माय पीठ होऊन गळते

माय पीठ होऊन गळते।                                      

साय धरतीच्या दूधाची, जशी पिकात वसते;                             

शालू नेसून फाटका, माय राब राबत सजते .                    

कोरडी धरणे ओसाडले नद्या ओहळ न झरे ;                   

वात्सल्य आईचे तेव्हा ते दूध होऊन पाझरे .                         

अशी माऊलीची माया जणू पीठ होऊन गळते                                         

भूक मिटवाया लेकरांची, आयुष्य पीठ होऊन गळते।               

साय धरतीच्या दूधाची, जशी पिकात वसते ;                      

शालू नेसून फाटका, माय राब राबत सजते .                     

कोरडी धरणे ओसाडले नद्या ओहळ न झरे ;                   

वात्सल्य आईचे तेव्हा ते दूध होऊन पाझरे .                       

अशी माऊलीची माया जणू पीठ होऊन गळते;                                          

भूक मिटवाया लेकरांची, आयुष्य जात्यात दळते.                                   

वैशाखी गुलमोहर जणू तिच्या श्वासातून फुलतो;                                    

कोवळ्या कोंबाच्या सावलीसाठी जीव धरतीचा जळतो.                                       

माय वडाची सावली, अन् माय डोंगरा एवढी;                                               

ज्यांची नसते जगात, त्यांची दैना आभाळा एवढी.