ଖିଆଲି କବିତା

ମୁଁ ଚେନାଏ ହସ

କାହା ଓଠର--

ସତ ହେଉ ବା ମିଛ,

ଅଭିନୟ ବି ହେଉ;

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଆସିବି ଦିନେ

ଯେମିତି କି ବର୍ଷାବାହୀ ବାଦଲ୍..

ଆଜି ନହେଲେ ବି କାଲି

ଫେରିବ ନିଶ୍ଚୟ ।

ମୁଁ ସ୍ୱପ୍ନ ବି ହୋଇପାରେ

କାହା ଆଖିର;

ନିଦକୁ ଚିରି ଧସେଇ ପଶିବି..

ଶୁଆଇବି ନିଘୋଡ଼୍ ନିଦରେ,

ଖାସ୍ ମତେ ଦେଖେଇବା ପାଇଁ--

ଯିଏ ଯେତେ ମନା କଲେ ବି,

ମୋର ବା କି ଯାଏ ଆସେ..?

ମୁଁ ଆସିବି..

କିଏ ଚାହୁଁ କି ନ ଚାହୁଁ ।

ମୁଁ ସେ ସବୁ ହେଇଯିବି

ଯାହାକୁ ଚାହିଁଲେ ବି

କେହି ଦୂରେଇ ପାରେନି,

ଅବା ଚାହିଁ ବି

ଲୁଚେଇ ପାରେନା ନିଜକୁ..

ମୁଁ ରଙ୍ଗ ବି ହୋଇପାରେ, ଖରା ବି,

ବର୍ଷା, ଶୀତ, ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା, ତନ୍ଦ୍ରା, ନିଡ଼,

ଭୋକ--ଏମିତି ଅନେକ କିଛି,

ଯା'ର କିଛି ଧରାବନ୍ଧା ନିୟମ ନଥାଏ..

ମୁଁ ନିଜେ ନିୟମଟେ ବି ହେଇପାରେ;

ଯିଏ ଖାଲି ନିଜକୁ ବାନ୍ଧେ..

ଆଉ ଇଚ୍ଛା ହେଲେ ମୁକୁଳି ବି ଯାଏ।।

ଫ୍ରାନସିସ୍ ଶତପଥୀ