ସେ ବି ବାପଟିଏ

ଏମିତି ଦିନେ ଅକସ୍ମାତ ଭେଟ ହେଲା,

ତା ସଙ୍ଗେ--ନିଝୁମ ବର୍ଷାରେ;

ସହରଠୁଁ ଟିକେ ଦୁରେ,

ବନ୍ଦ କେବିନ୍ ର ଚାଲିଆ ତଳେ--

ମୁଁ ଓ ସେ ଦୁହେଁ--ଏକା ଏକା ଭିଜା ଭିଜା,

ମୋ ବାଇକ ଓ ତା ଟ୍ରଲି--

ଦି'ଟା ରାସ୍ତା ଉପରେ କିନ୍ତୁ ପୁରା ଓଦା ।

ନିରୋଳା ତଫାତ୍ ବୁଝେନି !!

ମୋ ସୁଟ୍ ବୁଟ୍..ତା ହାପ୍ ପ୍ୟାଣ୍ଟ୍, ଛିଡ଼ା ଗଞ୍ଜି--

ସବୁ ସମାନ ଓ ଫରକ ହୀନ ସେଇଠି;

ଦେଖିବା--ଦେଖେଇ ହେବା କେବଳ ଦୁହିଁଙ୍କ ଭିତରେ,

ମୋ ଭିତରର ବାବୁ ଓ ତା' ମଜଦୁର୍--

ଦୁହେଁ ସମାନ ସେତେବେଳେ ।

ଗରିବୀର ଗୋଟେ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଗନ୍ଧ ଥାଏ ବୋଧେ !!

ହେଇପାରେ ମଦ, ଗଞ୍ଜେଇ ଅବା ଝାଳୁଆ ଦେହର;

ମୁଁ ବାରିଦେଲି--

ଦେଶୀ ମଦର ଉତ୍କଟ ଗନ୍ଧ ତା ପାଟିରୁ;

ବାସ୍ ତା ଔକାତ୍ ମାପିଦେଲି;

ମୋ ଭିତରେ ଶୋଇଥିବା ସଂସ୍କାରୀ ମଣିଷଟା

ଅଳସ ଭାଙ୍ଗୁଥିଲା----

"ଛିଃ.. ମଦ ପିଇଛ ?

କେତେ କମଉଛ??

କାହିଁକି ପିଉଛ ???" ପଚାରି ଚାଲିଲି।

ସତରେ ଗରିବୀର ତୁଣ୍ଡ ନଥାଏ !!

ନିର୍ବାକ ଥାଏ ସବୁବେଳେ ;

ସେ ବି ସେମିତି--

ତା 'ହଁ' 'ନା'-- ଖାଲି ମୁଣ୍ଡ ଟୁଙ୍ଗାରିବା;

ହାତ ଯୋଡ଼ି ପଛକୁ ଘୁଞ୍ଚିଗଲା--

କଣ ଭାବିଲା କେଜାଣି,

ଏତେ ବର୍ଷାରେ ବି ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା ।

ଗରିବୀ ପ୍ରତିବାଦ କରି ପାରେନି ବୋଧେ !!

ନିଜ ସୌକ ବି ନିଜର ନଥାଏ ;

ବାସ୍ ଯେମିତି ତାର ନ ଥିଲା --

ତା ଛିଡ଼ା ବ୍ୟାଗଟା ଖସି ପଡ଼ିଲା ହଡ଼ବଡ଼ିରେ--

ଝାମ୍ପି ପଡ଼ି ଉଠେଇ ନେଲା ;

"ଗଞ୍ଜେଇ ନା ମଦ ?"--ଇଙ୍ଗିତରେ ପଚାରିଦେଲି--

"ନା ବାବୁ! ପୁଡ଼େ ଭାତ ଆଉ ଡାଲି ----

ଖୋରାକି ମୋ ପରିବାରର।"

ଗରିବୀ ର ଭୋକ ବି ନ ଥାଏ !!

ଥାଆନ୍ତା ବା କେମିତି ??

ଯେତେ ଭୋକ ସେତିକି ଖଟଣୀ --

ତା ପାଇଁ ଖାଦ୍ୟ କେବଳ ଦଣ୍ଡେ ଘଡ଼ିଏ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ--

ଖାଇ ସ୍ୱାଦ-ଉପଭୋଗ ପାଇଁ ନୁହେଁ ।

କେମିତି ନଜର ପଡ଼ିଗଲା

ତା କୋରଡ଼ପଶା ଆଖି ଦୁଇଟିରେ ;

ଆଖିରେ ସେ ସାଇତି ଥିଲା

କେଉଁ କାଳରୁ ଲୁହର ବନ୍ୟାଜଳ

ସହିଷ୍ଣୁତାର ବନ୍ଧବାଡ଼ ଦେଇ--

ମୋ ବେପରୁଆ ପ୍ରଶ୍ନରେ ଯା' ଭାଙ୍ଗିଗଲା ।

ଗରିବୀ ମନଖୋଲି କାନ୍ଦି ପାରେନା !!

ତା କାନ୍ଦକୁ ସେ ହୋଇ ଦେଖିବାକୁ ପଡ଼େ ;

ମୁଁ ବି ପୂରା ତୟାର ଥାଏ ଦେଖିବାକୁ--

ବିଚରା କାଲିଠୁଁ ଖାଇନି,

ତା ପୁଅ ଭାରିଯା ବି ତା ଭଳି ଖାଡ଼ା ଉପାସ ;

ବର୍ଷା ଲାଗି ଧନ୍ଦା ମାନ୍ଦା--

ଯାହା କମେଇଛି--ସେତିକି କିଣିଛି--

ନିଜ ଅପାରଗତାକୁ ଭୁଲିବାକୁ

ଟଙ୍କା ପାଞ୍ଚ୍ ର ଦେଶୀ ଚଢ଼େଇଛି ।

ମୁଁ ସେ ମୁହଁଟିକୁ ନିରେଖି ଦେଖିଲି

ମୋ ବଡ଼ଲୋକିର ଚଷମା କାଢ଼ି--

ବେଶ୍ ନିରୀହ ଥିଲା ସେ;

ଦେଖିଲି ମୋ ଆଗରେ ଯିଏ--

ସେ ଗରିବୀରେ ସଢ଼ୁଥିବା ବାପଟିଏ ଥିଲା..

ଆଉ ବାପ ବୋଲି ନିଜ ସହ ଲଢ଼ୁଥିବା

ଗରିବଟେ ଥିଲା ।।

ଫ୍ରାନସିସ ଶତପଥୀ