्रेम आहे. तुला आवडेल का माझी साथ द्यायला?

तुझीच श्रुती

बेंच नंबर ५

खिडकीशेजारी

ता. क. वाट पाहतेय. नक्की उत्तर पाठव.

पत्र लिहिलं खरं. पण ते पाठवायची हिंमत कुठून गोळा करणार? त्याच्याशी बोलत होते, सोबत अख्खा दिवस जात होता कॉलेजमध्ये मात्र ते पत्र वहीच्या पानांमध्येच वाट बघत फडफडत होतं. नाही म्हणायला तसा एकदा केला प्रयत्न आपण. त्याच्या नोटस् हव्यात म्हणून घेतलेल्या वहीत ते पत्र ठेवलं होतं. आता ती फक्त त्याच्या हाती सोपवायची होती. मग आयुष्यात पौर्णिमेचा चंद्र उगवणार होता. कसलं काय! सगळेच आपले मनात मांडे आणि पदरात धोंडे. त्याला वही देताना भितीनं ते पत्रच काढून घेतलं आपण. काय कडाडली होती आमची महामाया? 'तायडे, तू म्हणजे अर्धवटराव आहेस नुसती. सगळं जुळत आलेलं असताना माती काय खातेस? फार तर तो नाही म्हणाला असता, यापेक्षा काही वेगळं घडलं असतं का? छे! अडाणीच आहेस अगदी. दे आता ते पत्र. मीच त्याच्यापर्यंत पोहचवण्याची व्यवस्था करते.' मी आपली माठ्यासारखी नुसतीच नखं कुरतडत राहिले. ' अगं बाई, कळतंय का मी काय म्हणतेय?' ही बया चिडली की माझं धाबंच दणाणतं. मोठी कोण आहे आमच्यात तेच कळत नाही. घाबरत म्हणाले, ' ते मी टाकलं फाडून.' ' कर्म माझं! एकतर मदत करा....' ती तोंडातल्या तोंडात काहीतरी पुटपुटली. त्यानंतरही तिनं दोनदा माझ्याकडून पत्र लिहून घेतलं. पण, माझ्यासारख्या भित्रटाचा प्रेमात थोडीच निभाव लागणार. तिनं किती प्रयत्न केले पण मीच हिंमत नाही करू शकले. तरी तिने तिच्या रोखठोक स्वभावाप्रमाणे स्वतःच ते पत्र अन्वयपर्यंत पोचवलं नाही. कारण तिला पहिल्यापासूनच स्वतःच स्वतःची मदत करणारी माणसं आवडतात. त्यामुळे ३ प्रयत्नांतही मी काही करु शकत नाही म्हटल्यावर तिनं माझा नाद सोडून दिला आणि मी अन्वयवरचं माझं प्रेम त्याला बोलून दाखवण्याचा नाद सोडून दिला. स्वतःला अभ्यासात बुडवून टाकलं. मात्र त्याच्या कविता आवडतात हे त्याला सांगायला मी कधीच विसरले नाही. कॉलेज संपेपर्यंत मी त्याच्या संपर्कात राहिले पर्यायाने त्याच्या कविता या ना त्या निमित्ताने माझ्यापर्यंत पोचत राहिल्या. तो त्या सगळ्या वर्षांमध्ये कुणा दुसऱ्या मुलीच्या प्रेमात पडला नाही हेच माझं नशीब होतं. तो पुढच्या शिक्षणासाठी मुंबईला गेला तेव्हा सगळ्याच भावना अनावर झाल्या होत्या. कशा आवरल्या देवालाच माहीत, त्यात आमची जगदंबा माझ्यावरच आगपाखड करत होती. ' आता कशाला रडतेस गं? हातात वेळ होता तेव्हा तर साधे प्रयत्नही नाही केलेस आणि आता मारे त्सुनामी उसळतायत तुझ्या डोळ्यांत! बंद कर हे रडणं नाहीतर माझ्याइतकं वाईट कुणी नसेल बघ! ( अरे, मी मोठी आहे तुझ्यापेक्षा थोडं तरी काहीतरी बाळगं ना गं बये! ) तुला प्रेमाबिमाचं प्रकरण काही झेपणारं नाही तेव्हा सरळ शरणागती पत्कर आणि आईबाबा म्हणतील त्याच्याशी लग्न करुन मोकळी हो!' असं भलमोठ्ठ लेक्चर दिलं मला तिनं.

सरकारी बांधकाम खात्यात बाबांच्याच टीममध्ये मला सब इंजीनिअरचा जॉब मिळाला आणि मी अन्वयच्या जाण्याचं दुःख विसरुन कामात स्वतःला बुडवून टाकलं. अधूनमधून अन्वयशी फोनवर बोलणं होत होतं तेवढाच काय तो मनाला आधार.

जॉबला लागून आता वर्षं पुर्ण होत आलं. आईबाबांची माझ्यासाठी मुलगा शोधायची धावपळ सुरु झाली आणि मी पुन्हा अन्वयच्या विचारात गुंगले. आता मात्र हिंमत करुन मी पहिल्यांदाच त्याला फोन केला. ' हँल्लो मैत्रिणी! कशी आहेस तू? गेल्या वर्षभरात पहिल्यांदाच तू स्वतःहून मला फोन केलायस. काही विशेष?' ' नाही रे! तुझ्याशी बोलावं वाटलं म्हणून केला कॉल.' ' अगं, पण तुला माहितेय का की तू एका चांगल्या मुहूर्तावर फोन केलायस.' ' का रे? तुला जॉबची ऑफर आलीय?' ' ती तर आलीयच गं! पण, तुला सांगतो माझ्या आयुष्यातला फार मोठ्ठा दिवस लवकरच येणारे. पुढच्या आठवड्यात मी लग्न करतोय. मला भेटलीय माझ्या स्वप्नातली परी.' तो आणखीही बरंच काही बोलत होता पण मी मात्र सुन्न झाले होते. निमू म्हणाली तेच खरं होतं स्वतःच स्वतःची मदत नाही केली तर कुणी आपली मदत कशी करेल?...

मग मात्र मी स्वतःला पुर्णपणे कामात झोकून दिलं. मधल्या काळात आईबाबांनी मँट्रीमोनी साईटस् वर बरीच स्थळं नजरेखालून घातली. त्यातली काही आवडली काही नाही आवडली. जी आवडली त्यांची चौकशी केली. त्याच चौकशीत अंकित रंगनाथ चं स्थळ त्यांना पसंत पडलं. तिथे अंकितकडच्यांनाही माझे फोटो पसंत पडले. या सगळ्याच्या मध्ये ग्रुपच्या आग्रहाखातर अन्वयच्या लग्नासाठी मुंबईला जाणं झालं. छान होती त्याची बायको. आता तिचं नाव काही आठवत नाहीए. कारण माझं काही फार लक्षच नव्हतं त्या सगळ्या सोहळ्यात. मुंबईला गेलेच होते तर लगेचच माझी आणि अंकितची भेट ठरवली दोन्हीकडच्यांनी. तसा तोही देखणा होता दिसायला. पण, मला मात्र अन्वयचे निळे डोळे त्याच्यात काही केल्या सापडत नव्हते. मला तो काही फारसा उत्सुक वाटला नाही लग्नासाठी पण त्या सगळ्याच्या खोलात मी शिरलेच नाही. तसंही आता अन्वयचं लग्न झालंच होतं. मग मलाही त्याचा विषय मनातून मेंदूतून काढूनच टाकायला हवा होता ना! माझ्या या विचारावर आमच्या प्रँक्टीकल बहिणाबाईंनी चांगलीच पाठ थोपटली माझी. मुंबईत झालेल्या पहिल्या भेटीत मी अंकितमध्ये अन्वयला शोधण्याचा प्रयत्न केला खरा पण एकदा अन्वयला आयुष्यातून प्रियकर, होणारा नवरा या भूमिकांमधून काढून टाकल्यावर पुढच्या ४-५ भेटींमध्ये अंकितमध्ये मला माझा भावी नवरा सापडायला लागला.

The train is arriving on platform no 5 is Mumbai - Nasik express. All passengers are welcome to Nasik.

फलाट क्रमांक ५ वर येणारी गाडी मुंबई-नाशिक एक्सप्रेस आहे. सर्व प्रवाशांचे नाशिकमध्ये स्वागत आहे.

ही अनाऊन्समेंन्ट कानावर पडली आणि इतका वेळाची श्रुतिची तंद्री भंगली. पटकन् बँगा घेऊन ती फलाटावर उतरली. बाहेर पडून तिने मोबाईलवरून कँब बोलावली आणि ती घरी निघाली.

स्वरा... ०२/०४/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

श्रुतीचं माहेरपण

श्रुती बॅगा घेऊन स्टेशनच्या बाहेर पडली आणि मोबाईल वरून कॅब बुक केली. कँब येण्याच्या मधल्या वेळात निम्नाच्या मोबाईलवर कॉल केला आणि तिला सांगितलं कि मी पंधरा-वीस मिनिटात घरी पोहोचते म्हणून. श्रुती येणार हे ऐकूनच निम्नाला उत्साहाचं उधाण आलेलं. तिनं घाईघाईनं आईबाबा दोघांनाही इतक्या रात्री उठवले. 'आई-बाबा उठा तायडी येतेय, तायडी येतेय.' बिचारे अर्ध्या झोपेतून तिच्या आरडाओरडयामुळे जागे झाले. श्रुती येते असं कळल्यावर त्यांनाही आनंद झाला. तिच्यासाठी चहा-कॉफी काहीतरी करायला म्हणून या बयेनं अर्ध्या रात्री आईला किचन मध्ये पाठवलं. ती त्याच्यापेक्षा उत्साही; तिने चहा कॉफी करायचं सोडून जेवणच गरम करायला ठेवलं. तिकडं किचनमध्ये आईचं हे सगळं चाललंय तोवर निम्नाचं दार ते किचन आणि किचन ते दार अशा किमान किमान 250 फेऱ्या मारून झाल्या होत्या. तिच्या अशा फेऱ्या मारण्यानं वैतागून आई तिला म्हणाली सुद्धा, अगं बास कर बाई! इतक्या फेऱ्या मारल्यास तर त्या करीनाला पण कॉम्प्लेक्स येईल. ती झिरो फिगर आहे ना! ती तिची तिलाच वरी दिसते तुला नाही.' तेवढ्या त्या फेर्‍यांच्या अंतरात गप्प बसेल ती निमू कसली! तिथंही या बयेची टकळी चालूच होती. 'काय गं! आयडे लग्न झाल्यावर माणसं काही वेगळी होतात का? म्हणजे बघा ना! ह्या तायडीचं लग्न झालं तर गेल्या चार महिन्यात वळून बघावं सुद्धा वाटलं नाही हिला. कशी असतात ना माणसं! नुसती फोन करून चौकशी करतात.' आणखीन बरेच काही ती बोलणार होती इतक्यात दारात गाडी थांबल्याचा आवाज आला आणि हीनं एका झेपेत दार गाठलं. घाईघाईत जवळजवळ ती त्यात कॅब ला जाऊन धडकणारच होती. 'अगं ए बाई! त्या बिचार्‍या कँबवाल्याचं हातावरचं पोट आहे. त्याला जाऊदे की धडधाकट. मी काय दारात नाही बसणार ठिय्या मांडून. घरातच येणारे. थांब थांब, का त्याचे उगाच वांदे करतेस खाण्यापिण्याचे?' पैसे देता देता श्रुती तिला म्हणाली. घरात आल्या आल्या श्रुतीनं आईला फर्मान सोडलं, 'आई मला माहितीय, मी येणार असल्याचा फोन आला म्हणून ह्या बहीणाबाईंनं तुला घाई गडबडीने उठवलं असणारे! तू पण तिच्या वरचढ, जेवण बिवण गरम केलं असशील ना! काय म्हणायचं तुम्हाला! इतक्या रात्री जेवते का मी आई? काय बाई तू पण ना ह्या निम्नीच्या नादाला लागून नसते धंदे करतेस! आता गप गुमान जाऊन झोप. सकाळी बोलणारच आहे. मी चांगली चार-आठ दिवस राहणारे. सुट्टी टाकलीय मी. काळजी नको करू. जा झोप जा. ही बया आहे ना मला चहा पाजायला!' 'काय गं तायडे! आल्या आल्या कामाला काय लावतेस मला तू ...' 'आता इतक्या दिवसांनी तुझ्याकडे चहा मागते तर तुझ्या हातचा गरमागरम वाफाळता चॉकलेट चहा तो पण नाही देणारेस का तु मला?' 'हं! कर कर इमोशनली ब्लॅकमेल तू मला! ते बरं जमतं तुला?' असं म्हणून हसत हसत निमु किचन मध्ये गेली तीचा चहा बनवायचं चालू होतं तेवढ्या वेळात श्रुती रूम मध्ये जाऊन फ्रेश होऊन नाईट ड्रेस घालून बाहेर आली. 'मग आता काय? चहाचा वाफाळता कप घेऊन झोपाळ्यावर बसायचं असेल ना बाईसाहेब तुम्हांला?' तसा श्रुतीने तिच्या हातातला चहाचा कप घेतला आणि गालात हसत ती बाहेर झोपाळ्यावर जाऊन बसली. ' काय तरी माणसं असतात; चार महिन्यांनी येतात आणि झोपाळ्यावर हक्क गाजवतात.' मग उरलेली सगळी रात्र निमू आणि श्रुती दोघींच्या गप्पांमध्ये कधी संपली दोघींनाही कळलं नाही. निम्नाला आधी काळजी वाटली तिची जेव्हा तिने तिला सांगितलं की अंकितने फक्त आई वडिलांसाठी बायको म्हणून तिला मान्यता दिली म्हणून. पण मग जेव्हा श्रुतीने त्याला स्वतःकडे वळवण्यासाठी जे काही केलं ते सांगितलं ते ऐकल्यावर ती म्हणाली, 'ब्रेव्हो, सिस! तू तर बदलली ना लग्नानंतर! भारीच आता तू खरी शोभतेस बरं का शतरंज के खेल की रानी! पण, जाऊदे मी काही फार कौतुक नाही करणार तुझं उगाच हरभऱ्याचं झाड मोडायचं! पण तू जे काही केलेस त्याला पटवण्यासाठी ते खरंच चांगलं केलंस आणि मला वाटतं थोड्याच दिवसात अंकी नक्की तुझा होईल.' 'निमे! मला काय वाटेल त्या नावाने हाक मारतेस ते चालतंय. पण त्याला नाही मारायची अशी हाक! नाहीतर मारच खाशील.' मग त्यांच्या गप्पा पार डोळे जड होऊन मिटायला लागेपर्यंत चालूच होत्या. जेव्हा झोप अनावर व्हायला लागली तेव्हा मात्र दोघींनी झोपाळ्यावरून काढता पाय घेऊन रूम गाठली. अशी रात्र जागून काढल्या नंतर  सकाळी व्हायचं तेच झालं. सूर्य अगदी अर्ध्या डोक्यावर आल्यानंतर दोघीजणी जाग्या झाल्या. तोपर्यंत दोनदा रमणी चा कॉल केकाटून गेला होता निम्नाच्या कानाशी. त्याच्या मागोमाग अवधचा दोनदा कॉल झाला. नक्षत्रा एकदा कोकलून गेली. सरतेशेवटी चहाचा कप हातात घेतल्यानंतर आलेला अर्णबचा कॉल तीनं रिसीव केला. 'ए चुडैल! कहा कडमडलीयस तू? येते ना पार्टीला? मला टांग मारायची नाही हां! नही तो तेरा आज कुछ खरा नाही!' 'अरे हो बाबा! येते येते मी! नाही मारणार तुला टांग, मग तर झालं? वो मेरी बडी बहन आई है| रात देर से सोई मै| उसके साथ गपशप कर रही थी| आती है बाबा मै, चिंता मत कर| एक घंटे मे पोहोचती हूँ|' निमुनं फोन ठेवला. इतक्यात आंघोळ करून श्रुती पण तिथं आली. 'काय ग कुठे चाललीस? कालच रात्री आले मी आणि आज तू मला एकटी सोडून बाहेर फिरायला चाललीस?' 'तायडे फिरायला मी एकटी नाही चाललेली, आपण दोघेही जाणार आहे. अर्णब माहितीये ना! अर्ध हिंदी अर्ध मराठी बोलणारा नाटकातला आमचा हिरो. त्याचा आज वाढदिवस आहे. आपल्याला त्याच्या फार्महाउसला जायचंय. कारने जाऊ. कशी बसणार एसीमध्ये की मस्तपैकी वाऱ्यात? मी ड्राईव्ह करु की तू करतेस?' 'मी नाही करणार बाई. रोज माझी मी ड्राईव्ह करुन ऑफिसला जाते. आज मस्तपैकी तुझ्या शेजारी बसून ट्रॅव्हल करणार आहे.' 'तो फिर डन. चल लवकर तयार हो. आपल्याला तासाभरात पोचायला हवं. मी सांगितलंय त्याला तसं. इथून तिथे पोहोचायला फारतर वीस-पंचवीस मिनिटं लागतील आणि गंमत म्हणजे त्याच्या फार्महाऊसवर भलं मोठं शेत तळ आहे जिथं तुला पाण्याचा मस्त आनंद घेता येईल.' 'वा रे! धमाल येणारे धमाल आज. परत एकदा कॉलेजमध्ये गेल्यासारखं वाटतंय गं मला...' दोघी बहिणी बहिणी आईबाबांचा निरोप घेऊन अर्णबच्या वाढदिवसासाठी निघून गेल्या. त्या जाणाऱ्या जोडगोळी कडे बघत आई म्हणाली, 'माझ्या दोन्ही लेकरांना नजर लागू नये.' त्यावर बाबा हसले,'तुझं सगळं आयुष्य काळजी करण्यातच जायचं बघ सुप्रिया!' ' तुला सांगते निम्मे, असा आरामात प्रवास करायला तरसले होते बघ मी.' 'का गं? अंकीनं तुला एकदाही सोडलं नाही का ऑफिसला त्याच्या कार मधून?' ' निमे, मी तुला एकदा सांगितलेलं कळत नाही का? त्याला अंकी म्हणू नकोस म्हणून? त्याला भाऊजी म्हण. बरं तेही नसेल जमत तर जिजू म्हण. चालेल मला.' 'काय बाई माणसं जळतात तरी! असू दे. जिजू म्हणते त्याला मग तर झालं? पण मी त्याला तुझ्या बोलण्यातून जेवढा समजून घेतलं त्यावरुन त्याच्याबद्दल मला एक गोष्ट कळली की तो मित्र म्हणून चांगला आहे.' ' नक्कीच. तो मित्र म्हणून खरंच खूप छान आहे. अगदी काळजीवाहू सरकारच! आपली जबाबदारी त्याच्या खांद्यावर टाकावी आणि आपण अगदी निश्चिंत होऊन जावं.' ' बास, बास! खूप बाजू घेऊन झालीय. आता त्याचं 19 व पुराण नको तयार करून सांगूस मला. मग त्याचं नाव अंकी पुराण ठेवावे लागेल.' बऱ्याच महिन्यानंतर श्रुती पुन्हा एकदा खळाळून हसली. पंचवीस मिनिटात त्या दोघी जणी अर्णबच्या फार्महाउसला पोहोचल्या. हा निम्नाच्या नाटकाचा हिरो होता, जे ती आता नवीनच बसवत होती. एका बाजूला तिला प्रचंड घाबरायचा तर दुसरीकडं तिला प्रेमाने चुडैल म्हणायचा. तसे तिच्या टीममधले सगळेच तिला घाबरायचे पण निमी कधी कुणाच्या अंगावर वसकन ओरडली किंवा कारणाशिवाय हात उगारला असं कधी झालेलं श्रुतीच्या तरी आठवणीत नव्हतं. श्रुती कधीकधी लाडानं तिला बबड्या म्हणायची. पण तिचा बबड्या खूप हुशार होता. त्या फार्महाउसला पोहोचल्या तर अख्खी गॅंग त्या दोघींची वाट बघत होती. आताही चांडाळ चौकडी एकत्र जमली म्हणल्यावर जो काही धुडगूस घातला त्यांनी विचारता सोय नाही. अर्णब यांच्या ग्रुपला आत्ता नुकता नुकता जॉईन झाला होता. नाहीतर श्रुती बघत आली तेव्हापासून त्यांच्याकडे निम्ना लेखक-दिग्दर्शक या भूमिका पार पाडायची आणि रमणी नक्षत्रा अवध एवढाच ग्रुप होता त्यांचा. तिला तर अर्णबचंच जास्त कौतुक वाटत होतं. कारण इतक्या दिवसात त्यांच्या ग्रुपमध्ये कुणीही आलेलं टिकून राहिलं नव्हतं. छान होता अर्णब. संध्याकाळी सहा सात वाजेपर्यंत तिथल्या शेततळ्यामध्ये सगळ्यांनी नुसता धुमाकूळ घातला. पाणी उडव, सुर मार, पोहण्याच्या बेट लाव असले सगळे उद्योग करून शेवटी दमल्यानंतर मस्तपैकी गरमागरम वाफाळत्या कॉफी नंतर घरी जायला निघाले सगळे. तसा मित्रांना निरोप देताना अर्णब म्हणाला, 'दोस्तो ऐसेही साथ रहो. जिंदगीभर साथ निभाना यारो! वरना मरने के बाद एक एक के मानगुटीवर बसणार मी.' त्याचं हे असलं हिंदाळलेलं मराठी ऐकून श्रुतीची मात्र छान एंटरटेनमेंट झाली होती. परत येताना गार वारा खिडकीतून आत घेत श्रुती मस्तपैकी ड्रायव्हिंग सीट शेजारी झोपली होती. घरी पोचून मस्तपैकी गरम पाण्याने अंघोळ करुन दोघी जेवणाच्या ताटावर बसले. आज आईने जेवणात सगळे श्रुतीच्या आवडीचे पदार्थ बनवले होते. त्याच्यावरून दोघींची भांडण सुरू झालेली. ' ही अशीच वागते. माझ्यासाठी नाही काही बनवत माझ्या आवडीचं. लगेच श्रुती आली म्हटल्यानंतर तिच्यासाठी बनवलं, तिच्या आवडीचं.' लगेच बाबांनी पण निम्नाची बाजू उचलून धरली. मग काय मातोश्रींनी हातातलं उलथणंच वर केलं. तशी बिचाऱ्या बाबा आणि निम्नानं गप मुकाट्यानं पुढ्यातलं जेवण संपवलं. आता मात्र जेवण श्रुतीच्या चांगलंच अंगावर आलं होतं. काल रात्रभर प्रवास मग जागरण पुन्हा आज दिवसभरचा हुंदडकाला असं सगळं आता तिच्या अंगलट आलं होतं आणि डोळे गपागप मीटायला लागले होते. तीनं रूम मध्ये जाऊन छान पैकी ताणून दिली. रात्री कधीतरी मध्येच तिला शिंका यायला सुरुवात झाली आणि त्या म्हणजे जशी काही एक्सप्रेस रेल्वे धावते तशा एकामागोमाग एक सटासट येत होत्या. तिच्या त्या शिंकांनी हैराण होऊन आधी निम्ना उठली. मग तिच्या पाठोपाठ आई आणि बाबा. वाफारा झाला. विक्स लावून झालं. सिनारेस्ट पण देऊन बघितली. कशाचाही काही उपयोग झाला नाही. पहाटे पहाटे श्रुतीला ताप चढायला लागला आणि सकाळ होईपर्यंत आईच्या डोक्यावर घातलेल्या पाण्याच्या पट्ट्यांना दाद न देता त्यांनं 103 चा टप्पा गाठला. सेंच्युरीपार, सचिन तेंडुलकरने सुद्धा इतक्या लवकर केली नसती. थर्मामीटर चा पारा 103 बघून आई घाबरली. बाबांनी तातडीनं हॉस्पिटलला फोन लावला. निम्नानं कपडे चढवले. गाडी स्टार्ट केली. आई बाबांनी तिला कार मध्ये बसवली आणि गाडी थेट हॉस्पिटलकडे. श्रुतीचा ताप उतरतच नाहीये हे ऐकल्यानंतर डॉक्टरांनी आधी तिला बर्फाच्या लादीवर ठेवली. साधारण तासाभराने तापानं 98 ची पातळी गाठली, तशी सगळ्यांना हुश्श वाटलं. आता तिला बर्फाच्या लादीवरुन बेडवर शिफ्ट केलं डॉक्टरांनी. तिला सलाइन लावलं आणि शांतपणे झोपू दे असं सांगितलं. श्रुतीला हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट करायला आणि उमा ताईंचा फोन यायला एकच गाठ पडली. तिला हॉस्पिटल मध्ये ऍडमिट केले म्हटल्यावर त्या लगेच म्हणाल्याच, 'एवढं बरं नाहीये का पोरीला? येतेच मी लगेच तिथं!' सुप्रियाताईंनी कसं बसं त्यांना थांबवलं. त्या म्हणाल्या, काळजी नका करू. आम्ही सगळे आहोत इथे तिच्याबरोबर.' 'ठीक आहे. मी अंकितला फोन करायला सांगेन रात्री.' असं म्हणून उमाताईंनी फोन ठेवला. साधारण साडे आठ नऊच्या दरम्यान ताप वगैरे सगळं उतरून श्रुती जरा नॉर्मलला आली. इतक्यातच अंकितचा फोन आला. तिच्या मोबाईलवर त्याचं नाव ब्लिंक होताना बघून लेखिका महाशयांना नवीन कल्पना सुचली. त्यांनी इशाऱ्यानेच भगिनी महोदयांना फोन घेऊ नका असं सांगितलं आणि मातोश्रींना म्हणाल्या, 'आईसाहेब उचला तो फोन आणि सांगा जिजाजी ना त्यांच्या सौ आजारी आहेत. आणि त्या आत्ता बोलण्याच्या परिस्थितीत नाहीत. झोपल्यात. मग बघू आपण काय होतं ते!' 'ठीक.' असं म्हणत सुप्रियाताईंनी फोन उचलला. पढवलेल्या पोपटाप्रमाणे त्यांनी सगळी वाक्य बोलली. अंकितही त्यांच्याबरोबर फारसं काही बोलला नाही. ठीक मी करतो फोन उद्या असं म्हणून त्यानेही लगेच फोन ठेवला. जोपर्यंत आई फोनवर बोलत होत्या तोपर्यंत फोन स्पीकरवर होता. त्यामुळे आईला आणि पर्यायाने बाकी दोघींनाही अंकितची श्रुतीबद्दल वाटणारी काळजी त्याच्या आवाजातून कळली. बास. मग काय होतं, उर्वरीत सगळ्या कथेच्या सूत्रधार होत्या निम्ना भावसार.

स्वरा... ४/४/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

निम्नाचा कट

आईनं फोन ठेवला तशी श्रुती निम्नावर चिडली, ' का नाही मला बोलू दिलंस त्याच्याबरोबर तू? एकतर इतक्या महिन्यांत त्याला पहिल्यांदा स्वतःहून फोन करावासा वाटला; त्यातही तू मला आजारपणाचं निमित्त करून बोलू दिलं नाहीस.' ' हो! हो! माय डिअर सिस. मी केलं तेच बरोबर होतं. मघाशी तू ऐकली नाहीस का त्याच्या बोलण्यातून डोकावणारी तुझ्याबद्दलची काळजी? याचा अर्थ असा होतो की तो हळूहळू त्याच्या प्रेमाचं वजन तुझ्या पारड्यात टाकायला लागलाय.' श्रुतीसाठी हे सगळंच नवीन होतं. 'तू काय बोलतेयस ना निमू! ते मला अजीबात कळत नाहीए. तो कसा काय त्याच्या प्रेमाच वजन माझ्या पारड्यात टाकेल?' ' हे बघ, तायडे! तू आधी नीट बरी हो. मग सांगतेच सगळं समजावून, एवढं काय टेन्शन घेतेस. चिल मार यार.' 'अगं पण तो पुन्हा फोन नाही करणार गं!' 'करणार गं दिदे करणार. दिल के हाथों मजबूर होके जनाब मोबाईल के जरीये आपको याद फर्माएंगे हुजूर|' पुन्हा एकदा हे ऐकून श्रुती हसली. ' तू हॉस्पीटल एन्जॉय कर. मी आलेच डाकूला विचारून तुला घरी कधी सोडतायत ते!' असं म्हणून निम्ना तिच्या डिस्चार्जची चौकशी करायला निघून गेली. ती गेली तसा आईनं श्रुतीचा हात हातात घेतला, ' श्रुती, बाळा सगळं काही नीट आहे ना तिकडं? मला असं का वाटतंय की तुझ्यात आणि अंकितच्यात सार काही आलबेल नाही म्हणून!' 'आई!' तिसा समजावत श्रुती म्हणाली, 'अज्जीबात काळजी करू नकोस तू! काहीही वेडवाकडं वेगळं घडत नाहीए आमच्या नात्यात. आणि आत्ता निमीनं जे काही केलंय त्याबद्दल जर तू काळजी करत असशील तर मग सोडूनच दे तू हा विषय. आम्ही बहीणी बघून घेऊ. तू फक्त प्रेक्षक बनून बाल्कनीत बस आणि सिनेमाचा आनंद घे. एँट दी एंन्ड ऑफ दि स्टोरी एव्हरीथिंग इज क्लिअर टू यू. सिनेमा संपला की जमलंच तर करु रिपीट टेलिकास्ट. चालेल ना!' ' तशी काळजी करण्याची वेळ तुम्ही दोघींनी कधी येऊच दिली नाहीत म्हणा आमच्यावर. आता हा सिनेमाही बघ म्हणतेस तर तसंच करू आम्ही. पण, तशीच जर एखादी छोटीमोठी भूमिका असली तर आमची आठवण काढायला सांग बरं का तुमच्या त्या दिग्दर्शिकेला.' आईच्या या बोलण्यावर दोघीही खळखळून हसत होत्या इतक्यात निम्ना तिथं आलीच, ' चला ज्येष्ठ नागरिक आणि भगिनीमंडळ तुम्हांला डिस्चार्ज मिळालाय. इथं रहायचं बुकिंग संपलंय.'

श्रुतीला घरी आणूनही दिवस उलटून गेला पण अंकीतचा काही फोन आला नाही. निमू संध्याकाळी नाटकाच्या रिहर्सलवरून परत आली तर श्रुती उदासपणे झोपाळ्यावर बसली होती. 'ए, उजडा चमन! फोन नाही आला म्हणून इतकी काय उदास होतेस? उद्या तो स्वतःहून फोन करेल बघ.' 'तू काय भविष्यपण सांगतेस की काय नाटक करण्यासोबत?' का करेल तो उद्या स्वतःहून फोन मला?' ' कुछ नहीं जानेमन, मैत्रिणीची ख्यालीखुशाली विचारायला करेल ना फोन तो.' हे ऐकून श्रुती चाटच पडली. कारण त्या दोघांमध्ये मैत्रीचं नात आहे असं ती एकदाही निमूला बोलली नव्हती. तिच्या चेहऱ्याचा उडालेला रंग पाहून निमा तिला म्हणाली, ' जानी, उडत्या पाखराची पखं मोजतो आम्ही- तुमी सांगितलं नाही तरी पोटातलं ओठावर कसं आणायचं ठाऊकाय आमाला.' 'तू नक्की काय केलंयस निमू?' ' आगे आगे देखो होता है क्या!' 'आज हिंदीचा ताप जरा जास्तच चढलाय का तुला?' याच्यावर नुसतंच हसून हातातल्या स्कार्फशी खेळत निम्ना आत निघून गेली.

सूर्य मावळतीला चालला होता. पश्चिमेच्या आकाशात लाल,पिवळ्या,केशरी रंगाचा जणू सडा टाकला होता. अनिमिष नेत्रांनी तो मावळ-सोहळा पाहणाऱ्या श्रुतीला तो शनिवार आठवला. फार दिवसांनी तिला नो साईट व्हिजीटचा शनिवार मिळाला होता. नाहीतर रोज तिला ऑफिस एंन्ट्री करुन मग साईट व्हिजीट करावी लागे. आज मात्र सगळं काम ऑफिसातच बसून करायचं होतं. असा वेळ मिळतोय म्हटल्यावर तिनं लवकर घरी जायचं ठरवलं. तरीही कामं आटपेपर्यंत लंच ब्रेकपर्यंतचा वेळ लागलाच. डबा खाऊन तिनं कन्स्ट्रक्शन एस्टीमेटची शेवटची फाईल घेऊन हातावेगळी केली आणि सरांची परमिशन घेऊन ती घरी निघाली. घरी जाऊन काय करायचं ते काही तिनं ठरवलं नव्हतं. पण, आता ड्राईव्ह करताना तिनं ठरवलं की घरी जाऊन मस्तपैकी गार पाण्यानं आंघोळ करुन थोडावेळ झोप काढायची. मध्येच तिच्या मनात विचार आला की अंकितही असता आज घरी तर थोडावेळ त्याच्यासोबत घालवला असता. पण, तिला माहीत होतं तो काही असा शनिवारी-बिनीवारी घरी सापडणार नाही ते! असो, असं म्हणून मनाची समजुत घालत तीने पुन्हा ड्रायव्हिंगवर कॉन्सन्ट्रेट केलं. त्या बिचारीला नशीब काय खेळ खेळतंय याची कल्पनाच नव्हती. ती घरी पोचली तर पार्किंगमध्ये त्याची कार बघून हरखलीच. तिथूनच ती पंख लावून घरात पोचली तर सगळं घर कसं गपगार झालं होतं. कुणाची चाहूल कशी ती लागत नव्हती. लागणार पण कशी ना! आई गेल्या होत्या माळव्यांकडे भिशी पार्टीला. नेहा ग्रुप डिस्कशनसाठी तेजाच्या घरी गेली होती. पप्पांचं नेहमीसारखं दी ग्रेट राजाभाऊंसोबत शेजारीच राजकारणावर चर्चासत्र चालू होतं. घरात होता तो एकटा भूप आणि गाडी दारात म्हणजे अंकीतही होता. ती आवाज न करता भूपच्या खोलीकडे आली. तिचं दार अर्धवट उघडंच होतं. तिनं हळूच आत डोकावून बघितलं तर तो बेडवर पुस्तकं अस्ताव्यस्त पसरुन एक पुस्तक तोंडावर घेऊन झोपला होता. तिनं हुश्श म्हटलं आणि ती वळून तिच्या रुमकडे निघाली. तिच्या डोक्यात विचार चालू होते की आता अंकीत एकटाच असेल रुममध्ये. आज आपण सांगूनच टाकू त्याला की माझ्या मनात तुझ्यासाठी मैत्रीपेक्षाही वेगळं काहीतरी रुजतंय रे! मात्र आपल्याच विचारात चालणाऱ्या तिला मागे भूपने पाहिलंय याची काहीच खबर नव्हती. ती रुममध्ये पोचली तर रुम रिकामीच होती. अाधी तिला वाटलं तो बाथरुममध्ये असेल. म्हणून ती हळूच बाथरुमकडे गेली आणि दार नॉक केलं. एकदा,दोनदा पण काहीच रिप्लाय नाही म्हटल्यावर तिने जोरात थाप मारली दारावर आणि दार पटकन् उघडलं. अंकित बाथरुममध्येही नव्हता. श्शी! किती वाईट फियास्को झालाय आपला श्रुती असं म्हणून ती गुमान कपडे घेऊन आंघोळीला गेली. आंघोळ करुन आल्यावर तिची झोपायची ईच्छाच मरुन गेली होती. ती तशीच किचनमध्ये आली आणि तिनं चहा करायला ठेवला. घड्यााळात बघितलं तर ५:३० वाजले होते. थोड्यावेळानं स्वयंपाकाच्या तयारीला लागायला हवं असा विचार करतानाच तिला भूप येताना दिसला. ' चहा ठेवलायस का वहिनी? मलाही थोडा हवा होता.' असं म्हणत तो डायनिंग टेबलला येऊन बसला. ' हो, ठेवते' म्हणत तिने आधीच्या चहामध्ये थोडं आधण वाढवलं. चहाचा छान गंध दरवळायला लागल्यावर तिन दूध घालून तो आणखी जरा उकळू दिला. मग गँस बंद करुन दोघांना दोन कपात चहा ओतून तीही तिथं टेबलला बसणार इतक्यात आपल्या चहाचा कप उचलत 'इथे नाही. गच्चीत, गच्चीत.' असं म्हणून भूप त्याच्या खोलीत निघून गेला. तो गेल्यानंतर तिला त्याचा इशारा लक्षात आला. तसा तिने ट्रे काढून त्यात दोन मग, चहाची किटली असा सगळा सरंजाम करुन ती गच्चीवर गेली. ती गच्चीवर पोहोचली तर सूर्य अस्ताला चालला होता. समोरच खुर्ची टाकून अंकितही बसला होता. हा इथे बसलाय आणि आपण याला रुममध्ये शोधत होतो. असा विचार करुन तिने हाक मारायचा मोह टाळत ट्रे सरळ त्याच्या समोरच्या टीपॉयवर आणून ठेवला. एवढं सगळं झालं तरी हा अजून बोलत का नाही म्हणून बघीतलं तर महाशय मस्त झोपले होते खुर्चीत. नुकतीच आंघोळ करून आला होता बहुतेक. ओलसर केस वाऱ्यानं अस्ताव्यस्त पसरले होते. गालांवर गुलाबी छटाही उमटली होती. ती त्याला तसा पाहतच राहिली. त्याच्या अवतीभवती फिरदौसचा मंद सुगंध दरवळत होता. त्या सुगंधाने ती वेडी व्हायची. पहिल्या रात्री हाच सुगंध त्याच्याआधी त्याच्या येण्याची वर्दी घेऊन आला होता. आणि तेव्हापासूनच तर तीचं मन त्यात वाहून गेलं होतं. आतातर तिचा स्वतःवरचा ताबाही सुटत चालला होता. ती त्याच्या खुर्चीशेजारी उभी राहिली. हळूच खाली झुकली. आता तिचे ओठ अगदी त्याच्या ओठांना मिठी मारतील इतके जवळ होते. पण तिच्या तप्त फुललेल्या उष्ण श्वासांनी तो जागा होईल म्हणून पुन्हा एकदा तिनं मोह टाळला न् ती दूर झाली. मात्र त्याच्या ओल्या केसांजवळ नाक नेऊन तिनं त्याच्या शँम्पूचा मंद सुवास स्वतःत भरुन घेतला. त्याच्या केसांतून हलकेच हात फिरवत ती म्हणाली, 'आय लव्ह यू अंकीत. मला तू खूप खूप आवडतोस.' तिच्या त्या स्पर्शानं तो जागा झाला. 'कोण? श्रु तू आहेस का?' त्याने पहिल्यांदाच तिला अशी हाक मारली होती. त्या नुसत्या नावाच्या उच्चारानेही तिच्या अंगावर रोमांच फुलले होते. गडबडून तिनं त्याला चहा ऑफर केला. त्यालाही तो हवाच होता. तिचे लांब केस त्याला आवडतात हे तेव्हा तिला पहिल्यांदा कळलं होतं. जेव्हा तिला त्याच्या नजरेत तिनं केस कापल्याबद्दल हलकीशी नाराजी दिसली होती. ' ए चाय, चॉकलेटवाली चाय. मेमसाब हम आपके लिए चॉकलेटवाली चाय लाया है| ' असं म्हणत निम्नानं तिची रोमँन्टिक तंद्री भंग केली.

स्वरा... ६/४/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

हाय ये नेटवर्क

तब्येत बरी नसल्याच्या नावाखाली अंकित दोन मीटिंग उद्या वर पीपी करून ऑफिसमधून घरी जायला निघाला. वाटेत त्याचा मूड चेंज झाला आणि त्याने गाडी मढच्या दिशेने वळवली. गाडी एका बाजूला लावून तो खाली उतरला आणि तिथे पसरलेल्या खडकाळ कठड्यावर जाउन बसला. भरतीची वेळ होती. समुद्राला हळूहळू उधाण येत होतं आणि तो मात्र टू बी ऑर नॉट टू बी या गोंधळातच हेलकावे खात होता. करावा का तिला फोन? जाऊ दे! नको करू या तिला फोन या सगळ्या गोंधळात गुरफटला होता. तेवढ्यातच त्याला वाटलं कोणीतरी त्याच्याशी बोलतंय. बघतो तर श्रुचा अंकित त्याच्या शेजारी बसला होता आणि त्यालाच विचारत होता, ' काय रे! अजूनही गोंधळ संपला नाही का तुझा? किती समजवायचं बाबा तुला? करतोस ना श्रुतीला फोन? हे बघ मला माहितीये तुला आवडायला लागलीय ती! मग आणखी एक पाऊल पुढे टाकून कर की तिला फोन.' ' गप रे! असलं काही त्याला शिकवू नकोस. आणि तसंही तुझ्याकडून टिप्स घ्यायला मी काय मेलोय का?' अंकितने दचकून डावीकडं मान वळवली तर तिथं श्रावणीचा अंकित त्याच्या बाजूला बसला होता. ' ऐकू नको रे काही अजिबातच याचं! तुला फोन करायचे धडे देतोय? हे बघ त्यापेक्षा सरळ श्रावणीला फोन कर. तुझं पहिलं प्रेम आहे ती. ' ' हा वेडा झालाय. याचं अजिबात काही ऐकू नकोस. श्रावणीचं लग्न झालंय विसरलास का तू? तिचं लग्न झालं नसतं तर मी काही तुला तिला फोन करण्यासाठी आडकाठी केली नसती. पण मला माहितीये तू काही तिला फोन केला नसतास. ' ' कारे! का? का नाही करणार तो तिला फोन?' मध्ये तोंड खुपसत त्यानं विचारलंच. ' याला समजत कसं नाही? ते अंकितच्या तत्वात बसत नाही. तो श्रावणी वर प्रेम करतो आणि श्रावणी त्याला शेवटच्या भेटीत मला विसरून जा म्हणाली होती. आठवतं का रे? या इथेच समुद्राच्या साक्षीने शेवटची भेट झाली होती तुझी आणि श्रावणीची. ' त्याने त्याला आठवण करून दिली आणि त्याच्या नजरेसमोर त्याच्या आणि श्रावणीच्या त्या भेटीचा अख्खा घटनाक्रम उभा राहिला. ये वो मंजर था जब उसके दिल पे छाले पड गए थे | एरवी कायम वेस्टन ड्रेस मध्ये वावरणारी श्रावणी त्यादिवशी गुलाबी रंगाच्या पंजाबी ड्रेस मध्ये अवतरली होती. खरंतर एक क्षणभर त्याचा त्याच्या हृदयावरचा ताबा सुटला होता. काय देखणी दिसते भारतीय पोशाखात ही! पण काय, नक्की काय घडतंय आयुष्यात? तिने तातडीने इथे बोलवून घेतलं आपल्याला काहीतरी महत्त्वाचं बोलायचं म्हणून. तिला तशी जवळ येताना बघून तो फक्त इतकीच प्रार्थना करत होता की, 'हे सगळं खोटं असू दे. देवा खोटं असू दे.' पण जसजसं त्याच्यातलं आणि तिच्यातलं अंतर संपवत ती पुढे येत होती तसं त्याच्या लक्षात आलं की तिच्या हातावर मेहंदी काढलेली आहे. बोटात अंगठी चमकतेय. म्हणजे अंकित श्रावणी च्या आयुष्यातून आपला पत्ता कट झालाय हे नक्की. ती त्याच्या अगदी जवळ आली तिच्यावर हळूहळू लग्नाच्या रंग चढायला लागला होता असं त्याला जे वाटलं ते खरंच होतं. भांडलोच होतो आपण तिच्याशी. ' अशी कशी वागू शकतेस तू माझ्याबरोबर? प्रेम करतो ना आपण दोघे एकमेकांवर? मग मला एकटा सोडून तू असं कसं काय लग्न करू शकतेस? ' कदाचित ती बोलण्यासाठी शब्द शोधत होती, कारण मी एवढा बोललो तरी ती काहीच बोलली नाही. मान खाली घालून उभी होती. ' तू माझ्यावर कधीच प्रेम केलं नाहीस का? ' हे मी बोललो तसं तिने मान वर करुन आपल्याकडे पाहिलं. तिच्या दोन सुंदर डोळ्यातून घळाघळा पाणी वाहत होतं. अजाणता आपण तिच्या मनाला दुखावलं होतं, अंकित! श्रावणी अगं बोल काहीतरी! तुझ्या ह्या गप्प राहण्याचा मी नक्की काय अर्थ काढू? ' कसेबसे शब्द जोडून श्रावणी म्हणाली, ' मी नाही सांगू शकले मम्मी-पप्पांना आपल्या प्रेमाबद्दल अंकित. ' ' काय? ' माझ्यासाठी हा मोठा धक्काच होता. मला वाटलं तू सांगितलं असशील आत्तापर्यंत आपल्या प्रेमाबद्दल घरात! ' ' नाही रे! खूप प्रयत्न करून मम्माला आपल्या प्रेमाबद्दल सांगितलं तर ती मला म्हणाली हे बघ बाळा श्रावणी! तुला तर माहिती आहेच की आपल्या घरात सगळे निर्णय तुझे पप्पाच घेतात. या घरातली काडी सुद्धा त्यांच्या परवानगी शिवाय हलत नाही. तुला त्या मुलाशी लग्न करायचं आहे तर ही गोष्ट तू मला नको सांगू तुझ्या पप्पांना सांग. ते जर हो म्हणाले तर मग आपण धूमधडाक्यात तू म्हणशील त्या मुलाबरोबर तुझं लग्न लावून देऊ. अगदी, आज संध्याकाळी बोलून टाक. कल करे सो आज कर आज करे सो अब ही म्हण माहितीये ना तुला? ' मीही माझ्याकडे होती नव्हती तेवढी हिम्मत गोळा केली आणि ठरवले पप्पा आले जेवणासाठी की बरोबर जेवणाच्या टेबलावर हा विषय नक्की काढायचा. पप्पा संध्याकाळी उशीराच आले शिवाय येतानाच सोबत धनंजय काका आणि त्यांचा मुलगा अन्वय भालकर ह्याला घेऊन आले होते. धनंजय काकांचा नाशिकमध्ये संत्र्यावर प्रक्रिया करण्याचा उद्योग होता. मुलगा अन्वय आर्किटेक्चर. देखणा निळसर डोळ्यांचा. पण त्या निळसर डोळ्यात मला तू काही सापडला नाहीस रे! जेवायला बसलो. तर, बाबा आईला म्हणाले, ' मानसी ओळखलंस ना धनंजयला? फार वर्षांनी आलाय आपल्याकडे. आणि सोबत अन्वयलापण आणले.' धनंजयला दिलेले वचन आठवतंय की विसरलीस? ' ' नाही हो! नाही विसरले. पण आता काळ बदललाय. मुलं मोठी झाली आहेत. त्यांच्या आवडीनिवडी आहेत. एकदा त्यांनाही विचारून घेऊ.' तिच्या परीने तिने श्रावणी साठी खेळपट्टी तयार करून दिली. आता या खेळपट्टीवर जाऊन चौकार मारायचे,षट्कार ठोकायचे की टिच्चू टिच्चू खेळायचं हे तिच्या हातात होतं. पण तिची इनिंग सुरू होण्याआधीच पप्पांनी बॉम्ब टाकून ती खेळपट्टी उध्वस्त करून टाकली. 'त्यांना काय विचारायचं? तिच्या बाबतीतले सगळे निर्णय आजवर मीच घेतले ना! काही वाईट नाही ना झाले? सगळं चांगलंच झालंय ना? मग आताही सगळं चांगलं होईल. ' अन्वयनं बोलण्याचा प्रयत्न केला. पण पप्पांच्या तोफेपुढे त्याचा टिकाव नाही लागला. परवा सगळी खरेदी करून काल आमचा साखरपुडा झाला सुद्धा. ' ' अगं! पण थेट साखरपुडा? मान्य आहे, तुझ्या पप्पांनी तुझं ऐकलं नाही पण मग निदान अन्वयशी तरी बोलायचंस ना? त्याने जरी नकार दिला असता तरी आपण काहीतरी करू शकलो असतो. ' अंकितनं आशा अजून सोडली नव्हती. ' तुला काय वाटतं की मी तो प्रयत्न केला नाही का? माझ्या परीनं सगळे प्रयत्न करून बघितले मी. रात्री अन्वयशी बोलायचं म्हणून त्यांच्या रूमकडे गेले तर तिथे आधीच पप्पा आणि धनंजय काका त्याला विचारत होते की तुला श्रावणी आवडली का रे! तर तो म्हणे, ' मला ती खूप आवडली. लग्न करेन तर हिच्याशीच.' झालं! सगळं मुसळ केरात. त्याक्षणी मला कळून चुकलं आता आपल्या हातात काही उरले नाही आणि मग मी सगळं मान्य करून परिस्थितीला शरण गेले. अंकित यापुढे आपली भेट होणार नाही. यानंतर तू मला आणि मी तुला, आपण एकमेकाना कायमचे विसरून जाऊ.' यावर काहीच बोललो नाही आपण. बोलण्यासारखं काही उरलंच नव्हतं. डोळ्यादेखत श्रावणी आयुष्यातून कायमची निघून गेली होती. ' आणि हा शहाणा तुला सांगतोय की तू श्रावूला फोन कर.' ' हो रे!' खरंय तुझं कसा काय फोन करणार आपण तिला? आणि फोन केलाच तर बोलणार काय ? सांगगणार काय तिला का फोन केला? त्याला समजावून सागण्यात काही अर्थ नाही असे म्हणून श्रावूचा अंकित तिथून निघून गेला. पण श्रुती आवडणारा अंकित मात्र अजूनही तिथेच बसून होता. इकडे याच्या विचारांचा हा सगळा गोंधळ चालू होता आणि तिकडं निम्नानं मात्र तायडीची सेटलमेंट करायचा विडा उचलला होता आणि त्यासाठी हाताला कोणाला धरलं तर भूपला. श्रुती हॉस्पिटल मध्ये होती तेव्हा तिच्या तब्येतीची चौकशी करणारा फोन भूपनं केला होता. निमूनं त्याचा फोन नुसता रिसिव्ह केला नाही तर त्याला आपल्या बोलण्याच्या नीट घोळात घेऊन तिची मदत करण्यासाठी कन्विन्स पण केलं. मग काय झालं. जसा दुसऱ्या दिवशी अंकित ऑफिसला गेला तसं भूपनं निम्नाच्या प्लान प्रमाणे काम करायला सुरुवात केली. आधी त्यांनं अंकितला व्हाट्सअप वर रोमांटिक, फनी, शायरी, किसी के याद मे डुबे हुवे असे मेसेज करायला सुरुवात केली. अगदी निम्नाच्या प्लान प्रमाणे या सगळ्याचा व्हायचा तोच परिणाम अंकितवर झाला. तिच्या अंदाजाप्रमाणे तो ऑफिस मधून लवकर बाहेर पडला. याची कुणकुण असल्याकारणाने तीन भूपला आधीच सांगुन ठेवलं होतं की तू साधारण साडेचार च्या आसपास फेसबुकला कनेक्ट हो. त्याप्रमाणे भूपनं साडेचार वाजता श्रुती चे वेगवेगळ्या अँगल चे फोटो फेसबुक वर अपलोड करायला सुरुवात केली आणि त्या प्रत्येक फोटोच्या खाली त्यांना अंकितला टॅग करण्यासोबत लक्षवेधी कॅप्शन सुध्दा टाकल्या. गाडी चालवता चालवता फोनवर सतत त्या अपलोडिंगच्या नोटिफिकेशन वाजत होत्या. तो जसा येऊन त्या कठड्यावर बसला. तसं त्यानं बघायला सुरुवात केली की एवढ्या कसल्या नोटिफिकेशन येतात म्हणून? तर तिथं भूपने श्रुतीचे सुंदर सुंदर फोटो अपलोड केलेले त्याला दिसले. आधीच श्रूच्या अंकितनं तिला फोन कर म्हणून त्याचा भेजा फ्राय केलेला, त्यात भूपचं हे उत्साही कर्म! मग काय? अखेर नीम्ना, भूप आणि श्रूचा अंकित या सगळ्यांचे प्रयत्न पथ्यावर पडले. तो घरी पोहोचला. तेव्हा साडेसात आठ वगैरे वाजले होते. आता त्याला तिच्याशी बोलायची घाई झाली होती. क्या करे जनाब? आखिर दिल का मोम पिघलही जाता है, जब आग लगाने वाले आस पास हो | बहार कादंबरीतल्या अश्विनचं राकट प्रेम वाचत बसलेल्या श्रुतीच्या मोबाईलवर त्याचा नंबर ब्लिंन्क झाला, ' अंकी डियर ' हो! तेच नाव जे आदल्या दिवशी निम्नानं अंकितला बहाल केलं होतं. निमूनं विडा जिंकला होता. अंकितनं स्वतः पुन्हा फोन केला होता श्रुतीला...

