ବରଷା ରାଣୀ

ଘୋର ନିଦାଘେ ପ୍ରଜା ପିଡ଼ିତ ଜାଣି,

ନଭେ କଳାମେଘର ଚାନ୍ଦୁଆ ଟାଣି,

ହସ୍ତେ ବିଦ୍ୟୁତ୍-ଚପଳା ଅସ୍ତ୍ରକୁ ଧରି,

ସିଂହାସନ ଆରୋହୀଲେ ବରଷା ରାଣୀ ।

ନଗ୍ରେ ବାଜିଲା ଘଡ଼ଘଡ଼ି ନାଗରା,

ସିଂଚିଲେ ଶୀତଳ ବାରୀର ଧାରା,

ଉଲ୍ଲାସେ ଆହ୍ଲାଦେ ହସିଲା ଧରା,

ପ୍ରଜା ଉଦ୍ଧରିଲେ ତାପରୁ ପରା !

ନବ ପଲ୍ଲବୀଲେ ପାଦପଗଣ,

ଧରଣୀ ଦିଶିଲା ସବୁଜ ବର୍ଣ୍ଣ,

ଦେଖି ସାଧବାଣୀ ମନ ଉଚ୍ଛନ୍ନ,

ଓଦା ଘାସ ପରେ କଲା ଚଳନ ।

ଏତେ ସବୁ ଶିରୀ ଦେଖି ମଣ୍ଡୁକ,

ଆୟତ୍ତ ବାହାରେ ମନ ବିବେକ,

ଡକାଇ ଜ୍ଞାତି ଓ କୁଟୁମ୍ବ ଜନ,

ଭେକରଡ଼ି ତାନେ କଲା ଗାୟନ ।

ଏତେ ପ୍ରଭାରୀ ସେ ବରଷା ରାଣୀ,

ସୁଶୀଳା, ଭଦ୍ରା ସେଯେ' ଅଭିମାନୀ,

ଏମନ୍ତ ସନ୍ତୋଷେ କର ଶାସନ,

ବିହୁନେ, ବହୁଳେ ଯିବ ଜୀବନ ।।