ଆମ ଗାଁ ଶୀତ

ଶୀତ ପାହାନ୍ତାରେ ଆମ ଗାଁ ଯେବେ ପହିଲି ଅଳସ ଭାଙ୍ଗେ,

ହାତେ ଓଢ଼ଣୀରେ ଗ୍ରାମବଧୂ ଆସି ପହଁରା ବୁଲାଏ ଦାଣ୍ଡେ ।

ଓଦା ମାଟିର ସେ ଜାଡୁଆ ପରଶେ ତନୁମନ ଯାଏ ଥରି,

ଜାକିଜୁକି ହୋଇ ଚାଦର ଘୋଡ଼େଇ ବାହାରେ ପାଇଟି କରି ।

ପକ୍ଷୀ କୂଳଙ୍କର କିଚିରି ମିଚିରି ଆବାହନୀ ମନ୍ତ୍ର ଗାଏ,

ନୂଆ ସକାଳର ନଵୋଦିତ ଭାନୁ ପ୍ରାଚୀ କୋଳେ ଶୋଭା ପାଏ ।

ଗୁହାଳ ଭିତରୁ କାଳିଆ କସରା କରୁଥାନ୍ତି ହମ୍ବାରଡ଼ି,

ଶୀତ କାକରକୁ ବେଖାତିର କରି ଚାଷୀ ଚାଲେ ପାଗ ଭିଡ଼ି ।

ବନା ପୁରୋହିତେ ଥୁରୁ ଥୁରୁ ହୋଇ ଫେରନ୍ତି ଗାଧୁଆ ସାରି,

ଓଦା ଲୁଗା ଲାଗି ପତଳା ଦେହରେ ଉଠଇ ଲୋମ ଟାଙ୍କୁରି ।

ଜରତି ଶୀତର ହେମାଳ କବଳେ ପାଟି ବାଜୁଥାଏ ଖନି,

ବିଷ୍ଣୁ ସ୍ତ୍ରୋତ୍ର ପଢ଼ି ଚନ୍ଦନ ଲଗାଇ ଯିବେ କରି ଜଯମାନୀ ।

ଆମ ଗାଁ ଶୀତ ଭାରି ମନଲୋଭା ଲେଖିଲେ ପୂରିବ ପୋଥି,

ଯେତେ ବେଶୀ ଭାବେ ସେତେ ବେଶୀ ହଜେ ମନେପକାଇ ସେ ସ୍ମୃତି ।।

ଫ୍ରାନସିସ ଶତପଥୀ