स्वरा...८/४/२०१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

झाला अत्तर शिडकावा

संध्याकाळच्या वेळी श्रुती सोफ्यावर बहार हातात घेऊन बसली होती. त्यातलं अश्विन आणि मिठूचं सहवासातून फुलणारं प्रेम अगदी त्या कादंबरी मध्ये घुसून वाचत होती. इतक्यात तिचा मोबाईल वाजला. त्या आवाजाने लक्ष गेलं तर तिचा तिच्या डोळ्यांवर विश्वासच बसेना! तिला असं चकित करणार तो नंबर होता अंकितचा. अंकितनं स्वतःहून तिला फोन केला होता. तिच्या मनात तर आनंदाच्या उकळ्या फुटत होत्या. नक्की! नक्कीच, निमानं काहीतरी जादू केलीय. काय जादू केली असेल निमाला विचारायला हवं, या विचारात तिने हात पुढे केला. पण तेवढ्यात वाजून वाजून बंद झाला होता फोन. कट झालेला फोन बघून ती स्वतःवरचं चरफडली. काय श्रुती? काय करतीयेस काय? एवढा वेळ त्याचा फोन येण्याची वाट बघितलीस, आणि फोन आला तर उचलायला इतका वेळ लावलास की तो कट झाला? डफर आहेस तू डफर! कसं व्हायचं तुझं? उचल आता तो फोन आणि लाव त्याला कॉल रिटर्न.' पुढं केलेल्या हातानं तसाच फोन उचलून ती अंकितला कॉल लावणार होती; इतक्यात तिथे आलेल्या निम्नानं तो तिच्या हातातून काढून घेतला. ' रिलॅक्स! माय डियर सिस, रिलॅक्स! तू नाही करायचा त्याला कॉल. आपलं काय ठरलं होतं काल तो तुला स्वतःहून कॉल करेल. बरोबर ना! त्यांनं तसा स्वतःहून तुला कॉल केला. ठीक आहे, तुझ्याकडून तो मिस झाला. पण, डोन्ट वरी सिस. तो पुन्हा कॉल करणार तुला. कारण, सध्या त्याची अवस्था कळा ज्या लागल्या जीवा अशी झाली बघ! श्रुती गोंधळून तिच्याकडे बघतच राहिली. ह्या दिग्दर्शिका न् लेखिका महाशय काय सांगतात हे काही तिच्या डोक्यात घुसत नव्हतं. ' अशी बघू नकोस तायडे! जाऊ दे! ही सगळी तुझ्या मेंदूच्या बाहेरची गणित आहेत. ते आमचं काम आहे. तू फक्त त्या बहाराच्या अश्विन आणि मिठूमधून बाहेर येऊन तुझ्या रियल लाईफ हिरोवर अंकितवर लक्ष केंद्रित कर. ' तरीही श्रुतीचा गोंधळ काही कमी झाला नाही. जाऊ दे! तिचं हे सगळं बोलणं, वागणं समजून घेण्यापेक्षा आपण बहारच वाचूया असं म्हणत तिनं अर्धवट मिटलेली बहार पुन्हा उघडली. काय सुंदर प्रसंग होता तो! आत्याच्या घराच्या बागेतल्या कारंज्या शेजारी बसून अश्विन मीठूला सांगत होता की हल्ली शेजारी तू नाहीस म्हटल्यावर रात्रीची झोप येत नाही इतकी तुझी सवय झालीय बघ! मग श्रुती विचार करायला लागली, कसंय ना यांचं प्रेम! भांडणातून सुरू झालं. प्रेयसीच्या मृत्यूची शिक्षा म्हणून अश्विननं मिठूशी लग्न केलं आणि सहवासातून हळूहळू प्रेम करायला लागला तिच्यावर; त्या प्रेमाच्या फुलण्यावर ती पोहोचलीच होती, इतक्यात पुन्हा फोन वाजला. ' दँटस् इट! ' निम्मा आनंदानं चित्कारली, ' काय म्हटलं होतं मी? आला ना परत फोन? अच्छा! छुपा रुस्तुम कुठली? अंकी डियर काय? असं नाव सेव केलंयस तर फोन मध्ये त्याचं! म्हणून मी त्याला अंकी म्हटल्यावर चिडलीस का तू ? हं! चांगलं चाललंय हा तुमचं! घे, उचल फोन आता पटकन. कारण आता जर कट झाला तर मात्र तुला वाट बघायला लागणार हं! ' असं म्हणून फोन श्रुतीला देऊन नीमू खिडकीच्या एका बाजूला गेली. तिकडे श्रुतीने तो कॉल रिसीव केला की इकडे निम्नानं लगेच भूपला कॉल केला. काही सेकंदातच कॉल रिसीव्ह झाला. आतुरतेने भूप तिला म्हणाला, ' निम्या आला वाटतं भैय्याचा कॉल वहिनीला? ' ' म्हणजे काय? तो तर येणारच होता. आता गंमत बघ! मी तायडी चे शब्द कॉपी करते आणि तू मला जीजू देईल तशी उत्तर दे! ' ' वॉव! चांगलाय हा गेम. पण, आपणच बोलतोय दोघेजण हे दोघेजण तर अजून नावावरच अडकलेत माहितीय का तुला निमा? कसली यार अनरोमॅण्टिक जोडी आहे ही!' ' एक मिनिट! कॉन्सन्ट्रेट कर हं भूप.' निमा मधला दिग्दर्शक जागा झाला. ' हो! हो मॅडम. करतो कॉन्सन्ट्रेट.' ' हॅलो! श्रुती! ' ' हां, अंकी! ' ' काय म्हणलीस तू?' ' अंकी! ' 'अच्छा, म्हणजे नाशिकला जाऊन बाईसाहेबांनी आमचं बारसं घातलं का?' ' नाही रे! मेव्हणीनं बहाल केलंय तुला हे नाव. ' ' निम्नानं! व्वा. घरवाली से साली बडी होशियार है |' 'अच्छा! तू काय मला तिचं कौतुक ऐकवण्यासाठी फोन केलायस का?' 'मला धूर दिसतोय बरं का! आणि कुठून तरी जळण्याचा वास पण येतोय.' 'गप्प बस हं! मला तसं काही वाटत नाही. तू का फोन केलास ते सांग.' 'यार ही लोकं रोमँटिक बोलतच नाहीयेत. श्शी!' 'भूप्या! गप गुमान जे चाललंय ते कंटिन्यू कर. मध्ये मध्ये बोलू नको. कळायला पाहिजे की नाही ती दोघं काय बोलतात ते! चल चल परत कॉन्सन्ट्रेट कर.' 'ओके! ओके!' 'परवा फोन केला होता तेव्हा मम्मींनी फोन उचलला. त्या म्हणाल्या तुला बरं नाही म्हणून.' 'हो. थोडा ताप आला होता मला. ते निम्नाच्या एका मित्राच्या वाढदिवसाला गेलो होतो आम्ही. तिथं पाण्यात खूप भिजले मी. मग आला ताप मला! आई म्हणाली १०४ वगैरे होता.' 'मग काय १०४ जास्त नसतो का ताप?' 'मला कसं माहीत असणार? मलाच ताप आला होता ना!' 'ठीक आहेस ना आता?' 'हो. आता बरी आहे तब्येत.' 'काळजी घे आणि सो सॉरी.' 'निम्या यार मी बोर झालोय यांचं हे रटाळ कनव्हर्शन ऐकून. गप रे! किती मधे मधे बोलतोस तू? दिदीआत्ता जीजूला विचारतेय ते कशासाठी सॉरी म्हणले म्हणून. पुढे सांग काय झालं ते!' 'ओके. तू काल वाट बघितली असशील ना माझ्या कॉलची आणि अख्खा दिवसभर मी तुला कॉल नाही केला.' 'ठीक आहे रे! मी म्हटलं तू बिझी असशील, म्हणून नसशील केला कॉल.' 'नाही गं! तसा काही फार बिझी नव्हतो मी.' 'मग का नाही केलास कॉल?' 'वॉव! आता, आता सिच्युएशन क्रिएट झालीय. येस्स! येस्स! भैय्याला उत्तर सुचत नाहीये.' गच्चीच्या पायरीवर बसून अंकितला वर्ड टू वर्ड कॉपी करणारा भूप उत्साहाने म्हणाला, 'थांब. त्याला सुचलं उत्तर.' 'श्रुती ते मी, मी गोंधळलो होतो!' 'का? असा काय गोंधळ झाला होता तुझा?' श्रुतीच्या स्टाईलमध्ये निम्नाने तिकडून भूपला प्रश्न विचारला. ' मला! अं, मला! श्शी हा तर ना कन्फ्युजन मास्टर आहे राव एकदम!' 'बोल ना!' 'नाही असं नाही. तू ये परत मग सांगतो. आता ठेवू फोन?' असं म्हणून तिच्या हो नाही म्हणण्याची वाट न बघताच अंकितनं फोन कट केला. 'मी तुला सांगतो ही दोघजण रोमान्स मध्ये एकदम कच्ची आहेत यार एकदम! त्यांचं जाऊ दे. तू माझ्याशी बोल. मी रोमान्स मध्ये एकदम चांगला आहे.' 'ए गप्पे! बटाट्या. ठेव फोन. आधी यांचं प्रकरण निस्तरू देत. मग तुझा पण रोमान्स बघते मी. फोनवर नाही समोर येऊन. कळलं ना!' असं म्हणून निमानंपण फोन कट केला. 'जाऊ दे, बाबा! मी आपला फेसबुकारच बघतो कुणी पटतीय का ते!' असं म्हणून तो फेसबुक ओपन करून बसला. का कुणास ठाऊक, पण आत्ता श्रुतीशी बोलणं झाल्यानंतर अंकितच्या पोटात फुलपाखरं उडत होती. त्यात गच्चीवरचा गार वारा लागत होता. तो विचार करत होता, काय वाटलं असेल तिला? मी असा फोन केल्यानंतर? इतक्या महिन्यात पहिल्यांदाच मी तिच्याशी एवढा वेळ बोललो, इतकं बोललोय. त्याचा विचार चालू होता इतक्यात फोनवर वा चं नोटिफिकेशन ब्लिंक झालं. मेसेज होता तो श्रुतीचा. तीनं एक छानसा गुड नाईट स्टिकर आणि सोबतीला एक प्रश्न पाठवला होता.

कधी येऊ?...

त्यानं लगेच तिला गालात हसणाऱ्या स्मायलीसोबत रिप्लाय केला.

तुला कधी यायचंय?

तु म्हणशील तेव्हा! 

खरंच!

हो. अगदी खरं.

एक विचारू? मी येऊ न्यायला? तुला आवडेल? 

त्याच्या या प्रश्नावर ती बसल्याबसल्या लाजली. अरे देवा! पण व्हाट्सअपवर लाजण्याची स्मायली नाही कसं सांगू त्याला? मला खूप आवडलं तो मला न्यायला येतोय हे! ती या विचारात होती तेवढ्यात त्याचे दोन क्वेश्चन मार्क येऊन पडले होते. तसा तिने त्याच्या प्रश्नावर लाजलेला तिचा एक सेल्फी काढला नी त्याला पाठवून दिला. त्या सेल्फीला रिप्लाय म्हणून एक गाडी आली ज्याच्यावर लिहिलं होतं... 

फ्रॉम मुंबई टू नाशिक...  उद्याच येतोय मी 

ते वाचून तिला तर स्वर्ग जसा काही दोन बोटं उरला होता...

स्वरा...१०/०४/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

बाग असा फुलला

आजची सकाळ श्रुती साठी खूपच लवकर उजाडली होती. खरं तर ती रात्री झोपलीच नव्हती. सगळी रात्र अंकितच्या येण्याची वाट बघण्यात गेली होती. तरीही ती सकाळी इतकी फ्रेश होती की आईला पण तिला अशी बघून खूप आनंद झाला. आपलं सगळं आन्हिक आटपून श्रुतीनं चहा घेता घेताच सकाळी आठ वाजता आईंना फोन केला. फोन उचलल्या उचलल्या आईंनी तिला विचारलं, "काय गं! आत्ता आठवण आली का तुला माझी?" "नाही आई, आजारी होते ना! त्यामुळे फोन नाही केला." "मग काय, आजारी पडलीस त्या वेळात आईने तुझा मोबाईल सुद्धा काढून घेतला होता का?" ती काहीच बोलली नाही. ती हसून उत्तर टाळते म्हणल्यानंतर आईंनीच विचारलं, "काय कशासाठी सकाळी सकाळी सासूबाईंची आठवण काढली म्हणे सुनबाईंनी?" "काय हो आई. असं काय म्हणता? मला तुम्हाला काहीतरी विचारायचं होतं." "मग विचार की. त्यात एवढे आढेवेढे कशाला घ्यायचे?" "म्हणजे!" घुटमळतच तिनं आईंना विचारलं, "अंकितला तुमच्या हातचा कोणता पदार्थ खूप आवडतो?" "अच्छा! पती राजांच्या हृदयाचा मार्ग पोटातून जातो हे तुम्हालाही माहिती आहे वाटतं सुनबाई!" "आई चेष्टा नको. सांगा ना!" "बरं! बरं! अंकितला लहानपणी पुरी भाजी फार आवडायची. हल्ली खातच नाही तो. ते काय डायटबिएट असली सगळी नको ती लफडी लावून घेतली ना गं! मागे. पण, अजूनही त्याला रसमलाई खूप आवडते. खरंतर बंगाली मिठाई हा त्याचा वीक पॉइंट आहे." "हे तर झालं त्याला जेवताना, गोड पदार्थांमध्ये काय आवडतं त्याचं! पण, चहा बरोबर त्याला काय खायला आवडतं? म्हणजे तो ब्लँक कॉफीच घेतो ना सकाळची. तसा तो कधीकधी चहा घेतो म्हणून विचारलं." "बरंच माहितीये म्हणजे नवऱ्याबद्दल!" "आई!" "रोज सकाळी तर त्याच्या नाश्त्यामध्ये त्या इंग्रजांच्या ब्रेड-बटर ला पहिला मान असतो. नाहीतर आमच्या साहेबांना पूर्वीपासून ताजा ताजा मक्याचा चिवडा, ओलं खोबरं कोथिंबीर पेरलेला फोडणीचा भात खूप आवडतो. फक्त त्याच्यात कांदा नाही टाकायचा बरं का!" "मला एकदा रेसिपी सांगता फोडणीच्या भाताची?" "हो नक्की. त्यात काय एवढं रॉकेट सायन्स थोडीच आहे! पणलक्षात राहील ना तुझ्या? का लिहून घेणारेस?" "तुम्ही सांगा ना! माझ्या लक्षात राहील." "बरं, मग ऐक. अंकितला आवडतो तसा फोडणीचा भात करायचा असेल तर त्याच्यासाठी आदल्या दिवशीचा शिळा भात मुळीच वापरायचा नाही. आणि भात कुकरमध्ये ही शिजवायचा नाही. भात बाहेर पातेल्यात पाणी घालून आधण ठेवून शिजवायचा. तोही वरची पेज काढून टाकून, मग शिजवायचा. असा भात छान मोकळा होतो. मिरचीचं पोट फोडून त्याचे दोन तुकडे करून घ्यायचे. ओलं खोबरं खउन घ्यायचं. कोथिंबीर बारीक चिरुन घ्यायची. भात चांगला थंड करून घ्यायचा. नंतर पातेल्यामध्ये तेल टाकायचं. तेल गरम झाले की त्याच्यावर मोहरी टाकायची. मग त्याच्यामध्ये मिरचीचे तुकडे टाकून ते छान परतून घ्यायचे. त्याच्यावर हळद टाकायची. जरासं हिंग टाकायचं आणि त्याच्यामध्ये गार करुन घेतलेला भात घालायचा. तो व्यवस्थित परतून घ्यायचा. आणि भाताला तेल जरा जास्त घालायचं. उगाच हात आखडता घ्यायचा नाही. झाकण ठेवून भाताला एक सणसणीत वाफ काढली की मग त्यावर ओलं खोबरं कोथिंबीर टाकायचं आणि पुन्हा छान परतून घ्यायचा. झाला फोडणीचा भात तयार." "अय्या! सोप्पाय की हा करायला." "नक्की करून बघ हं!" "बरं त्याला आणखी काय आवडतं?" "अगं, हो! हो! अशा सगळ्या आवडीनिवडी काय आज एका दिवसात फोनवरच समजून घेणार आहेस का? ये इकडे मग सांगेन हळूहळू. बरं मला सांग तू कधी परत येतेस?" "बहुतेक उद्याच परत येतोय आम्ही." "आम्ही? म्हणजे आई,बाबाआणि निमापण येतेय का गं?" "नाही आई, आम्ही म्हणजे मी आणि अंकित. तो येणार आहे आज मला न्यायला." "काय सांगतेस? आलं बाई पोरगं माणसात; थांब देवाला साखर ठेवते. बाकी तू आल्यावर बोलू." असं म्हणून त्यांनी फोन ठेवला. "कधी येतोय गं अंकित?" तिचं फोनवरचं बोलणं ऐकून आईनं विचारलं. "आज येतो असं म्हणालाय काल मला. पण, कधी निघतोय काही सांगितलं नाही त्यानं. विचारते. त्याला फोन करणारच आहे मी." असं म्हणून तिनं आधी स्विटमार्टला फोन लावून रसमलाईची ऑर्डर दिली. मग तिनं आईंच्या रेसीपीप्रमाणे फोडणीचा भात करण्यासाठी म्हणून आधणाला पाणी ठेवलं. पाणी उकळेपर्यंत तिनं त्याला काही मेसेज ड्रॉप केले आणि कॉल उचलतो का म्हणून एक रिंग दिली. पण मग तो सकाळच्या घाईत असेल म्हणून तो कट केला. इथे श्रुती अंकितच्या स्वागताची जय्यत तयारी करत होती. आणि मुंबईत अंकितच्या मनावरची मरगळ झटकल्यामुळे तोही मस्त फ्रेश झाला होता. सकाळी लवकर उठून त्यानं सगळं पटापट आटपायला सुरुवात केली. कालच्या दोन मिटिंग्ज त्यानं आजवर पीपी केल्या होत्या ना! त्या दोन्ही मिटिंग्ज आटपून त्याला नाशिकसाठी प्रस्थान ठेवायचं होतं अँज पॉसिबल अँज अर्ली! कधी नव्हे ते आज तो ८:३० लाच नाश्त्यासाठी खाली आला. "आई, नाश्ता दे!" असा त्यानं आवाज दिला तेव्हा उमाताई देवापुढे साखर ठेवत होत्या. "आलेच." म्हणत त्या तातडीनं किचनमध्ये आल्या आणि गँस ऑन करून त्यांनी पोहे गरम करायला ठेवले. त्याच्यासाठी ब्रेडबटर करायसाठी म्हणून त्यानी फ्रिज उघडला, तेवढ्यात अंकित स्वतःच म्हणाला, "आई पोह्याचा मस्त वास सुटलाय; पोहेच देतेस का मला तू?" "पोहे खाणारेस का तू? मग सोबत चहा घेशील की तुझी लाडकी ब्लँक कॉफी?" "नको. कॉफी नको. चहाच दे मस्त फ्लेवर्ड टी." "काय झालंय? आज एक माणूस खूपच खुष दिसतंय!" माहीत असूनही आईंनी विचारलं. "अगं काही नाही आयडा, आज सुर्य ना पश्चिमेला उगवलाय बघ! चक्क भैय्या नाशिकला चाललाय. काय भैय्या खरं ना!" हे ऐकून पोहे खाणाऱ्या अंकितचा घास हातातच राहिला. त्याला कळेना हे भूपला कसं कळलं ते! "अगं आई, तुला सांगतो ही कबूतराची जोडी बेक्कार अनरोमँन्टीक आहे बघ!" 'झालं म्हणजे यानं कालचा फोन कॉल ऐकलेला दिसतोय. हा सापडेल ना परत हाताला मग बघतो याला!' असं मनात म्हणत तो घाईघाईनं पोहे संपवायला लागला. आईनंही भूपनं आयत्या दिलेल्या संधीचा उपयोग करून घेत त्याला विचारलं, "हो का? पण तुला काय माहीत रे यांच्या रोमान्सबद्दल?" अंकीतला आधीच खूप ऑकवर्ड फिल होत होतं. "तुम्ही गप्पा मारा. मी जातो मला उशीर होतोय." असं म्हणून तो उठत होता तर त्याला जबरदस्तीनं खुर्चीत बसवत आई म्हणाल्या, "एवढा काही उशीर झालेला नाहीए. चहा मागितलायस तो घे तरी. भूप तू कंटिन्यू कर तुझी सीडी. कळू तर दे, जोडप्याचं काय चाललंय ते!" "आई नको ना! प्लीज." असं म्हणत अंकित गडबडीनं उठून गेला. जाता जाता म्हणाला, "मिटिंग आटोपून मी घरी येणारे. जरा नेहाला माझी बँग भरुन ठेवायला सांग गं!" त्याला जाताना बघून हसतच भूपनं त्याची स्टोरी पुढं सुरु केली. "अगं! काल फोन केला होता वहिनीला यानं. १५-२० मिनिटं बोलत होते दोघंही पण त्यातंही अर्धावेळ ख्यालीखुशालीचीच चौकशी. बाकी काही नाही. मी असतो तर!..." "हां! बास, बास. चला. हला लवकर. कॉलेजला उशीर होतोय. तुझा रोमान्स आपण नंतर बघू हं!" असं म्हणत आईंनी त्याला तिथून पिटाळलं. "अरे यार, कुणालाच कसा माझ्या रोमँन्टिक होण्यात इंटरेस्ट नाही?" असं बडबडत तो निधून गेला. आईंनं नेहाला हाक मारली, " नेहा! भैय्याचे दोन दिवसाचे कपडे पँक कर गं! तो दुपारी येणारे. त्याला नाशिकला जायचंय."

स्वरा...१२/०४/२०१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ओढ तुझ्या भेटीची

अंकितनं गाडी बाहेर काढली. आणि रस्त्याला लागण्याआधी त्यांना मोबाईल ऑन करून बघितला. ' अरे, श्रुतीचा एक मिस कॉल आणि चार मेसेज! ' तो थोडा विचारात पडला. काय करावं? करु का फोन तिला! नको जाऊ दे! थोडी आणखी वाट बघू दे. तसंही मी आज भेटणारच आहे. बघ म्हणावं आणखी थोडी वाट नवऱ्याची. असं करतो ऑफिसला पोचलो की तुला रिप्लाय करतो असा विचार करून त्यांना मोबाईलचे नोटिफिकेशन क्लीन केले आणि गाडी स्टार्ट करून तो ऑफिसच्या दिशेने निघाला. कधी कधी त्याचा मूड असला की तो रेडिओवर आपल्या आवडीची गाणी लावण्यासाठी फोन करायचा. पण आता गाडी चालवत होता. 

नो मोबाइल स्ट्रिक्टली व्हेन ड्रायव्हिंग हा त्यांनं स्वतःसाठीच बनवलेला नियम. तो मोडायला नको म्हणून त्यांना नुसताच एफएम ऑन केला.

" हँल्लो फ्रेंन्डस्. नमस्कार. आदाब. सश्रीय अकाल. कैसे हो दोस्तो? मी आर जे मस्ताना. तुम्ही नेहमी हसत राहा मी असताना. आजच्या सलग चार गाण्यांच्या आपल्या सेशनमध्ये आपण ऐकणार आहोत आपले रसिक श्रोते अभिजीत त्यांच्या आवडीची गाणी. त्यांनी प्रिफर केले आहे त्यांच्या आवडीचे कलाकार तब्बू यांच्या माचीस, विजयपथ,चाची ४२० आणि चिनी कम या सिनेमातली गाणी. तेव्हा आपण ऐकूया अभिजीत यांच्या आवडीची गाणी नॉनस्टॉप फोरमध्ये. तुम्ही ऐकत आहात ९१.७ ग्रीन एफएम आणि मी आहे तुमचा लाडका आर जे मस्ताना... तुम्ही नेहमी हसत रहा मी असताना..."

लागलीच एफ एम वर गाणं प्ले झालं. चाची ४२० मधलं

' एक वो दिन था, एक ये रात है... रात ये गुजर जाएगी.'

आज या एफएम वाल्यांची पण कमाल झालीय. गाणीही अगदी अशी लावली आहेत जी माझ्या सिच्युएशनला अगदी परफेक्ट सुट होताहेत. ती गाणी ऐकताना त्याच्या डोळ्यासमोर मध्येच श्रावणीचा चेहरा तरळून जात होता आणि हळूहळू धुक्याबरोबर श्रावणी चा चेहरा निघून जाऊ तिथं श्रुतीचं स्केच उमटत होतं. तेवढ्यात ते गाणं बदललं आणि माचिस मधलं गाणं सुरू झालं.

' छोड आये हम वो गलिया... जहा तेरे पैरो के कवल खिला करते थे... हँसे तो दो गालोंपे भवर पडा करते थे... छोड आये हम वो गलिया…

... खरंय यार किती गुरफटून गेलो होतो मी श्रावणीच्या प्रेमात! ती तिच्या वडिलांच्या दबावाला बळी पडली आणि माझं श्रावणी सोबतच्या संसाराचं स्वप्न अर्धवटच राहिलं. आता पुन्हा त्या वाटेकडे वळणं नाही व्हायचं. त्यानंतर लागलं ते चिनी कम मधलं गाणं.  

' चीनी कम है... चीनी कम है... थोडी थोडी तुझमें है... थोडी थोडी मुझमें है... कम कम...' 

या एफ एम वाल्यांना पण कळलं बहुतेक! आज मी आणि श्रुती दोघं मिळून आमच्यातली चिनी कम खरंच वाढवायला चाललोय ते! चालू दे ऑफिसला पोहचे पर्यंत अशीच माझ्या मनातली गाणी वाजत राहू देत असा तो विचार करत होता; तोवर चीनी कम मधलं गाणं संपलं आणि लागलं नॉन स्टॉप फोर मधलं शेवटचं गाणं तब्बूच्या विजयपथ सिनेमातलं ' आईए आपका इंतजार है... देर लगी आने में तुमको... शुक्र है फिर भी, आये तो... आईए आपका इंतजार है...'

असा मस्त गाण्यांच्या लहरीवर तरंगत अंकित ऑफीसला पोहोचला. पार्किंग मध्ये गाडी टाकून तो लिफ्टकडे आला तर तिथं धांडे लिफ्टमन त्याच्या मोबाईलवर छान पैकी मराठी गाणी लावून ऐकत बसला होता. गाणंही पुन्हा अंकितच्या सिच्युएशनला सूट होईल असंच. 

' कशी करू स्वागता?... कशी करू स्वागता?... एकांताचा आरंभ कैसा?... एकांताचा आरंभ कैसा?... असते कशी सांगता?...' 

" यार काय चाललंय काय हे?" त्याचा आवाज ऐकून धांडे धडपडलाच. गडबडून म्हणाला, "सॉरी! सॉरी! सॉरी सर! बंद करतो." "अरे, नाही नाही धांडे. तुमचं चालू द्या. एन्जॉय करा. ते आपलं माझं असंच!" त्याला ५ व्या मजल्यावर सोडून धांडे पुन्हा एकदा मराठी गाणी ऐकण्यात गुंग झाला. दार उघडून अंकित आत शिरला तर मित्रांनं छानशा बुकेसकट त्याचं स्वागत केलं. बुके माझ्यासाठी? आज काय विशेष? त्यांनं नुसताच चेहरा प्रश्नार्थक करून सगळे प्रश्न विचारले. त्यावर मित्रा म्हणाली, " सर हा सकाळीच तुमच्यासाठी आलाय." "कुणी पाठवला?" "नाही माहित सर, त्याच्यावर नाव गाव पत्ता काहीच नव्हतं." ' ओके! म्हणजे हे सगळं नक्कीच श्रुती करतीए तर! ' असा विचार करत तो केबिनमध्ये शिरला. टेबलवर एक छानसं कार्ड त्याची वाट बघत होतं. ' भलतीच रोमँटिक झालीय ही आज! ' स्वतःशीच पुटपुटत टेबलाच्या कोपऱ्यावर टेकून त्यांनं टेबलवरचं कार्ड उचललं. मस्त सेंटेड होतं ते! आत लिहिलं होतं

"प्रिय" 

'हे सारं काही फक्त तुझ्यासाठी आणि तू आहेस फक्त माझ्यासाठी! ' 

" तुझीच मी..."

इंटरकॉमवरून त्यानं मित्राला आत बोलंवलं. "काय आहे हे? कोणी पाठवले? तिच्यासमोर कार्ड नाचवत त्यानं विचारलं. "सर, खरंच माहिती नाही हो! हे सगळं तर मी यायच्याआधीच आलं होतं. आणि हो सर तो कॉफी टेबलला चॉकलेट- बॉक्सपण ठेवलाय तुमच्यासाठी!" अंकितला तर सकाळपासून धक्क्यावर धक्के बसत होते. कमाल आहे ही पोरगी! नाशिक मध्ये बसून बरे हे सगळे उद्योग करतेय. "कोण सर?" "हां! ते कुणी नाही, कुणी नाही." मित्राच्या प्रश्नानं तो भानावर आला. "तू कॉफी अाण जा. आणि हो आपल्या टीम सोबत आपण लागलीच क्लायंट मीटिंगही सुरू करु." " सर, टीम मिट होईल पण क्लाएंट नाही. कारण आत्ता घड्याळात फक्त १०:१५ होतायत. आणि घोरपडे 12:40 ला तर गिरी साडेतीन ला येणार आहेत." " सॉरी! माय मिस्टेक." टायमिंग ऐकून तो अस्वस्थ झाला. थोडासा विचार करून पटकन तिला म्हणाला, "एक काम कर. गिरी दीड वाजेपर्यंत येतायत का बघ?" " येस बॉस!" असं म्हणून ती निघून गेली. अरे काय चाललंय हे? सकाळपासून तो विचारात गुरफटला होता. ' हे बुके, कार्ड, चॉकलेट- बॉक्स सगळं तिनेच पाठवलं असेल? ' इतक्यात त्याचा इंटरकॉम वाजला. "हां! श्रुती बोल. अं, सॉरी माय मिस्टेक. मित्रा बोल." सर टीमला मीटसाठी बोलवलंय." " येस. मी आलोच तिकडे आणि नंदेश ला कॉफी हॉलमध्ये घेऊन यायला सांग." कॉल कट करून तो उठला आणि कॉफी टेबलवर ठेवलेल्या चॉकलेट बॉक्स कडे गेला. 'अरे हे तर फक्त चॉकलेटवालं कव्हर आहे. ओ माय गॉड! बंगाली मिठाई! ' तो तर शॉकच होता. आता तर तिला फोन लावायलाच हवा. असं म्हणून त्यांना श्रुतीला फोन लावला. पण तिचा फोन वाजला, वाजला आणि बंद झाला. त्याने आणखीन एकदा ट्राय केला. पण काही उपयोग झाला नाही. शेवटी कंटाळून फोन लावायचा नाद सोडून दिला आणि तो टीम मीटिंगसाठी निघून गेला. तिकडे टी मेट ची मिटींग चालू होती तेवढ्या वेळात मित्रांनं गिरी यांच्या मीटिंगची वेळ बदलून घेतली. अंकितच्या टीम मेंबर्सनी तर आज कमालच केली होती. धडाधड सगळी मीटिंग आटपली ही. त्यांची मीटिंग आटपेपर्यंत घोरपडे येऊन पोहोचले होते. त्यांच्यासोबत अर्धा तास त्यांच्या रिक्वायरमेंट वगैरे सगळ्यावर चर्चा झाली. बाकीच्या सगळ्या सूचना त्यांनं इंटरकॉमवरून मित्राला दिल्या. त्या मित्रांनं सगळ्या टीमला पोहोचवल्या. गिरी स्वतः न येता त्यांनी त्यांची टीम पाठवली होती. ती टीम येतानाच सगळा स्टडी करून आल्यामुळे अंकित आणि त्याच्या टीमला जास्त काही काम करावं लागलंच नाही. त्यामुळे लंचब्रेकपर्यंत त्याचं सगळं काम त्यांना आटोपलं होतं. आज तो फार दिवसांनी एलबी साठी टीम सोबत बसला. पुढचं सगळं काम टीमला समजावून सांगितला आणि सकाळी आलेल्या मिठाई बॉक्स मधली बंगाली मिठाई टीम मध्ये वाटली. सगळं आवरून तो घरी जायला निघाला. घरी पोचून तो फ्रेश झाला. कपडे घेण्यासाठी त्यांनं कपाट उघडलं; काय घालावं या विचारात कपडे धुंडाळताना त्याला पटकन आठवलं की श्रुतीला पिवळा रंग आवडतो. ते आठवता क्षणीच त्यांनं आतला पिवळा हाफ बाह्यांचा शर्ट काढला. सोबत काळी ट्राऊझरही. फिरदौस मध्ये बुडलेला एक कापसाचा बोळा हलकेच कानाच्या पाळीत सरकवला. मस्तपैकी चार्लीचा फवारा मारून तो रेडी झाला. नेहाने त्याची बॅग भरून ठेवलीच होती. ती उचलून तो शिट्टीवर छान रोमँटिक सॉंग गुणगुणत खाली आला. "आई मी निघालो गं!" त्यांनं आईला आवाज दिला. " हो. जा आणि लवकर ये श्रुतीला घेऊन!" आईच्या आधी पप्पाच बोलले. तो छानसं हसला. आई दहीसाखर घेऊन आली. त्यानं नुसतीच चिमूटभर साखर उचलून तोंडात टाकली आणि आईच्या गालावर थोपटून तो बाहेर पडला. बॅग डिकीत टाकून, पुढे येऊन त्यानं गाडी स्टार्ट केली. गाडी आता जवळजवळ अर्धा रस्ता पार करून आली होती. सवयीनं एफ एम वर गाणी चालू होती. मुंबई बाहेर पडणाऱ्या ठाण्याच्या सिग्नलला तो थांबला होता. त्याच्या मनात मेंदूत सगळीकडे फक्त आणि फक्त श्रुती वावरत होती. इतक्यात पाठी मागच्या सीटवरून भूपनं हाक मारली. "भैया!" "तू?" केवढा तरी दचकला तो. " तू काय करतोस इथे? आधी खाली उतर आणि इथूनच कँब पकडून घरी परत जा. तेही आत्ताच्या आत्ता!. तो भूपच्या अंगावर ओरडला. "भैय्या! चिल मार. मी तर सोबत येणारच आहे. तू कितीही जा म्हटलंस तरी मी जाणार नाहीये." असं म्हणून त्यानं मोबाईलवर गाणी सुरु केली आणि कानात इअरप्लग टाकून तो गाणी ऐकण्यात गुंग होऊन गेला. "ए माकडा! गाणं ऐकायचं नाटक बंद कर. नेतोय तुला मी सोबत." वैतागून अंकित म्हणाला. ' तू पण ना यार! काय डोक्याला ताप देतोस माझ्या? असं म्हणून त्यांना गाडी स्टार्ट केली.

स्वरा...१४/०४/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

अधीर मन झाले!…

सकाळपासून श्रुतीची धावपळ सुरु होती. आईंना फोन करुन तिनं अंकितच्या पोटाची आणि आवडीची सगळी व्यवस्था समजून घेतली. तिनं सासूबाईंना फोन लावला नेमकी तेव्हा निम्ना तिथं आली. उमाताई तिला फोडणीच्या भाताची रेसिपी सांगत होत्या. आणि इकडे निम्ना गालातच खुसखुसत होती. मागून आलेल्या मम्मीनं तिला धपाटा घातला. "घोडी झालीस तरी सवय जात नाही तुझी निम्या हं! कशाला तिच्या खोड्या काढतेस गं!" " आयडे, तुझी लेक तिच्या नवऱ्याच्या मनात शिरायचा राजमार्ग विचारतेय ना, सासूला! म्हणून हसतेय मी." आता मम्मीही तिच्या हसण्यात सामील झाली. श्रुतीनं फोन ठेवला तसं त्यांनी तिला विचारलं, "कधी येणारे गं अंकित?" " आज येतोय म्हणाला पण कधी निघतोय काही सांगितलं नाही. थांब, विचारते फोन करुन." असं म्हणून ती किचनमधून बाहेर आली चहाचा कप घेऊन आणि तिनं स्विटमार्टला फोन लावून १ किलो रसमलाईची ऑर्डर दिली. सोबत हेही सांगितलं की ही ऑर्डर संध्याकाळी ८ वाजता हवीय; ती ७:१५ ला पुन्हा एक रिमांन्डर कॉल करेल. " व्वा, ताईसाहेब तुमची गाडी तर धावायला लागली की राजमार्गावरुन!" निमानं तिला चिडवलं. "निमे, जरा गप ना! काम कर जा तुझं तू. उगाच मला त्रास देऊ नकोस." असं म्हणून श्रुती उठून तिच्या रुममध्ये काहीतरी कामासाठी गेली. जाताना मोबाईल टीपॉयवरच विसरुन गेली. ती गेल्यागेल्या घारीसारखी तिच्यावर नजर ठेऊन असलेल्या आयता मिळालेल्या मोबाईलवर झडप घातली. तो हस्तगत करुन ट्रू कॉलरमधून तिच्या सासूबाईंशी झालेल्या त्यांच्या संभाषणाचं रेकॉर्ड ऐकून घेतलं. मग ते सगळं बंद करून फोन होता त्या जागेवर ठेवला आणि ती बाहेर झोपाळ्यावर जाऊन बसली. तिथून तिनं धडाधड भूपला मेसेज टाकले.

"असाप एक काम कर."

"काय करु बाईसाहेब?"

"चेष्टा नंतर कर. आधी एक छानसा बुके घे. एक सुंदरसं मराठी ग्रिटींग घे. बंगाली मिठाईचा एक बॉक्स घे. त्याला चॉकलेटच्या कागदाचं रँपींग कर. हे सगळं असाप जिजूंच्या ऑफिसला पाठव, तेही ते पोचण्याच्या आत."

तिचे मेसेज वाचून भूपच्या डोळ्यांवरची झोप खाडदिशी उघडली. 

"अरे, यार हे सगळं इतक्या लवकर कसं करणार मी?"

" तो तुझा कॉल आहे. कसं करायचं तसं कर पण कर. आणि हो, ग्रिटिंगमध्ये मी दिलंय ते लिही." 

असं म्हणून तिन बोल्ड टाईपमध्ये ग्रिट मेसेज टाईप करुन पाठवला. 

" प्रिय,

  सारं काही फक्त तुझ्यासाठी.

  आणि तू आहेस फक्त माझ्यासाठी.

  तुझीच मी..."

"बाय. हँव अ नाईस डे. भैय्याबरोबर नक्की ये."

ती लगेच ऑफलाईन गेलीसुद्धा. 

" काय यार ही एक्सप्रेस मेल आहे. धडाधड आली आणि गेलीपण. चला मित्राला फोन लावून सगळ्या प्लँनची अंमलबजावणी करु." म्हणत त्यानं मित्राला फोन लावला. तिला काय काय घ्यायचं करायचं सगळं सांगितलं. अंकित घराबाहेर पडण्याच्या काही मिनिटं अगोदर त्याला मित्राचा ऑल डन चा मेसेज आला. आणि त्यानं हुश्श म्हणत निम्नाला तो ऑल डनचा मेसेज एफ् डब्ल्यू डी केला.

ऑफलाईन जाऊन निम्ना श्रुतीला छळत होती. तिनं भात करण्यासाठी गँसवर आधण ठेवलं होतं. शेजारी कठड्यावर बसून निमी तिला चिडवत होती.

" तायडे, केलीस की नाही जिजूंची सुप्रभात?" 

" केलीय मी. तुला कशाला त्याची काळजी?" 

" मला बघवत नाहीए गं तुझी ही अवस्था."

"का? काय झालंय माझ्या अवस्थेला? चांगली धडधाकट आहे मी." 

"हो गं! पण ते तर तुझ्या शरीराचं झालं. तुझं मन कुठं धडधाकट आहे तेव्हा... ते तर ह्या गाण्यातल्या नायिकेसारखं झालंय."

असं म्हणून निमानं यु ट्यु बी वरचा एक व्हिडीओ प्ले केला. 

" अधीर मन झाले... मधुर घन आले... धुक्यातूनी... नभातले... प्रिया, सख्या... सरीतूनी सुरेल धुंद स्वर हे आले... अधीर मन झाले..." श्रुती त्या गाण्यात थोड्यावेळासाठी हरवूनच गेली. तिथं ती स्वतःलाच पाहत होती जशी. 

"ए, हँलो, आजारी माणसा. जागी हो." निमूनं तिला गदागदा हलवलं. 

" आता कळलं का तुझं काय झालंय ते? पुऱ्या जीवाचा कान झालाय तुझ्या. अंकीतच्या गाडीचा आवाज शोध, त्याच्या पावलांचा माग काढ, कुठे फोन वाजून त्याचा आवाज कानांवर पडतोय का ते बघ! या आणि अशा गोष्टींची तुझे कान आसासून वाट बघतायत."

" चल गं! उगाचच. तुझं आपलं काहीतरीच असतं."

" हो का? अरे, आता ह्यावेळी ही कुणाची गाडी आली बरं?" असं म्हणत निम्नानं अचानक कठड्यावरुन खाली उडी मारली आणि ती गाडी बघायसाठी पळाली. तशी श्रुतीही हातातलं काम अर्धवट सोडून तिच्यामागे अंकित तर नाही ना आला म्हणून धावली. अनाहूतपणे तिच्या तोंडून गेलं, "कुणाची गाडी गं? अंकित आला का?" " तायडे, बाहेर कुणीच नव्हतं. मी तर तुझी गंमत करत होते. तू तर स्वतःच तुझ्या अवस्थेची कबुली दिलीस की!" असं म्हणत निम्ना हसत सुटली. लाजून श्रुती किचनमध्ये पळाली. भिंतीला टेकून ती स्वतःच्याच हृदयाची वाढलेली धडधड ऐकण्याचा प्रयत्न करत होती. तोवर बाहेरुन निम्ना ओरडलीच, " ती अशी ऐकू येत नाही ताईबाई... त्यासाठी तुझ्या जीवाचा दुसरा कानही तेवढाच अधीर व्हावा लागतो." ह्या सगळ्यात ती सतत भूपशी कनेक्टेड होती. तिचं त्याला मेसेज करणं, त्याच्या टेक्स्टला रिप्लाय देणं चालूच होतं. तोही गाडीत बसल्या बसल्या भैय्याची नजर चुकवून तिला रिप्लाय करत होता. मध्येच अंकितनं त्याला विचारलं, " भूप्या, तू का आला रे सोबत?" "का म्हणजे? ते, मला निमाचं नाटक बघायचंय ना! उद्या तसाही शनिवारचं तर आहे." त्या सपशेल थाप मारली. पण, चक्क त्याची ती थाप पचली आणि अंकित शनिवारी काय करायचं ह्या विचारात गुरफटून ड्रायव्हिंगमध्ये बिझी झाला.

जावई पहिल्यांदाच घरी येणार म्हटल्यावर श्रुतीच्या मम्मीपप्पांची चांगलीच धांदल उडली होती. पप्पांनी आज रजा टाकली होती. त्यामुळे ते सुप्रियाताईंना घेऊन शॉपिंगला निघाले. " श्रुती, मी आणि सुप्रिया शॉपिंगला चाललोय. तुम्हांला काही आणायचंय का येताना?" पप्पांनी दोघींना विचारलं. " मला तरी काही नकोय पप्पा." श्रुतीनं आधीच नकारघंटा वाजवली. " तिला नको असलं तरी मला हवं आहे. पण, ते मी उद्या करेन शॉपिंग. जिजूंचा खिसा कापायचाय मला. पहिल्यांदाच येतायत ना! सध्या तुम्ही जावयासाठीची शॉपिंग एन्जॉय करा." निम्नानं तिचा प्लँन जाहीर केला. दोघेही हसतंच शॉपिंगला निघून गेले. अंकित,भूप,नेहा,उमाताई,प्रसाद दादा सगळ्यांसाठी कपड्यांची शॉपिंग करुन ते ज्वेलर्समध्ये शिरले. श्रुतीसाठी छोटसं खड्याचं कानातलं आणि अंकितच्या मँनेजर लूकला शोभेल असं नाजूकसं ब्रेसलेट घेऊन ते बाहेर पडले. ते शॉपिंगला गेले तेवढ्या वेळात लंच आटपून श्रुतीनं निम्नाला हाताशी धरुन अंकितच्या स्वागताची जय्यत तयारी केली. दारात छानशी रांगोळी घातली होती. सगळ्या घराला सुगंधित केलं. ताज्या फुलांनी फ्लॉवरपॉट सजवले. आणि अंकितच्या आवडीचा सगळा स्वयंपाकही रेडी करुन ठेवला. ती किचनमधलं सगळं आवरुन बाहेर आली तेवढ्यात मम्मी-पप्पा शॉपिंग आटपून आलेच. हॉलमध्येच त्यांनी केलेली सगळी शॉपिंग श्रुती आणि निम्नाला दाखवली. त्या दोघींनाही ती खूप आवडली. त्यांचा चहा-कॉफी आटपून ते थोडीशी डुलकी घ्यायला म्हणून रुममध्ये गेले. श्रुतीनं हॉलमध्ये बसल्या बसल्या पुन्हा बहार उघडली. कादंबरी आता संपत आली होती. 

अश्विन गोंधळात पडला होता. मिठू त्याला सोडून जाणार का? जाऊ दे! तसंही तिला आपण प्रेम दिलंच नाही. पण, आपल्याला तीची सवय व्हायला लागलीय. ती जर म्हणाली आपल्याली की तू मला त्याच्याकडे पोचव तर? पोचवू आपण तिला! तसंही आजवर तिनं आपल्याकडे फारसे काही हट्ट केलेच नाहीत ना! 

वाचता वाचता मध्येच तिची नजर दारापर्यंत फेरी मारुन येत होती. आणि बाहेर कुणीच नाही दिसत म्हटल्यावर पुन्हा कादंबरीत गुंतुन पडत होती. तिचे हे सगळे चाळे चणे चघळताना निम्ना टिपत होती. 

आभाळ भरुन आलं होतं. आता लवकर चालत घुमरमध्ये पोचायलाच हवं होतं. म्हणून दोघेही हात धरून झरझर पाय उचलत होते. पण, तेवढ्यात टपोऱ्या गारांचा मारा सुरुच झाला. 

