सांजवेळ

सांजवता कातरवेळी

हे मन पाखरू भिरभिरते

मग हुरहुरत्या या क्षणी

आठवणींनी थरथरते

तू दिसावे मज पहावे

ही आस लागतेच अशी

उगवतीच्या त्या दिशेला

चंद्र लावतो ओढ मनी

त्या तिथे अंगणात किती

फुलली सख्या रातराणी

मोहरलेल्या गंधाने

कातरवेळ धुंद झाली

या तनामनावर शिंपे

चंद्र अत्तर चांदण्याचे

शोधी किती बहाणे मन

तव मिठीतच जागण्याचे

दाटूनी आला तम बघ

थकल्या या आठवणीही

परतून ये असा जवळी

ओढ जाण ही अंतरीची