अलगद कादंबरीत बोट ठेऊन तिनं कादंबरी मिटली. सोफ्यावर मान टाकून ती अशा पावसात हातात हात घालून फिरणारे श्रुती-अंकित स्वप्नाळू डोळ्यांनी पाहत होती. तिला तशी गुंगलेली पाहताच निमा हळूच तिच्या कानांजवळ जाऊन पुटपुटली, " निशाणा त्याला दिसला ना! झिरमिर झिरमिर पाऊस धारा, भिरभिर करी मदनाचा वारा... ये ना सजणा, ये ना! निशाणा..." ' निमे!' असं म्हणत श्रुतीनं तिची पाठ धरली. पण, तिला हुलकावण्या देत निमानं तिला पार दमवून टाकलं. " काय मग, आज कुणाचा तरी मधुचंद्र होणार का?" " मला काय माहित! आणि तुला तरी काय करायच्यात गं नसत्या चौकशा?" असं म्हणत श्रुती जाऊन सोफ्यावर टेकली. " काही नाही. म्हटलं तुमच्या खाशा स्वारींनी काही फर्माईश केली असेल तर तयारी करुन द्यावी म्हणून विचारलं. आता तुलाच नकोय तर जाऊ दे. माझंच काम वाचलं." असं म्हणत ती दारातच उभी राहिली कारण आम्ही पोचतोच असा टेक्स्ट पडला होता भूपचा तिला. तेवढ्यात आवाज न करता अंकितची गाडी हळूच आत शिरली. हे सगळं निमाच्या सांगण्यावरुन भूपनं अंकितला करायला लावलं होतं. त्याला दारातून आलेलं पाहून निमा म्हणाली, " झाल्या तिन्ही सांजा, करुन शिणगार साजा, वाट पहाते मी गं! येणार माझा... आला गं साजण तुझा..." श्रुतीनं टिपॉयवरच्या पेपरचा रोल करुन निमीवर भिरकावला. तो कँच करुन निमा परत गुणगुणली, "आला गं साजण तुझा!" आत्ता कुठं जाऊन तिची ट्यूब पेटली. तिनं घाईघाईने मम्मी-पप्पांना बोलवलं. किचनमध्ये जाऊन तिनं पाण्याचा भरलेला तांब्या आणि भाकरीचे दोन चतकोर आणले. दारात उभारलेल्या अंकितवरुन मम्मींनी तुकडा ओवाळून टाकला. त्याच्या डोळ्यांना पाणी लावून पायावर घातलं आणि आत यायला सांगितलं. काढलेले शूज उचलून ते अंकितनं रँकमध्ये ठेवले आणि बाहेरच्या नळावर हातपाय धुवून चेहऱ्यावर पाण्याचा हबका मारुन तो आत आला. तोवर निम्नानं वाळा घातलेलं गार पाणी आणून टिपॉयवर ठेवलं होतं. " मी फ्रिजमधलं पाणी नाही पीत निमा!." " डोण्ट वरी जिज्. हे माठातलं वाळा घातलेलं पाणी आहे." तो पाणी पित असताना श्रुतीनं त्याला विचारलं, " काय घेणार? ब्लँक कॉफी की चहा?" "निमाचा प्रसिद्ध चॉकलेट चहा!" अंकित काही बोलण्याआधीच भूपनं एक रन घेऊन टाकली होती. अंकीतनं त्याला डोळ्यांनीच दटावलं. दोघीही चहाची तयारी करायला किचनमध्ये गेल्या. तोवर अंकित मम्मीपप्पांशी गप्पा मारत बसला. "कसा झाला प्रवास?" पप्पांनी विचारलं. "तसा काहीच त्रास नाही झाला." भूपकडे बघत तो म्हणाला. "घरचे सगळे कसे आहेत? श्रुती सारखी आठवण काढते दोघांची." "ते दोघेही छान. वाट बघतायत सुनेची. ती नाहीए तर दोघांनाही करमत नाहीए." "तुला तरी कुठं करमतंय?" फुसफुसत भूपनं बॉल बॉन्ड्रीपार मारला. और यह था सिधा चौका. "आलोच मी. चहाचं काय झालं ते बघून!" असं म्हणून तो पडणाऱ्या धपाट्याला वाचवण्यासाठी किचनकडे सटकला. "काय गं निमे, काय चाललंय हे? नुसती बसून चणे चघळणार आहेस की चहापण ठेवणारेस. आणि भूपला कसा माहीत गं तुझा चॉकलेट चहा?" "मला काय विचारतेस? तूच सांगितला असशील तुझ्या लाडक्या दिराला; आता तुझ्यामुळे फुकट माझं काम वाढलं ना!" "कर गं निमा, थोडीशी मदत वहिनीला! तसंही तुझ्या चहाची किर्ती तिच्यामुळेच तर पोचली आमच्या कर्णपुरात." निमानं खुन्नसभरल्या नजरेनं त्याला बघितलं आणि ती चहाच्या तयारीला लागली. चहा करता करता खोचकपणं ती त्याला म्हणाली, " तू का कडमडलायस इथं? तिथं सोफ्यावर काय काटे..." "निमू, पाहुण्यांशी असं बोलतात का?" श्रुतीनं तिचं बोलणं मध्येच तोडलं. ती पुढं काही बोलणार तोच भूप म्हणाला, " बरं झालं वहिनी! चांगली ओरड तिला ही मला फोन..." " अगं, माझा चहा झालापण. होतोय की नाही तुझा फोडणीचा भात?" आता निमानं त्याचं बोलणं पूर्ण होऊ दिलं नाही. खवलेलं ओलं खोबरं आणि चिरलेली हिरवीगार ताजी कोथिंबीर पेरुन तो भात तिनं डिशमध्ये काढला. "हं! चल." असं म्हणून ती डिशचा ट्रे घेऊन पुढे निघाली. तिच्या पाठोपाठ निघालेल्या भूपचा हात धरुन त्याला मागे वळवत निमा गुश्श्यातच त्याला म्हणाली, "आत्ता सगळी पोल खोलणार होतास! तुला ना! कुठे काय बोलावं कळतंच नाही." "मग, तू थोडीशी प्रेमानं बोल ना माझ्याशी." तिच्या डोळ्यांत डोकावून बघत भूप म्हणाला. "जा, फ्लर्ट कुठचा!" तेवढ्यात बाहेरुन श्रुतीची हाक आलीच. "चहा आणतेयस ना निमा?" त्याला तसाच हरवलेल्या अवस्थेत सोडून ती चहा घेऊन बाहेर आली. श्रुतीनं आणलेल्या ट्रेमध्ये फोडणीचा भात बघून अंकीतच्या भुवया उंचावल्या. तो नजरेनंच तिचं कौतुक करत होता तर तिथं आलेल्या निमानं खाकरून स्वतःच्या अस्तित्वाची दखल घ्यायला लावली. तिला बघून अंकित म्हणाला, "तुझा चहा तर तुझ्यापेक्षा जास्त दरवळतोय निमू." कधी नव्हे ती निम्ना लाजली. तिच्या शेजारीच येऊन उभा राहिलेला भूप तिच्या कानात कुजबुजला, "तुझ्या हातचा, इतका छान चहा तुझ्यासोबत प्यायला आवडेल मला. सध्या इथेच पितो मी." तिनं मोठ्ठे डोळे करुन त्याच्याकडे बघितलं. हसतखेळत चहाफराळ आटोपल्यावर पप्पा त्याला म्हणाले, " तुम्ही फ्रेश व्हा आंघोळ करुन. प्रवासाचा शीण निघून जाईल. जेवण कुठं करुया सांगा. हॉलमध्ये की बागेत बसूया?" आल्यापासून रन्स्, चौकार मारणाऱ्या भूपनं आणखी एक बॉल फटकवला. "आपण बागेतच बसूया. तसंही, आज पौर्णिमा आहे. मी आणि निमा करतो ना सगळी तयारी. काय निमा?" इच्छा नसतानाही तिला त्याच्या हो ला हो करावं लागलं. "हो ना दिदे! तू जा. जिजूंना रुम दाखव. तोवर करतोच आम्ही तयारी." "भूप, चल आधी फ्रेश हो." आल्यापासून पहिल्यांदाच अॉकितनं ऑर्डर सोडली. दोघेही जिन्यानं श्रुतीच्या पाठोपाठ वर जात होते. अंकितनं भूपचा कान पकडला, "यासाठी आलायस का तू इथे? सारखं काय मधेमधे करतोस रे!" "तेच तर ना! मी आलोय म्हणून तुझं नीट चाललंय. नाहीतर तू हरवलाच आहेस वहिनीमध्ये. सोड आता माझा कान." त्याचा कान सोडून पटकन् अंकीत रुममध्ये घुसला. भूप मात्र भिंतीला पाय लावून खाली सोफ्यावर बसलेल्या निम्नाला पाहत होता. इतक्यात श्रुती बाहेर आली. "काय रे, इथेच का थांबलायस?" "काही नाही वाट बघतोय!" "वाट? कुणाची?" "कुणाची काय? तुझीच की! उगाच मी कबाबमधली हड्डी नको ना व्हायला." त्यानं पटकन् स्वतःला सावरलं. "फारच शहाणा होत चाललायस हं तू!" त्याला टपली मारुन ती खाली गेली. रुममध्ये गेलेल्या भूपनं भैय्याच्या नकळत त्याचा टॉवेल काढून स्वतःच्या बँगेत टाकला. "तुझं आटपलं की मला हाक मार." असं त्याला सांगून तो खाली आला. "जा, वहिनीला म्हणावं भैय्या टॉवेल विसरलाय. तेवढा त्याला नेऊन दे. आणि तिला निरोप देऊन तू बाहेर ये. मी वाट बघतोय तुझी." एवढं बोलून तो बागेत जायला लागला. हे सगळं त्यानं इतक्या अधिकारानं सांगितलं की ती सटपटलीच. दारातून बाहेर जाताना पुन्हा तिला म्हणालाच तो, "लवकर जा. भैय्याची आंघोळ झाल्यावर जाण्यात काही पॉईंट नाहीए." गडबडीनं निमा श्रुतीकडं गेली. तिला निरोप सांगून तीही संमोहितासारखी बागेत निघाली.

अंकितची आंघोळ आटपली आणि त्यानं भूपला आवाज दिला. "भूप्या, बाहेरचा टॉवेल दे रे!" पण, त्याच्या हाकेला ओ द्यायला भूप होताच कुठं तिथं; तो तर बागेत निमाची वाट बघत होता. आणखी दोन हाका मारुनही भूप काही ओ देत नाही म्हटल्यावर त्याच्या इअरप्लगवर चरफडत तो बाहेर आला. "ऐकू येत नाही का तुला? आधी तो इअरप्लग काढ कानातनं!" नेमक्या त्याचवेळी दार उघडून श्रुती आत आली. असे अचानक एकमेकांसमोर आल्यामुळे काय करावं ते न कळून दोघेही दोन क्षण स्तब्धच झाले. तोच आधी भानावर आला तंद्रीतून. "अगं, ते दार लाव आधी." त्याच्या आवाजाने तिही संमोहनातून बाहेर आली. चटकन् त्याच्याकडे टॉवेल फेकून ती बाहेर चालली होती तोच त्यानं तिला विचारलं, "का चाललीस?" तिच्यासाठी हा प्रश्नच अनपेक्षित होता. "लाव ते दार. आणि थांब इथेच." लाजेनं गोरीमोरी झालेल्या श्रुतीचं पाऊल बाहेरही पडेना आणि तिच्याच्याने आत थांबवेनाही. धडधड तर इतकी वाढली होती की ती त्याला ऐकू तर जात नाही ना! असं वाटत होतं तिला. अर्ध्या उघड्या दारात चुळबुळत थांबलेल्या श्रुतीला पाहून अंकित पुढे झाला. त्यानं तिचा हात धरुन आत ओढलं आणि दार बंद केलं. तिला भिंतीला टेकवून दोन्ही हातांच्या कड्यात बंदिस्त करत म्हणाला, "तुला कुणी सांगितला टॉवेल आणायला?" तिच्या तोंडून अस्फुट आवाजात बाहेर पडलं, "निमानं!" "अच्छा! पण जरा बघ तरी माझ्याकडे!" तिनं खालमानेनंच नन्नाची मुंडी हलवली. "बरं, म्हणजे सकाळपासून रोमँन्टिक अशी गिफ्टवर गिफ्ट पाठवून मला वेडा केलास आणि आता माझ्याकडे बघतही नाहीस?" "गिफ्ट? कसली गिफ्ट? मी काहीच नाही पाठवलं तुला!" तिनं आश्चर्याने नजर उचलत त्याला विचारलं. "काहीतरी काय!" तिला वेढ्यातून सोडत तो म्हणाला, "मग तो बुके, ते कार्ड,तो बंगाली मिठाईचा बॉक्स कुणी पाठवला?" तिला काय बोलावं तेच सुचेना. 

श्रुतीला निरोप देऊन निम्ना बाहेर आली तर भूप झोपाळ्यावर बहार चाळत बसलेला. "घ्या! म्हणजे आता तुलाही याचं खूळ लागेल. दे ती इकडं! आमच्या घरात एक खुळं आहे बहारचं ते बास आहे. पारायणं करते ती बया याची." असं म्हणत तीनं त्याच्या हातातून ती कादंबरी काढून घेतली. "अशी का वागतेस यार तू? जरा, प्रेमानं बोल ना! काही बिघडतं का तुझं?" "मी आहे ही अशीच आहे. बघ, झेपते का ते!" "बरं, मी बँकफूट... बाय दि वे तुझा प्लँन चांगला होता आणि सक्सोसफुली इटस् वर्कड्..." "थँक्स टू यू अल्सो! तू माझी साथ दिलीस म्हणून हे शक्य झालं." "देअर यु आर. किती छान मधाळ बोलू शकतेस तू! पण, यार तुला ही आयडीया सुचली कशी?" "त्याचं अर्ध श्रेय तायडीला जातं. तीनं जर फोन करुन काकूंना जिजूंच्या आवडीनिवडी विचारल्या नसत्या तर हे शक्यच नव्हतं." "अरे, पण तू तर फक्त वहिनीचं बोलणं ऐकलं असशील ना!" "माठ्या, त्याला टपली मारत ती म्हणाली, " अपग्रेडेड ट्रू कॉलरवर कॉल रेकॉर्ड होतात. माहीत नाही का? दिद्या काही वेळासाठी कामात असताना मी ते तिच्या फोनवरुन चोरुन ऐकलं आणि तुला फोन करुन त्यावरचा बनवलेला प्लँन सांगितला. आणि तू त्यावर अप्लाय केलास." "थँक्स गॉड की भैय्याची पी. ए. मित्रा माझ्या चांगल्या ओळखीची आहे म्हणून नाहीतर तू तर तोंडाला फेसच आणला असतास माझ्या..." "तसं काही झालं नसतं. ऑनलाईनवर बुकींग करुन सातासमुद्रापार पाठवता येतं गिफ्ट दगड्या!" "आणि मी विचार करतोय की तुम्हां दोघांना साता समुद्राची सफर इथंच घडवावी म्हणून! काय श्रुती?..." बोलता बोलता बागेच्या कठड्याशी उभारलेले ते दोघे अंकितच्या आवाजाने दचकून मागे वळले. "निमा, पळ. आता आपली काही खैर नाही." पण, ती दोघं पळण्याआधीच अंकीतनं त्यांचे हात पकडून ठेवले होते. आता काय होणार म्हणून दोघंही धास्तावली. पण, अंकित म्हणाला, "नॉट बँड हं! कमालीचं प्लँनिंग होतं तुम्हां दोघांचं. गुड जॉब. आणि छान दिग्दर्शन करता बरं दिग्दर्शिका मँडम." "जिजू!" असं म्हणत निम्नानं मान खाली घातली. "ए, वेड्या मुली. इकडे वर बघ माझ्याकडे. थँक्स म्हणायला हवंय आम्ही तुम्हांला. आमच्यातली केवढी मोठी दरी तुम्ही केवढीशी करुन टाकलीत काही कल्पना तरी आहे का?" त्यानं तिला प्रेमानं जवळ घेतलं. भूप अशी नामी संधी थोडीच सोडणार होता. "मीपण आहे म्हटलं याचा भाग, तिलाच काय शाबासकी देतोस?" तो लटकाच रागवला. "हो, रे! माझ्या पिल्ल्या. ये इकडं." म्हणत त्यानं त्यालाही जवळ घेतलं. भूप मात्र निमाच्या डोळ्यांत डोळे घालून तिला आपल्या दिल का हाल ऐकवू पाहत होता.

स्वरा...१८/०४/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

धुंद मधुमती रात रे!...

"अगं श्रुती तुम्हां लोकांना काही जेवायचं वगैरे नाही का?" मम्मीच्या हाकेनं भूप आणि निम्नाच्या लक्षात आलं की त्यांनी बागेत जेवणाची तयारी केलीच नाहीए. श्रुतीच्याही ते लक्षात आलं. "जास्त लाड नको करुस हं अंकीत त्यांचे. चला रे, ढवळ्या पवळ्या तयारी करूया जेवणाची." त्यांना घेऊन श्रुती आत गेली. अंकीत झोपाळ्याच्या कडेवर ठेवलेली बहार उचलून चाळू लागला. ती आत गेली तर आई किचनमध्ये जेवणाचे जिन्नस सर्व्हिंग बाऊलमध्ये काढत होती. तिनं बी-राईस ओव्हनमध्ये गरम करायला ठेवला होता. श्रुतीनं निम्नाला पाणी घेऊन जायला सांगितले आणि रूम मधून सतरंजी आणून भूपच्या हातात दिली. "जा. ही नेऊन नीट पसरून घे. जेवणाची भांडी आणि जेवणारी माणसं सगळी व्यवस्थित बसली पाहिजेत." वहिनीच्या सांगण्याबर हुकूम भूपनं व्यवस्थित सतरंजी घातली. त्याला अंकितनं थोडीफार मदत केली. निम्नानं आणलेली पाण्याची भांडी पाणी सांडणार नाही अशा हिशोबाने प्लेटमध्ये मांडून ठेवली. मम्मीनं श्रुतीच्या मदतीनं सगळी जेवणाची भांडी बाहेर आणली. थट्टा मस्करी करत सगळ्यांनी जेवण आटपले. फार दिवसांनी अंकितनंही डाएटचा विचार न करता मनापासून रस मलाई खाल्ली. जेवणानंतर श्रुती, अंकित, भूप,  निम्ना, मम्मी, पप्पा सगळेजण गप्पांच्या मैफलीत गुंग झाले. मम्मी-पप्पांना झोप यायला लागली म्हणून ते उठून गेले. उरलेली चौकडी नंतरही खूप उशिरापर्यंत बसली होती. मग निम्नानंच तिला रिहर्सलला जायचंयच्या नावाखाली झोपायला नेलं. खरंतर अंकितला ती रात्र तिच्यासोबत घालवायची होती. पण, आता निम्ना श्रुतीला घेऊन गेली म्हणताना त्यालाही झक मारत भूपसोबत वरच्या रूम मध्ये जावं लागलं. इकडे निम्ना आणि तिकडे भूप दोघेही झोपेच्या आधीन झाले. पण, या राजहंसाच्या जोड्याला कसली झोप आणि कसलं काय... आता त्या विरही जीवांना जोडणारा एकच सामाईक दुवा तिथं होता- मोबाईल आणि त्यातलं व्हॉटस् अँप. "हाय डिअर, झोपलीस का?" श्रुतीच्या मोबाईलची नोटीफिकेशनल रिंगटोन वाजली. "नाही अजून. तू?" तिचा प्रतिप्रश्न "मला झोपच येत नाहीए." "खरं सांगायचं तर मलाही येत नाहीए झोप." "मग ये ना वर..." "वेडा आहेस का? तिथे भूप आहे ना तुझ्यासोबत." "सॉरी. विसरलोच होतो. पण मला बोलायचंय तुझ्याशी आणि भेटायचंयही तुला." "अरे, तू आल्यापासून आपण बोलतोच आहोत." " छ्या, ते काही बोलणं झालं का? सगळं आपलं नुसतं कसं औपचारिक." त्यानं नाक मुरडलेली इमॉजी सोबत जोडली. "मग काय सगळ्यांसमोर रोमँन्टीक गप्पा मारणार होते का मी तुझ्याशी? पागल... तीनं कपाळावर हात मारणारी आणि गालात हसणारी इमॉजी सेन्डली. " तसं नाही गं! पण, मला एकट्यानेच तुझा हात हातात घेऊन तुझ्या डोळ्यांत डोळे घालून गप्पा मारता मारता तुझ्यात हरवून जायचं होतं." "चल! काहीतरीच तुझं... असं काही बोलू नको ना! मला काहीतरी होतं मग." "काय होतं?" "ते असं फोनवर थोडीच सांगता येतं!" "म्हणूनच तर म्हटलं भेट म्हणून." त्यांच्या सतत वाजणाऱ्या रिंगटोनच्या आवाजाने इकडे निम्ना आणि तिकडं भूप दोघंही वैतागले. निमा चादर कानापर्यंत ओढून घेत म्हणाली, "ए, दो हंसो का जोडा! म्युटवर बोला ना यार तुम्ही. मला झोपू दे." हसतंच श्रुतीनं फोन सायलेंट मोडवर टाकला. झोपमोड झालेला भूप वैतागून उठला. "भैय्या, जा ना यार त्या बाहेरच्या चांदण्यात रोमान्स कर. प्लीज, मला झोपू दे." "हो. बरंय. मी तुला डिस्टर्ब नाही करत. तू झोप." असं म्हणून अंकित रुमच्या बाहेर आला. मोबाईल सायलेंट मोडवर करुन त्यानं श्रुतीला टेक्स्ट केला. 'मी बाहेर बागेत आहे येतेस ना?' तो टेक्स्ट वाचून श्रुती गडबडलीच. थोडी विचारात पडली. जाऊ की नको म्हणून चुळबुळत राहिली. तेवढ्यात निम्ना झोपेत बडबडली, "यार, जा ना बाहेर. तिनं पुढाकार घेतलाय तर तूही दोन पावलं उचल की..." श्रुतीच्या लक्षात आलं की ही बया नाटकाच्या रिहर्सलमध्ये गेलीय. तिनं हळूच रुमच्या बाहेर पडून रुमला बाहेरुन कडी लावली आणि आजूबाजूला कुणी नाही याचा कानोसा घेत ती बागेत जायला लागली. ती दाराकडे पोचली. आता कडी उघडणार इतक्यात तिचा हात धरुन कुणीतरी तिला खेचलं. ती किंचाळणारच होती पण तोंडावर हात असल्यामुळे तिला ते शक्य झालं नाही. "श्शुssss! ओरडू नकोस मी आहे." " हॉत कॉड ऑदी मॉज्या तॉंडावरचा." ती कशीबशी बोलली. भितीनं तीच्या हृदयाची वाढलेली धडधड त्याला स्पष्ट ऐकू येत होती. "ओह, सॉरी..." "सॉरी काय? केवढी घाबरले मी! असं कुणी करतं का?" ती फुसफुसली. "गप गं! ही बोलायची वेळ नाही." म्हणत त्यानं तिला स्वतःकडं वळवली. "अंकीत!" तिच्या तोंडून अस्फुट आवाजात त्याचं नाव आलं. लगेच त्याचं बोटं तिच्या ओठांवर टेकलं आणि तसंच हनुवटीवरुन खाली सरकत गळ्यावरुन, ब्युटीबोनवरुन फिरत हलकेच तिच्या केसांत शिरलं. दुसऱ्या हातैने त्याने तिच्या कंबरेला घट्ट विळखा घालून आणखी जवळ ओढलं. तिच्या सगळ्या अंगावरुन शहारा सरसरत धावला. अंकितनं आपले ओठ तिच्या ओठांजवळ नेले. त्याचे गरम झालेले श्वास तिला गालांवर,ओठांवर सगळीकडे जाणवत होते. त्याच्या हृदयाची धडधड जशी काही तिच्याच हृदयाची झाली होती. तिनं आवेगानं डोळे मिटले. लग्नानंतर इतक्या महिन्यांनी अंकितचा स्पर्श आणि हे पहिलंवहिलं चुंबन! तिच्या गात्रातून वीज सळसळत होती. ती मनातच जप करत होती, 'प्लीज, किस मी अंकित! किस मी!' पण, तिच्या ओठांजवळ आणलेले त्याचे ओठ आणखी खाली सरकले आणि त्या गरम ओठांचा पहिला ठसा तिच्या मानेवर उठला. तशी तिनं आवेगानं त्याला घट्ट मिठी मारली. तिच्या उरोजांचे ताठरलेले अग्र त्याच्या छातीवर घासले. तसा तिच्या केसांत फिरणाऱ्या त्याच्या हातांनी ते सगळे केस हाताने खेचून धरत तिचा चेहरा उन्नत केला. आणि तिच्या पाकळीसारख्या थरथरणाऱ्या ओठांना हलकासा चावा घेतला. "स्स्स्... दुखतंय ना मला." "पण, तरीही तुला ते आवडतंय ना!" तिच्या कानाच्या पाळीशी ओठांनी चाळा करत तो पुटपुटला. "हं! तेच नाही काही तूही मला पहिल्या रात्रीपासून आवडलायस." तिच्या केसांत नाक खुपसून त्याचा सुवास हुंगत तो म्हणाला, "मग आता इथेच मी पुरा आवडतोय का बघ ना!" "नाही. नाही. नको, कुणीतरी आलं म्हणजे? चल, आपण बाहेर चांदण्यात जाऊया." त्याच्या मिठीतून स्वतःला सोडवून घेत तिनं पटकन् दाराची कडी उघडली. "ये ना इकडे!" ती कुजबुजली. त्याचा हात धरुन जवळजवळ ओढतच ती त्याला झोपाळ्याकडे घेऊन आली. तोही तिच्या ममत्रानं बांधल्यासारखा तिच्यामागे चालत आला. पौर्णिमेच्या रात्रीचं दुधाळ चांदणं, पहाटेकडे सरकणाऱ्या रात्री सुटलेला गार वारा आणि एकमेकांच्या सहवासाने शांत होऊ पाहणारे ते दोन तप्त जीव. तो नजाराच काही और होता. 

श्रुतीच्या मांडीवर डोकं ठेऊन अंकितनं तिचा हात हातात घेतला. "श्रुती, मला माफ कर. मी तुझं प्रेम नाही समजू शकलो. हातून निसटून गेलेल्या क्षणांना वेड्यासारखा शोधत बसलो. जेव्हा खात्री झाली की ते माझे नव्हतेच तेव्हा माझ्याजवळ मला फक्त तू दिसलीस. मला समजून घेऊ पाहणारी. माझ्यावर न दाखवता प्रेम करणारी." "बस्स, अंकी. नको ना त्या जुन्या गोष्टींना परत उजाळा देऊस. झालं गेलं गंगेला मिळालं असं म्हणून आज, आत्तापासून नव्यानं आयुष्य सुरु करुया आपण." "खरंय गं, तू म्हणतेस ते. आपल्या आयुष्याचा ताबा आपणच घ्यायला हवाय." "अच्छा! पण आपला मधुचंद्र? तो तर अजून झालाच नाहीए." श्रुतीनं त्याला छेडलं. "तू सांग ना कुठे करुया? तुला कुठे बाहेर जायचंय का? दूर कुठेतरी परदेशात जाऊया का? तू म्हणशील तिथं जाऊ आपण..." "अरे, हो! हो! थोडा धीर तरी धर..." "आणखी किती धीर धरु यार? आधीच खूप उशीरा तुझ्याजवळ पोचलोय. नको ना अजून वाट पहायला लावूस." त्याची बोटं तिच्या पाठीवरुन सळसळली. "अंकीत, नको ना! मला गुदगुल्या होतात." "अच्छा, तर ही आहे का तुझी दारामागची आडजागा." त्यानं गुदगुल्या करण्याच्या बहाण्याने हात आणखी वर नेला आणी तिची मान पटकन् खाली वाकवून तिच्या जबरदस्तीनं बंद केलं. जवळपास सारी रात्र अशी एकमेकांच्या सहवासात घालवल्यावर पहाटे कधीतरी ती कबूतराची जोडी आपापल्या रुमात पोचली.

सकाळी निम्नानं तिचं सगळं आटपून रिहर्सलला जायची तयारी केली आणि ती वरच्या रुमकडे गेली. बाहेरून हलकोच तिनं भूपला आवाज दिला. नुकताच आंघोळ करुन बाहेर आलेला भूप किलकिल्या दारातून डोकावत म्हणाला, "आलोच १० मिनिटात. नाश्ता करुन निघूया." "बरं! खालीच ये पटकन्. मम्मीनं नाश्ता लावलाय डायनिंग टेबलवर." आत येऊन अस्ताव्यस्त पसरलेल्या भैय्याला ढोसलत भूपनं त्याला तो निम्नाच्या नाटकाच्या रिहर्सलला जात असल्याच सांगितलं आणि तो धावत खाली आला. मम्मी हळू हळू म्हणत असतानाही त्यानं बकाका नाश्ता कोंबला आणि बाहेर गाडीचा हॉर्न वाजवणाऱ्या निमाच्या मागे जाऊन बसला. "मम्मे, मी चालले गं!" मम्मीला आवाज देऊन तीनं सुस्साट वेगानं बाईक सोडली. "वॉव, एका मुलीच्या मागे बसून बाईकचा प्रवास. थ्रील आहे यार!" "तू हेल्मेट घातलंयस ना नीट?" "नॉट टू वरी डिअर." "ठीक. मग आता माझ्या पोटाला नीट धरुन बस. मी स्पीड वाढवणार आहे. तू उडून जायला नकोस!" स्वतःच्याच जोकवर हसली ती. "नाही गं! तू इतक्या जवळ असताना माझी उडून जायची अजीबात इच्छा नाही." तो स्वतःशीच पुटपुटला. नाटकाची रिहर्सल बघताना तिचा स्क्रिप्टचा अभ्यास,स्क्रिप्ट आणि ग्रुप दोन्हीवर असलेला तिचा होल्ड त्याला तिच्या आणखी आणखी जवळ घेऊन येत होता. मध्येच अर्णब ३-४ दा एकाच स्टेपवर अडखळला. तशी वैतागून निम्ना त्याच्यावर खेकसली, " अर्णब, यार क्या चल रहा है तेरा? कितनी बार बोला मैंने तुझें सिर्फ डेढ फुटस् ही उठाने है... जा ना तुझ्या सीमेच्या बाहेर... तीनं पुढाकार घेतलाय तर तूही दोन पावलं पुढे यायला हवंयस ना?" "चिल, चिल.." म्हणत नक्षत्रा पाण्याची बॉटल घेऊन धावली. तिला पाणी पाजून शांत करून ती तशीच अर्णबकडे गेली जो पार कोमेजून गेला होता तिच्या ओरड्याने. त्यालाही तिने चिअर अप केलं. शांत झालेली निमा स्टेजवर गेली. त्याला सॉरी म्हणाली आणि ती स्टेप तीनं त्याला करून दाखवली. "अब भूलना नही... सेम रिपीट कर हं!" त्याला प्रेमानं टपली मारून तीनं खाली येऊन सगळी सूत्रं नक्षत्रातडे सोपवली. आणि आलेच! म्हणत भूपला घेऊन बाहेर गेली. पानपट्टीवाल्याला माझी म्हणून हात पुढे केला. तसा त्यानं तिच्या ब्रँण्डच्या दोन सिगरेटस् तिच्या हातावर ठेवल्या. भूप भुवया उंचावून बघतंच राहीला. सिगरेट पेटवून तिनं त्याचा एक झुरका मारला. आक्काला दोन चहाचा इशारा केला आणि भूपला सिगरेट ऑफर केली. "आमच्या घरात कुणीच कसलीचं व्यसनं करत नाही." भूप बोलून गेला. " गप रे, मी काही व्यसनं बिसनं नाही करत. कॉलेजमध्ये लागली सवय इतकंच. दिदीला माहीत नाही सांगू नकोस. आणि तसंही खूप कंट्रोल आहे माझा माझ्यावर. रिहर्सल वा प्रयोग असेल तरच ओढते मी. त्याही फक्त दोन." तोवर अक्काचा चहा आला होता. भूप मात्र या लेडीडॉनपुढे निष्प्रभ झाल्यासारखा झाला होता. चहा पिता पिता ती त्याला म्हणाली, "तुला जिजूंचं श्रावणीवरचं प्रेम माहीत होतं की नाही मला माहीत नाही. पण, आत्ता कुठं ते तिच्यातून बाहेर पडून तायडीत त्यांच्या प्रेयसीला शोधायला लागलेत. त्यामुळे गेल्या ४-६ महिन्यांत त्यांचा मधुचंद्र झालाच नाहीए. मी आता असा विचार करतेय की तसंही तुम्ही आहातच इथे दोन दिवस तर त्यांचा मधुचंद्र इथेच प्लँन करया. व्हॉट यू सेज्?" तिनं सगळं सांगून त्याच्याकडे पाहिलं तर तो तिच्या एकंदर व्यक्तिमत्वातच हरवल्यामुळं भारल्यासारखा चहाच्या ग्लासातच बघत होता. "चहा गार झालाय भूप्या! मी काय म्हणतेय ते पटतंय ना तुला?" "हो तर! पटतंय म्हणजे काय? अगं धावतंय..." "काय पटतंय तुला?" "ते आपलं हे गं... ते हेच की आपलं..." तिनं कपाळावर हात मारुन घेतला. "आता नीट लक्ष देऊन ऐक प्लँन काय आहे ते! कारण तुझ्याशिवाय मी काहीच करु शकणार नाही. कळतमय ना!" असं म्हणत तिनं त्याला सगळा प्लँन सांगितला. एकदा रट्टा मारुन घेतला त्याच्याकडून काय काय करायचंय त्याचा. "चल. आता रिहर्सलची प्रोग्रेस बघू आणि पुढे..." "ऑपरेशन भैय्या-वहिनी मधुचंद्र." भूपनं तिचं वाक्य पुरं केलं.

स्वरा... २०/०४/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

उगवली शुक्राची चांदणी…

चहा घेऊन ते दोघेही पुन्हा रिहर्सल हॉलला आले. निम्नानं नक्षत्राला विचारलं, "कसं काय चाललंय? सगळं ठीक ना! हा अर्ब्या करतोय ना नीट ती स्टेप? आणि मी आत्ता थांबयची गरज आहे?" "नाही. तू जाऊ शकतेस. मी सांभाळेन यांना." "बरं! काही लागलंच तर फोन कर. बाय टीम. मस्त काम करा. उद्याचा पुर्ण शो आपला असला पाहिजे." "हुर्रे..." सगळे एकदम ओरडले आणि तिनं भूपसोबत त्यांची रजा घेतली. "बाईक मी चालवू?" भूपनं हळूच प्रश्न विचारला. "नो डिअर. मला गाईड व्हायला अजीबात आवडत नाही. I am the master of my own life. मुंबईला आले की बिनधास्त तुझ्या बाईकवर मागे बसेन मी पण इथे नाही. घे. हेल्मेट घाल. आणि हो हा मोबाईल घे तुझ्याकडे. मध्ये मध्ये येणारे सगळे कॉल तेवढे अटेन्ड कर." तिनं त्याच्या एका हातात हेल्मेट आणि दुसऱ्यात मोबाईल सोपवला. दोघेही नाट्यगृहातून निघाले आणि मधल्या रस्त्यात तिनं एक डावा टर्न घेतला. "आपण घरी चाललोय ना?" अनोळखी जागा पाहून भूपनं साशंकतेनं विचारलं. त्यावर मोठ्यानं हसत ती म्हणाली, अशा आड ठिकाणी आणून तुझा मानभंग नक्कीच नाही करणार मी. इथे आपण माझ्या फुलवाल्याला भेटायला आलोय. ये." असं म्हणून ती एका छोट्याशा दुकानात शिरली. भूप तिच्या आज्ञेचा किंकर होऊन तिच्यामागे आत आला. पण, बाहेर एवढसं दिसणारं ते दुकान आतून मात्र सॉल्लिड होतं. मस्त इटेरिअर केलेलं. शिवाय काही ठिकाणी खऱ्या तर काही ठिकाणी खोट्या फुलांचं डेकोरेशन केलेलं. त्याला आवडलंच एकदम. "या निमाताई. आज बऱ्याच दिवसांची तुमची पावलं इकडं वळलीत. काही खास काम?" फुलवाले खामकर स्वतः उठून तिच्याकडे आले आणि तिची विचारपूस करायला लागले. " श्रीरंग, जा जरा दोन थंड उसाच्या रसाची ऑर्डर दे गजाला." श्रीरंग धावतच बाहेर गेला ऑर्डर द्यायला. "जरा तुमचं डेकोरेशनचं बुकलेट दाखवा ना! आणि त्याच्या शिवाय काही नवीन आलं असेल तर तेही दाखवा. मधुचंद्राच्या रात्रीसाठी सजावट करायचीय." "वा! वा! अभिनंदन. कुणाचं ठरलं लग्नं?" "ताईचं." तिनं अगदी मोघम उत्तर दिलं. त्यांनी बुकलेट आणिन दिलं. त्यात पाहत ती भूपसोबत कुठलं छान वाटेल यावर चर्चा करत होती तोवर उसाचा रस घेऊन गजा आलाच. "थँन्क्स् गजा. कसायस तू?" तिनं दोघांच्याही वतीन त्याचे आभार मानले. "ताई तुमच्या मदतीमुळं सगळं चांगलं चाललंय बघा. हे उसाचं रसवंतीगृह आणि सोबतीला बाकी कामं पण आहेत चालू." तिला आपली ख्याली खुशाली सांगून त्यांनी रिकामे केलेले ग्लास आणि खामकरांनी दिलेले पैले घेऊन गजा निघून गेला. बराचवेळ शोधाशोध करून दोघांनी शेवटी नक्षत्रझुला फायनल केला. "किती वेळ लागतो या डेकोरेशनला? आणि कोणती फुलं वापरता यासाठी काका?" ती सगळ्या डिटेल्स डायरीत मांडायला लागली. " ताई, असं बघा, आम्ही नेहमी याच्यासाठी जाईजुईची फुलं वापरतो. पण कधीकधी रातराणीही असते यात. जर तुम्हांला वासाची फुलं आवडत नसतील तर डोळ्यांना आनंद देणारी अशी फक्त रंगीत फुलं वापरतो आम्ही. तुम्हांला कुठली हवीत?" " काय करुया भूप? फक्त वासाची घेऊया? की रंगाची? की दोन्ही मिक्स करूया?" तिनं भूपला परिक्षेच्या पेपरातला पर्याय निवडा प्रश्न विचारला. "मला वाटतं दोन्हींचं मिक्सिंग करुयात. ते जास्त अट्रँक्टीव दिसेल." "ओके. डन. बरं काका याचे पैसे कसे लावणार? स्क्वेअर फूट की फुलटोकरीवर?" "ताई लोकांना आम्ही कमी जागेसाठी फुलटोकरीवर देतो आणि जास्त जागेसाठी चौरस फुटाचा भाव लावतो. तुमच्या जागेचं मोजमाप सांगा मग सांगतो की भाव. तुम्हांला थोडीच जास्त दर लावणार?" ती हसली. म्हणाली ११×१५ चा रुम आहे. त्यात ५×३.५ चा बेड आहे. रुममध्ये एसी आहे. सो तुम्हांला नक्षत्र करण्यासाठी अख्खं सिलिंग मोकळं आहे. दोन खिडक्यांना फुलांचे पडदे करा. आणि दारालाही एक हवंय. मला जाई,जुई,निशिगंध सोबत ट्युलिप,डेलिया,गुलाब आणि गुलछडी हवी आहे." " ताई, बाकी सगळी मिळतील पण डेलिया थोडा शॉर्टेज आहे. त्याच्याबदली मी तुम्हांला डेझी आणि लिली देतो. चालेल का?" "हो चालेल आणि आत्ता मला थोडी कॉक्सकोंम्ब आणि बोट ऑर्चिड आणि ड्राय फ्लॉवर्स द्या." " मग ह्या सगळ्याचा हिशोब चौ. फूटाच्या मानानं फुटाला ५६०/- रुपये. म्हणजे ११×१५ म्हणजे १५ च धरुया. सगळे झाले ८४००/- २ खिडक्यांचे पडदे आणि एक दरवाजाचा फुलटोकरीवर म्हणजे किमान १०० किलो अर्थात जाईजुई ३५०/-, गुलछडी १२०/-, मोगरा ४००/-, गुलाब २००/-, ट्युलिप ७००/- असा हिशोब. सगळी वासाची अर्धा किलोचा हिशोब बघा ताई." "बरं,आता हे ९०००/- ठेवा. बाकीच्याच बिलं पाठवून द्या. मी तासाभरात फोन करते मग तुमचे डेकोरेटर्स पाठवून द्या." तिनं पाकीटातून पैसे काढून दिले. ती उठली तसा भूपही उठला. "भूप, श्रीरंग तुला ड्राय फ्लॉवर्स आणि दुसरी टोपली देईल फुलाची. नीट घेऊन बसशील ना?" त्यानं नंदीबैलासारखी हो च्या पाढ्यात मान हलवली. दोघं बाहेर गेली तोवर श्रीरंग टोपली आणि ड्राय फ्लॉवर्स घेऊन आला. गाडीला किक मारण्यापूर्वी तिनं मागं वळून खामकर काकााना हाक मारली. "काका, वॉटरपार्कसाठी कसं जायचं?" "ताई, आता जसे आलात तसेच बाहेर पडा. डावा मारा. आणि एक सिग्नल सोडून उजवा घ्या. २० फुटाला आपलं वॉटरपार्क मिळेल बघा." "थँन्क्यू काका." तिनं बाईकला किक मारली आणि त्यांनी सांगितलेला रस्ता पकडबन थेट वॉटरपार्कला पोचली. "भूप, उतर. ती टोपली दे इकडं. सरळ समोर त्या तिकिट काऊंटरला जा आणि दोन १८+ ची तिकीटं घेऊन ये." तीनं गाडी पूर्ण थांबण्याआधीच ऑर्डर सोडली. त्यानं टोपली तिच्याकडं दिली आणि तो तिकिट काढायला गेला. " यार हिला देशाची पंतप्रधानच करायला पाहिजे. काय रॉकेटसारखी धडाधड डिसिझन घेते. मी तर सकाळपासून नुसता नाममात्र सदस्य असल्यासारखा वावरतोय. दोन तिकिटं दे १८+ ची." त्यानं तिकिट काऊंटरवाल्याला सांगितलं. "नाहीएत साहेब." "अरे, आमचा डिक्टेटर तर म्हणाला १८+ माग म्हणून." आता तो काऊंटरवाला हसतच त्याला म्हणाला, " साहेब ते एल्डर पार्कमध्ये जा. इथून उजव्या हाताला." "बरं, बरं!" तो आणखी खोडं पुढे गेला आणि तिथून दोन तिकिटं घेऊन आला. "हं, आणली तिकिटं पुढे?" "चल बस." तिनं बाईक स्टार्ट केली. पुन्हा एकदा फुलांच्या टोपलीसकट त्याची वरात तिच्या गाडीवरुन निघाली. मध्येच तिला काहीतरी आठवलं आणि ती त्याला म्हणाली, "भूप्या, खामकरांना फोन लाव आणि त्यांना सांग म्हणावं पायघडीसाठीसुद्धा फुलं हवीत. गुलाब प्रिफरेबल." "अरे यार, या सगळ्या सामानासोबत मी ही कसरत कशी करु?." तो मोठ्याने म्हणाला. "घरी पोचून करतो कॉल त्यांना. नंबर सेव्ह आहेच ना!" तिनं फक्त हो म्हणत डोकं हलवलं आणि गाडी इलेक्ट्रिकच्या दुकानाजवळ थांबवली. ती वर गेली तरी भूप मात्र तसाच खाली उभा होता. "अरे, ये की वर." तीनं वरूनच ओरडून त्याला हाक मारली. "यार, ही बहुतेक आज सगळ्या नाशकात माझी फुलवाला म्हणून ओळख करुन देणारे!" तो चरफडत वर गेला. " बघ यातलं काय घेऊया? ते कँन्डल लाईटस्? त्या स्टार लाईटच्या माळा? ती पाईप लाईट? की स्पार्कल लाईट?" तिनं धाडधाड त्याला लाईटचे प्रकार सांगितले. "थांब बाई. श्वास घेऊ दे. दादा हे इथं ठेवू का?" असं म्हणत त्यानं शेजारच्या टेबलवर ती फुलाची टोपली ठेवली. "आधी मला सांग तुला लाईट डेकोरेशन करायचंय ना! त्यासाठी तू फुलं निवडलीस ना? मग स्पार्कल लाईट आपल्या काही उपयोगाची नाही. ३ पाईप लाईट घे. त्या आपण दारं आणि खिडक्यांना लावू. ४-५ स्टार लाईट घे जे आपण झुल्यावर सजवू. आणि सगळ्यात शेवटी ग्लास बॉटलसाठी कँन्डल लाईटस् घे. इझी आहे." त्यानंही मिळालेल्या संधीचा पुरेपुर वापर करत आपण शिकत असलेल्या शिक्षणाची एक छोटी झलक तिला दाखवली. त्यानं सांगितल्याप्रमाणे इलेक्ट्रिकच्या दुकानातली खरेदी आटपून ते दोघे जवळच्याच एका ग्लास शॉपमध्ये गेले आणि तिथून दोन पोकळ कॉर्नर टेबलसाठी लागणारे स्टँच्यू घेऊन थेट घरी पोचले.

निम्नानं गाडी थांबवली आणि भूपला ती फुलांची टोपली, ड्राय फ्लॉवर्स आणि ग्रास कुंड्यांच्या मागे लपवायला सांगितलं. ते परत आले तेव्हा दुपारता एक वाजला होता. तिनं आत आल्या आल्या मोठ्यानं श्रुतीच्या नावानं हाका मारायला सुरुवात केली. सोबत भूपलाही भैय्याच्या नावाने हाक मारायला लावली. तिला माहीत होतं ते दोघे नाहीत इथे म्हटल्यावर श्रुतीअंकीत वरच्याच रुममध्ये असणार म्हणून. मध्येच भूप तिला म्हणालाही, "का ओरडतोय आपण असे वेड्यासारखे?" तर त्याच्या तोंडावर बोट ठेवत तिनं त्याला फक्त सांगते तसं कर असा इशारा केला. "काय रे देवा! ही पोरगी काही दोन मिनिट मला माझ्या सख्ख्या बायकोसोबत वेळ घालवू देत नाही." "तरी बरं गेल्या अर्ध्या तासापासून मी इथंच आहे म्हणून." श्रुतीनं लगेच तिची बाजू घेतली. "पण, त्याचा काही उपयोग झाला का? नाही म्हणजे आंघोळीलाही मी एकटाच गेलो होतो." " मी यायच्या आधी जर तू आंघोळीला गेलास तर मी कशी येणार सोबत तुझ्या?" "मग दार काय मी भूपसाठी उघडं ठेवलं होतं का रुमचं? तुला हाक तर त्यासाठीच मारली होती मी." तेवढ्यात भूपचाही आवाज त्याच्या काव़नांवर पडला. "दोघेपण ना एकदम सैतान दिमाग आहेत. चल बघूया काय नवीन करामत केलीय ते!" असं म्हणत तो आणि श्रुती खाली आले. हॉलमध्ये आधीच मम्मी-पप्पाही आले होते. "काय दंगा घालतेयस गं लहान मुलांसारखा?" पप्पांनी तिला विचारलं. "पप्पा, हे बघा काय?" हातातली तिकिटं त्यांच्यासमोर नाचवत ती उड्या मारत श्रुतीकडे पोचली. तिच्या गळ्यात हात टाकून म्हणाली, "माझ्या टीमने ताई आणि जिजूंना ट्रीट म्हणून वॉटरपार्कची तिकिटं दिलीत." 'ही तर सरळसरळ थाप मारतेय यार, तिकिटं तर मीच आणलीत काढून.' भूप मनातल्या मनात पुटपुटला. "अरे, मग तुम्ही या ना जाऊन. आम्ही घरीच थांबतो. कारण तसंही मी जास्त कपडे नाही आणलेले." "भैय्या, नेहानं तीन दिवसांचे भरलेत कपडे. मीच सांगितले होते तिला. तुझे दोन एक्स्ट्राचे कपडे माझ्या बँगेत आहेत. नॉट टू वरी." "हो ठीक. जातो बरं लव्हगुरु." म्हणत त्याला हात जोडून दोघेही वर गेले. ते रुममध्ये पोचल्याची खात्री करुन निम्नानं सगळा प्लँन मम्मीपप्पांना सांगितला आणि त्याच्याकडून गेस्टरुमची चावी घेतली. "चल रे, आता ते दोघं खाली उतरायच्या आधी आपलं सामान नेऊन रुममध्ये टाकूयात." "तू ना यार जरा, प्पेमाने बोल माझ्याशी. सतत काय ऑर्डर सोडते? हा भूप असा कुणाच्या ऑर्डरवर काम करत नाही, कळलं ना!" "चल, चल. मोठा आला सम्राट भूप." त्याच्या हाताला धरुन ओढत ती त्याला बाहेर घेऊन आली. मग दोघांनी ते सामान नेऊन गेस्टरुममध्ये ठेवलं. तिथं गेल्यावर भूपला फोन करायची आठवण झाली. "जरा फोन दे ना! मघासचा फोन करुन घेतो. काय म्हणालीस पायघडीसाठी गुलाबाच्या पाकळ्या ना!" "एक काम कर. बँक पॉकेटमधला घे काढून मी जरा ही चादर नीट करते." ती वाकून चादर नीट करत होती. भूपनं फोन घेण्यासाठी म्हणून हात पुढे केला पण अचानक पायवर चढलेल्या कोळ्यामुळे तो सटपटला आणि तोल जाऊन निम्नाच्या अंगावरच कोसळला. "अरे, जरा बघून..." म्हणेपर्यंत ती अर्धवट त्याच्या मिठीत जखडली गेली होती. काही क्षण दोघांनाही काय झालं कळलंच नाही. दोघांनाही एकमेकांचा असा स्पर्श आतून हवाहवासा वाटत होता. एकमेकांच्या घपापत्या श्वासांसकट हृदयाची धडधडही स्पष्टपणे पोचत होती एकदुसऱ्यापर्यंत. भूपला इतक्या जवळ आलेल्या तिच्या ओठांना किस करण्याचा अनावर मोह झाला. तिच्या नजरेत नजर गुंतवून तो आता तिला किस करणारच होता एवढ्यात निम्नाचा फोन वाजला. क्षणार्धात दोघेही तंद्रावस्थेतून जागे झाले. झटकन् त्याच्यापासून दूर जात तिनं कॉल रिसीव्ह केला. तो खामकरांचा कॉल होता. आयताच फोन आल्यामुळे तिने तशीच त्यांना गुलाबाच्या पाकळ्यांचीही ऑर्डर देऊन टाकली. 

भूपची बँग उघडल्यावर श्रुतीला त्यात दोन टॉवेल दिसले. "काय हे अंकी. टॉवेल इथे लपवून ठेवलास आणि मला बोलवलंस होय वर. डांबिस बोका आहेस तू." " नाही गं! मी तर बँग उघडलीही नव्हती. भूपला सांगून बाथरुममध्ये गेलो. तेवढ्यात भूपही कधी खाली गेला कळलं नाही मला. आणि जेव्हा दोनचारदा हाक मारुनही भूप ओ देईना म्हटल्यावर मला वाटलं तो नेहमीसारखा इअरप्लग लावून बसलाय की काय! म्हणून बाहेर आलो तर तेवढ्यातच तू समोर आलीस." " हो, मलाही निमानं सांगितलं तू टॉवेल विसरलास म्हणून." "तिला कसं कळलं? मी तर तिच्याशी काहीच बोललो नाही. एक मिनिट. आत्ता आलं लक्षात. हे सगळं भूपनं केलंय. त्यानंच टॉवेल लपवला आणि निमाला सांगून तुला निरोप पाठवला." "काय कमाल आहेत ही दोघं भुतं." "चल, जाऊया. मला वाटतं आताही त्यांचा काहीतरी प्लँन शिजतोय. म्हणूनच आपल्याला बाहेर पाठवायचं चाललंय. नाहीतर आपण सगळे गेलो नसतो का वॉटर पार्कला." " असू दे. आपणही ते एन्जॉय करूया." ती दोघंही खाली आली आणि सगळ्यांना बाय करून वॉटरपार्कसाठी निघाले. "७-८ वाजेपर्यंत परत या रे!" मम्मीनं त्यांना सांगितलं. " आणि हो श्रुती तू जास्त वेळ पाण्यात राहू नकोस हं! नाहीतर गेल्या वेळसारखी धावाधाव करायला लावशील." पप्पांनी तिला थोडी ताकीद दिली.

ते गेले आणि २० मिनिटातच खामकरांचे डेकोरेटर्स तिथं आले. तोवर निम्ना आणि भूपनं मिळून सगळी खोली साफ केली होती. त्या डेकोरेटर्सच्या हाताखाली हे दोघेजण त्यांच्यातलेच एक होऊन काम करत होते. सगळ्या सीलिंगवर सुंदर सुगंधी आणि रंगीत फुलांची चादर विणली गेली. त्यातून खाली पुर्ण बेडला वेढणारे फुलांचे हिंदोळे सोडण्यात आले. पांढर्याशुभ्र फुलांची चादर आणि त्यातून खाली ओघळलेले सप्तरंगी झरे, फारच सुंदर देखावा दिसत होता तो. आता त्या डेकोरेटर्सनी खिडक्या दारांसाठी पडदे तयार करायला घेतले. तेवढ्यात मम्मींनी येऊन सगळ्यांना कॉफी दिली. कॉफीपान आटपून सगळे पुन्हा कामाला लागले. निमा आणि भूपनं दारं खिडक्या यांना पाईप लाईटस् लावून टाकले. तयार केलेल्या नक्षत्र झोपाळ्यावर आता ते दोघे स्टार लाईटस् ची अरेंजमेंन्ट करत होते. शिडीस्टूलवर उभारून भूपचं हे सगळं काम चाललं होतं आणि निमानं त्याच्या आधाराला उभं राहून माळ हातात पकडली होती. त्याच्याकडे बघत ती विचार करत होती. "नॉट सो बँड. फार काही वाईट नाहीए हा पोट्टा. थोडा जास्तच रोमँन्टीक आणि स्वप्नाळू आहे झालं. पण, काल किती अधिकाराने बोलला तो वाट बघतोय म्हणून. मला कळायचंच बंद झालं होतं थोड्यावेळासाठी. काहीही उचापत्या करतो. टॉवेल लपवतं का कुणी?" ती स्वतःशीच हसली. "माझाच विचार करतेयस ना?" खाली उतरता उतरता भूपनं विचारलं. " छे. तुझा नाही काही... मी... ते ..." "राहू दे. शिडी थोडी पढे सरकव. ही शेवटी चांदणी सोडू आणि मग ते स्टँच्यू लाईटनं फिल करू." तिनं ओढलेल्या शिडवर चढताना त्यानं पुढचा प्लँन जाहीर केला. "बरं मग हे आवरून एकदा सगळ्याचं टेस्टींग करू. कारण डेकोरेटर्सची पायघडी घालून झाली असेल जवळपास." शेवटची चांदणी जोडून तो खाली उतरला तशी तीनं ती शिडी नेऊन सामानाच्या खोलीत ठेवली. ती येईपर्यंत त्यानं दोन्ही स्टँच्यू लाईटनं फिल करून कॉर्नरटेबलला ठेवलेही होते. "चल आता याची टेस्ट घेऊ. आणि झालीय का ती पायघडी घालून?" "हो. आता येतानाच बघून आले मी. पप्पा त्यांना पेमेंन्ट देत होते." " ये बाहेर ये." तिला घेऊन तो रुमच्या बाहेर आला. "हा बघ! हा रिमोट आहे आतल्या लाईटचा. घे. स्विच ऑन कर. केलास? ओके. चल ये इकडे या दाराच्या फटीतून आतला नजारा बघ." तिनं त्याच्या सांगण्याप्रमाणं फटीला डोळा लावून बघीतला आणि ती हर्षातिरेकानं किंचाळली," ओह, माय गॉड. हा तर दुसरा स्वर्ग वाटतोय. कमाल आहे तुझ्या हातात भूप. आय लव्ह धिस." मागे वळून तिनं त्याला मिठी मारली. त्याला मात्र दोन्ही हात बंदिस्त असल्यामुळे तिला मिठी मारण्याची संधीच नाही मिळाली. मम्मीपप्पांनी केलेली सगळी शॉपिंग एका मोठ्या थाळ्यात ठेऊन तो थाळा अंकितच्या रुममध्ये नेऊन ठेवला. आता ते सगळेजण त्या दोघांची वाट बघत होते. 

साधारण साडेआठ वाजता ती दोघंही वॉटरपार्कचा आनंद लुटून परत आले तर गार्डन लाईटस् ऑफ होते. "हे काय? आज गार्डन लाईट का नाही लावले? निमाssss, मम्मेssss...." श्रुती बाहेरुनच हाका मारत आत आली. जशी ती आत आली तसाच तिच्या तोंडावर हात ठेऊन कुणीतरी तिला ओढून नेलं. "श्रुती, अगं लाईट लावतेस ना!" बाहेरून अंकित तिला आवाज देत होता पण श्रुतीचं काही प्रत्युत्तरच येत नव्हतं. त्याला कळेना हे सगळं नेमकं काय चाललंय ते! इतक्यात "ए, भैय्या. इकडे ये." अशी त्याला भूपची हाक ऐकू आली. आवाजाच्या दिशेने तो मोबाईलचा लाईट लावून गेला. मागच्या दाराने भूपने त्याला आत आणलं. आता सगळी तयारी झाली होती. अंकित आणि श्रुती दोघेही त्यांच्या मधुमिलनासाठी तयार झाले होते. लग्नानंतर आज कितितरी महिन्यांनी त्या दोघांच्या संसाराच्या आकाशात शुक्राच्या चांदणीचा तारा उगवत होता...

स्वरा... २२/०४/१९...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

राती अर्ध्या राती

जिन्याच्या पायरीवर मधोमध फुलांची पायघडी घातली होती. मुख्य दारापासून ते वरच्या रुम आणि गेस्टरूम पर्यंत ही पायघडी पसरली होती. मागच्या दाराने भूपनं भैयाला वर नेलं.

"एवढा अंधार का केलाय भूप्या?"

"थांब रे भैया! जास्त प्रश्न विचारू नकोस. या मेणबत्तीच्या उजेडात तुला कपडे बदलायला दिसतील का? आपल्याला बाहेर जायचंय."

"का? कुठे चाललोय आपण? आणि हे असे सगळे लाइट्स का ऑफ आहेत? तेही तुझ्यासारखा इलेक्ट्रिक वाला इथे असताना?" 

"फ्यूज उडलेत बाबा! हाय व्होल्टेजमुळं. पप्पा गेलेत आणायला. येतील इतक्यात. घे. बदल हे कपडे. नुसते प्रश्न विचारून डोकं फिरवतो."

थाळ्यातला अंकितचा ड्रेस भूपवं त्याच्या हातात ठेवला. श्रुतीला निम्नानं नेलं होतं तिच्या रूममध्ये पकडून.

"हॉत कॉड तॉंडावरचा!" 

असं म्हणत तिने निमाचा हात झटकला. 

"इतका अंधार का करून ठेवलाय सगळीकडे? तुझ्या डोक्यात काही नवी भूतं नाचतायंत का गं चेटकिणी?"

"तायडे, मी चेटकिण नाहीए. आणि फ्युज गेलेत हाय व्होल्टेजमुळे. तेच आणायला गेलेत पप्पा. येतील इतक्यात. सध्या तू ह्या मेणबत्यांवर काम चालव आणि कपडे बदल."

" का? कुठे चाललोय आपण?" 

"मसणात? सांगितलं तेवढं कर ना! धू म्हटलं की धुवायचं... कळलं ना! का? कुठे? कसं? विचारायचं नाही." 

श्रुतीच्या प्रश्नांनी निम्ना वैतागली.

"बरं! माझे आई. जसं तू म्हणशील तसं."

श्रुती आणि अंकित तयार असल्याचा मेसेज एकमेकांच्या मोबाईल स्क्रीनवर ब्लींक झालेला दिसला तसा त्यांनी दोघांनाही चलो फिल्डवर चा आदेश दिला. निम्नानं श्रुतीला हाताला धरून मुख्य दारापर्यंत आणलं आणि भूपनं अंकितला रूमच्या बाहेर. दोघेही ईप्सितस्थळी पोचल्यावर एका सुरात ओरडले,

"पप्पा लाइट्स!"

त्याबरोबर सगळ्या बंगल्यात विजेची रोषणाई झाली. 'आता आम्ही सांगू ते करायचं.' इति भूप आणि निम्ना अंकित आणि श्रुतीला. ती रोषणाई, फुलांची पायघडी हे सगळं बघून चकित झालेल्या त्या जोडप्याला आदेश मिळाला,

"हं व्हा पुढे हळू हळू त्या पायघडीवरून."

जसं त्यांनी पहिलं पाऊल उचललं तशी बॅकग्राऊंडला गाणी वाजू लागली.

"आज कुणीतरी यावे, ओळखीचे व्हावे,

जशी अचानक या धरणीवर उतरून आली वळवाची सर... तसे कुणीतरी यावे;"

 "हवास तू! हवास तू! हवास मज तू, हवास तू!

प्रिया नाचते आनंदाने दूर उभा का उदास तू;"

"सहजीवनात आली ही स्वप्नसुंदरी...

तिची माझी माझी तिची आहे बरोबरी;"

"पाहिले न मी तुला तू मला न पाहिले...

ना कळे कधी कुठे मन वेडे गुंतले..."

ते दोघेही हळूहळू चालत एकाच वेळी जिन्याच्या शेवटाकडे पोचले.

"भैया आता वहिनीचा हात हातात घे." "आणि या फुलांच्या पायघडीवरुन माझ्या ताईला तुमच्या हृदय मंदिरात घेऊन जा, जिजू!" 

तसा अंकितनं हलकेच श्रुतीचा हात हातात घेतला. त्या पायघड्यांवरून चालत दोघेही गेस्टरुमच्या दारात पोहोचताच लगेचच गार्डन सोडून साऱ्या बंगल्यातले दिवे मालवले. 'आता पुढे काय?' या संभ्रमात पडलेल्या त्या जोडप्याला संपूर्ण दरवाजाची चौकट झगमगताना दिसली. माईक वरून आवाज आला, 

"फुलांचे सारुनी दूर अंतरपाट सारे; यावे तुम्ही माझिया रंगमहाली सजण रे!"

उजवं पाऊल उचलून श्रुतीने त्या दारावरच्या फुलांचा अडसर दूर केला. हे दोघे आत येताच पाठीमागे दरवाजा बंद झाला. पुन्हा माईकवर आवाज आला,

"हा तुमचा रंग महाल उजळण्यासाठी वीजेची बटणं दाबण्याचे कष्ट घेऊ नका. ती सोय आम्ही आधीच केली आहे. आता ही रात्र फक्त तुम्हां दोघांची. आमच्या सकट सारे अडसर दूर झालेत. आनंदात धुंद होऊन साजरी करा पहिल्या मधु मिलनाची रात."

तिकडे माईकचा आवाज बंद झाला आणि इकडे भूप आणि निम्नाने केलेल्या मेहनतीने गेस्ट रूम उजळून निघाली.

"श्रुती कमाल आहेत गं हे दोघेजण! खरंच ही रात्र आपल्यासाठी अविस्मरणीय होईल बघ."

"हो ना अंकित. त्या रात्रीनंतर तर मी विचारच केला नव्हता की तुझी माझी मधुचंद्राची रात्र प्रत्यक्षात अवतरेल असा! फक्त माझ्या मनोराज्यातच मी ती खूपदा अनुभवली."

"मग राणीसरकार आज प्रत्यक्षात अनुभवण्याविषयी काय विचार आहे तुमचा?"

"थांब, थांब ह्या दोघांनी रचलेल्या या रचनेला पूर्णाकार द्यायचा तर त्या कॉर्नर टेबल वरची चिट्ठी वाचायला हवी आपल्याला!"

श्रुतीने बेडच्या कडेला असणाऱ्या टेबलाकडे बोट दाखवलं. अंकितनं पुढे जाऊन तिची चिठ्ठी उचलली, उघडली. त्यात लिहिलं होतं,

"भैय्या मला माहितीये ही चिठ्ठी तूच उचलणार ते! शेजारच्या टेबलवर दोन चांदीच्या चषकात गुलाब पाकळ्यांनी सजवलेलं केशर दूध तुम्हां दोघांची वाट बघतंय. ते एकमेकांना प्यायला देऊन या रात्रीची सुरुवात करा आणि हो, हा माझा शेवटचा इंटरप्ट. बाय!"

"अगं, काही नाही वेडाय तो भूप! ये इकडं."

म्हणत त्याने तिला बेड जवळ आणलं. झुल्याचे काही धागे बाजूला करून तिला बेडवर बसवलं. मग त्या कॉर्नर टेबल वरचे दोन्ही चषक उचलले आणि तिच्या समोर येऊन बसला.

"हा तुझा तू मला द्यायचा आणि हा माझा मी तुला देणार."

दोघांनी क्रॉस हात करून एकमेकांच्या ओठांना ते चषक लावले. केसर घातलेलं ते दूध जसं घशातून खाली उतरू लागलं. तसा त्याचा त्या दोघांवर अंमल चढायला लागला. श्रुतीनं पप्पांनी आणलेली गुलाबी रंगाची जांभळी फुले असणारी साडी नेसली होती. निम्नानं चलाखीनं तिच्या मापाचा कंचुकी स्टाईल ब्लाऊज शिवून आणला होता. फरक फक्त इतकाच की या कंचुकीची गाठ पाठीवर होती. गाठ म्हणजे काय तर फक्त दोन सेंटीमीटर जाडीच्या नाड्या. अंकितनं त्याला मॅच होणारा तिच्या आवडत्या पिवळ्या रंगाचा कुर्ता घातला होता.

"अब रात आहिस्ता आहिस्ता अपने परवान पें चढ़ रही थी और दो दिल मिलन को बे़ताब़ थ़े|"

या त्यांच्या बेताबीत भर घालत होता फुलांचा मदहोश करणारा सुगंध आणि आता तर दुधाचे चषकही रिकामे झाले होते. त्याने हलकेच हात पुढे करून तिच्या अंगावरचे दागीने उतरवायला सुरुवात केली. दुष्यंताला शकुंतला पहिल्या प्रथम दिसली ती पुष्पालंकार रहित मदनज्वराने तळमळताना. तिच्या सख्या तिला कमलपत्राने वारा घालीत होत्या. त्यालाही असंच तिला स्वर्णालंकाररहित पहायचं होतं. कारण गेल्या सहा महिन्यांचा त्याचाही मदनज्वर आता पूर्ण भरात आला होता. एक एक करत श्रुतीच्या अंगावरच्या सगळ्या दागिन्यांनी टेबलाचा कोपरा गाठला. अंकितच्या हातातलं घड्याळ आणि ब्रेसलेटही आता तिथंच विसावले होते. श्रुतीच्या मेस्सी हेअर स्टाईल मध्ये हात घालून त्याने एक झटका दिला आणि क्षणात अर्ध्या पाठीपर्यंत पोचणाऱ्या केसांनी कंचुकीच्या गाठी पर्यंतची तिची मोकळी पाठ झाकून टाकली.

"ए, श्रु. काय करू ? सोडू का मी ही गाठ?"

तिच्या उघड्या कमरेवर लयबद्ध बोट फिरवत तो तिच्या कानात कुजबुजला.

" कुणी अडवलंय तुला? मी तुझी, ही वेळ तुझी; मग तू अजूनही असा सुधीर कसा? मी अधीरलेय केव्हाचीच..."

तिने पदराचा पिन काढून तो खांद्यावरून खाली घसरू दिला. थरथरत्या हाताने त्याने त्या गाठीची एक नाडी ओढली. झटक्यात तिचे बद्ध उरोज उन्मुक्त करत कंचुकीने तिच्याशी असहकार पुकारला. एक एक करत त्याच्या कुर्त्याची बटणं काजातून वेगळी करणाऱ्या तिचं बोट त्या असहकारानं जागीच थबकलं आणि टोकदार नखाच्या टोचण्यानं तो  सित्कारला,

"स्स्सsss, हळू ना! अजून पूर्ण रात्र आहे हातात. तुझ्या नखांचे आणि दातांचे अजूनही काही घाव झेलायचेत मला. आत्ताच असा चारी मुंड्या चीत करशील तर सामना कसा रंगेल?"

"अंकिsss!"

ती नाजुकशी किणकिणली. त्याला तिची ती किणकिण जरा जास्तच आवडून गेली. हलकेच खाली वाकून त्यांनं तिच्या कानाच्या पाळीला बारीकसा चावा घेतला.

  "आहss!"

ती चटकन त्याला बिलगली. तिची नखं त्याच्या नितळ पाठीत रुपली आणि दंतकळ्यांनी त्याच्या छातीवर नक्षी उठवत सव्याज परतफेड केली.

"अस्स का? बरं... सरकार थोडा थोडा जमतो म्हटलं आम्हांलाही हा खेळ!" 

त्याने तिचा घसरलेला पदर खेचला तसं तिचं ते एकवस्त्र पूर्णतः त्याच्या स्वाधीन होऊन ती फक्त कमरबंधावर त्याच्या समोर उभी होती. तिला तशी पाहून त्याला कॉलेजमधली खजुराहोची सहल आठवली.

"आहा! मुक्तकेशा, मुक्तवसना... अप्सराच जशी काही."

काळ्या क्रिस्टल्सचं काही घुंगरू लावलेले तिच्या डाव्या पायातलं अँक्लेट तिथल्या प्रकाशात झगमगत होतं. तो जवळ आला. गुडघ्यावर बसला. तिच्या कटीला बाहुंचा वळसा घालून नाभी प्रदेशात अधरांची मोहोर उठवू लागला. तिच्या लक्षात आलं की तो तिच्या आणि त्याच्यामध्ये असणारा अँकलेट चा उरलासुरला अडथळाही दूर करू पाहतोय. त्यासरशी तिने लज्जेने वक्षबद्ध केलेले हात सोडून बोटं त्याच्या केसात घालून खेचत त्याची मान वर केली.

"ते नाही काढायचं हं! आपल्या चरमक्षणांना साथ देणारं संगीत हवं म्हणून ते अजूनही पायात आहे."

"बरं, नाही काढत."

त्यानं तिला बाहुंवर अलगद उचलून पलंगावर ठेवली. पायाच्या करंगळीपासून त्याने तिच्यावर चुंबनांचा वर्षाव करायला सुरुवात केली. जस जसा तो वर चढत होता तिचा आवेगही भरल्या कुंभातून बाहेर पडायला सळसळत होता.  आता त्याने तिच्या वक्षस्थळामध्ये आपला चेहरा घुसळत गळ्यावरून हनुवटी पर्यंत मजल मारली होती. एक हात कमरेखाली घालून तिला घट्ट पकडून ठेवलं होतं आणि दुसर्‍या हाताने डोक्याच्या वर बांधून ठेवला होता. जेणेकरून तिला प्रतिकार करता येऊ नये. पण श्रुतीने प्रतिकार न करता सरळ चढाईच केली. तिने अचानक अशी काही हालचाल केली की तो तिच्या पूर्ण ताब्यात आला. 

"आतापर्यंत तुझी खेळी खेळून झाली. आता माझा डाव."

कपडे बदलताना निम्नानं तिच्या कानात टेबलाच्या खणात ठेवलेल्या बाटली विषयी सांगितलं होतंच. तिने त्याला पलंगावर तसंच ठेवून डाव्या हाताच्या टेबलचा खण उघडला. आत हात घालून एक छोटी बाटली काढली.

" अच्छा! म्हणजे तुमच्याकडं दात आणि नखांशिवाय ही हत्यारंपण आहेत का?"

त्याने त्या बाटली कडे बघून म्हटलं. गालात हसत तिने त्या बाटलीतल्या मधात बोट बुडवलं आणि त्याच्या ओठांवरून फिरवलं. स्वतःच्या वरच्या ओठांवरून जिभ फिरवत ती खाली झुकली. हातांनी त्याचे दोन्ही बाजू पकडून त्याच्या ओठांवरून जीभ फिरवू लागली. तिचे उष्ण श्वास त्याच्या श्वासात मिसळून त्याला आणखी आणखी उत्तेजित करत होते.

"दे ना श्रु! असं काय करतेस?"

तो तिच्या चुंबनासाठी आसुसला होता आणि ती मात्र त्याला आस लावत मधाच्या सोबतीने त्याच्या विवक्षित जागी तप्त अधरांच्या खुणा उमटवत होती.

" बास श्रू. आता खेळू नकोस ना! मला तुझ्यात सामावून जायचय."

" अंहं! अंकी ही सहा महिन्यांची तहान आहे. सतत तू जवळ असून, सोबत असून मी तहानलेली राहिलेय."

त्याच्या मांड्यांवरून वर सरकत ती पुन्हा त्याच्या ओठांपर्यंत आली. तसा त्याने झडप घालून तिच्या ओठांचा ताबा घेतला आणि तिलाच झटक्यात वळवून स्वतःच्या शरीराखाली बंदिस्त केले.

"ही पुरी रात्र तुझीच आहे श्रु. बाथरूममधला बाथटब गुलाबाच्या पाकळ्यांसकट वाट बघतोय तुझीमाझी. ये!"

त्याने तिला तशीच खांद्यावर उचलून घेतली आणि बाथरूम मध्ये आणून बाथटबमध्ये उभी केली. गुडघ्यापर्यंत गार पाण्यात गुलाब पाकळ्या विखुरलेल्या, वरून थंड पाण्याच्या कारंज्याची संततधार आणि त्यात त्या दोन तप्त जीवांचे हुंकार, उसासे, सित्कार, चित्कार यांच्या सोबतीने होणारे मिलन पुऱ्या बाथरूमनं ऐकलं. बिचारा पलंग मात्र ते नव्या सामन्यासाठी तयार होण्याची वाट पाहत तळमळत राहिला. इथे आत ते दोघेही त्यांच्या चरमसुखाच्या क्षणापर्यंत जाऊन पोहोचले होते आणि बाहेर निम्नाच्या मोबाईलवर गाणं वाजत होतं.

"आज जाने की जिद ना करो (३)

यूँही पेहलू मे बैठे रहो

हाय मर जायेंगे...

हम तो लुट जायेंगे...

ऐसी बातें किया ना करो...

आज जाने की जिद ना करो...

यूँही पेहलू में बैठे रहो...

सोचो जरा क्यू ना रोके तुम्हें...

जान जाती है जब उठ़ के जाते हो तुम...

तुमको अपनी कसम जाने जाँ...

बात है इतनी मेरी मान लो...

आज जाने की जिद ना करो...

यूँही पेहलू में बैठे रहो..."

आणि भूपची जाण्यासाठी वळलेली पावलं थांबली. मागे वळली. दव पडल्या ओल्या गवतावर बसून त्यांनं निम्नाच्या मांडीवर डोकं ठेवलं.

"उद्या चार वाजता. जुदाई का वक्त हमें बेकल करेगा."

त्याच्या केसांतून बोटं फिरवत ती म्हणाली.

 

स्वरा... २५/४/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

जीवा लागलीसे आस

काय गंमत असते बघा! म्हणजे रात्र एकच आहे. तीच काजळ काळ्या अंधाराची, सुपभर चांदण्या अंगभर घेऊन वावरणारी, चंद्राची प्रेयसी होऊन साऱ्या प्रेमीजनांना धुंदावणारी. पण भूप आणि निम्नासाठी मात्र ती विरहाचा केसरिया रंग घेऊन आली होती. गेस्टरुममध्ये पुरी रात्र झळाळत्या क्षणांनी पुरेपूर अनुभवल्यानंतर अंकितच्या कुशीत गाढ झोपलेल्या श्रुतीला जरा लवकरच जाग आली. डोळे उघडल्यावर तिला साऱ्या शरीरावर आणि चेहऱ्यावर तृप्तीची चादर पांघरून झोपलेला अंकित दिसला. त्याच्या ओठांवर ओठ ठेवून तिनं त्याची साखर झोप चाळवली. झोप चाळवलेल्या अंकितनं तिला पुन्हा मिठीत ओढलं.

"काय सरकार, आज सकाळीच मिठाई खाण्याचा विचार आहे वाटतं!"

"चल, वेडा..." 

स्वतःला त्याच्या मिठीतून सोडवत ती बाथरूममध्ये पळाली.

"ऊं..."

त्यानं चादर अंगभर गुंडाळून पुन्हा झोपेशी सलगी केली. शॉवर सोडून त्याच्याखाली उभारलेल्या श्रुतीला रात्रीचा सारा नजारा पुन्हा आठवला आणि ती रोमांचित झाली. त्याच आठवणीत आंघोळ आटपून ती केस पुसत बाहेर आली तर अंकित अजूनही झोपेत गुरफटलेलाच होता. आरशासमोर बसल्यावर ती स्वतःलाच निरखून बघत होती. ही ती श्रुती नव्हती; जिच्याशी तिची लग्नाआधी खूप सलगी होती. काहीतरी उमललं होतं, फुलून, बहरून आलं होतं. आतून, अगदी आतून तिच्या साऱ्या शरीरावर, मनावर, तिच्या विचारांवर एका नव्या झळाळीचं जसं काही तेज पसरलं होतं. आणि या अशा क्षणी तिला आठवला तो कवी अन्व. अंहं! अन्वय नाही तर त्याच्यातला फक्त कवी अन्व. आणि त्याच्या काही तिच्या या अवस्थेशी जुळू पाहणाऱ्या तलम, रेशीम शब्दांच्या ओळी. कसं काय या कवींना ही अशी लोकांची अंतःकरण उलगडतात बुवा? ती स्वतःशीच विचार करता करता त्याचे शब्द हलकेच गुणगुणू लागली.

झाले आज मोकळे आकाश...

तुझ्या मिठीच्या अलवार स्पर्शात...

सजण सख्या रे! तु मीत माझा रे!

घे जवळी मज, हो ना नित माझा रे!

कवी- अन्व

सांज उतून गेली, तम साचून राहिला...

वाट पाहताना येणाऱ्याची, पाय उंबऱ्यात घुटमळला...

जाणं-येणं असं तुझं, माझ्यापाशीच राहीलं...

असं कसं हे नातं, कधी कुठं उमगून गेलं...

कवी- अन्व

खरंय तुझं अन्व. आत्ता कुठं मला आमचं नातं उमगायला लागलंय. आणि तेही अगदी खरंय तुझं... मला खरंच एकही प्रश्न नाही पडला रे काल रात्री. आणि प्रश्नच नाही पडला तर उत्तरं तरी कशी? कुठे? शोधणार होते मी?... ती स्वतःशीच हसली. तेवढ्यात तिला अारशात चोरून पाहणारे चादरीतले अंकितचे डोळे दिसले. तीनं खुणेनंच आरशातून त्याला विचारलं,

"काय पाहतोस एवढं?"

" तुलाच! पण आधी तू जे काही गुणगुणत होतीस ते पूरं कर ना! छान होतं."

तिने मी नाही अशी मान हलवली आणि पंचा केसांना गुंडाळून ती जायला वळली. तशी झटकन् अंकितने चादर फेकली नी एकाच झेपेत तिला गाठून पाठीमागून मिठीत घेतलं.

"मी जाऊ देणार नाही हं तुला ते ऐकवल्याशिवाय. बघ काय करतेस ते!" 

तिच्या खांद्यावर मान ठेवून तो म्हणाला.

"जाऊ दे ना! परत ऐकवेन की."

"नाही आत्ताच."

तिला तशीच मागे ओढत तो पलंगावर बसला. त्याच्या मिठीत असल्यामुळे त्याच्या मांडीवर बसण्याखेरीज तिच्याकडे दुसरा पर्यायच नव्हता.

"हं! ऐकव आता. मी मस्त माहोल क्रिएट केलाय."

"काहीही."

त्याचं नाक चिमटीत पकडून ते हलवत ती म्हणाली. 

"ऐक."

"तुझ्या कुशीत विसावताना... ना प्रश्न पडतात ना उत्तरं सापडतात... कारण ज्यांची उत्तरं शोधावी... असे प्रश्नच निर्माण करायला... तू वाव देत नाहीस मनाला... माझ्या प्रश्नांचे उत्तर तू... उत्तरांचे प्रश्न तू... अंतरातली साद तू... बाह्यातला नाद तू... जगण्यातला आनंद तू... उपभोगातला उन्माद तू... संगीतातला राग तू... साखर झोपेतली जाग तू... संगतीतली साथ तू... बेचैन हवीशी रात तू... ओल्या पापणीची थरथर तू... अधीर मनाची हुरहूर तू... शब्द तू, सुर तू, तरंग तू अन् लयही तू... तरीही; माझ्या मोहाचे झाड तू नी या मायेच्या पल्याड तू... पल्याड तू..."

"वा! शब्द तर छान आहेतच पण तुझ्या आवाजाने त्याला चार चांद लागलेत श्रु... कुणाची आहे ही कविता?"

"माझ्या कॉलेजमधल्या मित्राची... अन्वयची... अन्वय धनंजय भालकर..."

"वाह, वा! बाईसाहेब. तुम्हांला तर आजही पूर्ण नाव लक्षात आहे त्याचं!"

"कुणीतरी जळतंय वाटतं. जरासं तेल आणखी टाकू का? मी फिदा होते कॉलेजमध्ये असताना...." 

बोलणं अर्धवट सोडून त्याच्या गाफीलपणाचा फायदा घेत ती दाराकडे पळाली. 

"काय? काय म्हणालीस तू?" 

तो जवळ येईपर्यंत दाराची कडी उघडून बाहेर जात ती म्हणाली,

"त्याच्या कवितांवर..." 

हसतच बाहेर जाणाऱ्या तिचा चहा घेऊन येणाऱ्या मम्मीला धक्का लागणार होता म्हणून त्या पटकन म्हणाल्या,

"अगं पुढे बघ!"

तशी ती बावचळून उभी राहिली.

"आता अशीच बघणारेस की त्याला चहा नेऊन देणार आहेस?"

"अगं मम्मी पण त्याला..."

"हो. ब्लॅक कॉफीच आहे. आणि तुझ्यासाठी यात आपला नेहमीचा." 

दुसरा कप दाखवत त्यांनी तिला तो ट्रे दिला आणि नाश्त्याची तयारी करायला त्या किचनमध्ये गेल्या.

"त्याला म्हणावं मक्याचा चिवडा केलाय. लवकर आवरून बाहेर ये." 

ती आत येता येता त्यांची हाक तिच्या कानांवर पडली.

या दोघांची सकाळ हसरी खेळकर तर त्या दोघांची सकाळ उदास, कुठेतरी विरहात बुडालेली. तशी रात्रभर झोपलीच नाहीत ती दोघं. बागेतल्या झोपाळ्यावर बसून भूपनं परत जाण्याआधीचे काही क्षण तिच्या बरोबर वाटून जगून घेतले. शोभा गुर्टूंच्या ठुमरीतल्या विराणीनं त्यांच्या काळजाचा ठाव घेतला होता. भूपला तर ती केव्हाच आवडली होती. डॅशिंग, धडाधड निर्णय घेणारी, शब्द, चित्र, सूर-ताल अशा सगळ्यांच्या लयी सोबत घेऊन मस्तीत जगणारी तरीही खूप खूप प्रॅक्टिकल. पण, निम्नाचं काय? ती का अशी गोंधळली होती ते तिचं तिलाच समजत नव्हतं. एका बाजूला वाटत होतं भूपनं जाऊ नये. त्याचा सहवास आणखी थोडा वेळ मिळावा. तर दुसरीकडं प्रॅक्टिकल निम्ना तिच्या ह्या असल्या विचारांना टीचकीनं उडवून लावत होती. ठुमरी ऐकताना तिला जाणवलं की आपणही अडकत चाललोय त्याच्यात. पण ती काही कसं सांगू? काय सांगू? यावर अडकली नाही. थेट बोलून मोकळी झाली.

"उद्या चार वाजता. ये जुदाई का वक्त हमे बेकल करेगा। न जाओ तुम... ठहर जाओ तुम... इस वक़्त के कुछ हसीन लम्हे हम अपने झोले मे भर ले... उसका तकिया बनाके फ़िर तुम्हारी राह तकेंगे... आना जरूर।"

"आप जो कहे तो ये सांसे भी आपके नाम कर दूँ। कदम हिचकीचा रहे है दहलीज लाँघ़ने को। मगर वक्त मुठ्ठ़ी की रेतसा फ़िसलता जा रहा है। और हम तो ठ़हरे फ़कीर यहाँ के। वापसी का सफ़र तो श़ुरु करनाही होगा. पर, फ़िर मिलेंगे जरुर..."

तिच्या शेरोशायरीतल्या शब्दांना त्यांनंही तसाच जबाब दिला.

रोजच्यापेक्षा थोडी लवकरच निम्मा मॉर्निंग वॉकसाठी बाहेर पडली आज. पायात बूट घालताना तिचं लक्ष झोपाळ्यावर बसलेल्या भूपकडे गेलं.

'म्हणजे हाही झोपलाच नाहीए तर रात्रभर!'

तिने एक मोठा सुस्कारा सोडला. त्याच्या समोरून जाताना तो म्हणाला,

"मी येऊ सोबत? तुला चालेल?" 

तिने वळून पाहिलं. त्याच्या नजरेशी नजर भिडवायची हिंमतच नाही झाली तिची. चुकूनही तसं काही झालं असतं तर तिला माहीत होतं की ती त्याच्या गळ्यात पडून रडली असती हमसाहमशी. खालच्या मानेनंच तिनं होकार दिला आणि कानात इअरप्लग टाकले. खरं तर सगळीच बतावणी चालली होती. इअरप्लग लावला असला तरी त्यावर गाणी वाजतच नव्हती. ती मनात म्हणत होती,

"भूप बोल काहीतरी. तुझा आवाज, तुझे शब्द सारं काही मला साठवून ठेवायचंय."

पण तो मात्र कुठेतरी हरवल्यासारखा फक्त सोबत चालत होता. पार्कमध्ये नेहमीप्रमाणे रमणी आणि नक्षत्रा भेटल्या. रमणी तिला काही विचारणार तोच नक्षत्रानं रमणीचा हात धरून खेचला.

"आमचा वॉक झालाय. आम्ही जातो गं! तू कर कंटिन्यू. संध्याकाळी प्रयोगाला भेटू."

रमणीला खेचतच ती गेटच्या बाहेर घेऊन गेली.

"यार क्या इन्सान है तू? का आणलीस अशी मला खेचत इथं? तिला विचारायचं होतं मला..."

"काय? रात्री का झोपली नाहीस म्हणून? दोन चहा दे रे रंग्या!"

"हां यार! तू पाहिलंस का? ती कशी दिसत होती? एका दिवसात असं काय झालं तिचं? जसं काही कुणीतरी तिच्यातला जिवंतपणाच शोषून घेतलाय असं वाटत होतं."

"हो पाहिलं. आणि तुला कळलं नसेल तर सांगते. ऐक. भूप आवडला आहे तिला."

"हां ना यार! मला पण. ही इज सो हँण्डसम ना?"

रमणीचे डोळे लगेच स्वप्नाळू झाले.

"शट अप, रमणी! ती दोघं एकमेकांच्या प्रेमात पडलीत. तुझं काय आहे मध्येच?"

"ओके. ओके. पण मग एवढी उदास का आहे ती?"

"आज भूप त्याच्या दादासोबत चाललाय ना मुंबईला परत. त्याचा दादा वहिनीला न्यायला आला होता."

चहाच्या घोटासोबत दोघीत निम्नाच्या काळजीने गप्पा कम् चर्चा चालू होती. पार्कमध्ये चालणाऱ्या त्या दोघांच्या मध्ये मात्र भयाण शांतता भिंतीसारखी उभी होती.

सगळ्या घरभर श्रुती आणि अंकितचा खळखळाट सोडला तर फारसा कसला आवाज नव्हताच. भूप आणि निम्नाचा एरवी उत्साहानं उसळणारा कारंजा आज हॉलमधल्या खुर्च्यांवर आमोरासमोर मूर्ती प्रतिष्ठापना केल्यासारखा बसला होता.

"निमू,आज एवढी शांत का आहेस गं? बघू काय ऐकतेयस?"

अंकितनं तिच्या एका कानातला प्लग काढून आपल्या कानात घातला. तशी निमानं खटकन् डोळे उघडले.

"ए ही कसली दर्दभरी गाणी ऐकतेस ह्या वयात?"

कानातला प्लग काढून तिच्याकडे देत तो म्हणाला.

"मस्तपैकी उडत्या चालीची गाणी ऐक ना! हेच तर उत्साहाचं सळसळतं वय असतं. हल्ली जुन्या गाण्यांची मँशअप फार चलतीत आहेत हं!"

"अंकित...!"

वरच्या रूम मधून श्रुतीची हाक त्याला ऐकू आली.

"भूप्या बॅग भरलीस का रे नीट?"

वर जाता जाता त्याने भूपला विचारलं.भूपनं नुसतंच मानेनं बुगुबुगु केलं.

"काय झालंय या दोघांना? कालपर्यंत थुईथुई कारंजासारखी नाचणारी दोन्ही पोरं आज अशी सामसूम का झालीत गं श्रु?"

आत येता येता काळजीनं त्यानं तिला विचारलं. कपडे भरणाऱ्या तिने हातातला शर्ट घडी घालून बँगेत टाकला. चेन लावली आणि म्हणाली,

"काही नाही किडा चावला आहे त्या दोघांना आणि तू कुंभाराचं मडकं आहेस."

अंकितच्या चेहऱ्यावरचं हे भलं मोठं प्रश्नचिन्ह पुसत ती म्हणाली,

"कळत नाहीए का तुला? प्रेमात पडलीत ती दोघं."

"अर्र... हे लक्षातच नाही आलं की माझ्या. चल लगेच बोलून घेऊ या मम्मी पप्पांशी."

तो उठलाच.

"ए, गधड्या. बैस गप. निघाला लगेच बोलणी करायला, मध्यस्थ. ती दोघं येतील आपल्याकडे तेव्हा बोलू. कळलं?"

तो काही बोलणार तोवर मम्मीनी खालनं हाक मारली म्हणून दोघेही बॅग घेऊन खाली उतरले. अंकितनं मुद्दामच भूपची बँग खाली आणली नाही.

"सगळं घेतलंस ना नीट? काही विसरली वगैरे नाहीस ना!"

तिला आवडणाऱ्या खाण्याच्या वस्तूंचा डबा तिच्या हातात देत मम्मीने विचारलं.

"हो गं! घेतलय सगळं."

तिनं आणि अंकितनं वाकून मम्मी-पप्पांना नमस्कार केला.

"अंकित हे घे. नेहा आणि घरच्यांसाठी केलेली शॉपिंग आहे यात."

पप्पांनी एक शॉपिंग बॅग त्याच्या हातात दिली.

"भूप्या यायचं नाही का तुला? जा बँग आण जा."

दारातून जाणार्‍या अंकितनं भूपला फर्मान सोडलं. स्वतःच्या इच्छेविरुद्ध कसाबसा पाय ओढत बँग तो आणायला वरच्या खोलीकडे निघाला. गाडी जवळ पोहोचवून त्यांनं चावीसाठी खिशात हात घातला तर त्याच्या लक्षात आलं की चावी आणायला विसरलो होतो खाली.

"नीमू!"

त्यांनं आवाज दिला.

"बेटा माझी चावी आण जरा गाडीची... सीन काय फक्त यांनाच क्रिएट करता येतो का?"

तो हसून श्रुतीला दुसऱ्या खिशातली चावी काढून दाखवत म्हणाला. दोन-दोनच्या उडीत निमा जिना चढून रूम मध्ये पोहोचली तर बॅग घेऊन भूप बाहेरच पडत होता. त्याला आत ढकलत तिने दार लावून घेतलं. रागाने त्याची कॉलर पकडून ती म्हणाली,

"चाललास तू? माझा निरोपही घ्यावासा वाटला नाही का तुला? कृतघ्न कुठला!"

"अरेच्या! तुझ्या डोळ्यात पाणी? अज्जिबात चांगलं नाही दिसत हे!"

तिचे भरलेले डोळे दोन्ही हाताने निपटून त्याने तिला जवळ घेतलं.

"तू माझ्यावर हक्क गाजवतानाच बरी दिसतेस. अशी रडूबाई सारखी रडतेस काय? आणि आता जर मी गेलो नाही तर तुला कायमची न्यायला कसा परत येणार मी? आता हस बरं छानशी..." 

तिच्या गालावर ओठ ठेऊन त्याने तिला परत येण्याचं प्रॉमिस केलं आणि बॅग घेऊन बाहेर पडला. खाली येऊन बँग डिकीत टाकून तो बँकसीटवर येऊन बसला. अंकितनं गाडी स्टार्ट केली आणि उंबऱ्यातून निम्नानं आर्तपणे हाक मारली.

"जिजू!"

गाडी बंद करून ते दोघेही बाहेर आले. भूप मात्र गाडीच्या खिडकीला टेकून बाहेर बघत राहिला. ती धावत बाहेर आली. अंकितला गळामिठी पडून रडत म्हणाली,

जिजू, आज खऱ्या अर्थानं तायडी तुमच्याबरोबर सासरी चाललीय. तिची काळजी घ्या."

"हो गं येडोबा. तुझी तायडी आता माझा अर्धा जीव आहे की नाही?"

त्यांनी हसतच तिचे डोळे पुसले. त्या दोघांचा हात हातात घेऊन दोघांच्या मधून भूपकडे पाहत ती म्हणाली,

तायडे तुझा लाडका कवी अन्व म्हणतो;

उचलतं नसताना पाऊल पुढे जाऊ नये माणसानं...

मागं ठेवून जीव पुढं जाऊ नये माणसानं...

उरलासुरला श्वासही सोबत घेऊन जावा माणसानं

पंचत्वाचा असतानाही जिवीचा जीव मागं ठेवून जावा माणसानं...

कवी-अन्व...

मागे परतताना तिच्या चोरट्या नजरेला कोणाच्याही नकळत डोळे टिपणारा भूप दिसला आणि पुन्हा त्याच्या ओढीनं अस्वस्थ करू नये म्हणून ती झरझर चालत तिच्या रूम मध्ये गेली. बेडवर पडून आपल्या अश्रूंना वाट मोकळी करून दिली तिनं. हात लांब करून उशी ओढताना तिच्या लक्षात आलं त्यावर काहीतरी वजनदार होतं. म्हणून तिनं मान वर करून पाहिलं तर ती बहार होती. त्यात कसला तरी कागद ठेवलेला होता. तिने कुतूहलानं तो कागद ओढून घेतला ते भूपनं तिच्यासाठी लिहिलेलं पत्र होतं.

प्रिय निमा,

चालेल ना तुला निमा म्हटलेलं? नाहीतर नावाचा अपभ्रंश केला म्हणून रागवशील माझ्यावर! आधीच माफी मागतो त्यासाठी कान धरुन. ( ती स्वतःशीच खुदकली. वेडा कुठला! ) तर मी हा पत्रप्रपंच यासाठी केला की तुला हे सांगायचं होतं की माझ्या या हृदयाच्या सिंहासनावर आता तूच पट्टराणी म्हणून मिरवशील.भैय्याच्या लग्नात तुला पाहिलं तेव्हाच माझी - ती पाहताच बाला कलिजा खलास झाला - अशी अवस्था झाली होती. ( स्वप्नाळू! ) त्यानंतर तुझी माझी गाठभेट सोड साध्या फोन नंबरचीही देवाणघेवाण झाली नाही. संपर्क कसा करणार होतो मी तुझ्याशी? वहिनीचं आणि माझं चांगलं मेतकुट जमलं असलं तरी तिच्याकडे येनकेनप्रकारेण तुझा नंबर मागण्याचं धाडस झालं नाही मला. मी फक्त तिच्यामार्फत मला आवडलेली तिची बबड्या कशी आहे ते समजून घेत होतो. ( दीदीने हे नाव पण सांगितलं त्याला! ) तिच्याकडूनच कळलं मला की तू दिग्दर्शन करतेस म्हणून नाटकांचं आणि काल खऱ्या अर्थानं लक्षात आलं की मी माझं आयुष्य एका उत्तम दिग्दर्शकाच्या हातात सोपवणार आहे ते! तू मात्र फारच पोचलेली. कधी आणि कसा मिळवलास गं माझा नंबर? ( उडत्या पाखराची मोजते मी. तुझा नंबर कुठे एवढा गोल्डन होता न मिळायला? ) तू बोलावलंस म्हटल्यावर मला तर पंखच फुटले होते जसे. भैय्याच्याही खूप आधी मी मनानं नाशकात येऊन पोहोचलो होतो. दोन दिवसात तुला खूप जवळून अनुभवलं आणि आज ह्या पत्राने शिक्कामोर्तब करतोय की माझ्या आयुष्याची जोडीदार तू... तू... आणि फक्त तूच...

गाठीभेटीतली गाठ सैलावली...

कारण, भेटींची तीव्रता वाढली...

तुझ्या माझ्यातली अंतरं सरली...

नि हृदयाची स्पंदनं तेवढी राहिली...

या स्पंदनांची साद पोहोचेल तुझ्यापाशी...

आणि या पत्राला तू धरशील घट्ट उराशी...

भूप...

तिनं खरंच ते पत्र धडधडणाऱ्या हृदयाशी कवटाळलं.

भूप आय लव्ह यू भूप आय लव्ह यू...

पुन्हा ते पत्र वाचण्यासाठी नजरेसमोर धरलं तर त्या कवितेच्या खाली लिहिलं होतं

ता. क. ही कोणा कवी अन्वची कविता नाहीए. माझी आहे. या भूपची... भैय्याला चालतो कवी अन्व. पण, मला नाही चालणार. तू माझी आहेस... फक्त माझीच...

तुझाच भूप...

उत्तराची वाट पाहतोय. माझा ईमेल आयडी आहे,

bhup.nimna 02=[e-mail]

जेलस कुठचा... पझेसिव्ह... ती स्वतःशीच आनंदली.

स्वरा...२७/४/१९...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

आज नव्याने भेटलो पुन्हा

श्रुती-अंकितच्या संसाराची गाडी आता पुन्हा एकदा मुंबईच्या रुळावरून नीट धावायला सुरुवात झाली होती. पण त्या गाडीत बसलेला एक जण मात्र त्याच्या विचारात पार हरवून गेला होता. नाशिकहून मुंबईला जाताना नाशिक मुंबई एक्सप्रेस हायवे वर बाबा दा ढाबा च्या पुढे एक छोटसं स्नॅक्स आणि टी सेंटर आहे. अंकितनं थोडा श्रमपरिहार करण्यासाठी गाडी त्या सेंटरला थांबवली.

"चल. चहा पिऊ या मस्तपैकी. भूप्या, भूप्या ऐकतोयस ना!"

काहीच उत्तर नाही म्हटल्यानंतर त्याने मागे वळून बघितलं तर कानातील प्लग टाकलेल्या अवस्थेतच तो कधीच झोपला होता. 

"चल आपण दोघे तरी चहा घेऊ."

चहा घेता घेता श्रुती त्याला म्हणाली,

"दोन दिवसात काय अवस्था करून घेतलीय पोरानं? बघ ना त्याचा चेहरा किती उतरलाय ते!"

"श्रावणी गेली आयुष्यातून तेव्हा कदाचित माझी अवस्था अशीच वाईट झाली होती."

"काय म्हणलास?"

"नाही. काही नाही."

"श्रावणीची आठवण आली."

"हो. श्रू मला कधीच वाटलं नव्हतं की मी माझ्या मनातली श्रावणीची जागा तुला देऊ शकेन म्हणून."

"एक मिनिटं! मी जरा करेक्ट करू? मला असं वाटतंय तुझ्या मनातली माझी जागा मी मिळवलीय. श्रावणीची जागा तू मला देऊच शकला नसतास. कारण, पहिलं प्रेम हे पहिलं प्रेमच असतं रे! ते कधीच, कुणीच विसरत नाही. तू सकाळी कवी अन्वची कविता ऐकलीस ना! तो अन्वय भालकर आणि मी एकाच वर्गात शिकत होतो. तुझ्यापासुन काय लपवायचं? पहिल्या रात्री तुला मित्र मानला त्यामुळे नक्कीच सांगू शकते. त्याच्या कविता ऐकल्यानंतर मी पार हरवून गेले होते. वेड्यासारखं त्याला प्रेम पत्र लिहिलं होतं."

डोळ्यात खट्याळ हसू आणून तो तिच्याकडे बघत होता.

"हे बरं आहे. पहिल्या रात्री माझी डायरी वाचलीस. श्रावणीबद्दल लिहिलेलं सगळं वाचलंस. मला मित्र बनवून मोकळी झालीस आणि सहा महिन्यांनी हे गुपित फोडतेस होय?"

तो खळखळून हसला.

"खरं तर माझं मलाच नव्हतं माहित की मी त्याच्यावर प्रेम करते कि त्याच्या कवितांवर आणि आमच्या येड्याने आम्हांला मिळवायचे काय कमी प्रयत्न केले का? माझं प्रेम अन्वयला कळावं म्हणून पत्र पण लिहून दिलं."

"ओ माय गॉड! ही भूताटकी तेव्हापासून अशी आहे?"

"अंकी मार खाशील हं! माझ्या बबड्याला भुताटकी नाही म्हणायचं."

"नाही म्हणणार. सो क्युट यार. खरंच तिने खूप प्रयत्न केलेत आपल्यालाही एक करण्यासाठी. तू गेल्यानंतर मला कळून चुकलं की मला तुझ्या असण्याची खूप सवय झालीय. खरंतर मलाच नाही माझ्या घरातल्या प्रत्येक माणसाला तुझ्या असण्याची खूप सवय झालीय. तुला माहितीये दोन-तीन दिवस मी तुला फोन करायचा का टाळला?"

"नाही. मला कसं माहीत असणार? करण गोंधळ तर तुझा झाला होता ना!"

"मला कळतंच नव्हतं काय करू? श्रावणीला कसा विसरून जाऊ? आणि आताच्या तुझ्या आठवणी ज्या मनात रुतून बसल्यात त्या कशा पुसून टाकू? कारण तुझ्या आठवणी पुसताच येत नव्हत्या. त्या सतत मला हवा हव्याहव्याशा वाटत होत्या. एका क्षणी मला कळून चुकलं कि आता आपल्या मनात फक्त श्रुतीला आणि श्रुतीलाच स्थान आहे."

चहा संपलेला ग्लास पोराच्या हातात देत तिनं त्याचा हात हातात घेतला.

"आता तर कळून चुकलं ना! आता मला अंतर देणार नाहीस ना?"

"वेडी आहेस का तु? येताना मी मला काय सांगून आलो निमूला? तुझी तायडी आता माझ्या जिवाचा अर्धा भाग झाली आहे."

"हो. कळलं बरं! अर्धनारीनटेश्वर."

"तू पण ना श्रु. जरा कुठं सिरीयस व्हावं म्हटलं तर तुम्हां दोघा बहिणींपुढे सिरियसनेस टिकतच नाही."

"अंकित मला वाटत आपण नको वाट बघायला."

"कशाची गं?"

"तू सकाळी म्हणत होतास ना मम्मी पप्पांशी बोलून घेऊ. खरंच बोलूया आपण मम्मीपप्पांशी. भूपचा चेहरा बघ केवढा उतरलाय. मला नीमूची काळजी नाही वाटत रे करण मला माहितीए तो वेडा पीर आहे. ती कशीही यातून बाहेर पडेल. स्वतःच्या कामामध्ये लक्ष गुंतवुन टाकेल. तशीही एक वर्ष मोठी आहे त्याच्यापेक्षा आणि कधी? काय करायचे? कुठे करायचे? पक्कं माहित असतं तिला. तिचे व्हिजनस ब्लर नाही होत."

"खरंय तुझं. हा सोंड्या इलेक्ट्रिकलच्या क्षेत्रात जरी असला ना तरीही त्याला त्या लाल आणि निळा वायरींमध्ये रोमांस दिसतो. असला हा गधडा रोमॅंटिक फुल आहे."

"तु ही आहेसच की रोमँटिक फुल!"

"काय म्हणलीस?"

" नाही. मी कुठं काय म्हणाले? तूच काहीतरी बोलत होतास."

"अच्छा! तुला सांगत होतो हा एक नंबरचा रोमँटिक फुल माणूस आहे. मला काळजी त्याचीच वाटते. निमीची धडाधडा धरून निर्णय घेण्याची स्टाईल. काय वेगात काम करते ती. आणि हा म्हणजे एखादी गोष्ट ह्याला पटेल ना! त्याला ठीक वाटेल ना! हे बरोबर होईल ना! ते बरोबर होईल ना! याच्या विचारात खूप गोंधळ घालतो."

"असो. या सगळ्यावर मुंबईला पोहोचल्यावर विचार करू."

गाडीजवळ जाताना त्यानं मोबाईल वाजला म्हणून बघितलं तर त्या मेसेज आला होता की त्याचे क्लाएंट उदीत गिरींनी एक मोठी पार्टी ऑर्गनाईज केली होती. त्यांच्या मुलाच्या लग्नाची पार्टी राहिलीच होती शिवाय गिरींचा मार्केट टर्नओव्हर दहा लाखाने वाढला होता आणि त्यामुळे त्यांच्या शेअरचा मार्केट मधला भाव वाढला होता. आणि अंकितला खास आमंत्रण होतं बायकोसोबत.

"श्रु माझ्याबरोबरयेशील?"

"कुठे रे?

गाडीत बसता बसता तिने विचारले.

"अगं माझे क्लाएंट आहेत गिरी म्हणून त्यांच्या मुलाचं नुकतंच लग्न झालं. त्याची पार्टी बाकी होती. त्यांच्या शेअरचे मार्केटमध्ये भाव वाढले. दोन्हीची एकदम पार्टी देतायत आणि त्यांनी बायकोसोबत बोलंवलंय मला. येशील का बायको?"

"नवऱ्या तू जसं म्हणशील तसं. कधी जायचंय?"

"उद्या संध्याकाळी. आणि हो तुझ्यासाठी एक महत्वाची सूचना आहे."

"सूचना? पार्टीत जाण्यासाठी? मला कळलं नाही."

"काही नाही गं! एखादं छानसं गाणं वगैरे..."

"काय! मी गाणं गाऊ? बरा आहेस ना तू! अंकी मी कविता म्हणते. पण,मला गाणं नाही गाता येत."

"अच्छा. मला वाटलं तुला गाणं येत असेल. चलो ठीक है ये भी सही है।"

"बाय दि वे, गाडी चालवून दमलास की सांग मग मी चालवते."

"अगं हायवेवर काही नाही वाटत. जातो आपण सरसर. फक्त मुंबईत आत जाताना तेवढे ही गाडी घे. मला ट्राफिक मधून गाडी चालवायला अजिबात आवडत नाही."

"ओके नवऱ्या. काही हरकत नाही."

घरी पोचता पोचता तरी ट्राफिकमधला वेळ धरुन नऊ वाजले.

"ए, भूप अरे घरी पोहोचलो आपण. उठतोयस ना!"

"श्रु तो अजिबात झोपलेला नाहीए. कळलं. नाटकी आहे तो एक नंबरचा. याला मी उठवतो तु जा आत."

"भूप्या नाटकं बास झाली हं! आता उठ."

पण तरीही भूप उठायचं नाव घेईना. तसा अंकित न मागचा दरवाजा उघडला आणि त्याला हलवलं.

"काय झालं? पोचलो का आपण?"

"हो. आता उठलास ना! मग त्या डिक्कीतल्या बॅगा काढून घेऊन आत मध्ये ये."

"यार, काय मस्त स्वप्न बघत होतो मी नीमुच्यासोबत आयुष्य घालवायच. भैयाला पण ना आत्ताच उठवायचं होतं. चला. उचला बँगा. लागा कामाला भूप महाराज! मुंबईला पोहोचलो. उद्या उठून कॉलेजला जायला पाहिजे."

बॅगा उचलून तो आत मध्ये गेला. श्रुती परत आलीए म्हटल्यानंतर सगळ्या घरभर नुसतं आनंदाचं चांदणं बरसलं होतं. पप्पा, आई, नेहा सगळे एवढे खुश झाले होते; त्यांना श्रुतीला कुठे ठेवू आणि कुठे नको असं झालं होतं. त्यांचा आनंद बघून अंकित आईला म्हणाला,

"कळलं मला. मी काही तुझा मुलगा नाहीए. ही श्रुती आहे ना! ही हीच तुझी मुलगी. आणि मी तुझा जावई. तोसुद्धा नावडता."

"काय रे, इतक्या दिवसांनी पोर परत आली आहे तर जरा तिचे लाड केलेले बघवत नाहीत का तुला? जा, फ्रेश हो. आणि जेवायला या. परत उद्या तुमची ऑफिसं असतील ना!"

"आलोच."

म्हणत श्रुती आणि अंकित दोघेही त्यांच्या रूमकडे गेले. बॅग सावरत सावरत भूप आत मध्ये आला.

"नेहे, बघतीस काय हात दुखलेत माझे. जरा उचल या बँगा."

"मी अजिबात उचलणार नाही. तुझ्या तू ठेव जागेवर."

नेहानं भूपला सपशेल नकार दिला.

"तू येशील ना परत! तुझी काही अभ्यासातली अडचण घेऊन? मग बघतो तुला मी!"

"भूप, अरे कशाला तिला आल्याआल्या छळतोस?"

पप्पांनी लाडक्या लेकीला लगेच जवळ घेतंलं.

"त्याचं काय आहे पप्पा, गेले दोन दिवस तिने माझ्या शिव्या खाल्ल्या नाहीत. तिला जेवलेलं पचलं नसेल ना! आता जरा अजीर्ण कमी होईल."

त्याच्या मागं लागलेल्या नेहाला चकवा देत त्यानं आपली रूम गाठली.

"आत्ता कसं सगळं घर भरलेला वाटतंय बघा!"

पप्पा अाईंकडं बघत हसत हसत म्हणाले.

"चला, जेवण लावूया. पोरं दमून-भागून आलीत प्रवासातनं. या."

त्यांचा मूड चांगला झालेला बघून लगेच आईने त्यांना हुकूम केला. रूम मध्ये जाऊन फ्रेश होण्यासाठी अंकित बाथरूम मध्ये घुसला. त्याच्या पाठोपाठ श्रुती ही रूम मध्ये आली. अंकितला थोडासा अंदाज होता की त्याच्या पाठोपाठ ती आत येईल म्हणून बाथरूम मधे असताना त्यानं आवाज दिला,

"श्रु टॉवेल दे ना."

"अंकित, आता टॉवेल काही लपवून ठेवलेला नाहीए. तिथे बाथरूम मध्ये अडकवलेला आहे, तो घे. रोमँटिक गिरी बंद कर आता आपल्याला जेवायला जायचं आहे."

"काय यार तू लगेच एका दिवसात तुझा रोमान्स संपला?"

"अंकी रोमान्स वगैरे काही संपलेला नाहीए. उद्या ऑफिसला जायचंय. माझी सुट्टी संपलीय."

"श्शी कसली बायको मिळालीय आम्हांला! देवा बघ रे!यांच्याकडे एवढास्सासुद्धा रोमान्स करत नाहीए ही."

"हो का? मी रोमँटिक नाहीए का?"

बाथरूम मध्ये येत श्रुतीने त्याला गुदगुल्या करायला सुरुवात केली.

" ए, नाही. नाही. गुदगुल्या नाही. हे बघ श्रुती, हे तुला महागात पडेल हं! गुदगुल्या करायच्या नाही."

"का? आता का? मी रोमँटिक नाही म्हणतोस ना! आता दाखव तुझा रोमान्स! दाखव."

"अच्छा! माझा रोमान्स बघायचा तुला? रोमान्स? विसरलीस वाटतं इतक्यात परवाची रात्र?"

"नाही हं! तू तसं काही करणार नाहीएस."

ती पटकन दार उघडुन बाहेर जाती होती तर अंकितनं तसंच दार ढकललंलं आणि आता तो तिला किस करणार इतक्यात बाहेरून दारावर जोरात ठोकत नेहा म्हणाली,

"तुम्ही येताय ना जेवायला... "

हसतच ओठांवर हात ठेवत श्रुती म्हणाली,

"आलोच गं नेहा."

फार दिवसांनी रंगनाथ यांचं सगळं कुटुंब हसत-खेळत रात्रीचं जेवण आटपत होतं.

"चला. अंकित साहेब उठा आता. आपल्याला ऑफिसला जायचं आहे."

त्याच्या कपाळावर किस करत श्रुतीनं त्याला उठवलं.

"थँक्यू. बायको तु जर रोजचं असं उठवलंस तर मला ऑफिसला जावंसारखं पण वाटणार नाही."

"होय का? जा आवर पटकन. मी खाली नाश्त्याला वाट बघतेय."

"अंकितराव, आता फक्त एवढाच किस वर भागवून घेऊ आपण!"

म्हणत तो आवरायला लागला. आवरून खाली आला तर टेबलवर त्याच्यासाठी ब्लॅक कॉफी आणि ब्रेड-बटर वाट बघत होतं.

"श्रुती गेली का गं आई?"

"हो गेली."

"म्हणजे मला लेट झाला का?"

त्यांनं उगीचच भिंतीवरच्या घड्याळात बघितलं.

"नाही. लेट नाही झाला. ती बर्‍याच दिवसांनी सुट्टीवरून आली आहे ना! म्हणून थोडी लवकर ऑफिसला गेली. काही एक्स्ट्राचं पेंडिंग काम असेल तर बघायला हवं. असं म्हणत होती जाता जाता."

"बरं. मी बोलतो तिच्याशी."

नाष्टा आटपून अंकित गाडी घेऊन बाहेर पडला. नेहा सकाळी आठलाच तिच्या ट्युशन साठी बाहेर पडली होती आणि आमचे भूपसाहेब निमाच्या स्वप्नात अजूनही गादीवर लोळण घेत होते.

"भूप, अरे कॉलेजला जायचं नाहीए का?"

आईचा आवाज ऐकून भूपला जाग आली. रूम मधल्या नोटीस बोर्डवर त्यानं आजच्या प्रॅक्टिकलची नोट चिकटवून ठेवली होती. डोळे उघडल्याबरोबर त्याला ती मोठ्या अक्षरातली नोट दिसली. आणि तो खडबडून जागा झाला.

"आयला आज प्रॅक्टिकल आहे. शीट! मी विसरलो कसा?"

स्वतःशीच बडबडत त्यानं घाई गडबडीनं स्वतःचं सगळं आटपलं आणि तो सँक अडकवून तो कॉलेजसाठी बाहेर पडला. रूमच्या बाहेर आला आणि काहीतरी आठवून पुन्हा आत गेला. कपड्याच्या कपाटाचं दार उघडलं आणि आत लावलेल्या भैय्याच्या लग्नातल्या फोटोमध्ये दिसणाऱ्या निम्नाला किस करून म्हणाला,

" बाय डिक्टेटर... लव यू."

आज अंकित ऑफिसमधे जाताना सगळ्या टीम साठी चॉकलेट घेऊन गेला होता. यावेळी त्याच्या टीमनं दिलेलं टार्गेट ऐंशीच्या सरासरीत पूर्ण केलं होतं. आज त्याचा मूड सुद्धा एकदम ऑफुल्ल होता. तिकडे श्रुतीच्या ऑफिसमध्येही काही वेगळी कथा चालू नव्हती. तीसुद्धा जाताना सगळ्यांसाठी नाशिकची संत्रा बर्फी घेऊन गेली होती. दुपारी लंच मध्ये अंकितने तिला फोन केला. तसा अधून मधून मेसेज मेसेज खेळणं चालूच होते.

"हॅलो, अंकित बोल ना!"

"श्रु संध्याकाळच्या पार्टीची आठवण करून द्यायला फोन केलाय मी."

"हो रे, आहे माझ्या लक्षात. बरं, मला सांग पार्टीसाठी काही ड्रेस कोड आहे का?"

"नाही तसा काही ड्रेस कोड नाहीए. पण गिरिंची पिए प्रिया म्हणत होती साडी असेल तर खूप छान होईल."

"हे तू प्रियाबरोबर बोललास?"

"अगं नाही गं! माझी पिए आहे ना मित्रा! तिला प्रिया सांगत होती. मित्रानं सकाळी मला सांगितलं की सर प्लेन किंवा फ्लोरल प्रिंट; बरोबर ना? काय म्हणतात तुमच्या त्या फुलाफुलांच्या प्रिंटला?"

"बरोबर. फ्लोरल प्रिंट असंच म्हणतात"

"हां तेच ते प्लेन किंवा फ्लोरल प्रिंट साडी."

"आणि पुरुषांसाठी काही नाही वाटतं ड्रेस कोड?"

"नाही कसं आहे ना! आम्हाला धोती आणि हाफ लेंग्थची शेरवानी आहे."

"हो? वॉव. ड्यूड तू हँण्डसम दिसणार आहेस हं!"

"मग तुझ्यासारख्या रुपवतीचा नवरा शोभायला नको का मी?"

"अच्छा! हा मस्का कशासाठी मारला जातोय बरं?"

"काही नाही. मी बायकोला आठवण करुन देतोय की तिने मला सकाळी फक्त कपाळावर किस केलंय."

"सर!"

"येस्! मित्रा बोल. मी तुझ्याशी नंतर बोलतो. ऑफिसमधून तुला पीक करू का?"

"नाही. नको मी आलेय गाडी घेऊन. आपल्याला किती वाजता पोहोचायचं?"

"शार्प नाईन ओ क्लॉक. ओके. बाय."

"सॉरी मित्रा. तुला वाट बघावी लागली."

"ईटस् ओके सर."

"बोल ना! काय काम होतं?"

"सर तुम्हीच काहीतरी डिक्टेशन देण्यासाठी बोलवलं होतंत."

"ओके. एक काम करतेस? नंदेशला एक कॉफी सांग. आणि थोड्यावेळाने डिक्टेशनसाठी ये."

"येस बॉस."

गालातल्या गालात हसत ती निघून गेली. केबिन मधून अशी गालातल्या गालात हसत बाहेर पडत असताना नेमकी शची टीमची चिन्मयी तिथून जात होती.

"काय ग असं स्वतःशीच हसायला काय झालं?"

"काही नाही गं! मी चुकीच्या वेळी बॉसच्या केबिनमध्ये गेले."

 "आईचा घो काय बघितलं तू? ए चाबरे, काही बघितलं नाही. ऐकलं."

चीन्मयीनं भुवया उडवता तिला इशाऱ्यानेच काय असं विचारलं.

"सर त्यांच्या बायकोशी रोमँटिक गप्पा मारत होते. ते तिला आठवण करुन देत होते की तिच्याकडे त्यांचा एक किस उधार राहीलाय म्हणून."

"आयला मलापण असा रोमँटिक नवरा मिळायला पाहिजे ना! हाय..."

"चिने जा काम कर जा... नंदेश, सरांसाठी एक कॉफी घेऊन जा."

तिच्या मोबाईलवर व्हाट्सअपचा मेसेज ब्लींक झाला.

"श्रु तू संध्याकाळी कुठली साडी नेसणार आहेस?"

"तू सांग कुठली नेसू?"

तीने रिप्लाय दिला.

"तुला पिवळा रंग आवडतो ना!"

"हो."

"मग पिवळ्या रंगाची नेसशील?"

"नाही तो तू घाल. मी जांभळ्या रंगाची साडी नेसणार आहे."

"आहsss!"

हा सुस्कारा मात्र त्यांनं व्हॉइस मेसेज वर पाठवला होता.

"यार तुम्हां बायकांना तयार व्हायला किती वेळ लागतो?

आपल्याला पार्टीला पोहोचायला उशीर होईल श्रावू, आवर ना!"

"हो. हो. झालं माझं. आलेच मी. कशी दिसते मी?"

रूमच्या दारातच श्रावणीनं अन्वयला विचारलं. सोफ्यावर मोबाईल मध्ये गुंतलेल्या अन्वयनं नजर वर करून बघितले तर त्याच्या समोर प्लेन आकाशी रंगाची साडी, हॉल्टर नेकचा ब्लँक बॅक ओपन ब्लाऊज, कमरे मध्ये बारीक खड्यांनी सजवलेली चांदीची साखळी, डाव्या हातात साडीच्या रंगाशी मॅच करणारे खडे असलेलं घड्याळ, उजव्या हातात नाजुकसं काळ्या मण्यांचं ब्रेसलेट, केसांचा छान फ्रेंच रोल त्यामध्ये सजावटीसाठी तिच्या आवडीची पांढरी गुलाबाची फुलं... 

"ओ माय गॉड! श्रावणी मला तर मदनाची रती जमिनीवर उतरल्याचा भास होतोय."

"थँक्यू! चल निघूया."

"यार तुझ्याबरोबर असा गेलो तर मला कोण विचारणार गं?"

"काहीतरीच तुझं!"

" काय काहीतरीच? तुच अशी चारी बाजूंनी काळवंडलेल्या आकाशात लखकन् चमकणाऱ्या दामिनी सारखी सगळ्यांच्या नजरेत भरलीस तर मा पामराला कोण बघणार?"

"अहो, कवी अन्व! बायकोची तारीफ आता इथेच करणार आहात की पार्टीला जायचा काही विचार आहे तुमचा..."

"खरं सांगायचं तर नाहीए पण काय करणार काम आहे गेलं पाहिजे. मदनशलाका श्रावणी चला."

तिच्या कंबरेत हात घालून अन्वय तिच्यासकट बाहेर पडला.

जांभळ्या रंगाची तलम शिफॉन, त्यावर पिवळ्या रंगाचा स्लीव्हलेस ब्लाऊज, मेस्सी बन, त्याच्यासोबतीला खुलुन दिसणारं टपोरं रेड रोझ, कंबरेच्या एका बाजूला पदराच्या आडून दिसणारा दोन अर्धजुळल्या हृदयांचा टँटू, उजव्या हातात प्लँटिनमचं घड्याळ आणि डाव्या हातातल्या जांभळ्या-पिवळ्या काँम्बिनेशनच्या बांगड्या तिच्या ह्या दर्शनानं तर अंकित पुरा घायाळ झाला होता. तिला जिन्यातून उतरताना पाहून त्याचं हृदय जोरजोरात धडका मारून त्याला सांगत होतं जा तिला उचलून घे. पण, शेजारच्या सोफ्यावर पप्पा मँच बघत होते आणि मम्मी तिच्या सिरिअल्स.

"आई येतो आम्ही."

श्रुतीनं आईंना हाक मारली. तशा त्यांनी वळून तिकडे पाहिलं. 

"छान दिसतेयंस गं! अगदी अप्सरा वाटतेयस. थांबा तुम्हांला कुणाची नजर न लागो."

असं म्हणून त्यांनी डोळ्यांतल्या काजळाचं बोट अंकित आणि श्रुतीच्या डाव्या कानामागं लावलं. 

"जोडा अगदी राजहंसाचा वाटतोय दोघांचा. जपून जा आणि सांभाळून या रे!"

पप्पांनी नेहमीसारख्या काळजीवजा सूचना दिल्या.

गिरींचा मुलगा द्विजय आणि सून रुमा; त्यांच्याच लग्नाची पेंन्डींग पार्टी आज होती. ती दोघंही आजच्या पार्टीचं खास आकर्षण होती. गिरींनी ही पार्टी काही खास लोकांसाठी ठेवली होती. त्यात माटेकर बुकस्टॉल आणि प्रकाशनचे ज्ञानेश माटेकर होते. घोरपडे बँग्जमेकरचे अनिरुद्ध घोरपडे, शिवाय बँम्बू डिलरचे सुभाष गाबित होते. त्याशिवाय बरेच लहानमोठे कपडे, कागद, मार्केट, शेअर मार्केटमधले असामी होते. गिरींची आजची पार्टी ही थीम पार्टी होती. बहुतेकजण सपत्नीक आमंत्रित होते. शरद घैसास यांच्या ड्रीम पार्टीज ऑर्गनायजर्सनी टेन्ट पार्टीचं सगळं डेकोरेशन केलं होतं. फक्त स्वागतासाठी नँचरल फुलं सोडता सगळी पार्टी आणि डेकोरेशन मटेरिअँलिस्टिक होतं. बलूनचे आर्चेस्, कुंड्या, झाडं, यासोबतीला लाईटिंगचे कारंजे, थ्रीडीमधले टेन्टच्या पडद्यावर दिसणारे धबधबे आणि पार्टी समुद्र किनाऱ्यावर असल्यामुळे तंबूच्या बाहेरील बाजूला सगळीकडे शो लँन्टर्न्स् लटकवलेले होते. एक-एक करत सगळ्या आसामी जमा झाल्या. मग सगळ्यांची आणि नवदांम्पत्याची ओळख परेड झाली. अंकित-श्रुती आणि अन्वय-श्रावणी एकाच वेळी तिथं पोचले. उदीत गिरींनी अंकित-श्रुतीची द्विजयशी ओळख करुन दिली.

"द्विजय तू यांना ओळखतोसच. हे अंकित रंगनाथ. आपल्या सोफ्टवेअर आणि सिक्युरीटी सिस्टीमचं काम यांच्याच कंपनीकडे आहे. आणि या त्यांच्या पत्नी श्रुती रंगनाथ. या सरकारी बांधकाम खात्यात सब-इंजीनिअर आहेत."

आणलेलं गिफ्ट त्या दोघांना देऊन अंकितश्रुती खाली उतरले. एवढावेळ खाली इतरांसोबत गप्पा मारणारे अन्वयश्रावणी त्या नवदांम्पत्याला भेटायला आहे. 

"द्विज हे अन्वय आणि श्रावणी भालकर. यांच्याविषयी मी तुला फार काही सांगायला नकोय. यांनीच तुमच्या त्या घराचं आर्किटेक्चर केलंय आणि श्रावणी भालकरांनी ते इंटेरिअर केलंय."

"वॉव, डँड ते कसलं भारीय! हँटस् ऑफ टू यू श्रावणी. मला तुझा व्ह्यू फार आवडला. मी नक्की तुला रेकमेंन्ड करेन."

रुमा आनंदाने म्हणाली. बऱ्यापैकी लोकांच्या ओळखी झाल्यानंतर पार्टीच्या खऱ्या कार्यक्रमाला सुरुवात झाली. ज्यांच्या लग्नाला १ महिना ते १ वर्ष झालंय त्यांच्यासाठी टेन्टच्या ३ऱ्या भागात खेळ चालू होते. आपली तिन्ही जोडपी तिथं एन्जॉय करत होती. तर जास्त काळ लग्न मानवलेल्यांसाठी टेन्टच्या चौथ्या भागात गेम चालू होते. स्वतः सिनिअर गिरी दांम्पत्य, घोरपडे, माटेकर, गाबित सगळे या भागात आपला आनंद शोधत होते. साधारण ११-११:३० वाजता सगळे जेवणासाठी टेन्टच्या दुसऱ्या भागात आले. शाकाहारी,सामिष याशिवाय काही कॉन्टिनेन्टल फूडस् नीपण या पार्टीत हजेरी लावली होती. मिठाई कॉर्नरला रसमलाई घेऊन वळताना अंकितचा अन्वयला धक्का लागला. 

"ओह, आय सो सॉरी. सांडली नाही ना रसमलाई तुमच्या ड्रेसवर?" अंकितनं पटकन् त्याला विचारलं. 

"नो, नो! नॉट टू वरी मिस्टर..."

" अंकित, मायसेल्फ अंकित रंगनाथ."

" हाय, मी अन्वय भालकर."

आणि रसमलाईच्या निमित्तानं दोघांची ओळख झाली. योगायोगानं इंटरेस्ट सेम असल्यानं गप्पांही रंगल्या. 

"सॉफ्टनेअरच्या दुनियेत किती सहज वावरताय तुम्ही! कमाल आहे तुमची. तिथं तर घडीघडी तंत्रज्ञान जुनं होतं."

अन्वय अंकितची तारीफ करत होता. 

" छे, ते काही एवढं कठीण नाहीए. पण, खरी कमाल तर तुमची आहे साहेब. सिमेंट,सळ्यांसारख्या रूक्ष वातावरणात काम करूनही मस्त एनर्जेटीक आहात."

"तो पूर्वीपासून तसाच आहे." 

त्यांच्या संभाषणात मध्ये प्रकट होत श्रुती म्हणाली. 

"तो? म्हणजे तू ओळखतेस यांना."

"मी तर खूप आधीपासून ओळखतेच पण आता तूही ओळखायला लागलायस."

पुन्हा त्याच्या चेहऱ्यावर भलं मोठं प्रश्न चिन्ह अवतरलं. तसा अन्वयचा हात धरत ती म्हणाली,

"तुला ज्याच्या कविता गेल्या काही दिवसात ऐकायला मिळाल्या आणि आवडल्या तो हाच कवी अन्व. माझा कॉलेज फ्रेंन्ड अन्वय भालकर." 

"कमाल, कमाल झाली आज. खरंच कमाल झाली. म्हणजे त्या रुक्ष वातावरणात राहून इतक्या तलम भावना कुठून पैदा करता? मला कल्पनाच नव्हती की श्रुतीचा घर जोडणारा मित्र प्रत्यक्षात घरं बांधणारा असेल याची." 

"बाय दि वे अन्वय हा माझा नवरा अंकित." 

"हो, झाली आमची ओळख."

"आणि काय रे तुझी ती स्वप्नपरी कुठाय?"

"आहे ना इथंच. श्रावू! ए श्रावणी."

रुमाशी बोलणाऱ्या श्रावणीला त्यानं हाक मारली. ते नाव ऐकून अंकित चपापला. त्याच्या हृदयाची धडधड अनपेक्षितपणे वाढली. श्रुतीनं त्याचा हात घट्ट धरला होता तरीही श्रावणी मागे वळताच तो किंचित शहारलाच होता. ती जवळ आली आणि तिच्या तोंडून आश्चर्याने निघालं 

"तू? इथे?" 

"म्हणजे तू ओळखतेस याला?" 

"हो. हा अंकित. मी आणि हा एकाच कॉलेजला होतो. हा मला एक वर्ष सिनिअर होता."

श्रावणीनं अंकितची नजर टाळत धाडधाड सांगून टाकलं.

"अरे, गिरींची पार्टी म्हणजे योगायोगाची हाय कनेक्शन आहेत बघ."

अन्वय हसतच तिला म्हणाला.

"का? काय झालं?" 

"हे बघ. ही श्रुती. तुझ्या मित्राची बायको आणि माझी कॉलेजमधली खास मैत्रिण. आम्ही एकाच वर्गात होतो. काय बेंच नंबर ५. बरोबर ना!" 

"तुला अजून लक्षात आहे?" 

म्हणत श्रुतीही त्याच्या हसण्यात सामील झाली. अंकित आणि श्रावणी मात्र अवघडून गेले होते. तिला तशी गप्प उभी बघून अन्वय म्हणाला,

"बायको कुठं हरवलीयस? कॉलेजमध्ये गेलीस का परत?"

तो शब्द ऐकला मात्र अंकितलाही हसू आलं.

"पार्टी योगायोग नाही तर आपल्या काही सवयीपण मिळतायत एकमेकांशी. मीही लाडानं हिला बायकोच म्हणतो."

मग हळूहळू श्रावणीही ह्या तिघांच्या रंगात रंगून गेली होती. १ वाजत आला होता आणि अचानक गिरींनी स्टेजवरुन अनाऊन्स केलं. 

"या पार्टीची सुरुवात तर खूपच छान झाली. तशीच सांगताही छान व्हावी म्हणून मी आमंत्रित करतो कवी अन्व यांना. त्यांनी आपल्सा एखाद्या छानशा कवितेने या पार्टीला चारचांद लावावेत अशी मी त्यांना विनंती करतो."

स्वतःचं नाव ऐकून तो कोड्यात पडला की यांना कसं कळलं?

"मी सांगितलं."

श्रावणी म्हणाली. 

"जाओ हुजूर, मौका भी है, दस्तुर भी है."

तसा तो स्टेजकडे जाण्सासाठी वळला. 

"ए मित्रा, थांब. या तुझ्या मैत्रिणीला ने सोबत. तीही तुझ्या कविता छान म्हणते."

"आणि हो अनु ती रोमान्स कविता सादर कर तुझी."

श्रावणीनंही पाठराखण केली. दोघेही त्या मंचावर आले.

"तुला आठवतेय ना कविता?" 

"हो म्हणजे काय? तोंडपाठ आहे. एक कडवं तू म्हण एक मी म्हणते."

पुढच्याच क्षणी अन्वयच्या धीरगंभीर पण मधाळ आवाजाने त्या पार्टीतल्या प्रत्येकाच्या काळजाचा ठाव घेतला.

बेधुंद कोसळणारा पाऊस, ओल्या मातीचा बेभान करणारा गंध, भिजून शिरशिरणारं अंग...

तशातच, " बघ माझी आठवण येते का? म्हणत, आठवणींनी तिच्याभोवती घुटमळणं...

रोमान्स याहून वेगळा असतो का?...

त्याच्या शब्दांचे धागे पकडत श्रुतीनं पुढचं कडवं सुरु केलं...

गरम चहाच्या घोटांबरोबर पहाटेचं धुकं अनुभवावं, तिच्या आठवणींनी अंतरंग मोहरुन यावं, क्षण इथेच थांबावेत; दिवस स्वप्नांचे व्हावेत...

तोवर रजईत तिच्या जागण्याची चाहूल लागते, "तू लवकर उठलास?", आळसावल्या शब्दांसकट ती हळूच मागून वळसा घालते...

रोमान्स याहून वेगळा असतो का?...

सागरतिरीची शांतता, फक्त लाटांची गाज, माडातून डोकावणारे चंद्रचांदणे...

ती हरवतेय त्याच्यात नी बोलता बोलता तो मांडीवर आडवा होतो...

त्याच्या केसांत धावणारी तिची बोटं अन् नजर चुकवून त्यांनं तिचं घेतलेलं चुंबन...

रोमान्स याहून वेगळा असतो का?...

रस्त्यावरच्या गर्दीत हरवलेले तिचे डोळे, तू जवळपास आहेस तरीही तुलाच शोधताहेत, तू दूर जाऊ नयेस म्हणून घट्ट धरलेला तुझा हात...

तुझी पावलं जरा इकडं तिकडं झाली की कावरीबावरी होणारी ती...

रोमान्स याहून वेगळा असतो का?...

कवी:- अन्व...

नंतरची १० मिनिटं तिथं फक्त टाळ्यांचा आवाज गाजत होता.

"चला. निघूयात." अंकित-श्रावणी वर येत त्यांना म्हणाले.

"हो. नक्कीच. पण मिस्टर तलम दिलाचे कवी अन्व कधीतरी अशीच कवितांची मैफल आमच्यासाठीही पेश करा." 

रुमा हसतच त्याला म्हणाली. 

" का नाही? माझ्या नवऱ्याला कोजागिरी पौर्णिमा फार आवडते. आपण काहीतरी नक्की अरेंज करू त्या रात्री. आता आज्ञा द्या. निघतो आम्ही." 

"श्रु,तुझ्या मित्राच्या सहवासानं माझी मैत्रिण बिघडली बरं का! चक्क स्वच्छ मराठी बोलतीय ती."

छान पार्टी एन्जॉय करुन सगळे परत निघाले.

स्वरा...२९/४/१९...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

तू ही नज़र आवै

बराच वेळ निम्ना ते पत्र हृदयाशी घट्ट धरून होती.

"भूप थँक यु सो मच! तुझ्या ह्या स्वीकृतीसाठी. मला फक्त शंका होती; पण तुझ्या ह्या पत्रानं तू ही माझावर तितकंच प्रेम करतोस यावर शिक्कामोर्तब केलंय. काय सांगू तुला? मला आत्ता या क्षणाला काय वाटतंय म्हणून? माझ्या सगळ्या भावनांचा नुसता कल्लोळ झालाय."

इतक्यात शेजारी पडलेला तिचा फोन वाजला. फोनची रिंगटोन आईशप्पथ या चित्रपटातील गाण्याची होती.

"ऐनक में छव देखन जाऊ तू ही नजर आवै (२)...

 नाम ग्राम सब भूल मैं जाऊ (२)...

 तेरो ही नामsss सुनावैsss (२)..."

 त्या गाण्याचे भाव आणि आत्ताची तिची अवस्था म्हणजे एकाच नाण्याच्या दोन बाजू होत्या.

"हॅलो, हा नक्षत्रा बोल."

"नीमू येतेस ना प्रयोगाला?"

"हो. हो. येतेय तर. बाकी सगळी अरेंजमेंट झाली आहे ना?"

"डोन्ट वरी यार! तुझ्यासोबत इतके प्रयोग केल्यानंतर आता मी फसेन का?"

"अरे तसं नाही नक्षत्रा, दरवेळी आपला प्रयोग नवीनच असतो. म्हणून थोडी काळजी करायची. चल पंधरा मिनिटात पोहोचते. तोपर्यंत चहा ऑर्डर कर."

"ओके, डन." 

निम्नानं फोन ठेवला आणि ती तयारीला लागली.

मी तुझा तुझाचं गं! या तिच्या नाटकाचा हा सहावा प्रयोग होता. आधी मयंक यातल्या हिरोची म्हणजे नाथची भूमिका करायचा आणि त्याच्यासोबत सावरी जीग्नाचं काम करायची. खूप कलाकारांचा गोतावळा या नाटकामध्ये नव्हता. तरीही संहितेप्रमाणे जीग्नाचे आई-बाबा (आशा देव आणि दिलीप थोर), नाथची थोरली बहीण अनुपमा (शर्वरी सटनीस) आणि दोघांच्या कामाच्या ठिकाणची मित्र कंपनी एवढं कास्टिंग निम्नाच्या संहितेप्रमाणे नक्षत्रांनं करून ठेवला होतं. या सगळ्या ग्रुप सोबत मी तुझा तुझाच गं चे चार प्रयोग झाले होते. काही कारणामुळे मयंक यातून बाहेर पडला आणि त्याच्या जगी अर्णबची नाथ म्हणून वर्णी लागली. शनिवारी भूप जेव्हा रिहर्सल बघायला आला तेव्हा अर्णब शेवटच्या सीनमधल्या एका स्टेपवर माती खात होता त्यामुळेच त्याला निम्नाचा ओरडा पडला होता दिग्दर्शक म्हणून. आज त्याचा नाटकाचा हिरो म्हणून दुसरा प्रयोग होता . निम्नाला थोडी धाकधूक वाटत होती अर्णब आता हा प्रयोग कसा करेल म्हणून. निम्नाच्या टीम मध्ये रमणी कॉस्च्युम आणि कास्टिंग हे दोन्ही सांभाळत होती. अवध म्युझिक आणि लाईट सांभाळायचा. नक्षत्रा प्रोडक्शन आणि अरेंजमेंट बघायची. निम्मा दिग्दर्शक आणि लेखिका हे भाग सांभाळायची. प्रोडूसर सुपेकर हे अर्णबच्या ओळखीचे होते. त्यामुळे सहाजिकच सुपेकर यांचा मॅनेजर राम कासार अकाउंटंट व पेमेंट बघायचा. आजच्या प्रयोगाला सुपेकर यांनी त्यांच्या काही खास ओळखीच्या व्यक्तींना बोलवलं होतं. त्यामध्येच प्रोडूसर सन्मित्र पोतदार हेही होते. प्रयोग कसा होईल? कसा होईल? असं वाटत असताना प्रयोगाची सुरुवात छान झाली आणि अख्खा प्रयोग अर्णबनं आपल्या खिशात घातला याचा सगळ्यात जास्त आनंद लेखिका म्हणून निमाला झाला आणि अर्णब चांगलं काम करायला लागला म्हणून टीमला झाला. सन्मित्र पोतदारांना निम्नाची दिग्दर्शनाची शैली आवडली आणि नाटकाचा प्रयोग संपल्यानंतर त्यांनी स्वतःच तिला आपल्या नवीन चित्रपटाच्या दिग्दर्शनासाठी विचारलं. निम्नाचा स्वतःच्या कानांवर विश्वासच बसत नव्हता. गेल्या वर्षभरात वेगवेगळ्या चार नाटकांचे तीस प्रयोग आणि आज चक्क एक चित्रपट! तिच्या आनंदाचा कारंजा सातव्या अस्मानाला भिडून पुन्हा खाली आला. ही बातमी तिला सगळ्यात आधी भूपला कळवायची होती आणि भूप मात्र जळी-स्थळी-काष्ठी-पाषाणी निमाला शोधता शोधता चुकतमाकत प्रॅक्टिकल करत होता.

मिथिल, सुगमा आणि गंधर्व हे तिघे जण भूपच्या सोबत होते म्हणून यावर्षीचे प्रॅक्टिकल चांगल्या मार्कांसाठी सब्मिट झालं नाहीतर यावर्षी भुप्याची एटी-केटी पक्की होती. हे त्याचं इलेक्ट्रिकल इंजीनियरिंगचं शेवटचं वर्ष होतं. शेवटच्या वर्षाचं शेवटचं प्रॅक्टिकल म्हणून त्यांना इलेक्ट्रिकल लोड कंट्रोल युजिंग बाय अँड्रॉइड अंड ब्लूटूथ वर प्रयोग करून दाखवायचा होता. काल वहिनीच्या घरातून बाहेर पडल्यापासून त्याच्या डोक्यात निम्ना एके निम्ना घोळत होती. त्यामुळे तो काल रात्री चक्क दुसऱ्या दिवशीचं प्रॅक्टिकल पार विसरून गेला होता. सकाळी उठल्यावर त्याला प्रॅक्टिकलची आठवण झाली आणि तो गडबडीनं कॉलेजला पोचला तर प्रॅक्टिकल सुरू व्हायला अजून अर्ध्या तासाचा वेळ होता. गंधर्व, मिथिल आणि सुगमा तिघेही पायरीवर बसून त्याचीच वाट पाहत होते. धापा टाकत पोचलेल्या भूपनं त्यांना विचारलं,

"कोण आहे या वेळेला प्रॅक्टिकल घ्यायला?"

"रायकर सर."

गंधर्वनं कोरडेपणानं उत्तर दिलं.

"हां, सुटलो एकदाचा रायकर सर ना! म्हणजे खूप आनंदाची गोष्ट आहे. माधवी जेबकर मॅडम असत्या तर पार वाट लागली असती. लै कडक हाय राव ती."

"अरे! पण तुला त्याची काळजी कशाला हवीय?"

सुगमा म्हणाली.

"तू तर आपल्या चौघातला एक्सपर्ट आहेस. मग तू एवढं टेन्शन का घेतोयस?"

"माहित नाही यार, पण मला ह्या प्रॅक्टिकलचं जाम टेन्शन आलंय. आपल्याला प्रॅक्टिकल मध्ये काय करायचंय बाय दि वे?"

"फार काही नाही. अँड्रॉइड किंवा ब्लूटूथ यांनी कंट्रोल होणारा इलेक्ट्रिकल लोड बनवायचाय."

"हां!"

भूपनं एक मोठा सुस्कारा सोडला.

"कारे एवढा मोठा सुस्कारा सोडयला काय झालं?"

इति गंधर्व.

"काही नाही यार मला काहीही आठवतच नाहीए."

आपण काही केलंय का असं याआधी?"

"ए भूप्या! आयला असा ४४० चा झटका नको नं देऊ यार. साल्या तुझ्यावर तर आम्ही सगळे डिपेंड आहोत."- मिथिल

"नाही यार विसरून जा की मला काही करता येतं म्हणून. सध्या माझ्या डोक्यात काय चाललंय माझं मलाच कळत नाहीए."

"आयला! गंध्या मी काही याच्याबरोबर थांबणार नाही. मिथू आणि भूप एक बाजू सांभाळा. मी भूपच्या नादाला लागणार नाहीए."

"हो ना! तू आणि गंधर्व एक बाजू सांभाळत आहात म्हणजे सहाजिकच भूपच्या सोबत मलाच राहिलं पाहिजे."

वैतागून मिथिल म्हणाला.

तेवढ्यात बेल वाजली आणि चौघेही प्रॅक्टिकल रूम मध्ये घुसले. रायकर सरांनी सगळ्यांना त्यांच्या आन्सर शीट देऊ केल्या आणि प्रॅक्टिकल चा टाइमिंग अनाउन्स केलं. नऊ ते बारा प्रॅक्टिकल साठी मिळणार होते. पैकी अँक्चुअलमध्ये अडीच तास प्रॅक्टिकलचे होते. वरचा अर्धा तास ज्या काही छोट्या-मोठ्या चुका होतील त्या बरोबर करण्यासाठी दिला होता. टेबल नंबर 27 ला भूपची चौकडी प्रॅक्टिकल साठी उभी होती. एरवी भूपनं सूचना दिल्या असत्या; तू हे कर, तू हे कर आणि तू हे कर असं म्हणून. पण, आज त्याची भूमिका मिथिल पार पाडत होता. मिथिलनं सांगितल्याप्रमाणे गंधर्व आणि सुगमा अँड्रॉइडला ड्रायव्हर्स इन्स्टॉल आणि सेट करत होते. त्यांनं भूपला चारी बल्ब फोल्डर मध्ये बसवून कंट्रोल पॅनलला जोडायला सांगितले आणि पॅनल ची अर्धी जोडणी तो स्वतः करत होता. गंधर्व नि सुगमानं ड्रायव्हर इन्स्टॉल व सेट करून अँड्रॉइड पॅनलला जोडण्यासाठी तयार केला. मिथिलची अर्धीअधिक जोडणी पूर्ण झाली होती. आता फक्त काही सर्किट, अँम्प्लीफायर, कनेक्टर सपोर्ट, मायक्रो कंट्रोलर जोडणं बाकी होतं. तसे ते भूपनं जोडले होते. पण एकंदरीतच त्याचा ढिसाळपणा पाहता मिथिलनं ते तपासून मगच पुढे जोडायचं ठरवलं. मिथिलनं तपासलं तर भूपनं दोन वायर्स जोडण्यात उलटापालट केली होती. नशिबानं त्यानं ते तपासायचं ठरवलं म्हणून कळलं. नाहीतर आज गंधर्वच्या मोबाईलचा स्वाहाकार निश्चित होता. भूप्याच्या पाठीत दोन दणके घालून त्यानं त्या वायर्स नीट केल्या आणि सरांना चेकींगसाठी हाक मारली. रायकर सर म्हणजे इलेक्ट्रिकच्या वायरी जंजाळातलं ते नाजूक जांभळं पान होतं ज्याच्यावर ४४० च्या व्होल्टनं जीव ओवाळून टाकावा. त्यांनी टेबलजवळ येत सगळी जोडणी चेक केली आणि बल्ब चालू करून दाखवायला सांगितले. बधीर भूपनं स्वतःचा मोबाईल खिशातून काढला आणि सरांना समजवायला लागला की कसं ब्लूटूथवर तो हे पँनेल चालवणार आहे ते! सुगमा काही बोलणार इतक्यातच गंधर्वनं तिचा हात दाबून तिला गप्प राहण्याची खूण केली. मुळात ड्रायव्हर्स इन्स्टॉल आणि सेट केले होते गंधर्वच्या मोबाईलवर तेही ब्लूटूथचे नाही तर अँन्ड्रॉईडचे. आणि भूप सरांना ब्लूटूथचा डेमो दाखवत होता. एकही बल्ब लागत नाही म्हटल्यावर त्याच्या लक्षात आलं की आपण काहीतरी झोलझपाटा केलाय ते! तसा त्यानं मिथिलला पुढे करुन रायकरांच्या इलेक्ट्रिक पाथमधून बाजूला होत बसणाऱ्या शॉकपासून स्वतःला वाचवलं.

"त्याचा नक्की हे सर्किट चालू करताना थोडा गोंधळ झाला. आम्ही ड्रायव्हर्स इंस्टॉल आणि सेट केले आणि अँन्ड्रॉईडवरच आम्ही हे सर्किट चालू करणार आहोत."

सुगमानं त्यांना स्पष्ट केले. मग उरलेला प्रॅक्टिकल डेमो बाकीच्या तिघांनीच रायकर सरांना दाखवला.

"गुड जॉब गाईज्!"

त्यांना शाबासकी देत त्यांच्या आन्सर शीट कलेक्ट करून त्यावर रेड पेनानी मार्किंग करत सर तिथून निघून गेले. एकदाच प्रॅक्टिकल पूर्ण झालं म्हणून भूपनं निःश्वास टाकला.

प्रॅक्टिकल रूमच्या बाहेर पडून बाकीच्या तिघांनी त्याला फक्त कुदलायचा बाकी ठेवला होता.

"बधीर झाला का भूप तू? तुला एवढं पण लक्षात नाही की आपण अँड्रॉइड बेस्ड इलेक्ट्रिकल लोड सर्किटचं प्रॅक्टिकल करतोय ते?"- गंधर्व

"यार आज माती खाल्ली असती तर पूर्ण वर्ष वाया गेलं असतं!"-सुगमा.

"नाही रे! मी कुठे माती खाल्ली? व्यवस्थित वायरी बियरी जोडल्या होत्या ना मी?"-भूप

"हो तर. खूपच व्यवस्थित वायरी जोडल्या होतास तू. मी जर बघितलं नसतं तर आज गंध्याच्या मोबाईलचा दाहसंस्कार करायला लागला असता."

"आईचा घो! मी एवढं मोठं कांड केलं?"

"तेवढंच नाही काही. सरांना चुकीचा डेमो देण्याचंसुद्धा महत्वाचं काम केलंत तुम्ही..."

सुगमा ठार बिथरली होती.

"आज गप गुमान ट्रीट द्यायची हां! तुला लई मोठ्या घपल्यातून बाहेर काढलाय आम्ही."

असं म्हणून गंधर्वनं त्याची गचांडी पकडली.

"अरे, हां यार देतो की. कुठे नाही म्हणालो मी? देतो. चला कुठे नेताय?"

त्याला या प्रॅक्टिकलच्या चुकांच्या मोबदल्यात ग्रुपला कॉलेजच्या शेजारी असणाऱ्या क्युझिनमध्ये भली मोठी ट्रीट द्यावी लागली. हे क्युझिन तिथल्या इटालियन टेस्टसाठी प्रसिद्ध होतं. शिवाय ते सतत गजबजलेलं असायचं कॉलेजच्या पोरा पोरींनी. त्यामुळे तिथं बसायला टेबल मिळणं तसं थोडं अवघडच असायचं. कारण एकदा टेबल मिळालं की चार-सहा, आठ-दहा च्या ग्रुपमध्ये मुलं तिथं दंगा धुडगूस घालत बसायची. त्यामुळे पंधरा पंधरा मिनिटांनी ऑर्डर देत टेबल आपल्याकडेच ठेवण्याची चढाओढ तिथं नेहमी चालू असायची. आजही स्वाती शिर्के आणि अभिजीत म्हापसेचा ग्रुप २ टेबलं अडवून केव्हाचा तिथं पडीक पडला होता. उरलेली ६ आधीच भरलेली होती. सो यांच्याकडं वाट पाहण्याशिवाय दुसरा काही पर्याय नव्हता. तरी एकदा भूपनं दुसरीकडं जाण्याचा खडा टाकून पाहिला तर सुगमा वसकलीच त्याच्यावर,

"साल्या आमच्याकडून उकळतोस ना इथंच येऊन ट्रीट? मग आम्हांलापण इथंच हवीय."

"हो. तसंही गेल्या पुर्ण वर्षातली ही तुझी फक्त दुसरी ट्रीट आहे."

गंधर्वनं पुस्ती जोडली.

" मग काय तर हा हुशार म्हणून याच्या टीमला जॉईन झालो तर वर्षांत किमान ४ वेळा तरी प्रत्येकाकडून चुकीच्या बदल्यात ट्रीट घेतलीय माकडानं."

त्याला टपलवायची संधी मिथिलनंही सोडली नाही. होता होता चार वाजता स्वातीच्या ग्रुपनं टेबल सोडलं आणि यांचा नंबर लागला. आता उकळायचंच असं ठरवलेलं असल्याने मस्तपैकी आपापल्या आवडीच्या विशेष ऑर्डर केल्या सगळ्यांनी.

"तू यातलं थोडं थोडं ट्राय करू शकतोस."

तिघांनीही त्याच्यावर खूपच दया दाखवली. खाण्यापिण्याच्या झांगडगुत्त्यात प्रत्येकजण आपापले पुढचे प्लँन्स डिस्कस करत होता. एकटा भूप तेवढा खाल्लं तर खाल्लं. बोललं तर बोललं अशा अवस्थेत टेबलावर स्वमग्न होऊन बसला होता. शेवटी त्या तिघांनी त्याला विचारलंच,

"अरे झालंय काय बाबा तुला? असा का फ्यूज उडलाय तुझा?"

त्यांना काहीही न लपवता निम्ना बद्दल सगळं सांगून टाकलं. 

"आय हाय!"

सगळ्यांनी एकच कल्ला केला.

"भूप्या काय सही टाइमिंगला प्रेमात पडला यार तू! वाह! आता हे ईअर संपलं कॉलेजचं की तू जॉईन होशिल ना एखाद्या चांगल्या इलेक्ट्रिकल कंपनीला? मग थोड्या दिवसांनी आम्ही बल्ले बल्ले करणार तुझ्या बँन्ड बाजा बारातमध्ये."- गंधर्व

"नाहीए मला कुठल्या कंपनीला जॉईन व्हायचं खरंतर. मी फार फार तर सहा महिन्याच्या इलेक्ट्रिशिअनच्या एक्सपिरीयन्ससाठी एखादी कंपनी जॉईन करेनही. पण नोकरी करण्याचा माझा कुठलाही मानस नाहीए. मी इलेक्ट्रिशियन म्हणून काम करणार. एकदा खात्यात एक्सपीरियन्स जमा झाला चांगल्या कंपनीत काम करण्याचा की मग मी जस्ट डायलला माझं प्रोफाइल अपलोड करेन. शिवाय गो डँडी, गुगल अशा वेबसाईट आणि सर्च इंजिन आहेतच की. आणि फ्रीलान्स मध्ये काम करताना मी असा विचार करतोय की मोठमोठ्या बिल्डिंगची किंवा अपार्टमेंटची इलेक्ट्रिकल कॉन्ट्रॅक्टर घ्यावीत. मला नोकरीपेक्षा बिझनेस करणं जास्त आवडेल."

"सही है यार! मला तुझा हा फंडा आवडला. असं करूयात का? आपण चौघांनी प्रत्येकी सहा महिने  एक्सपिरीयन्ससाठी नोकरी करूया. मग चौघांची मिळून एक कंपनी चालू करू. जिथं आपण मोठी कॉन्ट्रॅक्ट तर घेऊच सोबतीला किरकोळ कामासाठी सुद्धा काही वायरमन इलेक्ट्रिशियन ठेवूया."

सुगमाच्या डोक्यातून निघालेल्या या टूमवर सगळ्यांनीच पटल्याचा शिक्का मारला आणि चौकडी तिथून वाटेला लागली. घरी पोचून भूप फ्रेश झाला आणि बेडवर लोळत त्या रात्री झोपाळ्यावर बसल्याबसल्या दोघांचा काढलेला सेल्फी बघत होता. सेल्फीतल्या निम्नाला तो आज कॉलेजमध्ये घडलेला सगळा किस्सा सांगत होता. तिला किस्सा सांगून स्वतःशीच हसत होता की आज त्यानं प्रॅक्टिकल मध्ये कशी माती खाल्ली हे आठवून. इतक्यात त्याच्या फोनवर निम्मा कॉलिंग असं ब्लिंक व्हायला लागलं.

"आयला माझा इलेक्ट्रिक करंट खूपच फास्ट आहे की. इतक्या सुपरफास्ट नाशकात तिच्या पर्यंत पोहोचला सुद्धा."

त्यानं तिचा कॉल पीक केला. पलीकडून मोठ्याने ओरडत निमि म्हणाली,

"गेस व्हॉट भूप, मी तुला का कॉल केलाय?"

"मला कसं माहिती असणार?"

"गेस तर कर."

"छ्या! आपल्याला नाही जमायचं. तू स्वतःच्या तोंडाने सांग."

"यार तू पण ना!"

"अरे, सांग ना आता लवकर. मला नाही गेस करायला आवडत."

"बरं. ऐक. आज मला... आज मला..."

"अरे बाबा, तू पुढे बोलणार आहेस का? आज मला वरच गाडी अडकलीय तुझी."

"यार मी फार एक्साईट झालीए. कसं सांगू तेच कळत नाहीए."

"कसं म्हणजे तोंडानं सांग. काही हरकत नाहीए."

"अँ... भूपssss"

"हा. हा. अगं माजी बाई ललू नको हं! सांग बलं काय जालं?"

"ए जा! मी रडत नाहीए."

"मग हा काय तुझा हसण्याचा टोन होता? बोल ना पटकन, किती ताणून धरतेस?"

"बरं, नीट ऐक."

"हो. मी फोन नीट कानाला लावलाय तू बोल."

"जा ना रे!"

"बोल ना गं!"

"मला मराठीतल्या प्रसिद्ध प्रोडूसर सन्मित्र पोतदारांनी त्यांच्या नव्या चित्रपटाचं दिग्दर्शन करण्याची ऑफर दिलीय."

"कम्माल!"

भूपनं दण्णदीशी बेडवर उडीच मारली.

"आणि ही बातमी मी पहिल्यांदा तुलाच सांगतेय."

"एवढा इम्पॉर्टंट आहे मी तुझ्यासाठी?"

"हो."

"व्हिडिओ कॉल केला नसला तरीही तुझ्या चेहऱ्यावरचे लाजल्याचे भाव दिसतात मला."

"ए मला नाही लाजता येत हं!"

"हो ते मला पण माहित आहे. काल मी बघितलं तुझं रागवणं आणि लाजणंही."

"तू असं बोलणार आहेस का माझ्याशी?"

"नाही. या तुझ्या पहिल्या सिनेमा दिग्दर्शनासाठी काय गिफ्ट हवय तुला सांग."

"तो आपला झोपाळ्यावर बसलेला सेल्फी काढलायंस ना तो हवाय. फ्रेम करून."

"यू नॉटी गर्ल. ओके. चल दे दिया यार. तू भी क्या याद रखेगी, किस बंदे से तेरा पाला पडा है... दिल तो हम कब का दे चुके है... सेल्फी कौनसी बडी चीज है..."

करता करता मग त्यांच्या गप्पा रंगल्या. आधी ज्या गोष्टी तो फोनवरच्या तिच्या फोटो बरोबर बोलत होता त्याच गोष्टी तो तिला फोनवरून ऐकवत होता.

"म्हणजे तुला चक्क रायकर सरांमध्ये मी दिसत होते? तू तर माझा लिंगबदलच केलास की... फिमेल कन्व्हर्टेड इन टू मेल व्हर्जन..."

ती मोठ्याने हसली.

"फक्त त्यांच्यातच नाही तर त्या इलेक्ट्रिकच्या वायरीतही मला आपण दोघे दिसत होतो. आणि मग मी सगळ्या जोडण्यांची काशी केली. मिथिलनं चेक केलं म्हणून फक्त क्युझिनमधल्या ट्रिटवर भागलं . नाहीतर आज गंध्यानं मला १०-१५ हजाराचं फाळकं नक्की लावंल असतं."

तोही तिच्या हसण्यात सामील झाला.

त्याच्या प्रॅक्टिकलचा असा बोजवारा उडालेला ऐकून निमाची हसता हसता पुरेवाट झाली.

"छान. म्हणजे वर्षभर इतरांच्या चुकांसाठी भुर्दंड लावून स्वतःची पोतडी भरता भरता आज तुझाच खिसा रिकामा झाला तर."

"दोस्तों के लिए सब चलता है..."

"मला भेटायचंय तुझ्या सगळ्या टीमला आणि मला तुमचं फ्युचर प्लॅनिंग प्रचंड आवडले. आय लव यु. बाय."

त्याच्याकडून कुठलाही रिप्लाय येण्याच्या आधीच तिनं डिस्कनेक्ट केला.

स्वरा...१/५/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

चुपचाप करती है बाते जब तेरी ये खामोशियाँ

छान झाली ना पार्टी आजची?"

"हो तर, या तुम्ही कधीतरी आमच्याकडे. मस्त टेरेस आहे, त्यात छान रातराणी फुलवलीय आणि या तुझ्या मैत्रिणीनं ते खास माझ्या कवितांच्या मैफिलींसाठी म्हणून इंटिरिअर केलंय."

"वा! मग तर नक्की येऊ. तुला सांगतो अन्वय तुझ्या कवितांनी मला माझ्या आयुष्यातली कविता गवसली बघ!" श्रुतीला जवळ घेत अंकित म्हणाला.

"काय भन्नाट लिहितोस तू."

"एक मिनिट. काय म्हणालांस भन्नाट! तुझ्यासारख्या इंग्रजी संस्कृतीत रुळणाऱ्याच्या तोंडी हा शब्द?" अन्वयला जरा आश्चर्यच वाटलं.

"अरे, ती माझ्या लाडक्या मेव्हणीची देणगी आहे."

"ओह, निम्ना! श्रुती कशीय गं ती? अजूनही नाटका बिटकातच असते का पडीक?"

"म्हणजे काय ते तिचं पहिलं प्रेम ना! आणि गेल्या वर्षभरात गाजतायत मँडम नाशिकमध्ये. चार वेगवेगळ्या नाटकांचे तीस प्रयोग केलेत तिने दिग्दर्शिका म्हणून."

" छान. म्हणजे एकदम करिअरिस्टिक झाली की गं ती!"

" श्रावू! सॉरी." अंकितनं पटकन् जीभ चावली. " श्रावणी अगं तू काय मौनव्रत घेतलंयस का? नाही म्हणजे बोललीस तर चालेल की."

" तसंच नाही काही. तुमची बडबड ऐकणारा श्रोता झाले मी इतकंच."

" बरं, चला आतापुरतं बाय बाय करु एकमेकांना. आणि हो सदिच्छा भेटीचं काय करताय ते ठरवून सांगा. वाट बघतोय आम्ही. अंकित हे माझं कार्ड. ह्या म्हशीकडं असेल की नाही नंबर काय माहीत."

त्याच्या ह्या विनोदावर हसत चौघांनी एकमेकांचा निरोप घेत गाड्या पार्किंगमधून बाहेर काढल्या आणि आपापल्या वळणांवर वळले. अन्वयच्या गाडीत आज ना गाणी होती ना गप्पा; फक्त अबोल परतीचा प्रवास चालू होता. त्यानं मघाशी अंकितनं उच्चारलेला श्रावू ऐकून न ऐकल्यासारखा केला असला तरी तो त्याच्या जिभेवर रेंगाळत होता, श्रावणीला त्याची पार्श्वभूमी विचारण्यासाठी. आणि तिच्या मेंदूत तो भिरभिरत होता अन्वयला कसं सांगायचं ह्याचं उत्तर शोधत. घरी पोचण्याच्या आधीच्या वळणावर तिनं अचानक गाडीतला एसी बंद केला आणि काच उघडली. तशी त्यानंही त्याच्या बाजूची काच उघडली. रात्रीचा गार वारा विना आडकाठी या खिडकीतून त्या खिडकीत फिरला आणि सोबतच तिच्या केसांतल्या गावठी गुलाबाचा मादक सुगंध अन्वयच्या नाकाशी रेंगाळला.

"श्रावू" "अन्वss"

दोघांनी एकाचवेळेला मौनभंग केला.

" तू सांग आधी. मी मग बोलेन."

अन्वय एक पाऊल लागलीच मागे आला.

"उद्या सुट्टी घेशील?"

तिच्या या अचानक प्रश्नानं त्याला आश्चर्य वाटलं.

" का गं? काही विशेष?"

"नाही. असंच. माझ्यासाठी."

"कमाल आहे. इतके दिवस मी रजा टाकतो म्हटलं तर तू मला तसं काही करू दिलं नाहीस आणि आता स्वतःच...? वा, वा! द्विजयला मी दर महिन्याला, नाही दर आठवड्याला अशी पार्टी अरेंज करायला सांगतो. यार, इतक्या दिवसांनी मला माझी बायको मिळाली त्याच्या पार्टीमुळे."

अन्वय गाडीत होता म्हणून नाहीतर नाचलाच असता.

"जा ना! तसं काही नाहीए. तू घेशील ना उद्या सुट्टी?"

तिचा पुन्हा लाडीक प्रश्न.

"अरे, घेशील काय? घेतली पण मी सुट्टी. आताच अन्वय सरांकडून रजेच्या अर्जावर सही करून घेतलीय मी. हे बघ!"

त्यानं हातात नसलेला कागद तिच्यासमोर रजेचा अर्ज म्हणून फडफडवत गाडी गेटमधून पार्किंगमध्ये टाकली. गाडीतून बाहेर पडून दार लावताना जिन्याकडे वळणाऱ्या तिला तो म्हणाला,

"उद्यासाठी नो डिस्टर्बन्स बरं का! सरांना सांगून आलोय, एका दिवसाच्या हनीमूनवर जातोय म्हणून."

"जा. वात्रट कुठला."

ती लाजून वर पळाली.

"देवा, कुणाचे आभार मानू कळत नाहीए. गिरींच्या पार्टीचे, श्रुतीनं साथ दिलेल्या कवितेचे की अंकितनं बांधलेल्या तारीफांच्या पुलाचे? बहुतेक या पुलाचेच आभार मानायला लागतीलंसं दिसतंय."

हातातल्या चावीशी खेळत तो वर आला. मेकअप उतरून, साडी बदलून श्रावणी नाईट ड्रेस घालून आरशासमोर बसून केस मोकळे करत होती. तिच्या केसांतले गुलाब काढून तिनं ते ड्रेसिंग टेबलच्या एका कोनात व्यवस्थित ठेवले होते. दुसऱ्या दिवशीच्या सुट्टीच्या विचारात अन्वय आत येत असताना त्याला ते गुलाब दिसले. पुढे जाऊन त्यातलं एक गुलाब उचलून तिच्याकडे पाहत तो म्हणाला,

"काश मैं वह पंछ़ी होता जिसने अपने जिगर के सुर्ख़ ख़ून से सफ़ेद़ गुलाब़ कों लाल बना दिया।"

"ओ, कवी महाशय. आता रात्रीचे २ वाजलेत. जा कपडे बदलून या. मी छानशी वेलची-जायफळ घातलेली कॉफी आणते."

आरशातूनच तिच्याकडे बघत त्याने तोंड वेंगाडलं आणि तो कपडे घ्यायला कपटाकडे गेला. त्यानं फ्रेश होऊन कपडे बदलेपर्यंत ती कॉफी घेऊन आली. हा मस्त मद्रासी लुंगी नेसून गँलरीतल्या बिन बँगवर बसला होता.

"शी रे! कितीवेळा सांगितलं तुला लुंगी नेसू नको म्हणून. ऐकू नकोस अजिबात हं!"

"श्रावू डार्लिंग, एअरकुलर आहे हा पुरुषांचा तुमच्या गाऊनसारखा. चारी बाजूंनी वारं कसं खेळतं राहतं."

त्यानं डोळे मिचकावले.

"काहीही असतं तुझं! काय तर म्हणे एसी. घे. कॉफी घे."

तिनं पुढे केलेल्या ट्रेमधल्या कॉफीच्या मगमधून वेलची-जायफळचा हवाहवासा गंध त्याच्या नाकाला गुदगुल्या करत होता.

"हे काय? एकच मग? तू नाही घेणारेस कॉफी?"

"नाही कुणी म्हटलंय घेणार आहे तर! तुझ्याच मगातून."

तिनं गोड हसत सांगितलं.

"आई गं!" त्यानं छातीवर हात ठेवला.

"काय झालं?" ती घाबरली.

"काही नाही. आजचा दिवस माझ्या आयुष्यात मी सोन्याच्या शाईनं लिहून ठेवणारे. हृदयाला थोडं धरून ठेवतो कारण पार्टीपासून त्याच्यावर एकसारखे वार होतायत."

कॉफीचा एक घोट घेऊन त्यानं मग तिला दिला. तिनंही तो मग कान फिरवून त्यानं जिथून कॉफीचा घोट घेतला होता त्याच जागेवर ओठ टेकवले आणि कॉफीचा घोट घेतला. तसा आकाशाकडे बघत दोन्ही हात एकमेकांत गुंतवून तो पुटपुटत प्रार्थना करायला लागला.

"पुला, पुला. थँन्क्यू सो मच पुला. मी उद्याच येतो तुला भेटायला. नाही नाही सॉरी परवा येतो. उद्या बायकोला दिलाय सुट्टी काढून."

"काय चाललंय तुझं? कसला पूल? कुणाचे आभार?"

"जाऊ दे. नंतर सांगतो. आधी तो मग दे इकडे. बघू तरी तुझ्या ओठांनी चाखलेल्या कॉफीची काही चव बदललीय का ते!"

तिनं मग त्याच्या हातात दिला आणि काही न बोलता त्याच्या बिनबँगला खेटून बसली. हलकेच त्याच्या मांडीवर डोकं ठेवलं आणि स्वतःच त्याचा हात धरून आपल्या केसांत गुंतवला. ती गुंतवलेली बोटं हलकेच फिरवत तो कॉफीची मजा घेत होता. कॉफीचा शेवटचा घोट घेऊन त्यानं विचारलं,

"झोपायचं नाहीए का पिल्ला? की आजची रात्र जागरण करायचंय या बाल्कनीत?"

"अं, हं! जागरण नाही करायचंय. झोपायचंयच. पण, आणखी थोडा वेळ मला हे सुख अनुभवू देत. आज इतक्या महिन्यांनी खूप रिलँक्स झाले मी. गुंतलेले सगळे पाश आता मोकळे झालेत. पुलाखालून बरंच पाणी वाहून गेलंय आणि त्या पाण्याबरोबर भावनांवर साचलेलं सगळं शेवाळंही गेलंय वाहून बघ! नाहीतर मलाच भिती वाटत होती की माझा पाय कुठे घसरेल की काय अशी. पण, आज पुन्हा सूर्य झळाळून उठलाय आणि सगळं मळभ जाऊन आकाश कसं लख्ख झालंय."

"वा, शोभतेस की कवीची बायको तू!"

त्यानं तिला पाठीवर थोपटून शाबासकी दिली.

"चला, बाईसाहेब ३:३० वाजलेत पहाटेचे. उद्या ऑफिसला जायचं नसलं तरी आता मला झोप येतेय." त्यानं मोठ्ठी जांभई दिली.

"जा. दुष्ट कुठचा." ती कृतककोपानं आत निघून गेली.

पुन्हा एकदा तो कॉफीचा मग उचलून त्याला किस करून तो आत आला.

"का गं! आजही तिथेच झोपणारेस का तू? ये ना बेडवर. मला चालेल."

"पण, मला नाही चालणार. उद्या मला माझ्या नवऱ्याला भेटायला जायचंय. तुला आवडेल पण त्याला वाईट वाटेल त्याचं काय?"

सोफ्यावरच्या बेडशीटच्या सुरकुत्या नीट करत ती म्हणाली.

" आणि गेले ७ महिने माझ्यासोबत राहतेस ते चालणारे का त्याला?"

" हो. चालणारे. कारण, तुझ्याबद्दल सगळं सांगितलंय मी त्याला. आणि हेही सांगितलंय की तू खूप चांगला माणूस आहेस म्हणून. गुड नाईट. शुभरात्री. लव यू."

एक उशी डोक्याशी आणि दुसरी उशी छातीशी धरून कुशीवर पडून तो एकटक तिला पाहत म्हणाला,

" लव यू टू डिअर."

थोड्याच वेळात ती गाढ झोपी गेली. पण, त्याच्या डोक्यात मात्र गेल्या ७ महिन्यांचे दिवस-रात्र फेर धरून रात्र जागवत बसले होते. त्याला तिची त्याची डिनर टेबलवरची पहिली भेट आठवली.

तिच्या त्या गहिऱ्या डोळ्यांत हरवलाच होता तो. त्यानं जेवण झाल्यावर रुममध्ये येतानाच कल्पना केली होती. माझे निळे डोळे आणि तिचे ब्राऊनिश डोळे. दोन्ही एक केले तर कसं छान मोरपंख होईल. त्याच्या लेखणीनं अचूक शब्दात हायकू मांडली.

एक तुझा नेत्ररंग

एक माझा नेत्ररंग

जणू मोरपिस...

इतक्यात बाबा आत आले.

"काय करतंय पुत्ररत्न आमचं? घे. बडीशेप खा."

शेजारी बसलेल्या बाबांनी ती हायकू वाचलीच होती. मग तो काहीच बोलला नाही.

"अच्छा, म्हणजे खाशा स्वारीला तिकडंच रत्न आवडलेलं दिसतंय."

त्यानं नुसतीच होकारार्थी मान हलवली. इतक्यात संग्राम काका आले आत.

"काय अन्वय, कशी वाटली आमची श्रावणी? आवडली का तुला?"

तो काही बोलणार इतक्यात बाबाच म्हणाले,

" आवडली म्हणून काय विचारतोस? इकडे तिच्यावरुन कविता लिहिल्या जातायत."

"धन्या लेका काही म्हण हां! लेकानं बरीक तुझ्यातले कलागुण वेचून वेचून उचललेत."

"ह्यँ, ह्यँ! अजीबातच नाही. हे कविता बिविता आपली फ्यँडं नाहीत. ही त्यांच्या मातोश्री माऊली गिताईंची कृपा."

"धन्या वहिनी नाहीएत तर त्याचा असा फायदा घेतोस होय रे!"

"नाहीए तेच बराय. कशाला संकटाला आत्रमाण पाठवतो?."

"बाबा आमंत्रण."

"नाही ओ! होणारे जावईबापू, त्याला सवये मदीच शब्दाच्या मुटकुळ्या वळायची."

यावर सगळे एकदम हसले. तेवढ्यात आईस्क्रीमचे वाडगे असलेला ट्रे घेऊन येणाऱ्या काकू म्हणाल्या,

"थांबा, भाऊजी. गीतालाच सांगते असं म्हणताय ते! ऐकलीस का गं गीता? तुझा नवरा तुला संकट म्हणतोय."

"आहो, वहीनी, काय करताय? उद्या गेल्यावर दारातनंच फुटवलं ना मला ती!" बाबा अगदी कळवळून म्हणाले.

"किती घाबरताय भाऊजी. तिचा नाहीए फोन आलेला. मी लावलाय तिला पण अजून उचलला नाहीए तिने."

"हुश्श! बंद करा तो फोन. आमची जगदंबा ११ लाच स्वर्गाचं पेट्रोलिंग करायला जाते. ती थेट फाटे ४ ला खाली उतरते."

"अस्साय होय. तरी म्हटलं तिचा फोन रात्रीचा नुसताच कशाला केकाटतो."

जाता जाता मध्येच थांबून त्यांनी अन्वयला विचारलं,

"काय अन्वय जमतंय का काही श्रावणीशी?"

"अहो, तो तर म्हणतो लग्न करीन तर हिच्याशीच. हे बघा काय लिहिलंय ते!"

श्रावणीच्या पप्पांनी आपल्या हातातलं पँड घेऊन ते मानसीकाकूंकडे दिलं.

एक तुझा नेत्ररंग

एक माझा नेत्ररंग

जणू मोरपिस...

मी ऋषी विश्वामित्र,

तू स्वर्गीची मेनका

मोड तपस्या...

"वा! छानच लिहिलंय की. मग कधी करूया लग्नाच्या धावपळीला सुरुवात?"

त्या खोलीत घरातले सगळे जमले होते; नव्हती ती फक्त एकटी श्रावणी. त्याचे डोळे आतुर होऊन तिच्या शोधात भिरभिरत होते. त्याला बोलायचं होतं तिच्याशी, एकटीशी. विचारायचं होतं मी आवडलो का तुला म्हणून? सांगायचं होतं मी पहिल्याच नजरेत तुझ्यात अडकलो म्हणून. पण, दुसऱ्या दिवशी नाशिकला जाण्यासाठी बाहेर पडेपर्यंत ती दिसलीच नाही त्याला. नाशिकला पोचून आई-बाबांचं सगळं बोलणं झालं. संग्रामकाकांना फोन करून येत्या शुक्रवारीच साखरपुडा पक्का करून टाकला. त्याला नुकताच जॉब लागला होता. म्हणून त्यानं त्याच्या कवितांच्या कार्यक्रमातून मिळालेल्या पैशांतून तिच्यासाठी एक छानसं चेन पेंडंन्ट घेतलं. मोरपिसाचं ते पेंडंट पाहिल्यावर ती नक्की खूष झाली असती. पण, त्याला माहीतच नव्हतं की ती कुणा दुसऱ्यावर प्रेम करतेय आणि पप्पांना नाही म्हणण्याची हिंमत नाही म्हणून त्याच्याशी लग्नाला तयार झालीय ते! त्यादिवशी त्याला हेच सांगायला आलेल्या श्रावणीच्या कानांनी ते ओझरतं वाक्य टिपलं होतं; लग्न करेन तर हिच्याशीच आणि तिनं सगळी आशाच सोडून दिली होती. साखरपुडा घरीच करण्यात आला अगदी छोट्याशा सोहळ्याच्या रुपात. सगळी मिळून २०-२५ माणसं होती. त्यातही अगदी जवळच्या नातलगांचाच भरणा जास्त होता. म्हणजे श्रावणीची आत्या, काका, मावशी, मामा आणि त्यांचं कुटंब कबिला. तसंच अन्वयचे काका, मामा त्यांच्या कुटंबासोबत आले होते. संग्राम, धनंजयचे काही कॉमन मित्र आणि मानसी, गीताच्या काही निवडक मैत्रिणी त्यांच्या त्यांच्या परिवारासोबत उपस्थित होते या सोहळ्याला. चिंतामणी रंगाच्या हेवी पल्लू साडीत श्रावणी अगदी दृष्ट लागेल इतकी सुंदर दिसत होती. अन्वयला तसेही फार भडक रंग आवडत नसल्याने त्याने गुलाबी झाक असणारा ब्रोकेड नेक आणि काफ् एम्ब्रॉयडरीचा कुर्ता पायजमा घातला होता. भटजींनी बाकी सगळं पुजाविधी, मंत्रोपचारासहित सांग्रसंगीत केल्यानंतर दोघांच्या अंगठ्यांची अदलाबदल करण्यात आली. राहून राहून त्याला मात्र वाटत होतं की श्रावणी या लग्नामुळे खुष नाहीए; तिला काही सांगायचंय पण माझ्याशी बोलू पाहतंय ते तिचं मौन... पण सगळ्या गोंधळात त्याला तिच्याशी काही बोलताच आलं नाही. त्यानं विचार केला हे सगळे पावणे रावळे गेले की मग बोलू तिच्याशी. काही समस्या असेल तर विचारुन घेऊ. लागलीच तर मदत करु. झालं मात्र मनात मांडे आणि पदरात धोंडे म्हणीसारखं. ना तो तिला भेटायला गेला तेव्हा बोलू शकला ना साखरपुड्याच्या वेळी. मोबाईल नंबर घेतला खरा पण फोन करुन काही सांगा-बोलावसं वाटलं नाही. मग एका एका रीतीच्या वेळेला तीचं त्याचं कुठंतरी तुटक तुटक बोलणं चालू झालं. हा काही आपल्याला वाटतो तसा नाहीए; तर अगदी हळवा कवी मनाचा आहे हे लक्षात आल्यावर तिला आतून वाटलं कशाला बिचाऱ्याच्या अलवार भावनांवर जाणूनबुजून शब्दांचं दातेरी शस्त्र फिरवून त्याला जखमी करायचं? तसंही साखरपुडा झाल्याच्या तिसऱ्याच दिवशी तर तिनं अंकितला भेटून शपथ घातली होती मला विसरुन जा म्हणून. वचन घेतलं होतं की तो पुन्हा कधी तिला भेटणार नाही म्हणून. फोनवरही संपर्क नको म्हणून तिथंच नंबर डिलीट केला होता त्याचा-आपला. नंतरच्या महिनाभरात घडामोडी इतक्या वेगानं घडल्या की लग्न होऊन ती सासरी नाशिकला आलीही होती. तिथंच तिला अन्वयमधला मित्र भेटला होता.

लग्नाच्या तिसऱ्या दिवशी सत्यनारायण पुजा, कुलदैवत दर्शन अशा सगळ्या चालीरीती आटपून आता त्यांना त्यांची स्पेस मिळावी म्हणून मधुचंद्राची तयारी करण्यात आली होती. गुलबक्षी रंगाच्या शालूतली श्रावणी खोलीत त्याची वाट पाहत होती. फिकट लाल रंगाचा कुर्ता आणि मोतीया रंगाचं धोतर नेसलेला अन्वय हळूच दार किलकिलं करून आत आला. बाहेर आवाजाचा गलका अजूनही चालूच होता. दाराला कडी घालून तो हलक्या पावलांनी पुढे येऊन तिच्याजवळ बसला.

"श्रावू!"

त्या हाकेनं ती दचकलीच. तिला या नावानं फक्त अंकित हाक मारायचा. आता कितीही आठवायचं नाही म्हटलं तरीही त्या हाकेनं तिच्या मनाच्या अंकित नावाच्या खोलीचं कुलुप उघडायचं काम केलं होतं. आणि त्या उघड्या खोलीतल्या सगळ्या ओल्या जखमा तिच्या डोळ्यांतून पाणी बनून वहायला लागल्या. त्याला समजेचना, हिला झालं तरी काय? का असे धरबंध सुटल्यासारखे वाहतायत हिचे डोळे? काही चुकलं का माझं? तो झटकन् उठला तिच्याशेजारी बसून अगदी जिवलग मित्रासारखा त्यानं तिच्या पाठीवर आश्वासक हात ठेवला.

"काय झालं गं? चुकलं का काही माझं? घरची आठवण येतेय का तुला? अगदी मोकळ्या मनान सांगून टाक राजा, काही ठेवू नकोस मनात. जे तुला खुपत राहील आणि तुझ्या डोळ्यांत पाणी आणेल."

त्याच्या धीर देणाऱ्या शब्दांनी काहीतरी जादू केली आणि क्षणात वळून श्रावू त्याच्या गळ्यात पडली. आधी खूप वेळ पाझर फुटल्यासारखी रडत राहीली. तो तिच्या डोक्यावरुन प्रेमानं, मायेनं हात फिरवत राहिला. मग जसं जसं भान परत आलं तशी त्याच्या गळ्यात पडूनच ती बोलायला लागली.

"मी फसवलंय तुला अन्वय. तुझा फार मोठा अपराध केलाय मी. खूप प्रयत्न करुनही नाहीच सांगू शकले तुला की मी कुणावर तरी प्रेम करते. मला त्याच्यासोबत संसार करायचा होता. पण, बाबांचं काकांना दिलेलं वचन मोडू नये म्हणून त्याला विसरुन तुझ्याशी लग्न केलं. त्यांना सांगण्यासाठी माझ्याकडे हिंमतच नव्हती."

" मग आता का सांगतेयस हे सगळं मला?"

त्याच्या आवाजात अजिबात कोरडेपणा नव्हता तर तिच्यावरच्या प्रेमाने भिजलेले शब्द होते ते! त्याची गळामिठी सोडून ती बाजूला झाली. पलंगावरून पायउतार होत ती खिडकीशी जाऊन उभी राहीली; त्या खिडकीतून काहीतरी मार्ग दिसावा असं तिला वाटत राहीलं. हुंदक्यांना आवर घालत ती म्हणाली,

" नसतंच उरावर हे ओझं घेऊन मला तुझ्यासोबत राहता आलं! तुला फसवतेय या भावनेनं जीव घेतला असता माझा. तुझ्यासारख्या हळूवार मनाच्या, शब्दांनाही फुलपाखराच्या अलवारपणानं स्पर्श करणाऱ्या माणसाला दुखवून कुठलंच सुख नसते भोगू शकले मी."

"बरं! मला सगळं कळलं तुला काय सांगायचंय ते. आता मला सांग की मी तुझ्यासाठी काय करु?"

ती गर्रकन् मागे वळली. कसाय हा? एवढं सगळं होऊनही किती शांत आहे! याच्याजागी कुणी दुसरा असता तर आपण हे बोलायची हिंमत तरी करू शकलो असतो का? तो किती आकांडतांडव करेल या विचारानंच अर्धमेलं व्हायला झालं असतं.

"बोल ना गं! अशी गप्प का आहेस? काय करु मी तुझ्यासाठी? तू म्हणशील तसं करेन. तुला हवं तर कायमची त्याच्याकडे घेऊन जातो. आईला बाबांना कुणाला काही कळणार नाही. सगळ्यांचा सगळा रोष मी माझ्यावर घेईन पण, तुला अशी मोडलेली नाही बघू शकत मी. पहिल्याच भेटीत माझ्या हृदयावर मी तुझं नाव कोरलंय. तुला उदास झालेलं नाही बघू शकणार मी."

खालमानेनं बोलणाऱ्या त्याच्या डोळ्याला धारा लागल्यात हे तिलाही कळलं.

"अन्वय, डोळे पूस अन्वय! माझं तुझ्याशी लग्न झालंय. आता या वाटेवरुन परत जाणारा दरवाजा मी स्वतःच्या हाताने बंद करुन आलेय. तो माझ्यासाठी कदाचित पुन्हा कधीच उघडायचा नाही. मी तुला सोडून कुठेही जाऊ शकत नाहीए."

" पण, मग करायचं काय आपण? तुझ्या मनात तो असताना मीही तुझ्या मनाजवळ नाही येऊ शकणार ना! झाडू मारुन हाकलून देशील तू मला."

अशा गंभीर क्षणी असं काहीतरी ऐकून ती फुटलीच. हसायलाच लागली एकदम.

"आत्ता कसं छान वाटतंय. दुःख ना अगदी छोटंसं असतं. एक टिचकी मारली की लांब उडून जातं. आपणच वेडे असतो म्हणून त्याला गोंजारत बसतो. तू आता अजिबात रडायचं नाही. हे बघ मी तुझ्यासाठी काय आणलंय ते?"

बेडवरचा पिवळ्या, लाल, केशरी, सफेद, गुलाबी रंगाच्या गुलाबाचा तो बुके घेऊन तिच्याकडे आला. एक पाय दुमडून गुडघ्यावर बसत त्यानं तिला तो सादर केला. हा मुलगा खरंच वेडाय! असं मनात म्हणत तिनं तो घेतला आणि हाताला धरून त्याला उठवलं. तिचे गाल हातात धरून तो म्हणाला,

डोळ्यांत कुर्री झाक,

पाठीचा केला बाक,

डँबीस मांजर...

"मी नाहीए मांजर बिंजर काही हं!"

"अगं, ती गंमत होती गं वेडाबाई! ये बस इथे. मी काही विचारलं तर सांगशील?"

तिनं बेडवर बसताना मुकाट्यानं मान हलवली. तिचा हात हातात घेऊन तो उभा होता. हात लांब करून त्यानं खिडकी कडेची खुर्ची जवळ ओढली. त्या खुर्चीवर बसत त्यानं तिचा हात थोपटला आणि म्हणाला,

" मी तुला श्रावू म्टलेलं चालेल ना!"

आधी तिनं पापण्या उचलून त्याच्याकडे पाहिलं आणि मग होकारार्थी मान हलवली.

" हे बघ श्रावू, तू तुझे त्याच्यापर्यंत जाणारे दोर कापलेस खरे पण जोवर तू त्याला आठवत राहशील तोवर ना मी ना तू; मनानं आपण एकमेकांचे कधीच होणार नाही. तू परत जाणार नाहीएस ही गोष्ट मला किंचित आनंद देत असली तरी आपल्यापुढे दोन मोठे प्रश्न उभे आहेत सोडवायला. एक म्हणजे आता आपल्यात नातं कुठलं असणार आणि आपण घरच्यांना यातलं काही सांगायचं की नाही?."

तो प्रश्न ऐकून तिनं भितीनं त्याचा हात दाबला. तसा त्यानं पुन्हा तिचा हात थोपटला.

" घाबरू नकोस श्रावू. मी प्रेम केलंय तुझ्यावर. तुला कुणालाही, कसलंही उत्तर द्यावं लागणार नाही. मीच देईन ती पण तू मला फक्त थोडीशी मदत कर."

तिच्या डोळ्यांतली प्रश्नचिन्हं मोठी होण्याआधीच तो म्हणाला,

" आपण घरच्यांसाठी एकमेकांना अनुरुप असण्याचं नाटक करू त्यात मला साथ दे. आणि मी तुझ्या मनात माझ्यासाठी जागा होईपर्यंत वाट पाहेन. या खोलीत तू आणि मी तोवर मित्र म्हणून राहू जोवर तुझ्या मनावरचं मळभ निघून जाऊन तिथलं आकाश स्वच्छ, निरभ्र होत नाही. हे बघ!"

त्यानं खिशातून एक छानसं मोराच्या पिसाऱ्याचं चेन पेंडन्ट काढलं. ते तिच्या हातावर ठेवलं.

"हे मी तुझ्यासाठी घेतलं होतं. आपल्या लग्नानंतर तुला देण्यासाठीची पहिली भेट म्हणून. पण, आता हे तेव्हा गळ्यांत घाल जेव्हा तुला मी नवरा म्हणून तुझ्या आयुष्यात हवा असेन."

तो उठला आणि बाथरूममध्ये जाऊन चेहऱ्यावर पाणी मारुन आला.

"जा. तूही फ्रेश होऊन ये आणि झोप. उद्यापासून आपल्यासमोर नवीन खेळ मांडून ठेवलाय नियतीनं."

ती ना कळते

ती ना वळते

गूढ नियती...

तो जाऊन त्याच्या आरामखुर्चीत उशी टाकून झोपला. ती फ्रेश होऊन येईतो तो झोपलाही होता. किती निष्पाप आहे हा! अगदी लहान मुलासारखा. त्याच्या अंगावर हलक्या हाताने ब्लँकेट ओढून तिही बेडवर आडवी झाली. या सगळ्या विचारांच्या गर्दीत हरवलेल्या अन्वयला पहाटे कधीतरी झोपेची झापड लागली.

स्वरा...३/५/१९...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

सुखाच्या क्षणांनी हे मन बावरे

छान झाली ना पार्टी आजची?"

" हो तर, या तुम्ही कधीतरी आमच्याकडे. मस्त टेरेस आहे, त्यात छान रातराणी फुलवलीय आणि या तुझ्या मैत्रिणीनं ते खास माझ्या कवितांच्या मैफिलींसाठी म्हणून इंटिरिअर केलंय."

" वा! मग तर नक्की येऊ. तुला सांगतो अन्वय तुझ्या कवितांनी मला माझ्या आयुष्यातली कविता गवसली बघ!" श्रुतीला जवळ घेत अंकित म्हणाला.

" काय भन्नाट लिहितोस तू."

" एक मिनिट. काय म्हणालांस भन्नाट! तुझ्यासारख्या इंग्रजी संस्कृतीत रुळणाऱ्याच्या तोंडी हा शब्द?" अन्वयला जरा आश्चर्यच वाटलं.

"अरे, ती माझ्या लाडक्या मेव्हणीची देणगी आहे."

"ओह, निम्ना! श्रुती कशीय गं ती? अजूनही नाटका बिटकातच असते का पडीक?"

"म्हणजे काय ते तिचं पहिलं प्रेम ना! आणि गेल्या वर्षभरात गाजतायत मँडम नाशिकमध्ये. चार वेगवेगळ्या नाटकांचे तीस प्रयोग केलेत तिने दिग्दर्शिका म्हणून."

" छान. म्हणजे एकदम करिअरिस्टिक झाली की गं ती!"

" श्रावू! सॉरी." अंकितनं पटकन् जीभ चावली. " श्रावणी अगं तू काय मौनव्रत घेतलंयस का? नाही म्हणजे बोललीस तर चालेल की."

" तसंच नाही काही. तुमची बडबड ऐकणारा श्रोता झाले मी इतकंच."

" बरं, चला आतापुरतं बाय बाय करु एकमेकांना. आणि हो सदिच्छा भेटीचं काय करताय ते ठरवून सांगा. वाट बघतोय आम्ही. अंकित हे माझं कार्ड. ह्या म्हशीकडं असेल की नाही नंबर काय माहीत."

त्याच्या ह्या विनोदावर हसत चौघांनी एकमेकांचा निरोप घेत गाड्या पार्किंगमधून बाहेर काढल्या आणि आपापल्या वळणांवर वळले.

अन्वयच्या गाडीत आज ना गाणी होती ना गप्पा; फक्त अबोल परतीचा प्रवास चालू होता. त्यानं मघाशी अंकितनं उच्चारलेला श्रावू ऐकून न ऐकल्यासारखा केला असला तरी तो त्याच्या जिभेवर रेंगाळत होता, श्रावणीला त्याची पार्श्वभूमी विचारण्यासाठी. आणि तिच्या मेंदूत तो भिरभिरत होता अन्वयला कसं सांगायचं ह्याचं उत्तर शोधत. घरी पोचण्याच्या आधीच्या वळणावर तिनं अचानक गाडीतला एसी बंद केला आणि काच उघडली. तशी त्यानंही त्याच्या बाजूची काच उघडली. रात्रीचा गार वारा विना आडकाठी या खिडकीतून त्या खिडकीत फिरला आणि सोबतच तिच्या केसांतल्या गावठी गुलाबाचा मादक सुगंध अन्वयच्या नाकाशी रेंगाळला.

"श्रावू" "अन्वss"

दोघांनी एकाचवेळेला मौनभंग केला.

" तू सांग आधी. मी मग बोलेन."

अन्वय एक पाऊल लागलीच मागे आला.

"उद्या सुट्टी घेशील?"

तिच्या या अचानक प्रश्नानं त्याला आश्चर्य वाटलं.

" का गं? काही विशेष?"

"नाही. असंच. माझ्यासाठी."

" कमाल आहे. इतके दिवस मी रजा टाकतो म्हटलं तर तू मला तसं काही करू दिलं नाहीस आणि आता स्वतःच...? वा, वा! द्विजयला मी दर महिन्याला, नाही दर आठवड्याला अशी पार्टी अरेंज करायला सांगतो. यार, इतक्या दिवसांनी मला माझी बायको मिळाली त्याच्या पार्टीमुळे."

अन्वय गाडीत होता म्हणून नाहीतर नाचलाच असता.

" जा ना! तसं काही नाहीए. तू घेशील ना उद्या सुट्टी?"

तिचा पुन्हा लाडीक प्रश्न.

" अरे, घेशील काय? घेतली पण मी सुट्टी. आताच अन्वय सरांकडून रजेच्या अर्जावर सही करून घेतलीय मी. हे बघ!"

त्यानं हातात नसलेला कागद तिच्यासमोर रजेचा अर्ज म्हणून फडफडवत गाडी गेटमधून पार्किंगमध्ये टाकली. गाडीतून बाहेर पडून दार लावताना जिन्याकडे वळणाऱ्या तिला तो म्हणाला,

" उद्यासाठी नो डिस्टर्बन्स बरं का! सरांना सांगून आलोय, एका दिवसाच्या हनीमूनवर जातोय म्हणून."

"जा. वात्रट कुठला."

ती लाजून वर पळाली.

" देवा, कुणाचे आभार मानू कळत नाहीए. गिरींच्या पार्टीचे, श्रुतीनं साथ दिलेल्या कवितेचे की अंकितनं बांधलेल्या तारीफांच्या पुलाचे? बहुतेक या पुलाचेच आभार मानायला लागतीलंसं दिसतंय."

हातातल्या चावीशी खेळत तो वर आला. मेकअप उतरून, साडी बदलून श्रावणी नाईट ड्रेस घालून आरशासमोर बसून केस मोकळे करत होती. तिच्या केसांतले गुलाब काढून तिनं ते ड्रेसिंग टेबलच्या एका कोनात व्यवस्थित ठेवले होते. दुसऱ्या दिवशीच्या सुट्टीच्या विचारात अन्वय आत येत असताना त्याला ते गुलाब दिसले. पुढे जाऊन त्यातलं एक गुलाब उचलून तिच्याकडे पाहत तो म्हणाला,

" काश मैं वह पंछ़ी होता जिसने अपने जिगर के सुर्ख़ ख़ून से सफ़ेद़ गुलाब़ कों लाल बना दिया।"

"ओ, कवी महाशय. आता रात्रीचे २ वाजलेत. जा कपडे बदलून या. मी छानशी वेलची-जायफळ घातलेली कॉफी आणते."

आरशातूनच तिच्याकडे बघत त्याने तोंड वेंगाडलं आणि तो कपडे घ्यायला कपटाकडे गेला. त्यानं फ्रेश होऊन कपडे बदलेपर्यंत ती कॉफी घेऊन आली. हा मस्त मद्रासी लुंगी नेसून गँलरीतल्या बिन बँगवर बसला होता.

"शी रे! कितीवेळा सांगितलं तुला लुंगी नेसू नको म्हणून. ऐकू नकोस अजिबात हं!"

" श्रावू डार्लिंग, एअरकुलर आहे हा पुरुषांचा तुमच्या गाऊनसारखा. चारी बाजूंनी वारं कसं खेळतं राहतं."

त्यानं डोळे मिचकावले.

"काहीही असतं तुझं! काय तर म्हणे एसी. घे. कॉफी घे."

तिनं पुढे केलेल्या ट्रेमधल्या कॉफीच्या मगमधून वेलची-जायफळचा हवाहवासा गंध त्याच्या नाकाला गुदगुल्या करत होता.

" हे काय? एकच मग? तू नाही घेणारेस कॉफी?"

"नाही कुणी म्हटलंय घेणार आहे तर! तुझ्याच मगातून."

तिनं गोड हसत सांगितलं.

"आई गं!" त्यानं छातीवर हात ठेवला.

"काय झालं?" ती घाबरली.

"काही नाही. आजचा दिवस माझ्या आयुष्यात मी सोन्याच्या शाईनं लिहून ठेवणारे. हृदयाला थोडं धरून ठेवतो कारण पार्टीपासून त्याच्यावर एकसारखे वार होतायत."

कॉफीचा एक घोट घेऊन त्यानं मग तिला दिला. तिनंही तो मग कान फिरवून त्यानं जिथून कॉफीचा घोट घेतला होता त्याच जागेवर ओठ टेकवले आणि कॉफीचा घोट घेतला. तसा आकाशाकडे बघत दोन्ही हात एकमेकांत गुंतवून तो पुटपुटत प्रार्थना करायला लागला.

" पुला, पुला. थँन्क्यू सो मच पुला. मी उद्याच येतो तुला भेटायला. नाही नाही सॉरी परवा येतो. उद्या बायकोला दिलाय सुट्टी काढून."

" काय चाललंय तुझं? कसला पूल? कुणाचे आभार?"

" जाऊ दे. नंतर सांगतो. आधी तो मग दे इकडे. बघू तरी तुझ्या ओठांनी चाखलेल्या कॉफीची काही चव बदललीय का ते!"

तिनं मग त्याच्या हातात दिला आणि काही न बोलता त्याच्या बिनबँगला खेटून बसली. हलकेच त्याच्या मांडीवर डोकं ठेवलं आणि स्वतःच त्याचा हात धरून आपल्या केसांत गुंतवला. ती गुंतवलेली बोटं हलकेच फिरवत तो कॉफीची मजा घेत होता. कॉफीचा शेवटचा घोट घेऊन त्यानं विचारलं,

" झोपायचं नाहीए का पिल्ला? की आजची रात्र जागरण करायचंय या बाल्कनीत?"

" अं, हं! जागरण नाही करायचंय. झोपायचंयच. पण, आणखी थोडा वेळ मला हे सुख अनुभवू देत. आज इतक्या महिन्यांनी खूप रिलँक्स झाले मी. गुंतलेले सगळे पाश आता मोकळे झालेत. पुलाखालून बरंच पाणी वाहून गेलंय आणि त्या पाण्याबरोबर भावनांवर साचलेलं सगळं शेवाळंही गेलंय वाहून बघ! नाहीतर मलाच भिती वाटत होती की माझा पाय कुठे घसरेल की काय अशी. पण, आज पुन्हा सूर्य झळाळून उठलाय आणि सगळं मळभ जाऊन आकाश कसं लख्ख झालंय."

"वा, शोभतेस की कवीची बायको तू!"

त्यानं तिला पाठीवर थोपटून शाबासकी दिली.

"चला, बाईसाहेब ३:३० वाजलेत पहाटेचे. उद्या ऑफिसला जायचं नसलं तरी आता मला झोप येतेय." त्यानं मोठ्ठी जांभई दिली.

"जा. दुष्ट कुठचा." ती कृतककोपानं आत निघून गेली.

पुन्हा एकदा तो कॉफीचा मग उचलून त्याला किस करून तो आत आला.

"का गं! आजही तिथेच झोपणारेस का तू? ये ना बेडवर. मला चालेल."

"पण, मला नाही चालणार. उद्या मला माझ्या नवऱ्याला भेटायला जायचंय. तुला आवडेल पण त्याला वाईट

वाटेल त्याचं काय?"

सोफ्यावरच्या बेडशीटच्या सुरकुत्या नीट करत ती म्हणाली. 

" आणि गेले ७ महिने माझ्यासोबत राहतेस ते चालणारे का त्याला?" 

" हो. चालणारे. कारण, तुझ्याबद्दल सगळं सांगितलंय मी त्याला. आणि हेही सांगितलंय की तू खूप चांगला माणूस आहेस म्हणून. गुड नाईट. शुभरात्री. लव यू."

एक उशी डोक्याशी आणि दुसरी उशी छातीशी धरून कुशीवर पडून तो एकटक तिला पाहत म्हणाला, 

" लव यू टू डिअर."

थोड्याच वेळात ती गाढ झोपी गेली. पण, त्याच्या डोक्यात मात्र गेल्या ७ महिन्यांचे दिवस-रात्र फेर धरून रात्र जागवत बसले होते. त्याला तिची त्याची डिनर टेबलवरची पहिली भेट आठवली. 

तिच्या त्या गहिऱ्या डोळ्यांत हरवलाच होता तो. त्यानं जेवण झाल्यावर रुममध्ये येतानाच कल्पना केली होती. माझे निळे डोळे आणि तिचे ब्राऊनिश डोळे. दोन्ही एक केले तर कसं छान मोरपंख होईल. त्याच्या लेखणीनं अचूक शब्दात हायकू मांडली.

एक तुझा नेत्ररंग

एक माझा नेत्ररंग

जणू मोरपिस...

इतक्यात बाबा आत आले.

"काय करतंय पुत्ररत्न आमचं? घे. बडीशेप खा." 

शेजारी बसलेल्या बाबांनी ती हायकू वाचलीच होती. मग तो काहीच बोलला नाही.

"अच्छा, म्हणजे खाशा स्वारीला तिकडंच रत्न आवडलेलं दिसतंय."

त्यानं नुसतीच होकारार्थी मान हलवली. इतक्यात संग्राम काका आले आत.

"काय अन्वय, कशी वाटली आमची श्रावणी? आवडली का तुला?" 

तो काही बोलणार इतक्यात बाबाच म्हणाले,

" आवडली म्हणून काय विचारतोस? इकडे तिच्यावरुन कविता लिहिल्या जातायत."

"धन्या लेका काही म्हण हां! लेकानं बरीक तुझ्यातले कलागुण वेचून वेचून उचललेत." 

"ह्यँ, ह्यँ! अजीबातच नाही. हे कविता बिविता आपली फ्यँडं नाहीत. ही त्यांच्या मातोश्री माऊली गिताईंची कृपा." 

"धन्या वहिनी नाहीएत तर त्याचा असा फायदा घेतोस होय रे!"

"नाहीए तेच बराय. कशाला संकटाला आत्रमाण पाठवतो?."

"बाबा आमंत्रण." 

"नाही ओ! होणारे जावईबापू, त्याला सवये मदीच शब्दाच्या मुटकुळ्या वळायची."

यावर सगळे एकदम हसले. तेवढ्यात आईस्क्रीमचे वाडगे असलेला ट्रे घेऊन येणाऱ्या काकू म्हणाल्या,

"थांबा, भाऊजी. गीतालाच सांगते असं म्हणताय ते! ऐकलीस का गं गीता? तुझा नवरा तुला संकट म्हणतोय."

"आहो, वहीनी, काय करताय? उद्या गेल्यावर दारातनंच फुटवलं ना मला ती!" बाबा अगदी कळवळून म्हणाले. 

"किती घाबरताय भाऊजी. तिचा नाहीए फोन आलेला. मी लावलाय तिला पण अजून उचलला नाहीए तिने." 

"हुश्श! बंद करा तो फोन. आमची जगदंबा ११ लाच स्वर्गाचं पेट्रोलिंग करायला जाते. ती थेट फाटे ४ ला खाली उतरते."

"अस्साय होय. तरी म्हटलं तिचा फोन रात्रीचा नुसताच कशाला केकाटतो." 

जाता जाता मध्येच थांबून त्यांनी अन्वयला विचारलं, 

"काय अन्वय जमतंय का काही श्रावणीशी?"

"अहो, तो तर म्हणतो लग्न करीन तर हिच्याशीच. हे बघा काय लिहिलंय ते!" 

श्रावणीच्या पप्पांनी आपल्या हातातलं पँड घेऊन ते मानसीकाकूंकडे दिलं.

एक तुझा नेत्ररंग

एक माझा नेत्ररंग

जणू मोरपिस...

मी ऋषी विश्वामित्र,

तू स्वर्गीची मेनका

मोड तपस्या...

"वा! छानच लिहिलंय की. मग कधी करूया लग्नाच्या धावपळीला सुरुवात?" 

त्या खोलीत घरातले सगळे जमले होते; नव्हती ती फक्त एकटी श्रावणी. त्याचे डोळे आतुर होऊन तिच्या शोधात भिरभिरत होते. त्याला बोलायचं होतं तिच्याशी, एकटीशी. विचारायचं होतं मी आवडलो का तुला म्हणून? सांगायचं होतं मी पहिल्याच नजरेत तुझ्यात अडकलो म्हणून. पण, दुसऱ्या दिवशी नाशिकला जाण्यासाठी बाहेर पडेपर्यंत ती दिसलीच नाही त्याला. नाशिकला पोचून आई-बाबांचं सगळं बोलणं झालं. संग्रामकाकांना फोन करून येत्या शुक्रवारीच साखरपुडा पक्का करून टाकला. त्याला नुकताच जॉब लागला होता. म्हणून त्यानं त्याच्या कवितांच्या कार्यक्रमातून मिळालेल्या पैशांतून तिच्यासाठी एक छानसं चेन पेंडंन्ट घेतलं. मोरपिसाचं ते पेंडंट पाहिल्यावर ती नक्की खूष झाली असती. पण, त्याला माहीतच नव्हतं की ती कुणा दुसऱ्यावर प्रेम करतेय आणि पप्पांना नाही म्हणण्याची हिंमत नाही म्हणून त्याच्याशी लग्नाला तयार झालीय ते! त्यादिवशी त्याला हेच सांगायला आलेल्या श्रावणीच्या कानांनी ते ओझरतं वाक्य टिपलं होतं; लग्न करेन तर हिच्याशीच आणि तिनं सगळी आशाच सोडून दिली होती. साखरपुडा घरीच करण्यात आला अगदी छोट्याशा सोहळ्याच्या रुपात. सगळी मिळून २०-२५ माणसं होती. त्यातही अगदी जवळच्या नातलगांचाच भरणा जास्त होता. म्हणजे श्रावणीची आत्या, काका, मावशी, मामा आणि त्यांचं कुटंब कबिला. तसंच अन्वयचे काका, मामा त्यांच्या कुटंबासोबत आले होते. संग्राम, धनंजयचे काही कॉमन मित्र आणि मानसी, गीताच्या काही निवडक मैत्रिणी त्यांच्या त्यांच्या परिवारासोबत उपस्थित होते या सोहळ्याला. चिंतामणी रंगाच्या हेवी पल्लू साडीत श्रावणी अगदी दृष्ट लागेल इतकी सुंदर दिसत होती. अन्वयला तसेही फार भडक रंग आवडत नसल्याने त्याने गुलाबी झाक असणारा ब्रोकेड नेक आणि काफ् एम्ब्रॉयडरीचा कुर्ता पायजमा घातला होता. भटजींनी बाकी सगळं पुजाविधी, मंत्रोपचारासहित सांग्रसंगीत केल्यानंतर दोघांच्या अंगठ्यांची अदलाबदल करण्यात आली. राहून राहून त्याला मात्र वाटत होतं की श्रावणी या लग्नामुळे खुष नाहीए; तिला काही सांगायचंय पण माझ्याशी बोलू पाहतंय ते तिचं मौन... पण सगळ्या गोंधळात त्याला तिच्याशी काही बोलताच आलं नाही. त्यानं विचार केला हे सगळे पावणे रावळे गेले की मग बोलू तिच्याशी. काही समस्या असेल तर विचारुन घेऊ. लागलीच तर मदत करु. झालं मात्र मनात मांडे आणि पदरात धोंडे म्हणीसारखं. ना तो तिला भेटायला गेला तेव्हा बोलू शकला ना साखरपुड्याच्या वेळी. मोबाईल नंबर घेतला खरा पण फोन करुन काही सांगा-बोलावसं वाटलं नाही. मग एका एका रीतीच्या वेळेला तीचं त्याचं कुठंतरी तुटक तुटक बोलणं चालू झालं. हा काही आपल्याला वाटतो तसा नाहीए; तर अगदी हळवा कवी मनाचा आहे हे लक्षात आल्यावर तिला आतून वाटलं कशाला बिचाऱ्याच्या अलवार भावनांवर जाणूनबुजून शब्दांचं दातेरी शस्त्र फिरवून त्याला जखमी करायचं? तसंही साखरपुडा झाल्याच्या तिसऱ्याच दिवशी तर तिनं अंकितला भेटून शपथ घातली होती मला विसरुन जा म्हणून. वचन घेतलं होतं की तो पुन्हा कधी तिला भेटणार नाही म्हणून. फोनवरही संपर्क नको म्हणून तिथंच नंबर डिलीट केला होता त्याचा-आपला. नंतरच्या महिनाभरात घडामोडी इतक्या वेगानं घडल्या की लग्न होऊन ती सासरी नाशिकला आलीही होती. तिथंच तिला अन्वयमधला मित्र भेटला होता. 

लग्नाच्या तिसऱ्या दिवशी सत्यनारायण पुजा, कुलदैवत दर्शन अशा सगळ्या चालीरीती आटपून आता त्यांना त्यांची स्पेस मिळावी म्हणून मधुचंद्राची तयारी करण्यात आली होती. गुलबक्षी रंगाच्या शालूतली श्रावणी खोलीत त्याची वाट पाहत होती. फिकट लाल रंगाचा कुर्ता आणि मोतीया रंगाचं धोतर नेसलेला अन्वय हळूच दार किलकिलं करून आत आला. बाहेर आवाजाचा गलका अजूनही चालूच होता. दाराला कडी घालून तो हलक्या पावलांनी पुढे येऊन तिच्याजवळ बसला. 

"श्रावू!" 

त्या हाकेनं ती दचकलीच. तिला या नावानं फक्त अंकित हाक मारायचा. आता कितीही आठवायचं नाही म्हटलं तरीही त्या हाकेनं तिच्या मनाच्या अंकित नावाच्या खोलीचं कुलुप उघडायचं काम केलं होतं. आणि त्या उघड्या खोलीतल्या सगळ्या ओल्या जखमा तिच्या डोळ्यांतून पाणी बनून वहायला लागल्या. त्याला समजेचना, हिला झालं तरी काय? का असे धरबंध सुटल्यासारखे वाहतायत हिचे डोळे? काही चुकलं का माझं? तो झटकन् उठला तिच्याशेजारी बसून अगदी जिवलग मित्रासारखा त्यानं तिच्या पाठीवर आश्वासक हात ठेवला. 

"काय झालं गं? चुकलं का काही माझं? घरची आठवण येतेय का तुला? अगदी मोकळ्या मनान सांगून टाक राजा, काही ठेवू नकोस मनात. जे तुला खुपत राहील आणि तुझ्या डोळ्यांत पाणी आणेल."

त्याच्या धीर देणाऱ्या शब्दांनी काहीतरी जादू केली आणि क्षणात वळून श्रावू त्याच्या गळ्यात पडली. आधी खूप वेळ पाझर फुटल्यासारखी रडत राहीली. तो तिच्या डोक्यावरुन प्रेमानं, मायेनं हात फिरवत राहिला. मग जसं जसं भान परत आलं तशी त्याच्या गळ्यात पडूनच ती बोलायला लागली. 

"मी फसवलंय तुला अन्वय. तुझा फार मोठा अपराध केलाय मी. खूप प्रयत्न करुनही नाहीच सांगू शकले तुला की मी कुणावर तरी प्रेम करते. मला त्याच्यासोबत संसार करायचा होता. पण, बाबांचं काकांना दिलेलं वचन मोडू नये म्हणून त्याला विसरुन तुझ्याशी लग्न केलं. त्यांना सांगण्यासाठी माझ्याकडे हिंमतच नव्हती."

" मग आता का सांगतेयस हे सगळं मला?"

त्याच्या आवाजात अजिबात कोरडेपणा नव्हता तर तिच्यावरच्या प्रेमाने भिजलेले शब्द होते ते! त्याची गळामिठी सोडून ती बाजूला झाली. पलंगावरून पायउतार होत ती खिडकीशी जाऊन उभी राहीली; त्या खिडकीतून काहीतरी मार्ग दिसावा असं तिला वाटत राहीलं. हुंदक्यांना आवर घालत ती म्हणाली, 

" नसतंच उरावर हे ओझं घेऊन मला तुझ्यासोबत राहता आलं! तुला फसवतेय या भावनेनं जीव घेतला असता माझा. तुझ्यासारख्या हळूवार मनाच्या, शब्दांनाही फुलपाखराच्या अलवारपणानं स्पर्श करणाऱ्या माणसाला दुखवून कुठलंच सुख नसते भोगू शकले मी."

"बरं! मला सगळं कळलं तुला काय सांगायचंय ते. आता मला सांग की मी तुझ्यासाठी काय करु?"

ती गर्रकन् मागे वळली. कसाय हा? एवढं सगळं होऊनही किती शांत आहे! याच्याजागी कुणी दुसरा असता तर आपण हे बोलायची हिंमत तरी करू शकलो असतो का? तो किती आकांडतांडव करेल या विचारानंच अर्धमेलं व्हायला झालं असतं.

"बोल ना गं! अशी गप्प का आहेस? काय करु मी तुझ्यासाठी? तू म्हणशील तसं करेन. तुला हवं तर कायमची त्याच्याकडे घेऊन जातो. आईला बाबांना कुणाला काही कळणार नाही. सगळ्यांचा सगळा रोष मी माझ्यावर घेईन पण, तुला अशी मोडलेली नाही बघू शकत मी. पहिल्याच भेटीत माझ्या हृदयावर मी तुझं नाव कोरलंय. तुला उदास झालेलं नाही बघू शकणार मी." 

खालमानेनं बोलणाऱ्या त्याच्या डोळ्याला धारा लागल्यात हे तिलाही कळलं. 

"अन्वय, डोळे पूस अन्वय! माझं तुझ्याशी लग्न झालंय. आता या वाटेवरुन परत जाणारा दरवाजा मी स्वतःच्या हाताने बंद करुन आलेय. तो माझ्यासाठी कदाचित पुन्हा कधीच उघडायचा नाही. मी तुला सोडून कुठेही जाऊ शकत नाहीए." 

" पण, मग करायचं काय आपण? तुझ्या मनात तो असताना मीही तुझ्या मनाजवळ नाही येऊ शकणार ना! झाडू मारुन हाकलून देशील तू मला." 

अशा गंभीर क्षणी असं काहीतरी ऐकून ती फुटलीच. हसायलाच लागली एकदम.

"आत्ता कसं छान वाटतंय. दुःख ना अगदी छोटंसं असतं. एक टिचकी मारली की लांब उडून जातं. आपणच वेडे असतो म्हणून त्याला गोंजारत बसतो. तू आता अजिबात रडायचं नाही. हे बघ मी तुझ्यासाठी काय आणलंय ते?"

बेडवरचा पिवळ्या, लाल, केशरी, सफेद, गुलाबी रंगाच्या गुलाबाचा तो बुके घेऊन तिच्याकडे आला. एक पाय दुमडून गुडघ्यावर बसत त्यानं तिला तो सादर केला. हा मुलगा खरंच वेडाय! असं मनात म्हणत तिनं तो घेतला आणि हाताला धरून त्याला उठवलं. तिचे गाल हातात धरून तो म्हणाला,

डोळ्यांत कुर्री झाक,

पाठीचा केला बाक,

डँबीस मांजर...

"मी नाहीए मांजर बिंजर काही हं!" 

"अगं, ती गंमत होती गं वेडाबाई! ये बस इथे. मी काही विचारलं तर सांगशील?"

तिनं बेडवर बसताना मुकाट्यानं मान हलवली. तिचा हात हातात घेऊन तो उभा होता. हात लांब करून त्यानं खिडकी कडेची खुर्ची जवळ ओढली. त्या खुर्चीवर बसत त्यानं तिचा हात थोपटला आणि म्हणाला,

" मी तुला श्रावू म्टलेलं चालेल ना!" 

आधी तिनं पापण्या उचलून त्याच्याकडे पाहिलं आणि मग होकारार्थी मान हलवली.

" हे बघ श्रावू, तू तुझे त्याच्यापर्यंत जाणारे दोर कापलेस खरे पण जोवर तू त्याला आठवत राहशील तोवर ना मी ना तू; मनानं आपण एकमेकांचे कधीच होणार नाही. तू परत जाणार नाहीएस ही गोष्ट मला किंचित आनंद देत असली तरी आपल्यापुढे दोन मोठे प्रश्न उभे आहेत सोडवायला. एक म्हणजे आता आपल्यात नातं कुठलं असणार आणि आपण घरच्यांना यातलं काही सांगायचं की नाही?." 

तो प्रश्न ऐकून तिनं भितीनं त्याचा हात दाबला. तसा त्यानं पुन्हा तिचा हात थोपटला. 

" घाबरू नकोस श्रावू. मी प्रेम केलंय तुझ्यावर. तुला कुणालाही, कसलंही उत्तर द्यावं लागणार नाही. मीच देईन ती पण तू मला फक्त थोडीशी मदत कर."

तिच्या डोळ्यांतली प्रश्नचिन्हं मोठी होण्याआधीच तो म्हणाला,

" आपण घरच्यांसाठी एकमेकांना अनुरुप असण्याचं नाटक करू त्यात मला साथ दे. आणि मी तुझ्या मनात माझ्यासाठी जागा होईपर्यंत वाट पाहेन. या खोलीत तू आणि मी तोवर मित्र म्हणून राहू जोवर तुझ्या मनावरचं मळभ निघून जाऊन तिथलं आकाश स्वच्छ, निरभ्र होत नाही. हे बघ!"

त्यानं खिशातून एक छानसं मोराच्या पिसाऱ्याचं चेन पेंडन्ट काढलं. ते तिच्या हातावर ठेवलं. 

"हे मी तुझ्यासाठी घेतलं होतं. आपल्या लग्नानंतर तुला देण्यासाठीची पहिली भेट म्हणून. पण, आता हे तेव्हा गळ्यांत घाल जेव्हा तुला मी नवरा म्हणून तुझ्या आयुष्यात हवा असेन." 

तो उठला आणि बाथरूममध्ये जाऊन चेहऱ्यावर पाणी मारुन आला.

"जा. तूही फ्रेश होऊन ये आणि झोप. उद्यापासून आपल्यासमोर नवीन खेळ मांडून ठेवलाय नियतीनं."

ती ना कळते

ती ना वळते

गूढ नियती...

तो जाऊन त्याच्या आरामखुर्चीत उशी टाकून झोपला. ती फ्रेश होऊन येईतो तो झोपलाही होता. किती निष्पाप आहे हा! अगदी लहान मुलासारखा. त्याच्या अंगावर हलक्या हाताने ब्लँकेट ओढून तिही बेडवर आडवी झाली. या सगळ्या विचारांच्या गर्दीत हरवलेल्या अन्वयला पहाटे कधीतरी झोपेची झापड लागली. 

स्वरा...३/५/१९...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

... ओळखू लागलो तू मला मी तुला...

हँलो, ड्रीम पार्टीज ऑर्गनायजर्स."

"हँलो ड्रीम ऑर्गनायजर्स. विनीत बोलतोय. बोला."

"मी अन्वय भालकर बोलतोय. मला आज संध्याकाळी माझ्या बंगल्यात काही डेकोरेशन करुन हवंय. मिळेल का?"

"येस सर. कुठे आहे तुमचा बंगला? आय मीन पत्ता देता का? आणि कशासाठी करुन हवंय हे डेकोरेशन? म्हणजे नॉर्मल डेकोरेशन की थीम हवीय काही? म्हणजे जर थीम हवी असेल तर तुम्हांला आमच्या ऑफिसला यावं लागेल, गोरेगाव इस्टला."

"नाही. थीम कुठलीच नकोय. साधंच करायचंय डेकोरेशन. फक्त ते मी जसं सांगेन तसं हवंय."

"नक्कीच सर. आम्ही आमच्या कस्टमर्सच्या आवडीकडे विशेष लक्ष पुरवतो. तुम्हांला नँचरल डेकोरेशन हवंय की इमीटेशनल? जसं की फुगे, लेस, ड्युप्लिकेट फ्लॉवर्स वगैरे"

"मला कुठलंही इमिटेशन डेकोरेशन नकोय. नँचरल हवंय, फक्त त्याला लाईटस् ची जोड द्या. गुलाबाची फुलं हवी आहेत सगळ्या रंगाची. माझ्या रुममधल्या बेडला सगळीकडून गुलाबाची फुलं लावायची आहेत. छोटे बॉटम लाईटस् जे क्लँपव्हॉईसवर काम करतात; ते रुमभर लावायचेत. आणि सगळ्यात महत्वाची गोष्ट, मी पत्ता देतोय तिथे जाऊन रात्री ९ पर्यंत सगळं डोकोरेशन कंम्पीट करायचं. तिथे एक वॉचमन असेल रमणिक नावाचा. तो सगळ्या गोष्टीत तुमची मदत करेल. तुमचा व्हॉटस् अँप नंबर द्या... ७७४५९०३०२०. ओके.थँन्क्यू."

"अनु काय करतोयस केव्हाचा तिथे कोपऱ्यात? आपण शॉपिंगला आलोत ना? मग तू काय त्या मोब्याला चिकटून बसलायस?"

"हो गं. आलोच. बोल काय झालं?"

" हे बघ, यातलं कुठलं छान दिसेल मला?"

तिनं दोन्ही कानांना दोन वेगवेगळे कानातले लावून त्याला दाखवले. त्यानं दोन्ही रिजेक्ट केले आणि ब्लू डायमंडचं छोटसं कानातलं, तसलंच ब्रेसलेट सिलेक्ट केलं. मग दोघंही कपड्यांच्या दुकानात शिरली. तिथं जाऊन तिनं एक छानसा जंपसूट घेतला.

"श्रावू आपण एखाद्या छोटूशा सहलीवर जायचं का गं?"

कपड्यांचा रोलर फिरवताना अचानक तिचा हात थांबला आणि ती त्याच्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने बघायला लागली.

" का? काय झालं? अशी काय बघतेस? यार एकतर ७ महिन्यांनी बायको मिळालीय मला. लग्न झालं पण हनीमूनलापण नाही गेलो. म्हणून मग आला माझ्या डोक्यात असा विचार. आवडला नाही का?"

"छान आहे की. पण, तू जरा हळू बोल ना! इथे आजूबाजूची माणसं तुझ्याकडे बघतायत ते कळत नाहीए का तुला? एक्साईटमेंन्टमध्ये पट्टी काळी दोनच्या जवळपास गेलीय तुझी."

"मग त्यात काय झालं? गेली तर गेली ना! मी माझ्या हक्काच्या सख्ख्या बायकोला विचारतोय. तू म्हणत असशील तर मी.... अगं ऐक! ऐक तरी श्रावू..."

पण तोवर ती त्याला ढकलत बिल काऊंटरला पोचली होती. बिलाचं प्रकरण आटपेपर्यंत तीनं त्याला डोळ्यांच्या धाकात ठेवलं होतं. तोही अगदी गरीब विद्यार्थ्यासारखा तोंडावर बोट ठेऊन उभा होता. बिल देऊन ती बाहेर पडली तरी तो आपला तिथंच उभा; पाच पावलं जाऊन ती मागे आली.

"अरे, चल ना अनु."

तसा तो मुकाट बाहेर येत म्हणाला,

"बाई मी शाना मुग्गा आहे. शगल्यांचं शगलं ऐकतो. तुमी मला बायेल यालया शांगितलंच नाही ना!"

" तू ना, मुलखाचा टवाळ आहेस अगदी टवाळा आवडे विनोद म्हणतात ना एकनाथ, तसला."

"ए बाई! रामदासांनी म्हटलंय गं ते!"

"चल, समोरच्या इंडियन फूड कोर्टला जाऊन काहीतरी छान जेऊयात."

त्याला हाताला धरूनच ती त्याला ओढत त्या कोर्टकडे घेऊन चालली. तेवढ्यात त्याचा फोन वाजला.

"श्रावू, मी दीड मिनिटात आलोच तोवर तू ऑर्डर करशील? माझ्यासाठी क्रँब/ मांदेली फ्राय."

त्यानं हात सोडवून घेत एकांडी बाजू गाठली.

"श्शी काय रे हे! सुट्टी घेऊनपण कामं काय करतोस?"

ती त्या कोर्टमध्ये खुर्ची टेबल शोधून त्यावर स्थानापन्न झाली. तिनं वेटरला ऑर्डर दिली आणि अनुची वाट बघायला लागली.

"हँलो, कोण?"

" सर मी विनीत वर्तक. ड्रीम पार्टीज् ऑर्गनायजरमधून."

"हं बोल."

"सर, तुम्ही सांगितल्याप्रमाणे आम्ही सगळं डेकोरेशन केलंय तुमच्या मढच्या बंगल्याचं. तिथल्या वॉचमन रमणिकनं खूप मदत केली आमची."

"हो मीच त्याला तुमच्या येण्याची सुचना दिली होती."

"सर, पेमेंट घ्यायला कधी येऊ?"

"येण्याची काय गरज आहे? तू मला अकाऊंट डिटेल वा वर टाक. मी पुढच्या अर्ध्या तासात तुला भीमवरुन पेमेंट करतो."

" ओके सर. सर जर तुम्हांला डेकोरेशन आवडलं तर प्लीज आमच्या ड्रीम ऑर्गनायजरच्या पेजवर जाऊन १० पैकी काऊंट द्या विनीत वर्तक नावापुढे."

"हो मित्रा. फोन ठेऊ तू डिटेल वा कर मला. बाय"

विनीतच्या उत्तराची वाट न बघता त्यानं फोन कट केला.

"हुश्श, सव्वा मिनिट. वाघीण मला फाडून खाईल. जाता जाता रमणिकला फोन लावू."

फूड कोर्टकडे परतताना त्यानं रमणिकला फोन लावला.

"रमणिक!"

"जी साब."

"मी आणि मँडम येतोय बंगल्यावर. तिथं येऊन गाडी पार्क करेपर्यंत मेन स्वीच चालू नाही करायचा कळलं."

"हां साब."

तो फोन खिशात टाकत टेबलजवळ आला. दोन्ही कान पकडून तिला सॉरी म्हणत टेबलला जॉईन झाला. जेवण आटपून ते तिथनं बाहेर पडले. तरी खाली पार्किंगला जाण्याआधी तो दाराजवळच्या चॉकलेट शॉपमधून चॉकलेट घेऊन आला. तेवढ्यात ती दाराबाहेर आणि हा आत असा लोचा झालाच. आता मात्र ती हायपर झाली.

"अनु."

तिनं रागानं त्याला हाक मारायला आणि तो यायला एकच गाठ पडली.

तिनं त्याचा हात धरला आणि खेचतच पार्किंगमध्ये निघाली. तो गालात हसत हे सगळं बघत होता पण बोलला काहीच नाही.

"हं, चालू कर गाडी. जाऊयात आपण घरी. तुला अजिबात किंमत नाहीए माझी आणि माझ्या प्रेमाची..."

"अगं श्रावू..."

एकीकडे हसत दुसरीकडे अगतिकतेचा आव आणत तो तिला काही सांगण्याचा प्रयत्न करत होता. पण, छे ती अजिबात ऐकण्याच्या मूडमध्ये नव्हती. ह्या सगळ्यात तिच्या लक्षातच नाही आलं की कधी ते मढच्या रस्त्याला लागले.

"श्रावू, सॉरी ना बच्चा. किती रागवते राजा? बघ तरी आपण कुठे आलोय!"

"कुठे आलोय आपण?"

रागातच तिनं काच खाली केली.

"ओह, मढला चाललोय आपण? पण आता इतक्या रात्री कुठे बीचवर जाऊ देतात?"

तिचा फुगलेला फुगा पुन्हा फुस्स झाला.

"आपण बीचवर नाहीच चाललेलो. आपण चाललोय आपल्या बंगल्यावर!"

"बंगल्यावर?"

"हो तुला नाही माहीत कारण आपण कधी इथे आलोच नाही. ही बाबांची फेव्हरेट जागा आहे. बघ, पोचलोच आपण."

गेटजवळ आल्यावर त्यानं गेट उघडण्यासाठी वॉचमनला अपर-डिपर लाईटचा इशारा केला. इशारा मिळताच वॉचमनने येऊन गेट उघडलं. जशी गाडी आत गेली. पार्क झाली तसा अन्वय खाली उतरुन आला आणि त्यानं श्रावणीच्या बाजूचा कारचा दरवाजा उघडला.

"ये प्रिये, तुझ्यासाठी एक छानसं सरप्राईज आहे."

ती बाहेर येताच त्यानं खिशातला रुमाल काढून त्यानं तिचे डोळे बांधले.

"हे काय आता?"

"चल तरी. थोडे प्रश्न राखून ठेव नंतर विचारण्यासाठी."

त्यानं वॉचमनला मेन स्विच चालू करायला सांगितला. दारात आल्यानंतर त्याने तिच्या डोळ्यांवर बांधलेला रुमाल सोडला. काही क्षण तिनं त्या प्रकाशाशी सरावण्यासाठी डोळ्यांची उघडझाप केली आणि मग पाहिलं तर समोरच्या भिंतीवर लाल रंगाच्या लाईटने एक हृदय बनवलं होतं आणि त्यात I लव्ह U लिहिलं होतं.

"ओह!"

तिनं वळून त्याच्या गालावर किस केलं आणि शेजारी उभा असलेला रमणिक काहीतरी आठवून स्वतःशीच लाजला.

"या देवी, आपल्याला अजून अशा बऱ्याच नवलाच्या गोष्टी अनुभवायच्या आहेत."

त्यानं तिला हाताला धरुन दारातून आत आणलं.

"अरे, इथले लाईट तरी लाव ना!"

"हो, बाईसाहेब."

त्यानं टाळी वाजवली, तसा पहिल्या पायरीच्या कोपऱ्यातले दोन्ही दिवे लागले.

"चला". म्हणत त्याने वरच्या दिशेला हात केला.

जसजशी ती पायऱ्या चढत होती, तो टाळी वाजवत होता आणि पायऱ्यांवरचे क्लँपरलाईट झगमगत चालू होत होते. वर येताच त्याने टाळ्या वाजवणं सुरु ठेवलं आणि बघता बघता त्या रुमचं रुपच बदलून गेलं. सगळ्या खोलीभर वेगवेगळ्या रंगाचे गुलाब दिमाखात मिरवत होते. दिव्यांच्या मंद प्रकाशात ते गुलाब आणखीनच सुंदर दिसत होते. त्याने तिला बेडवर बसवलं आणि आरशासमोरची स्प्रेची बाटली उचलून त्यातला सुगंध त्या खोलीच्या आसमंतात मोकळा केला.

उरभरुन श्वास घेऊन तो गंध रोमारोमात भिनवत ती म्हणाली,

"हं! गुलाब."

"आपल्याला आवडतो ना! म्हणून आणलाय हा. जरा एक छोटीशी तसदी घेता का? बाजूच्या पिशवीतला तुम्हांला साजेसा पोषाख परिधान करण्याची. वाटल्या मी माझ्या डोळ्यांना सक्तीने बंद ठेवण्याची आज्ञा देतो."

त्यानं डोळे बंद करुन घेतले. तिनं ती पिशवी उघडली. आत एक देखणा गुलाबी रंगाचा गाऊन होता. तिनं हसतच त्याच्याकडे पाहिलं तर तो अजूनही डोळे बंद करुन उभा होता.

"वेडा."

तीने तो ड्रेस घातला आणि ती त्याच्यासमोर उभी राहिली.

"आरशा जरा डोळे उघडतोस का? मला बघायचंय माझ्या नवऱ्याने दिलेल्या या ड्रेसमध्ये मी कशी दिसतेय ते."

त्यानं हलकेच डोळे उघडले. वन शोल्डर ट्रिपल स्लिट अँण्ड वन शोल्डर ऑफ असणारा तो फिशकट बँक ओपन गाऊन तिच्यावर खूप खुलून दिसत होता.

"अमेझिंग. यू आर लुकींग स्टनिंग डिअर."

त्यानं पटकन् खिशातला मोबाईल काढून त्यावर हिंदी मिक्स मँशअप साँन्गज् लावले.

"हमे तुमसे प्यार कितना, यह हम नहीं ज़ानतें; मगर जी नहीं सकते तुम्हांरे सिवा..."

जवळ जाऊन तिला दोन्ही हातांवर उचलंल आणि हलकेच पलंगावर ठेवलं.

"काय म्हणणं आहे तुमचं? हा उतरण्यासाठी मी काही मदत करावी का?"

"अनु, जा ना!"

तिने दोन्ही हातांनी चेहरा झाकला आणि ती कुशी वळली. आयत्या आलेल्या संधीवर अन्वयनं लगेचच कृती केली. तिच्या उघड्या पाठीवर त्याच्या ओठांचे अलगद ठसे उमटू लागले.

"ऊं... आह्... न... नको ना..."

तीच्या साऱ्या अंगभर रोमांच नाचत होते. एका हाताने त्याने त्यास्लिटस् खाली सरकवल्या आणि तिच्या खांद्यावर आणखी एक मोहर उमटवली.

"अनु..." ती वळून त्याला बिलगली.

"नाही म्हणजे आमची वस्त्र उतरवायला तुमची मदत मिळाली तर आम्ही स्वतःला नशीबवान समजू."

त्यानं त्याच्या छातीत चेहरा लपवलेल्या तिला समोरुन युद्धाचं आव्हानं दिलं. मग काय आमचा शिलेदा थोडीच माघार घेणार होता. पण, कपडे उतरताना तिला त्याच्या पँन्टच्या खिशात काहीतरी हाताला लागलं.

"हे काय? सिल्क?"

"हं. तिच्यासोबतीनं आजची रात्र मला तुला आस्वादायचंय श्रावू...."

"इश्श्..." ती आणखीनंच लाजली.

"तू अशी लाजलीस की माझा जीव जातो गं! इकडे बघ ना! या कृत्रीम चांदण्यापेक्षा त्या बाहेरच्या टेरेसवर जे नैसर्गिक चांदणं पडलंय त्यात जाऊया का आपण?"

त्यानं तिला बाहेरचं दुधाळ चांदणं दाखवलं. तिनंही मुक संमती दिली आणि त्यानंतरची पुरी रात्र त्या चांदण्याच्या साक्षीनं संस्मरणीय झाली.

एकमेकांच्या बाहूपाशात श्रांन्तक्लान्त होऊन पहाटे पहाटे कधीतरी ते विसावले.

"श्रावू, कशी गेली तुझी आजची रात्र?" त्यानं तिच्या मोकळ्या केसांत हात फिरवत विचारलं.

"मी कधीच कल्पना केली नव्हती अशा चरम सुखाची रात्र होती ही."

"मग माझ्या सहलीच्या प्रस्तावावर काही विचार करणार का तू?"

"नक्कीच. तू आज मला जे दिलं आहेस त्याबदल्यात मी तुझी कुठलीही ईच्छा पूर्ण करेन." तिनं नाटकी स्वरात म्हटलं.

"मग डन तर! तू,मी,अंकित आणि श्रुती आपण चौघे मालदीवच्या शांत समुद्रकिनारी जाऊ एकमेकांना समजून घेण्यासाठी."

"अच्छा. आत्ता मला तुझ्या बोलण्यातली गोम कळतेय. तू मवा अंकितकडून समजून घेण्याचा प्रयत्न करणारेस ना!"

तो नुसताच गालात हसला.

"ठीक. मग मीही तुला तुझ्या जिवलग मैत्रिणीकडून समजून घेईन. पण, या रात्रीत तू मला तुझी एखादीही कविता नाही ऐकवलीएस. तर आता महाराणीसाहेबांची तुम्हांला अशी आज्ञा आहे की या स्मरणीय रात्रीची सांगताही तशीच स्मरणीय करण्यात यावी."

"जशी आज्ञा हुजूरांची. तुला जेव्हा मी सकाळी कपाटाच्या दाराआड कपडे बदलताना आरशात पाहिलं होतं तेव्हापासून ही माझ्या ओठांवर रेंगाळतेय. मी अशी कल्पना केली की तू तशीच आरशासमोर उभी राहून माझ्या नजरेतून स्वतःला पाहतेयस."

तशी मी रोजच पाहते आरशात स्वतःला... पण, आज मात्र उभी आहे त्याच्यासमोर... खजुराहोतल्या शिल्पासारखी 'अनघड'... माझी मलाच नव्याने पाहते आहे... आठवतोय मला त्याचा शब्दन् शब्द... कालच रात्री म्हटल्यासारखा... तो म्हणाला होता, "तू आहेसच तशी... खजुराहोतलं लेणं जशी... तुझं गात्रन् गात्र म्हणजे... घडीव कातळातनं शिल्पकाराच्या असमान्य हातांनी... नजाकतीनं घडवलेलं 'शिल्प'... तुझ्या देहाचा घाट असा वळणदार की... पावलापावलावर पहारे बसवावे... तुझ्या आसपास दरवळणारा गंध म्हणजे... रातराणी नुकतीच उमलू लागलीय... पुरती बहरली की मदहोश करणारी... तुझ्या बाहूपाशात मी विसरावं म्हणतो जगाला!... पण, ते तुझ्याजवळच येऊ देत नाही मला... तूच सांग आता मी करावं तरी काय?... माझ्या प्रत्येक क्षणावर आहे तुझीच सय"... मी आठवणीत गुंग नजर वळवून... निरखते आहे स्वतःला... त्याच्या शब्दांच्या नजरेतून!... मलाच मग जाणवलं... अरेच्चा!... मी आहेच अशी... तो म्हणतो तशी... घडीव मूर्ती कातळाची... नखशिखान्त सौंदर्यानं नटलेली... माधवरावांची मस्तानी किंवा मग... राजा रविवर्म्याच्या चित्रातली मुक्तवसना उर्वशी..."

कवी:- अन्व

पहाटे ४:२०

"ओ हो! कमाल अनु... कमाल... कसं सुचतं रे तुला हे असं?"

"आधी कल्पनेत होती आणि आता माझ्या मिठीत आहे माझी प्रेरणा..."

त्यानं तिला मिठीत सामावून घेतलं.

स्वरा... ८/५/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

या जीवीचे त्या जीवी लेणे व्हावे...

"आई मी येते जाऊन गं!"-निम्ना

आईचा निरोप घेऊन निम्ना बाहेर पडली. आज तिची सुपेकरांनी ओळख करुन दिलेल्या निर्माते सन्मित्र पोतदारांसोबत मिटिंग होती. अजित गोतकरांची कथा जाशील कुठे तू? यावर त्यांना सिनेमा बनवायचा होता. स्क्रिनप्ले त्यांचाच होता तर डायलॉग सुभाष चांदेकरांनी लिहिले होते. आजच्या मिटिंगला हे सगळे तर असणारच होते; सोबतीला प्रॉडक्शन बघणारा त्यांचा खास माणूस राजन घारे आणि त्याचा असिस्टंट धीरेन चावकेही होता. बाकीची टीम अजून ठरवायची होती. गंगापूर रोड ते मुंबई नाका ट्रँफिकचा हिशोब पकडून अर्ध्या तासाचा प्रवास. निमू तिच्या लाडक्या बुलेटवरून आरामात चालली होती. कारण, ती सवयीनं पाऊण तास अगोदरच बाहेर पडली होती. ही सवय तिनं तिच्या आजोबा,मामा आणि बाबांकडून उचलली होती. त्या सगळ्यांनाच कुठेही २० ते ३० मिनिटं आधी पोचण्याची वाईट खोड. आज तिने जाताना तिची आवडती कॉटन जिन्स, व्हाईट टी-शर्ट, फेल्ट कँप आणि ऑफ शोल्डर जर्कीन घातलं होतं. शेवटी फर्स्ट इंम्प्रेशन इज लास्ट इंम्प्रेशन. ती पोचली तेव्हा एकटा राजन तिथं आलेला होता. पत्ता विचारत ती ऑफिसजवळ आली तर राजन तिथं बाहेरच उभा होता.

" या या. तुम्हीच निम्ना भावसार ना? मी राजन घारे पोतदार सरांचा प्रॉडक्शन मँनेजर. चला आपण आत बसूया. सर येतीलच इतक्यात."-राजन

निम्ना त्याच्यासोबत आत गेली. ऑफिसचं इंटिरिअर खूपचं देखणं होतं. एक भिंत पूर्ण चैत्री प्रॉडक्शनच्या बँनर आणि फोटोंनी भरली होती. ती काही वेळ तिथं रेंगाळली. तिला तिथं थांबलेली बघून राजन तिथं आला आणि सांगायला लागला,

"मँडम, हा विश्वजीत सरांचा पहिला सिनेमा गोलपीठ. याच सिनेमापासून मी पोतदार सरांसोबत जोडला गेलो. "-राजन

"तुम्ही एक काम करा ना! मला नावाने हाक मारा. चालेल मला. तशीही मी ४-५ वर्षं लहानच तर आहे."-निम्ना

"नाही मँडम सरांना नाही आवडायचं ते! ते म्हणतात ज्याचा मान त्याला द्यायलाच हवा. वाटल्यास मी तुम्हांला पर्सनली नावाने हाक मारेन. पण, ऑफिस किंवा सेटवर मँडमच म्हणेन."-राजन

तिनं जशी तुझी इच्छा च्या आविर्भावात खांदे उडवले.

" ही रोझा ना! रोझा मत्तीकोर? काय करतेय आता? कुठं असते? चांगली कलाकार आहे."-निम्ना

"हो. हळ्ळनकोड्डीची रोझा मत्तीकोर. माहीत नाही आता कुठं असते! सरांसोबत तिन २-३ सिनेमे केले. सगळे हाऊसफुल. शिवाय एकासाठी तिला सर्वोत्कृष्ट अभिनेत्रीचं अवॉर्डही मिळालंय."-राजन

"गुलामीसाठी ना! पण ही इतकं चांगलं मराठी कशी बोलू शकत होती? तिकडं कर्नाटकातून इथं आलेली ही आपल्या लोकांपेक्षा चांगलं मराठी बोलत होती."-निम्ना

"अहो, तिची आई मराठी. इरावती देसाई. शिवाय तिथं बेळगावातही शाळेत मराठीची शिक्षिकाच. वडील बेळगावी होते. चंद्रन मत्तीकोर."-राजन

"झालं काय तिचं? गेली कुठं ती अशी अचानक? सावलीपण दिसेनाशी झालीय तिची. एवढ्या चांगल्या कलाकाराची इंडस्ट्रीत निशाणीही असू नये म्हणजे आश्चर्य आहे ना!"-निम्ना

"खरंय तुमचं. मी तिचा शेवटचा सिनेमा राख च्यावेळी होतो इथेच. अगदी गरीब पोर होती ती. कधी कुणाला उलट बोललेली, वरच्या आवाजात बोललेली आठवतंच नाही मला. त्याच सेटवर तिला आंशिक रावळ भेटला आणि त्या भेटीनंतर ती जशी काही अज्ञाताच्या लाटेवर वाहूनच गेली. पहिले काही दिवस ऐकू येत होती त्यांची चर्चा मग कशी, कुठं, कुणी बंद केली काय माहीत. नंतर तर तिचं नाव हवेतच पुसुन टाकावं तशी ती नाहीशी झाली. घ्या चहा घ्या. हा आमचा उमंग. उत्तम चहा बनवतो."-राजन

"मी आलेच. एक सिगरेट ओढून."-निम्ना

"चालेल की इथं ओढली तर!"-राजन

"नाही. ते माझ्या तत्वात बसत नाही. आलेच मी."-निम्ना

ती सिगरेट आणि चहा मारुन आत आली. तोंडात एक माऊथ फ्रेशनर टाकला. तेवढ्यात पोतदार सर लेखक अजित गोतकर आणि त्यांच्या सहाय्यक गितेश जामकरला घेऊन आलेच. सर्वांची एकमेकांशी ओळख वगैरे झाली आणि अजित गोतकरांनी स्टोरीची वन लाईन सांगायला सुरुवात केली.

" तर निमा, ही गोष्ट आहे तनवीर आणि मृषाची. तुला मी निमा म्हटलं तर चालेल ना?"

"हो सर काहीच हरकत नाहीए."

"ओके. थँन्क्स. तर ही गोष्ट आहे तनवीर आणि मृषाची. दोघांची पहिली भेट फारच विचित्र परिस्थीतीत होते. ती आलेली असते आयुष्याला वैतागून जीव द्यायला. ज्याच्यावर तिनं प्रेम केलं त्याच्यामुळे ती प्रेग्नंट आहे. आणि आता त्याचा कुठेच संपर्क होत नाहीए. त्यामुळे तिचा असा समज झालाय की तो दगाबाज आहे. पण, खरी गोष्ट तशी नाहीए. त्याचं तिच्यावर कधी प्रेम नव्हतंच. तो तिच्याजवळ आला होता ते पैशांसाठी. आणि आता त्याचं ते काम झालंय. कारण, तिच्या आईनं त्याला बिझनेस सुरु करण्यासाठी हवे तेवढे पैसे दिलेत. त्यामुळे त्यानं तिच्याशी असलेले सगळे संपर्क तोडून टाकलेत. त्यात तिला ती प्रेग्नंट असल्याचं कळलंय. आणि आई तिच्यामागे लागलीय की तू हे खाली करुन घे. आपण तुझं लग्न माझ्या ओळखीतल्या एका एन् आर आय मुलाशी लावून देते. या सगळ्यातून सुटण्याचा तिला एकच मार्ग दिसतोय, तो म्हणजे आत्महत्या. म्हणूनच ती आईपासून वाचण्यासाठी रात्रीच्या अंधारात आत्महत्या करायला आलीय. आपला हिरो तनवीर तिथे घरी जाता जाता थांबलाय आणि सिगरेट ओढतोय. इतक्यात त्याला दिसतं की कारमधून एक मुलगी उतरलीय आणि ती हातातल्या धारदार वस्तूनं स्वतःला जखमी करुन घेतेय. तो धावत जाऊन तिला वाचवण्यासाठी प्रयत्न करतो. समजावतो की मरण्यापेक्षा जगण्यात तेही आईला चँलेज देऊन ह्या मुलाला जन्माला घालून जगण्यात चँलेंज आहे. वाटल्यास तो तिची काही काळासाठी स्वतःच्या घरी राहण्याची व्यवस्था करण्यासही तयार आहे. मग तिला तो घरी घेऊन येतो. आईबाबांशी मित्राची बहीण म्हणून ओळख करुन देतो. तिची प्रेग्नसी म्हणजे लग्न मान्यच नसल्यामुळे नवऱ्यापासून वेगळं ठेवलं जातंय असं सांगतो. थोडे दिवस हे सगळं निस्तरेपर्यंत मी मित्राला शब्द दिलाय की तिला इथे ठेवेन म्हणून असं सांगून आईवडीलांना पटवतो. मग काही दिवसांनी तिची दुसऱ्या गावात व्यवस्था करतो. ती एक चांगली फ्लोरिस्ट असते. त्यामुळे तिला फुलांचं दुकान उभं करण्यासाठी मदत करतो. त्यानंतर आपण ९-१० महिन्यांची लीप घेतोय. तिचं मूल जन्माला येऊनही आता ४ महिने झालेत. घरचे त्याच्या लग्नासाठी त्याच्या मागे लागलेत. पण, ह्याला आता तिची आठवण यायला लागलीय. तो त्या गावात जातो तिला शोधायला तर ती तिथे नाहीए. तिने तिचं बस्तान दुसरीकडे हलवलंय. आता त्याला प्रश्न पडलाय की तिला शोधायचं कुठे? कारण ना तिचा पत्ता ना नवा फोन नं. शोधणार तरी कसं तिला? पण एक सहज उद्योग म्हणून तो तिच्या जुन्या नंबरवर कॉल करतो तर तो उचलला जातो. तेव्हा त्याला कळतं की ती आता पाचगणीत रहायला गेलीय. तो म्हणतो एकदा तुला भेटायचंय. ती हो म्हणते. तो काहीतरी कारण सांगून पाचगणीला जातो. तिला भेटतो. तिला सांगतो की त्याला तिच्याबद्दल काय वाटतं ते! तिही सांगते की मी तुला किती मिस केलं. जेव्हा आदिन जन्माला आला तेव्हा तुझी खूप आठवण आली. शेवटी तुझ्यामुळेच तो जन्माला आला ना! मग 

तो विचारतो की येतेस आईबाबांना विचारुन एकमेकांना एकमेकांच्या आयुष्यात प्रवेश देऊया. ती हसतच म्हणते होशीलच तू माझा; जाशील कुठे तू?..."

इतका वेळ शांतपणे डोळे मिटून कथा ऐकणारी निम्ना बोलली,

"कथेत खूप सारा ड्रामा आहे पण, क्लायमँक्स पॉईंट कुठला ठेऊया? एक ठेऊया की दोन?"

"दोन क्लायमँक्स कसे होऊ शकतात निमा?"-गितेश

"का नाही होऊ शकत सर? या एकाच कथेत मला दोन कथा दिसल्या. तिच्या कथेचा क्लायमँक्स म्हणजे तिचं आत्महत्या करायला येणं आणि ऑलओव्हर कथेचा दी एण्ड म्हणजे दोघांचं जवळ येणं. आणि या दी एन्डच्याआधी आपण थोडासा आणखी ड्रामा क्रिएट करुन क्लायमँक्स घडवूच शकतो."-निम्ना

"अच्छा. असं तर नक्कीच होऊ शकतं."-अजित

"बरं ती आत्महत्या नस कापूनच करायचा प्रयत्न करेल असंच ठेऊया. इतर प्रकारासाठी फार झेंगटं करावी लागतील. किंवा मग त्यावर नंतर विचार करु."

तिच्या झेंगटं शब्दावर सगळेचजण मोठ्याने हसले.

"लोकेशनचं काय करायचं?"-निम्ना

"आपला सौरभ आहे ना लोकेशन हंटींगसाठी तो काम करेल."-राजन

"कँमेरा टीम? ती मला लोकेशन हंटींगच्या वेळीच हवी आहे. सोबत स्टील फोटोग्राफरही लागेल."- निम्ना

" हो. मुनीर आहे आपला कँमेरामन. आणि सुशांतला मी बोलवेन एल् एच् साठी."-राजन

"आणि समज जर माझं मुनीर आणि त्याच्या टीमशी जमलं नाही तर?"-निम्ना

" मी कँमेरामन बदलणार नाही. तुला त्याच्यासोबतच अँडजेस्ट करावं लागेल."- राजन

"मला तसं म्हणायचं नाहीए. जर नाहीच जमलं तर? असं विचारतेय मी."-निम्ना

"काळजी नको करु निम्ना, जर तसंच काही झालं तर बघू आपण काय वर्कआऊट होतं ते! पण, मला खात्री आहे की मुनीरसोबत तुझं छान टायअप होईल."-सन्मित्र

"होईल नाही. आहे सर. मी कँमेरा त्यांच्याकडेच शिकलेय." ती हसतच म्हणाली.

"तू तर आम्हांला टेन्शन दिलं होतंस थोड्या वेळासाठी."- राजन

" दँटस् इट! मला हेच हवं होतं. तुम्ही मला तू च म्हणा. मी लहान आहे तुमच्यापेक्षा."-निम्ना

राजनने सहेतुक नजरेनं पोतदारांकडे पाहिलं. त्यांनी डोळ्यांनीच होकार दर्शवला.

"सर, माझी बाकीची टीम जी आहे ती माझ्यासोबतच काम करते. तुमच्याकडून मी फक्त दोन एक्स्ट्रा पर्सन अँड करु शकते त्यात. तेही मला त्यांचं काम पटलं पाहिजे तरच. नाहीतर तुम्ही माझ्या टीममधल्या कुणा एकाला तुमच्यासोबत घेऊ शकता."

"नॉट टू वरी डिअर माझी दोन्ही मुलं तुझ्या टीमशी नीट मँच हौतील. आणि तुझी ती प्रॉडक्शनवाली नक्षत्रा आहे ना! तिला दे राजनसोबत प्रॉडक्शनला. आणि तुझी डिरेक्शनची टोटल टीम कितीची असेल? तुझे तिघेजण, माझे दोघजण म्हणजे पाच पुरतील ना!"

सन्मित्रांनी थोडा बजेटचा विचार करत विचारलं.

" नाही सर. नक्षत्रा गेली पीआर मध्ये तर माझ्याकडे अवध एकटाच राहतो कारण मी रमणीला कास्टिंग आणि कॉस्च्युमसाठी डिस्क्रिप्शन देऊन फुल फ्रिडम देते. म्हणजे माझ्याकडे ३ जण झाले. एक अवध जो स्टोरी बोर्ड हँन्डल करेल. दुसरी दोन तुमची माणसं; त्यातला एक माझा असोसिएट असेल दुसरा स्क्रिप्ट आणि टीसीआर फॉलो करेल. याशिवाय मला २-३ आणखी लागतील एडी. तिसरा प्रॉपर्टी आणि कँमेरा मेन्टेन करेल. चौथा रमणीला कॉस्च्युम कंटिन्यूटीमध्ये मदत करेल. पाचवा आर्टिस्ट कॉल फॉलो करेल. बाकीचे इलेव्हन

नंबर बँटस्मन. शिकाऊ टाकायचे तिथं."

तिनं खुलासा केला.

"ठीक आहे आपण यावर २-३ दिवसांत सविस्तर चर्चा करू. बरं तुला हेअरड्रेसर,मेकअपमन यांना कधी भेटायला आवडेल?"- राजन

" असाप जेवढं लवकर होईल. कारण वेळेचं गणित आपण जितक्या वेगानं मांडू आणि जितकं लवकर सुटणारं मांडू तितकं ते सोईस्कर होईल."

निम्नाच्या अभ्यासपूर्ण बोलण्याचा आणि प्रोफेशनल वागण्याचा खूपच प्रभाव लेखक द्वयी आणि सन्मित्रांवर पडला होता. इकडचं तिकडचं हे-ते, असं-तसं करता करता मिटिंग संध्याकाळी ४ वाजता संपली. तेसुद्धा निम्नाच्या हातात अडव्हान्स रकमेचा चेक देऊन. तिकडं भूपचा मात्र जीव वरखाली होत होता कारण त्याला मालदीवच्या सहलीची कुणकुण लागली होती. त्यानं सकाळपासून कितीतरी वेळा तिचा नंबर डायल केला होता. पण, मिटींगमध्ये बसतानाच निम्नानं फोन एअरप्लेन मोडला टाकला असल्यानं त्याचा तिचा काही कॉन्टँक्टच होऊ शकला नाही. मग त्यानं तिला टेक्स्ट पाठवून ठेवण्याचा शहाणपणा करत धडाधड मेसेज टाकले होते.

"हाय मांजरी, कशी आहेस? बोक्याला तुझी खूप आठवण येतेय."-११.४५

"यार, तुझा फोन का लागत नाहीए? केव्हापासून ट्राय करतोय."-१२.१०

"काही कामात आहेस का?"-१२.२५

"फ्री झालीस की फोन करशील का?"-१२-३५

"तुला एक छान न्यूज सांगायचीय. आणि तुला कधी वेळ असेल?"-१२.४०

"निमू, कुठायस तू?... उचल ना फोन!... कर ना फोन... किमान माझ्या टेक्स्टला रिप्लाय तरी कर ना गं!..."-१२.५५

" जाऊ दे! तू कामात आहेस बहुतेक खूप. वेळ मिळाला की कर रिप्लाय. आणि हो फोन नको करुस. मी उचलणार नाही. रागवलोय मी. तुला जर गुड न्यूज ऐकायची असेल तर वाट बघायला लागेल..."-१.१५

"मी तुला हे अजिबातच सांगणार नाहीए की मला कळलंय ते चार पंछी दोनेक दिवसात मालदिव फिरण्यासाठी उडणारेत. आणि मी प्रयत्न करतोय की आपलीपण काहीतरी सेटींग लावायची."-२-३०

.........................................

४ वाजता निम्ना आणि टीमची मिटींग आटपली. 

"सर, एक चहा मिळेल?" तिनं राजनला विचारलं.

"हो का नाही. उमंग बेटा मँडमसाठी चहा आण. आणि बाकीच्यांसाठी २ कॉफी ३ ऑरेंज ज्यूस."

चहा येईपर्यंत तिनं खिशातून मोबाईल काढून तो नॉर्मल मोडवर आणला. त्याबरोबर डेटा ऑन झाला आणि ती नोटीफिकेशन टोन चहा समोर येईपर्यंत अखंड टिण् टिण् वाजत राहिली. 

"अरे, हो हो. किती वाजतोय हा? लोकांना पण काय इतकं बोलायचं असतं कळत नाही."

"एक्सक्यूज मी सर. मी आता येते आपण भेटूयात पुन्हा." 

तिनं चहाचा कप उचलला त्यांचा निरोप घेतला आणि बाहेर जाताजाता उमंगला म्हणाली, 

"उमंग कप बाहेर ठेवतेय."

"राजन कशी वाटली? नवी कँप्टन ऑफ टीम?" 

सन्मित्रांनी त्यांचा मोर्चा राजनकडे वळवला. राजन काही बोलणार इतक्यात अजित गोतकरांनीच सुरुवात केली,

"कुठून शोधून काढलीत? धडाधड तोफ आहे तोफ. काय करते कळत नाही. कसले फटाफट सगळे हिशोब घालून मोकळी झाली. १० डोक्यांची रावण आहे ही. हिला टीममधे कायमची अडकवून ठेवा. असली कोंदणातले हिरे शोधून जडवून टाकेल ती चैत्रीच्या खात्यात."

"हो सर माझंही अगदी हेच मत आहे. कसली जबरी कँलक्यूलेशन्स आहेत तिची. ११ नंबरच्या खेळाडूंचीपण एंन्ट्री डोक्यात फिट्ट आहे तिच्या."

"आपले सुपेकर आहेत ना! कोंदण प्रॉडक्शनचे; त्यांनीच भेट घालून दिली हिची. त्यांची ४ नाटकं केलीत हीनं डिरेक्ट. आणि सगळ्यांचे प्रयोग लोकांनी डोक्यावर घेतलेत."

यांची आत निम्ना आणि तिच्या कामावरुन चर्चा चालू होती तर बाहेर बाईसाहेब त्यांच्या सरकारांचे मेसेज चेक करत होत्या.

"काय वेडाय हा मुलगा? कोणी इतके मेसेज करतं का?कसली एवढी एमर्जन्सी होती बघूया."

"ओह, म्हणजे टाईम स्पेन्ट करायचाय तर यांना सोबत. पागल, त्यांच्यामध्ये कशाला जायचंय याला?"

"अजिबात विचार करायचा नाही मालदिवचा. त्यांना जाऊ दे. त्यांच्या स्पेसमध्ये तू काय करणारेस वेडू? मी येते ना तुला भेटायला... आणि फोन उचल ना बोक्या.... मी शॉली ना! मिटिंगमध्ये होते... फोन एअरप्लेन मोडवर होता... असं रागवतं का कुणी माऊवर... ए पिल्लू! उचलं ना रे फोन...."

हे सगळं तिनं व्हॉईस मेसेज करून पाठवलं. 

गादीवर लोळत पडलेल्या भूपनं ती मेसेजटोन ऐकली पण बघितली नाही.

"जा मी नाही बघणार तुझा मेसेज." 

तो चिडून स्वतःशीच म्हणाला. थोडावेळ या कुशीवरुन त्या कुशीवर झाला. 

"अरेच्चा! माझ्या इतक्या सगळ्या मेसेजचा रिप्लाय फक्त एकच मेसेज. कंजूष कुठची. बघू काय पाठवलंय."

त्यानं वा ऑन केलं तर फक्त एक व्हॉईस मेसेज. नाराजीनंच तो ऑन करुन त्यानं कानाला लावला. 

"येस्... येस्... येस्... निमड्या मी भेटणारे तुला... कित्ती दिवसांनी... लवकर ये माऊ... लवकर ये..."

स्वरा... ११/०५/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ए उडी उडी…

" तू भेटलास... आणि कुठेतरी साकळलेलं, काहीतरी पुन्हा पुन्हा... मला आकळतंय... मी नाहीच इथली... का आताच जाणवतंय मला... तुला भेटल्यापासुन!... मी त्या तिथली... अज्ञाताच्या प्रदेशातली... लख्ख आठवतंय मला... तुला भेटल्यापासुन!... साऱ्या जुन्या खुणा... मलाच भेटायला आल्यासारख्या... चहूबाजूंनी अंगावर येतातय... तुला भेटल्यापासुन!... तुझे माझे धागे नाहीतच मुळी इथले?... तू शापित यक्ष... एका झाडाला शापमुक्त करायला आलेला... माझ्याच राखेतून नव्या फिनिक्सला... जगवायला आलेला!... माझ्या रित्या कुपूचं भांडवल करून... नवं अत्तर दरवळायला कारण व्हायला आलेला... तू!... एक देवदूत... एक जादूची छडी..."

कवी:- अन्व

"तिला अनुभवणं अजून जमायचंय मला...

ती अशीच... 

वेड्या पिसाट वार्‍यासारखी... वेळूच्या बनात घुमणारी बासरी...

ती अशीच...

केवड्याच्या बनातल्या सापांची मस्त मस्ती...

ती अशीच...

उधाणलेला समुद्र... भरतीची लाट... ओहोटीची वाट...

ती अशीच...

कोसळणारा प्रपात... चिंब प्रेमाची रात... चांदण्यांचा हात...

ती अशीच...

नदीचा ओढा... घट्ट मिठीच्या वेढा...

ती अशीच...

बहरलेला श्रावण... भडकलेली आग... खुणा जागोजाग... ती अशीच...

पेंगुळलेली पहाट.. जागणारी रात्र... कासावीस गात्रं...

ती अशीच...

रातराणीचा गंध... करतो मला धुंद... वाहतो मी तिच्यात बेबंद...

ती अशीच...

क्षणात पास... क्षणात दूर... उडून जाते फुर्र...

जवळ येते, सारं देते तरीही काही मागं ठेवते...

रोज नव्याने माझ्यातच हरवते...

मी शोधतो आहेत अजून... तिच्यात नेमकं काय दडलं आहे...

ती अशीच...

केळीच्या पानावरचं अवघडलं दव... पुरतं वसलं तरी अनोळखी गाव... माझ्या मनाच्या पानापानावर लिहिलंय तीचंच नाव...

तरीही तिला अनुभवणं अजून जमायचंय मला..."

कवी:- अन्व

मी मलाच पुसतो आहे...

मी तुझ्यात काय शोधतो आहे?...

तू देऊन गेलीस जे मला...

मी त्याहून वेगळे काय मागतो आहे?...

त्या क्षणांना अधीर म्हणू का?...

परी तू वहावली नाहीस... 

त्यानंतर भेटलो कितीदा आपण!...

तरी तू कळली नाहीस...

तू अवखळ, अल्लड कधी तु...

तू कधी सुजाण, सुबोध कधी तू...

कधी गंभीर, गहन, विचारी तू...

तू आठवण मोरपिशी...

तू उरातील जखम गहिरीशी...

सहवास तुझा जव टिपूर चांदणे...

बोल तुझे जणू डोहात बुडणे...

तू गडद सावली मेघाची...

तू तिरीप तळपत्या उन्हाची...

तू गाभुळलेली चिंच अशी...

तू फुललेली कर्दळ जशी...

गर्द आमराई तुझ्या मिठी...

आकाश निळाई तुझ्या दिठी...

काय म्हणू तुज? कसे म्हणू तुज?...

जबाब न मिळती या प्रश्नांचे...

तू सये, अलवार रेशीम आठवणींचे...

झुळझुळू दे माझ्या मनावर...!"

कवी:- अन्व

अन्वयच्या कविता? कोण पाठवतंय? अननोन नंबरवरून मला याच्या कविता कोण पाठवतंय? फोन करूनच बघतो!

"हॅलो. कोण बोलतंय? हा कोणाचा नंबर आहे?"-अंकित

"अंकित. अन्वय बोलतोय मी."-अन्वय

"तू. तुझ्याकडे माझा नंबर कसा आला?"-अंकित

"कसा आला म्हणजे? तू मला गेल्यापासून मेसेज वगैरे काही केला नाहीस म्हणताना मी गिरींच्या ऑफिसमध्ये फोन करून त्यांच्याकडून तुझा नंबर घेतला. एवढं सिम्पल आहे ते!"-अन्वय

"तू आणि तुझी ती मैत्रीण श्रुती. दोघेही डोक्यांनी अवली आहात."-अंकित

"का माझ्या मैत्रिणींनं काही नवीन कारनामा केला का?"-अन्वय

"नाही ती आणि तिची बहीण मिळून जे काही कारनामे करतात ते काही कमी आहेत का? आणि सोबतीला माझ्या भावाला घेतात."-अंकित

"भूपला? चांगलंय की. चांगल्या संगतीत पडलाय तो."-अन्वय

"तू कसा काय फोन केलास?"-अंकित

"एक छोटासं काम होतं आणि..."-अन्वय

"आणि काय?"-अंकित

"आणि तुला विचारायचं होतं की मी आणि श्रावणी मालदीवची ट्रिप प्लॅन करतोय. तू आणि श्रुती तुम्हांला दोघांना आमच्यासोबत यायला आवडेल का? म्हणजे आपण चौघांनी मिळून सहलीवर जायचं का?"-अन्वय

"म्हणजे निम्ना आणि श्रुतीच्या सोबतीने प्लान करण्यामध्ये तू पण आहेस का?"-अंकित

"नाही मी असले प्लॅन कधीच करत नाही. सुचलं म्हणून तुला विचारतो. तुला आवडलं तर आपण चौघं सोबत जाऊ मालदीवला."-अन्वय

"तुला तर माहितीच आहे; लग्न झालेल्या पुरुषांना बायकोची परवानगी किती गरजेची असते? आमच्या बाई साहेबांना विचारून सांगितलं तर चालेल ना तुला?"-अंकित

पलिकडून मोठ्याने हसण्याचा आवाज आला.

"तसं मीही काही स्वतःहून ठरवलं नाहीए. हा प्लँन आमच्या सरकारांना विचारूनच ठरवला."-अन्वय

अंकितचंही दाबून ठेवलेलं हसू खळखळून बाहेर पडलं.

"तर ठीक आहे. मग तुला करतो फोन. मी पुर्ण वाचल्या नाहीत फक्त नजर टाकली आहे. पण, तुझ्या कविता छान आहेत."-अंकित

अन्वयशी बोलणं झाल्यानंतर अंकितनं त्याचा फोन नंबर सेव करून ठेवला.

चांगली आहे. मालदीवच्या समुद्रकिनाऱ्यावर फिरायला जाण्याची कल्पना. आम्ही दोघं लग्न झाल्यापासून तसेही कुठे बाहेर फिरायला गेलोच नाहीए. काही हरकत नाही मला पुन्हा एकदा तुझ्या बरोबर काही छान रोमँटिक क्षण अनुभवायचेत. 

"

अंकित, सोबत श्रावणी येतीए अन्वयच्या; तुझं पहिलं प्रेम!"

"तिचं लग्न झालंय. अन्वयबरोबर तिचे संबंध बघितलेस का तू? किती छान आहेत. दोघे एकमेकांवर किती प्रेम करतात? तू काय मला बिथरवतोयस? मीही श्रुतीवर प्रेम करायला लागलोय. मला ती आवडते ती. तू मध्ये मध्ये अडथळा नको आणूस. मी श्रावणी साठी अजिबात जाणार नाहीए मालदीवला. माझ्या श्रुतीसोबत काही छान सुंदर क्षण अनुभवायचेत मला म्हणून जायचंय."

"बरं! ठीक आहे. तू म्हणतोस ते सगळं मान्य करू आपण. पण खरं खरं सांग, श्रावणीला काहीच विचारायचं नाहीए तुला? तिला काहीच सांगायचं नाहीए तुला? हेही नाही का विचारायचं की ती अशी अचानक माघार घेऊन का निघून गेली? तीनं एक पाऊल आणखी पुढं टाकलं असतं तर तुम्ही दोघे आयुष्यभराचे सोबती नसतात झाला का? हे बघ एकदा नातं तुटलंय तर ते का तुटले ते स्पष्ट झालं पाहिजे."

"तू म्हणतोस ते खरं आहे. तिला खरंच काही गोष्टी विचारायच्या आहेत. थोडीशी हिम्मत का नाही दाखवली तिनं? तिच्यात खरच हिम्मत नव्हती कि ती असूनही तिने ती दाखवली नाही?"

श्रावणीला हे सगळं विचारायचं ठरल्यावर ऑफिसमधून बाहेर पडता पडता अंकितनं श्रतीला फोन वरून अन्वयचा सगळा प्लान सांगितला. तिलाही तो आवडला. मग दोघांनी मिळून घरी बोलायचं ठरवलं. त्याप्रमाणे रात्री सगळेजण एकत्र जेवायला बसल्यानंतर अंकितनं हा सगळा प्लँन आईपप्पांसमोर मांडला. त्यांनीही तो हसतंच मान्य केला. पण, हा प्लँन ऐकणाऱ्या भूपच्या मनात मेंदूत तर निमा बागडत होती. जेवण आटपून आपल्या खोलीत जाऊन तोही या चौघांसोबत मालदीवला जाण्याची स्वप्न रंगवायला लागला. त्याच्या डोळ्यांसमोर मालदीवच्या किनाऱ्यावरची पहाट आणि उतरत्या उन्हाची संध्याकाळ रुंजी घालत होती. त्या किनाऱ्यावरच्या बांबूच्या झोपड्या, वेताच्या विणलेल्या टोप्या, तिथली लोकगीतं, त्यावर होणारे नाच, समुद्रातल्या बोटींच्या सफरी, समुद्रातल्या चित्तथरारक कसरती त्याला इथं बसून उघड्या डोळ्यांसमोर तो आणि निमा हे सगळं अनुभवताना दिसत होते. तिला आताच सांगतो काहीतरी आयडीया करुन आपणही जाऊया यांच्यासोबत म्हणून. त्यानं फोन उचलला आणि वा ओपन केलं तर निमाचे दोन मेसेज पडलेले. 

"सॉरी डिअर, आय अँम बिझी. आज रात्री तुझ्याशी गप्पा नाही मारु शकत बोक्या! प्लीज ट्राय टू अंडरस्टँन्ड. कथा वाचतेय एक. नवीनच हातात पडलीय. तिच्यावर काम करायचं तर ती वाचायला हवी ना! उद्या बोलू हं, पिल्लू..."

"गुड नाईट. स्वप्नाळू डोळ्यांच्या मुला, असाच स्वप्नात येत रहा."

तो ते मेसेज बघून थोडा हिरमुसलाच. पण, मनात म्हणाला उद्या बोलेन हिच्याशी.

"काय रे, तू कसा काय तयार झालास या सहलीसाठी?" 

तिनं उद्याची तयारी करता करता त्याला विचारलं.

कपाटातून कपडे काढण्यासाठी वळलेल्या तिचा हात धरून त्याने मागे बेडवर ओढलं.

"अरे, काय करतोस?" 

"मालदीवची तयारी. तुझ्यासोबत पुन्हा काही काळाचा एकांत मिळणार या विचारानेच तयार झालो या सहलीसाठी. त्यात तू ज्या अन्वयवर भाळली होतीस त्याच्याकडून तुला समजून घेईन म्हणतो जराशी."

"वा! केवढे उच्च विचार तुमचे..."

ती जरा चिडलीच. 

"का गं! तुझा सूर का बदलला असा?"

" का म्हणजे? त्याच्याकडून तू मला का समजून घेणार? तू स्वतःहून नाही का मला समजून घेऊ शकत? चालेल मला थोडा जास्तीचा वेळ लागला तर! आपण आपल्या नात्याला थोडा वेळ देऊया ना!"

"अरे बाप रे! राजधानी एक्सप्रेस भडकलेली दिसतेय."

ती काही न बोलता त्याच्याकडे पाठ वळवून झोपली.

"श्रू, खरंच रागवलीस का गं? मला सांग ना, मी काय चुकीचं बोललो ते! म्हणजे बघ हं! तू गेल्या काही मह्न्यांत मला समजून घेण्यासाठी नाही का माझ्या घरच्यांची मदत घेतलीस? माझ्या सवयी, खाणंपिणं यासाठी आईची मदत घेतलीस ना? भूपकडून समजून घेतलंस की मी अभ्यासात कसा होतो? शाळेत कसा वागायचो? कॉलेजमध्ये काय केलं? आणि नेहा ती तर तासन् तास गप्पांमधून माझ्याबद्दलच तर बोलायची ना! आणि मी पप्पांच्या खूप जवळ आहे त्यांना कॉपी करतो म्हणून त्यांच्याही सवयी समजून घेतल्यास. मग मी जर तुझ्या जवळच्या मित्राकडून तुला समजून घेऊ पाहतोय तर तू का एवढी चिडतेस गं? आपले मित्रच आपल्याला खूप जवळून ओळखतात ना?"

डोक्याखाली हात घालून छताकडे बघत तिला समजवणाऱ्या अंकितचे डोळे पाणावले. ती झटकन् वळली आणि त्याच्या छातीवर डोकं ठेऊन मुसमुसायला लागली.

"ए, बच्चा. रडतेस काय? वेडी आहेस का तू?"

ती रडतच म्हणाली, " आय अँम सो सॉरी अंकि. मला हा अँगल लक्षातच नाही आला."

"अगं तू काम कसं करतेस मग? इंजिनिअर बाई असं नका करू बरं! लोकं राहतात तुम्ही बांधलेल्या घरात."

"काय रे! आता म्हटलं ना सॉरी?"

"मग हो म्हणून सांगू ना अन्वयला?"

तीनं नुसतीच मान हलवली.

त्यानं लग्गेच फोन लावला.

"हँल्लो. काय साहेब जागे आहात का?"

"हो. आहे की तुझ्याच फोनची वाट बघत होतो. ती बया पटकन् हो म्हणणार नाही हे मला माहीत होतं ना!"

अंकित हसला.

"हं! आत्ता समजलाय इंजिनिअर मड्डमांना एक नवा अँगल, नवा परस्पेक्टीव्ह."

"बरं. मग मी येत्या शनिवारची फ्लाईट बुक करतो. होप तुम्हां दोघांचंही या चार दिवसांत काही महत्वाचं काम पेंडींग राहणार नाही."

"नाही. त्याची काही काळजी नको करूस. मी आणि श्रू उद्या ऑफिसची सगळी कामं मँनेज करू. तुमच्या मिसेस काय म्हणतायत?"

" ती? तीचं चालू आहे नवऱ्याशी ताळमेळ बसवणं."

"चल. भेटू रविवारी एअरपोर्टला. गुड नाईट."

"गुड नाईट. बाय"

शनिवारी रात्री १०:३० ची फ्लाईट या चार प्रेमी पंछींना घेऊन मालदीवसाठी उडलं.

स्वरा...१४/०५/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

जाईए आप कहॉं जाएंगे?...

शनिवारी रात्री १०:३० ला उडालेलं त्यांचं विमान ७ तासांचा प्रवास करुन रविवारी पहाटे मालदीवला पोहोचलं. अन्वयला स्वतःलाच फिरण्याची आवड असल्यामुळे त्यांनं मालदीवला जाण्याआधी मालदीवचं सगळं सर्चींग गुगलवरून करून घेतलं होतं. जसं की मालदीवमध्ये कोणकोणते किनारे आहेत? कोणती हॉटेल आहेत? ते उतरले होते मालदिवच्या प्रसिद्ध माथीवेरी हनिमून डेस्टिनेशनला. मालदीव प्रसिद्ध आहे त्याच्या निळ्या समुद्रासाठी, पांढऱ्याशुभ्र समुद्र किनाऱ्यासाठी आणि स्वच्छ हवेसाठीही. स्विमिंग, मासेमारी, स्कुबा डायव्हिंग, स्नॉर्कलिंग, वॉटर स्किइंग, अशा वेगवेगळ्या समुद्रकिनाऱ्यावरच्या खेळांसाठीही मालदीव प्रसिद्ध आहे. मालदिवमध्ये शॉपिंग करायची असेल तर मालदिवच्या लोकल मार्केटमध्ये तिथल्या ताज्या स्थानिक भाज्या,फळे, लोणची, सुकामेवा, नारळाचं दूध आणि तिथल्या गोड पदार्थ यांच्यासाठी ते मार्केट फार प्रसिद्ध आहे. छांदनीमागू याला सिंगापूर बाजार म्हणूनही ओळखले जातं. मालदीवमध्ये फारसे सुपर मार्केट किंवा मॉल नाहीत. तिथंलं प्रसिद्ध असं एकच सुपर मार्केट आहे; ज्याला सेंटर मॉल म्हणतात. ते हुलहूमेल आयस्लँन्डवर आहे. मालदीवमध्ये फिरण्यासाठी बहुतांश वेळेला पब्लिक फेरी सिस्टिम वापरली जाते. या फेरी सिस्टिमला तिथे धोनीस असे म्हणतात. मालदिव मध्ये जर तुम्ही शॉपिंग करणार असाल तर तिथे जाऊन तुम्ही तिथल्या स्थानिक लोकांनी विशिष्ट वनस्पतीपासून बनवलेल्या चटया त्यानंतर त्यांचे हँण्ड क्राफ्ट, तिथली हँण्डमेड ज्वेलरी, प्युअर मोती आणि तिथले कोरल खडेही तुम्ही नक्की खरेदी करू शकता. मात्र कोरल दागिने खरेदी करताना काळजी घ्यावी लागते कारण ते तिथून घेऊन जाणं हा गुन्हा आहे. याशिवाय मालदीवमध्ये अड्डू अटोल, अड्डू सिटी, माफुशी, हिथाधू, नायफारु, फुलहाढू, मामिगिली, थिनाढू, धांगढी, रसाढू, थुलसुंढू, माथिवेरी अशी अनेक फिरण्याची ठिकाणं आहेत.

अशा तऱ्हेने मालदीवच्या सहलीला जाण्यापूर्वी मालदीवचा सगळा अभ्यास करून अन्वय अगदी तयारीने माथीवेरी हनिमून डेस्टिनेशन उतरला होता. गेले तीन दिवस दोन्ही जोडप्यांनी वाटून घेतले होते. गेल्या तीन दिवसात ते माथीवेरीच्या ज्या हनी लुलू हॉटेलमध्ये थांबले होते तिथं फक्त रात्रीच एकमेकांना भेटले होते. तीन दिवसातला पूर्णवेळ त्यांनी स्नोर्केलींग, वॉटर स्कीइंग, स्कुबा डायविंग, फिशिंग, स्विमिंग अशा सगळ्या ऍक्टिव्हिटीज करत घालवला आणि रात्री मात्र एकमेकांच्या सोबतीने खूप शांतपणे गप्पा मारत. आजचा त्यांचा मालदीव मधला शेवटचा दिवस होता. आज रात्रीच्या फ्लाईट न ते मुंबईला परत जाणार होते. नाही म्हणायला त्यांनी बऱ्यापैकी शॉपिंग केलं होतं आणि आज रात्री फ्लाईटमध्ये चढण्याआधी अन्वय पुन्हा एकदा श्रावणी आणि अंकितची एक अशी भेट घडवून आणणार होता; ज्या भेटीमध्ये त्यांच्या दोघांमधले जेवढे शिल्लक आहेत नाहीत तेवढे सगळे समज-गैरसमज संपून जाणार होते. 

फ्लाईट रात्री अकरा वाजताची होती आणि त्या अगोदर श्रावणी आणि अंकित यांच्या मधले सगळे समज-गैरसमज अन्वयला मिटवून टाकायचे होते. संध्याकाळी साडेसहा वाजता सूर्यास्त बघण्यासाठी दोन्ही जोडपी समुद्रकिनाऱ्यावर खुर्च्या टाकून आरामात बसली होती. अचानक अन्वयने श्रावणीला विचारलं, 

" श्रावणी तुला अंकितला काही प्रश्न विचारायचे आहेत ना!" 

श्रावणीच्या डोक्यातही यातले काही नव्हते. त्यामुळे त्याच्या ह्या अचानक प्रश्नाने ती थोडीशी चमकलीच.

" नाही रे! मला खरंच काही विचारायचं नाही."

"अगदी नक्की? बघ हं! पुन्हा ही अशी संधी स्वतःहून तुझ्या हातात नाही येणार." 

दोघांचंही असं बोलणं चालू असताना जवळच बसलेल्या श्रुतीने अंकितला अगदी तेच प्रश्न विचारले; जे अन्वय श्रावणीला विचारत होता.

" अंकित तुला श्रावणीशी काही बोलायचंय का? तिला काही प्रश्न विचारायचेत का? बघ, चांगली संधी आहे. तू आत्ताच तुझं मन तिच्याजवळ मोकळं करू शकतोस. वाटल्यास मी आणि अन्वय तुमच्या दोघांमधून काही काळासाठी दूर जातो. तुम्ही दोघांनी एकमेकांसोबत जे काही ठरवलं होतं, जे काही बोलायचं होतं; ते बोलून घ्या."

" चल रे, अन्वय." 

श्रुती अन्वयला इतक्या हक्कांने हाताला धरून उठवून तिथून घेऊन गेली की श्रावणी तिच्याकडे बघतच राहिली. ही माझ्या संसारात पुन्हा पाय टाकायला तर येत नाही ना! अशी एक डहुळती शंका तिच्या मनात उसळून गेली. इतक्यात श्रुतीसोबत जाणारा अन्वय मागे वळला आणि तिला म्हणाला,

"श्रावू काळजी करू नकोस. मी तुझ्यावर प्रेम केलंय. श्रुती माझी खूप चांगली मैत्रीण आहे. ती आपल्या संसारात कधीच येणार नाही. मी वचन देतो तुला."

बराच वेळ श्रावणी आणि अन्वय दोघेही गप्प होते. काय बोललं पाहिजे? काय विचारू? कळत नव्हते. अचानक श्रावणीनं त्याला विचारलं, 

"अंकित काय विचारायचं होतं तुला मला? हेच की मी तुला अशी अर्धवट सोडून का निघून गेले म्हणून?"

तो बोलण्याआधी थोडासा घुटमळला आणि मग म्हणाला,

"खरं तर हेच विचारायचं होतं मला तुला. पण, आता मला ते विचारायचं नाहीए."

"का? असं काय झालं की ज्यामुळे तुला हे प्रश्न विचारावेसे वाटत नाहीएत? कि तुला त्या प्रश्नांची उत्तरे मिळाली आहेत?"

" नाही मला खरं तर यातल्या कुठल्याही प्रश्नाचं उत्तर मिळालेलं नाही. ते मिळेल असंही वाटत नाही. आणि तरीही मला ते प्रश्न तुला विचारायचे नाहीएत. कारण आपण दोघांनीही जी परिस्थिती समोर आली ती परिस्थिती स्वीकारली. जर आपण आपल्या जोडीदाराला स्वीकारलंच आहे तर पुन्हा जुन्या खपल्या कशाला उचकटून काढायच्या गं?"

"खरंय तुझं अंकित! तू म्हणतोस तसंच काहीसं मलाही वाटायला लागलंय. मी अन्वयला आधी समजू शकले नव्हते. ज्या वेळेला पुन्हा तुला भेटले त्या वेळेला मला असं वाटलं की खरंच मला त्याला पुन्हा मुळापासून समजून घेण्याची फार गरज आहे. एक नवरा म्हणून कमी एक मित्र म्हणून त्यांनं गेले सात महिने माझ्यासाठी खूप काही केलं."

"याच त्यांच्या खूप काही करण्याचा विचार करता आपण त्यांना समजून घेणं त्यांना अपेक्षित असेल असं मला वाटलं. श्रावू, सॉरी मी तुला या नावाने हाक मारतोय. आता ते नाव तुला तुझ्या नवऱ्याने दिलंय. त्यामुळे आता ते त्याचं झालंय. मी पुन्हा कधीच तुला या नावाने हाक नाही मारणार. मला फक्त तुझ्याशी मोकळेपणाने बोलायचं होतं आणि आज मी तुझ्याशी खूप मोकळेपणाने बोलू शकलो. सगळे किंतु परंतु तसेच वाऱ्यावर सोडून, पाण्यासकट वाहू देत मी पुढच्या धारेला लागलो आहे आणि मला वाटतं तु ही त्या धारेला लागावंस. आता आपण दोघांनी मिळून त्या दोघांना सुखी ठेवूया आपल्या सोबत."

श्रावणीचा चेहरा उजळला. अन्वयचा हात धरून श्रुती पाठीमागे लोकसंगीतावर चालू असलेल्या नाचा मध्ये सामील व्हायला गेली होती. दोघे मिळून त्याचा खूप छान आनंद घेत होते. इथे या दोघांचं सगळे प्रश्न मिटले म्हटल्यानंतर हे दोघेही उठून त्या दोघांसोबत त्यांच्या नाचामध्ये सामील व्हायला गेले.

भालकर आणि रंगनाथ दोघांच्या घरातली हिरवळ ज्या वेळेला मालदीवची सफर करत होती, त्याच वेळेला त्यांच्या घरात निम्ना नावाची आणखी एक छोटीशी हिरवळ नाशिकहून मुंबईला आली होती. तीन दिवसात भूपला सोबत घेऊन तिनं मढ, कांदिवली, गोरेगाव फिल्मसिटी, अंधेरी, ठाण्यामधले स्टुडिओ अशा अनेक स्टुडिओंना भेटी देण्यात घालवले होते. आता भेटी देऊन संपल्यानंतर आज ती पुन्हा नाशिकला परत जाणार होती. ती तिची बुलेट घेऊन नाशिकहून मुंबईला आली होती आणि रात्रीचा प्रवास थोडा शांतपणे होतो म्हणून ती रात्री नऊच्या दरम्यान घरातून बाहेर पडून नाशिकला परत जाणार होती. जेवणाच्या टेबलावर तिला पप्पा म्हणाले देखील,

"अगं तू उद्या जा. काही हरकत नाही. रात्री तसंही श्रुती आणि अंकित दोघेही येतातच आहेत."

पण तिनं त्यांना नम्रपणे नकार देताना सांगितलं, 

"मला उद्या सकाळी लवकर लोकेशन हंटिंगची सगळी तयारी करायची आहे. आणि जितक्या लवकर हा प्रोजेक्ट पूर्ण करेन तितक्या लवकर मी दुसऱ्या प्रोजेक्टला हात घालायला मोकळी होऊ शकेन."

ती जाते म्हणल्यानंतर भूपचा चेहरा पडला होता आणि ही गोष्ट नेहाच्या नजरेतून सुटली नव्हती. जेवण झाल्यानंतर भूप त्याच्या खोलीत शांतपणे बसला होता. त्याला निमाशी बोलायचं होतं. पण, त्याला हवं तसं बोलण्यासाठी हवा तसा वेळ आणि हवी तशी संधी मिळत नव्हती. अचानक त्याच्या खोलीचा दरवाजा उघडून नेहा आत आली.

"दादुस, काय झालं रे खूप गप्प गप्प बसलायस?"

"जा ना तू तुझं काम कर ना! कशाला माझा नादाला लागते? मला जरा शांतचित्ताने बसू दे."

"अबे असा खोड्या काढणारा माझा दादूस तर शांतपणे बसायला लागला तर नेहाला कसं चालेल? काय झालं तुझं दादुस ?"

"माझं काहीही झालेलं नाहीए."

"नाही दादूस तु नेहमीसारखा नाही दिसत. नेहमी जेवणाच्या ताटावर खेळत बसतोस. कोणत्या ना कोणत्या खोड्या काढत असतोस. आज इतका शांत बसला होतास म्हणजे तुझं नक्की काहीतरी बिनसलंय. मला खरं खरं सांग तुझं काय बिनसलं ते? की मी ते ओळखू?"

भूप त्यावर काहीच नाही बोलला.

"तुझं काय बिनसले होतं मला माहिती आहे. निमाताई चाललीय परत म्हणून तू उदास झालायस ना?"

त्यानं चमकून नेहाकडे बघितलं. 

"तू काय म्हणलीस आत्ता? निमाताई?"

"हो मी म्हणते तिला ताई. तुझ्यापेक्षा एक वर्षांनी मोठी नाही का ती?"

"तुला काय माहित गं कि निमाताई चालली म्हणून मी उदास आहे ते?"

"दादुस तू विसरला असशील तर मी तुला आठवण करून देते की तुझ्या रूमची साफसफाई बरेचदा मी करते आईच्या मदतीने. आणि परवा तुझी रूमची साफसफाई केली त्यात मला तुझा आणि निमाताईचा फोटो तुझा कपाटात सापडला."

"तू आईला दाखवलास का तो?"

"अरे दादूस अशी सिक्रेट दाखवतं का कोणी आईला? तू बिनधास्त माझ्याजवळ बोलू शकतोस तुला काय वाटतं ते! मी तुझी शपथ कोणाला काहीही सांगणार नाही. तू माझा लाडका दादूस आहेस. दुसऱ्यांना त्यांची सगळी सिक्रेट लपवून ठेवायला तूच मदत करतो ना! मी भैयाला घाबरते. पण, तुझं माझं साटंलोटं आहे की नाही? माझी गुपितं जर तू ठेवतोस तर मग तुझं एखादं गुपित मी ठेवलं तर त्यात कुठे बिघडलं?"

मग त्यांनं नेहाला आम्ही नाशिकला वहिनीला आणायला गेलो होतो. तेव्हा त्यांचा हनिमून साजरा करता करता मी कसा निमाच्या खूप जवळ गेलो आणि आता तिच्या शिवाय राहणं कसं अशक्य आहे हे सगळं सांगून टाकलं. 

"यार मजा आहे ना तुमची! तिकडे भैया वहिनीच्या प्रेमात पडलाय तू निमाताईच्या प्रेमात पडलायस. काश मीही कुणाच्या प्रेमात पडू शकले असते! पण, मला कुणाच्या प्रेमात पडायचं नाहीए."

"येडपट कुठली! असं काही सांगून पडतं का कुणी प्रेमात? ते आपोआप होतं."

"होऊ दे किंवा न होऊ दे. पण मला ना प्रेम करायचं, ना लग्न करायचं."

"काही हरकत नाही. आता नकोच करू तुला अजून खूप वय पडलंय तुझं. शिकायचंय तुला अजून खूप. मग लग्न करण्याच्या गोष्टी कर. प्रेमाच्या गोष्टी कर. सध्या माझ्यासाठी काही जमते का ते बघ! निमा कडे जाऊन काही होतंय का बघ! तिला थांबू शकतेस का बघ, आजची रात्र. उद्या मी जातो तिच्याबरोबर नाशिकला."

"दादुस तू वेडा आहेस का? सुट्टी मिळाली म्हणून आई-पप्पा तुला सोडणार आहेत का? आत्ता आलास ना तू भैया बरोबर नाशिकवरून वहिनीला घेऊन? मग लगेच तुला नाशिकला कसे पाठवतील ते? जरा डोक्याने विचार कर ना यार!"

"मी प्रेमात माझा मन मेंदू सगळं गहाण टाकले गं! काय करू मला काहीच सुचत नाहीए."

"हे बघ! मला नाही वाटत की मीथांब म्हणाले म्हणून ती थांबेल असं. कारण ती तिच्या कामासाठी खूप डेडिकेटेड आहे. सो ती थांबेल असं मला काही वाटत नाही. पण, मी एक प्रयत्न नक्की करुन बघेन. आलेच मी. जर काही चांगलं घडलं तर तुला तिथूनच हाक मारेन."

ती हळूच श्रुतीच्या खोलीत डोकावली. तर तिथे निमा तिची बॅग पॅक करत होती. 

"ताई, थांब आजची रात्र. नको ना जाऊस. भैय्यावहिनीसुद्धा येतील अर्ध्या रात्री."

"हे बघ नेहा, मला उद्या फार महत्त्वाचं काम आहे आणि मला ते उद्याचं करायला हवं. मी थोडा जरी लेट केला तरी याचा फार मोठा फटका माझ्या निर्मात्याला बसेल आणि मला ते तसं होऊ द्यायचं नाही. कळलं ना!"

"प्लीज ताई, तू दादूससाठी सुद्धा नाही थांबणार का?"

"नेहा, काय म्हणालीस?"

"हो ताई मला माहितीए. दादुस तुझ्यावर आणि तू दादूसवर खूप प्रेम करता."

"हो का? हे सगळं तुझ्या डोक्यात भूपनं भरलेले दिसतंय?"

" नाही. मला त्याची रूम साफ करताना त्याच्या कपड्याच्या कपाटात तुझा आणि त्याचा फोटो मिळाला आणि त्या फोटोच्या पाठीमागे त्यांनं तुझ्या नावाची एक छान चारोळी आणि तिथे आय लव यू निम्ना असं लिहिलं होतं. त्यावरून मला कळलं."

"कसा वेडा मुलगा आहे हा? असे सगळे पुरावे हाताजवळ ठेवेल तर कोणालाही लगेच कळेल ना! मला इतक्यात कोणाला सांगायचं नाहीये की आमचं एकमेकांवर प्रेम आहे म्हणून. आत्ता कुठे मला माझ्या करिअरची नेमकी गाडी सापडली आणि भूपला तर अजून एक वर्ष घालवायचे पूर्ण अनुभव आणि स्वतःचा बिझनेस करण्यासाठी. इतक्यात कोणालाच काहीच कळू द्यायचं नाही. त्यामुळेही मी आजची रात्र नाही थांबणारे. प्लीज नेहा त्याला समजव. काहीही करून समजून सांग त्याला तू त्याची लाडकी बहिण आहेस. तोही तुझा खूप लाडका दादा आहे ना! मग त्याला प्लीज समजून सांग की हे असं काही नाही होऊ शकत. आता इतक्यात कुणालाच काहीच कळू नको देऊस. एक मिनिट थांब."

तिने पटकन आपली डायरी काढली. एक पान फाडून त्या पानावर झरझर काहीतरी खरडलं आणि ते पान घडी घालून नेहाच्या हातात दिलं. आणि नेहाला म्हणाली,

"हे ने आणि हे भूपला दे. आणि त्याला म्हणावं मी आज रात्री नाही थांबणार. मी जाणारच आहे. मी गेल्यानंतर हे वाच."

निराश झालेली नेहा तिच्या रूममधून बाहेर पडली आणि भूपकडे गेली.

"दादुस आय अँम व्हेरी व्हेरी सॉरीरे! मी तिला नाही थांबवू शकले. रादर ती आत्ता गेलीसुद्धा खाली."

भूप धावतच खाली गेला. पाहिलं तर दारात आई पप्पा दोघेजण निम्नाला बाय करत होते. दोन पायऱ्या उतरुन तो खाली गेला. निम्नाचा हात हातात घेतला. शेकहँन्ड केलं. तिच्या डोळ्यात खोलवर बघुन तिला हळूच म्हणाला,

"निमा पुन्हा भेटशील ना! कधी भेटशील? मला भेटायचंय तुला."

त्याच्या डोळ्यात खोलवर डोकावत त्याच्यावरच्या प्रेमाची कबुली डोळ्यांनीच देत तिनम बुलेटला किक मारली आणि तिचा नाशिकसाठीचा प्रवास सुरु झाला. निम्नाला निरोप देऊन रूम मध्ये आलेल्या भूपला नेहानं तो कागद दिला.

त्या कागदावर तिनं खरडलं होतं.

भेटणारच आहोत आपण...

पण, तुझी माझी भेट इतक्यात नाही...

पुन्हा लवकरच भेटू...

तुझी निम्ना...

लगेच हाताजवळचा मोबाईल घेऊन त्यानं मोबाईल वर व्हाट्सअप मध्ये तिचा नंबर शोधला आणि त्या नंबर वर त्यांनं गाणं पाठवले.

"जाइये आप कहा जायेंगे?

ये नजर लोटके फिर आयेगी...

दूर तक आप पिछे पिछे...

ये नज़र ज़ाएगी..."

त्याचे हे सगळे खेळ नेहा बघत होती. 

"जा ना! जाऊन झोप जा."

"दादुस तुझा प्रेमातला वेडेपणा बघतेय मी. बाय गुड नाईट. पण त्याला माहीत नव्हतं की त्याचा हे प्रेम प्रकरण त्याच्या आईपर्यंत पोहोचलंय म्हणून.

स्वरा...१६/०५/१९

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

चलो सजना जहॉं तक घटा चले…

आत येता येता उमाताई त्यांना म्हणाल्या,

" तुम्हांला कळतंय का काय चाललंय भूपचं ते?"

" तुला काही वेगळं कळलंय का त्याच्याबद्दल?"

" म्हणजे मला जे वाटतंय तेच खरं आहे. तुम्ही बघूनही त्याच्याकडे कानाडोळा करताय."

" तुला जे वाटतं ते मला कळतंय उमा! पण निमा इतकी काही वाईट मुलगी नाहीए गं!"

" मला मुळीच असं म्हणायचं नाहीये की ती वाईट मुलगी आहे म्हणून. मला अडचण ह्या गोष्टीची आहे की तिचा स्वभाव किती रोखठोक आहे. तुम्हांला झेपणार आहे का तिचा हा रोखठोक स्वभाव? मला झेपणार आहे का? आज आपण श्रुतीची बहीण म्हणून तिचे लाड करतो. उद्या आपली सून झाली की तिचा हा रोख्ठोक स्वभाव किती महागात पडणारे आपल्याला याचा विचार केलात का कधी? की आपला लेक प्रेमात पडला म्हणून लगेच त्याला हो म्हणायचं?"

"अगं उमा हो! शांत हो! किती विचार करतेस आणि किती पुढचा विचार करतेस? उमा तू खूप पुढचा विचार करतेयस. अजून आपल्याला नक्की माहित नाहीये निम्ना आणि भूप एकमेकांच्या प्रेमात खरंच पडले आहेत की नाही ते! आणि समज जरी ते एकमेकांच्या प्रेमात पडले असले तरी संसार त्यांना करायचाय ना! आपण घेऊ समजून त्यांना."

" आमोद तुम्ही काय बोलताय कळतंय का तुम्हांला? संसार त्यांना करायचा आहे म्हणजे काय लग्न झाल्यानंतर तुम्ही त्यांना दुसऱ्या घरात पाठवणार आहात का रहायला? काय करायचा विचार चालू आहे तुमच्या डोक्यात नक्की! अामोद मला खरंच कळत नाहीये हे काय चाललंय! ही पोरगी सिनेमा करतेय. सिनेमाच्या जगात काम करायला चालली आहे. तुम्हांला माहित नाही का? त्याच्यात किती वाईट असतं ते? काय काय होतं तिथे! कास्टिंग काउच होतं; कॉम्प्रमाईज करायला लागतो. किती वेगवेगळ्या प्रकारचे चांगले-वाईट पेच डावपेच वापरावे लागतात तिथे. देव न करो पण, उद्या आपल्या सुनेबरोबर काहीही भलं बुरं झालं तर आपण ते सहन करू शकणार आहोत का?"

" बापरे किती पुढे जाऊन पोचलीस उमा. तुझ्याकडे काही भविष्य बघण्याचा मणी आहे का की त्याच्यामध्ये तुला असं सगळं भविष्य दिसत आहे?" 

आमोद हसतच तिला म्हणाले.

" एवढी काळजी नको करूस. भूप स्वतः सांगेल तेव्हा बघू आपण त्या प्रश्नाचं काय करायचं ते! आता झोप तू."

तिला डोक्यावर थोपटत त्यांनी शांतपणे रुममधला नाईटलँम्प चालू करुन मोठी लाईट बंद केली. उमाताईंच्या नजरेपुढून मात्र काल निमा जाताना भूप तिला भेटायला जसा धावत गेला होता ते दृश्य काही केल्या हटत नव्हतं.

पहाटे पाच वाजता मालदीव करांची फ्लाईट मुंबईमध्ये लॅन्ड झाली. मधुचंद्राच्या धुंदीत मुंबईत उतरणाऱ्या मालदीवकरांना माहीतच नव्हतं की त्यांच्यापुढे काय मोठे संकट वाढून ठेवले होतं. सकाळी घरात सगळीकडे एक अस्वस्थ शांतता भरून राहिली होती. रंगनाथांच्या घरात ही अशी अस्वस्थ शांतता याच्या आधी कधी आलीच नव्हती. श्रुती अंकितंनं मालदीवमध्ये केलेली खरेदी दाखवण्यासाठी खाली घेऊन आले होते. हॉलमध्ये बसून ती सगळी खरेदी दाखवायची चालली होती. आईंच्या चेहर्‍यावर एक उदास हसू होतं. पप्पा काही बोलत नव्हते. नेहा तर बिचारी या सगळ्यात असून नसल्यासारखी आपलं सगळं काम आटपून कॉलेजला निघून गेली होती. उरले होते फक्त दोघे जण अंकीत आणि श्रुती. त्यांना गेल्या चार दिवसात रंगनाथ यांच्या घरात काय घडलं याची काही कल्पनाच नव्हती. शेवटी न राहवून श्रुतीनंच ही कोंडी फोडली.

"आई, काही झालंय का? घरात एवढी शांतता का आहे? भूप दिसला नाही आल्यापासून कुठे? नाईट हॉल्टला गेलाय का मित्राकडे?"

पण उमाताईंच्याऐवजी बाबाच म्हणाले,

" हो तो गेलाय गंधर्वकडे नाईट हॉल्टला काल रात्रीच."

"आणि निमूपण काल लगेचच गेली का?"

"हो तुम्ही शनिवारी रात्री गेलात; रविवारी दुपारी निमा आली. ती काही फार वेळ नव्हती घरात कारण तीचं कामचं वेगळं आहे ना! पण, पोरगी मोठी गुणाची आहे हं श्रुती."

"आई तुम्ही काहीच का बोलत नाही आहात? सगळं काही पप्पाच सांगताहेत. गेल्या काही दिवसांत काही घडलंय का तुम्ही आम्हांला न सांगण्यासारखं?"

"आई, अगं श्रुती केव्हापासून तुला काहीतरी विचारतेय गं! बोल काहीतरी."

" थांब अंकित."

बाबा त्याला थांबवत म्हणाले.

" जे काही सांगायचंय ते मी सांगतो. तिला बसलेल्या धक्क्यातून ती अजून सावरली नाहीए."

"धक्का? कसला धक्का बसलाय आईला?" 

अंकित पटकन् उठून उमाताईंच्या शेजारी जाऊन बसला. तिचा हात हातात घेतला आणि हळूवारपणे त्यावरुन हात फिरवू लागला.

" अंकीत तिला भूपची काळजी सतावतेय. तिला असं वाटतंय की तो निम्नाच्या प्रेमात पडलाय."

पप्पांच्या तोंडून ते वाक्य ऐकलं मात्र श्रुतीअंकितची पटकन् नजरानजर झाली. त्यांच्या लक्षात आलं की जे सांगायचं त्यांनी टाळलं ते येनकेन प्रकारेण आईंपर्यंत पोचलंच. कुणीच काही बोलत नाही म्हटल्यावर अंकित आईला म्हणाला, 

" अगं आई निमू खूप चांगली मुलगी आहे. तिचा तुला अजिबात त्रास नाही होणार. ती श्रुतीसारखीच आहे काळजी घेणारी, घरच्यांवर प्रेम करणारी, माया करणारी. हां थोडीशी हट्टी आहे पण; खूप समजूतदार आहे गं ती! ती भूपला आवडते हे माहितेय मला." 

आता मात्र उमाताईंनी आश्चर्याने पाहिलं त्याच्याकडे. त्यांच्या नजरेत प्रश्न होता की तुम्हांला माहीत असून ते मला सांगावसं वाटलं नाही. त्यांच्या नजरेतला प्रश्न वाचून श्रुती पटकन् पुढे आली आणि त्यांना म्हणाली,

"आम्हांलाही हे काहीच दिवस अगोदर कळलं आई. आणि नंतर तुम्हांला हे सांगण्याबोलण्याएवढा निवांत वेळ मिळालाच नाही. आम्ही असा विचार केला की दोघांपैकी कुणीही एकाने येऊन यावर आमच्याशी बोललं की मग यावर काहीतरी कृती करुया."

"बघितलंस उमा, मीही तुला काल रात्री हेच नाही का म्हणालो!"

"तुमच्या सगळ्यांचं बोलून झालं असेल तर मी बोलू का थोडं? तुम्ही सगळेजण एवढं का निमाची बाजू घेऊन बोलताय? तुम्हांला काय वाटलं की ती मला आवडत नाही म्हणून मी विरोध करतेय? तसं मुळीच नाहीए. उलट तिचं ते छाप पाडणारं व्यक्तिमत्व मलाही आवडतं. ती तिच्या क्षेत्रात ज्या धडाडीने काम करते तेही मला खूप आवडतं. पण, मला माझ्या घरात सिनेमा नाटकातली मुलगी सुन म्हणून नकोय. शिवाय दुसरी महत्वाची गोष्ट ती माझ्या भूपपेक्षा १ वर्षांनं मोठी आहे. याच दोन कारणांसाठी मला ती सून म्हणून नकोय. बाकी श्रुतीची बहीण, तुझी मेव्हणी म्हणून ती कधीही या घरी येऊ शकते; सून म्हणून नाही."

त्या उठल्या आणि रुममध्ये निघून गेल्या. मागची तीन चिंताग्रस्त डोकी त्यांच्या ह्या निर्णयानं आणखी चिंताग्रस्त झाली. 

पुरा दिवसभर श्रुतीच्या डोक्यातून तो विचार काही जाईना. तिलाच माहीत होतं ठरवलेली गोष्ट मिळवण्यासाठी निमा किती टोक गाठते ते! त्यात तिचं भूपवरचं प्रेम तिच्याही लक्षात आलं होतं. फक्त बोलून दाखवलं नव्हतं इतकंच. आता मात्र तिनं ठरवून टाकलं की तिच्याशी बोलायला हवंय म्हणून. रात्री झोपताना तिनं त्याला विचारलं,

"अंकी, करु का रे निमूला फोन? विचारु का तिला?"

"अं, कर फोन. पण खरंखोटं करण्याच्या नादात ती तुझी लहान बहीण आहे हे विसरू नकोस. तुझं माहेर आणि माहेरची माणसं आजही तुझीच आहेत. लग्न करुन इथं आलीस म्हणून ती काही तुला तुटलेली नाहीत. जसं तुला आईंचं मन कळतंय तसं तिचंही कळलं पाहिजे. भूपचं सुख शोधण्यासाठी तिला फोन करतेयस तर तिच्या कामाचा आणि विचारांचा आदर ठेव. तिला तिचं काम सोडायला लावून संसारी बनवण्याचा विचार करणार नसशील तरच फोन कर तिला. नाहीतर बघू पुढंचं पुढं."

"थँन्क्यू डिअर. मी हे सगळं लक्षात ठेवून तिच्याशी बोलेन."

तिनं निमाचा नंबर डायल केला. काही सेकंदातच पलिकडून मोठ्ठी डरकाळी ऐकू आली तिला,

"तायडेsss... कसा काय झाला तुझा हनीमून? मजा केलीस ना मालदिवमध्ये? काय आणलंस माझ्यासाठी? आणि तुझा अंकि माझा जिज्जू काय म्हणतोय?"

"अगं ए! विना थांबा बस. बस् की मध्ये श्वास तरी घे एखादा."

"हां! हां! हां!"

पलीकडे निमा मोठ्यानं हसली.

"आम्ही खूप मजा केली मालदिवमध्ये. मला माहितेय तू फेबुवर बघितले असणार फोटो आमचे! पण, आमच्या तोंडून ऐकल्याशिवाय तुला थोडीच थार मिळणारे. तुझ्यासाठी डझनभर हँट आणल्यात. शौक माहितेयेत ना मला तुझे. डिरेक्टर म्हणून मिरवताना बाईसाहेबांना टोप्या आवडतात घालायला ते! आणि काय गं रात्रीच का निघून गेलीस? माहीत नव्हतं का आम्ही येणार ते? भूपनं सांगितलं नाही का? त्याला तर माहीत होतं की. एवढं काय अर्जंट काम होतं म्हणून गेलीस तातडीनं?"

श्रुती तिला रागानं म्हणाली.

"अरे साली, मी पण तर भेटलो असतो ना तुला?" 

अंकित पलिकडून ओरडून बोलला जेणेकरून त्या आवाज निमाला ऐकू जावा.

"तायडे फोन कट कर मी व्हिडीओ कॉल करते तुला. जरा तुझ्या डार्लिंगच्या चेहऱ्यावरचं तेज तरी बघू हनीमून नंतरचं..." 

म्हणून तिनंच फोन कट केला आणि व्हिडिओ कॉल केला.

"हाय जीज् कसाय तू?"

" तू हिच्याकडे जसा दिलास तसा." 

मागून लगेच त्याच्या पाठीत धपाटा पडलाच. 

त्यांच्या छान गप्पा रंगल्या आणि एका क्षणाला श्रुतीनं तिला विचारलं,

"तुझ्या आणि भूपच्या लग्नाविषयी बोलू का आम्ही घरात?"

"काय्य?"

"तू ऐकलंस तेच. तुम्ही प्रेम करता ना एकमेकांवर?"

"हो." ती थोडी नॉर्मलला येत म्हणाली.

"मग तुमच्याविषयी बोलू का आम्ही दोघं मम्मी-बाबांशी?"

"नाही दी. यावर इतक्यातच काहीच भाष्य नकोय मला. ना तुमच्या घरात ना आपल्या घरात."

"का पण निमू? तुला तुझ्या ध्येयाकडं जाण्यासाठी चैत्री प्रॉडक्शनच्या माधयमातून एक चांगला ब्रेक मिळालाय. भूपही आता लवकरच एखादी चांगली कंपनी जॉईन करेल. झालात की आता कर्तेसवरते. मग दोनाचे चार व्हायला का नकार देतेयस? प्रेम असूनही असं?"

अंकितनं आता काही काळासाठी बघ्याची भूमिका करायचं ठरवलं. त्या दोघींच्या संभाषणात तो गरज वाटेपर्यंत तरी पडणार नव्हता.

"तायडे, मला इतक्यात लग्न नाही करायचं. आधी मला या क्षेत्रात काहीतरी अचीव्ह करायचंय. स्वतःचं नाव बनवायचंय. ते नाव म्हणजे एक स्टँम्प असला पाहिजे. मला माहीत नाही माझ्या या स्ट्रगलला किती वेळ, किती वर्षं लागतील ते! हाच विषय काल भूपनं आम्ही लोकेशन बघायला फिल्मसिटीत गेलो होतो तेव्हा काढला होता. तेव्हाही मी त्याला हेच सांगितलं. आणि मी त्याला त्याचं स्वातंत्र्य देऊन टाकलंय. माझ्या प्रेमासाठी मी त्याला कधीच कुठल्याच बंधनात अडकवणार नाहीए. मी त्याला कालंच सांगितलंय मी प्रेमवेडी नाहीए. माझी प्रेमाची व्याख्या अदर दँन डिफरंन्ट आहे. मी आयुष्यभर तुझ्यावर प्रेम करत राहिन. तुला नाही निभवायला जमलं तर माझी काहीच हरकत नाही. "

"निमू!"

" थांब दी माझं बोलणं अजून पुर्ण व्हायचंय. मी त्याच्याकडून काही वेळ मागून घेतलाय इथं पाय रोवण्यासाठी. त्यानंही मला वचन दिलंय की तो किंवा मी भेटत राहू पण आमच्यात लग्न हा विषय असणार नाही. तोवर जोवर दोघेही काहीतरी बनत नाही. त्यानं मला हेही सांगितलं की काकूंना सिनेमावाली मुलगी सून म्हणून नकोय. मग मीच त्याला म्हणाले की तु काकूंच्या इच्छेसाठी दुसरीकडे लग्न केलंस तरी चालेल."

"काय बोलतेयस तू हे निम्या? असं असतं का कधी?"

मध्येच अंकित बोलून गेला. अर्ध्या हसऱ्या अर्ध्या रडव्या डोळ्यांनी ती म्हणाली,

" जिजू, मला नाही वाटत की मी काही चुकीचं केलंय म्हणून. जर त्याला मीच हवी असेन त्याची जोडीदार म्हणून तर तो नक्की थांबेल माझी खात्री आहे. आणि जर तो नाही थांबला तर मी समजेन की तो कधीच माझा नव्हता. पण, माझं प्रेम नाही कमी होणार त्याच्यावरचं कधी."

"निमू, तू जर माझी मोठी बहीण असतीस तर माझ्यासारखी नशीबवान मीच असते गं! इतके थेट विचार मी कधीच नसते मांडू शकले आणि दुरावा तर कधीच नसते झेलू शकले. प्राऊड ऑफ यू बबड्या."

" थोडसं आणखी प्राऊड कर दिदडे. कारण, काकूंच्या डोळ्यांत मी माझं एक वर्षं मोठं असणंपण वाचलंय. आणि हा सगळा खटोटोप त्यासाठीही आहे. जर आम्ही लग्न करायचं ठरवलं तर मी त्यांना या एक वर्ष मोठं असण्याचे फायदे नक्की दाखवेन."

"मी बोलणारच होते याविषयी आता."

"मी झालेच की बोलून. आता झोपा दोघंही. खूप रात्र झालीय. गुड नाईट, स्विट ड्रिम्स, टेक केअर बोथ ऑफ यू."

पलिकडून फोन कट झाला आणि इथे दोघांच्याही मनावरचा भार उतरून गेला की या प्रेमाचा कुणालाच त्रास होणार नव्हता. ना आईंना, ना निम्नाला, ना भूपला.

पण, त्या दोघांचा हा निर्णय कितपत बरोबर ठरणार हे मात्र येणारा काळचं ठरवणार होता.

स्वरा...१९/०५/१९

(समाप्त)