ନିଦାଘ

ଋତୁ ପରି ଏଠି ବଦଳେ ମଣିଷ 

  ମହୀ କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ଆନ 

ସ୍ଵାର୍ଥ ନିଦାଘର ଉଜାଣି ବହୁଛି 

   ତପ୍ତ ହୁଏ ମନ ପ୍ରାଣ  ॥

କାଲି ଯିଏ ଥିଲା ନିଜ ଠୁଁ ନିଜର 

    ସିଏ ଆଜି ସାତ ପର 

ମଳୟ ପରଶେ ଥିଲା ଯାହା କାଲି 

    ଆଜି ତାହା ନାରଖାର  ॥ 

ହିଂସା ଅସୂୟାର ଦାରୁଣ ନିଦାଘ 

    ମନରେ ବାନ୍ଧିଛି ବସା 

ଏ ମଣିଷ ଆଜି ତା' ଫାନ୍ଦରେ ପଡି 

     ହରାଏ ନିଜର ଦିଶା   ॥

ହୁତୁହୁତୁ ଆଜି ଜଳେ ଏଠି ମନ 

     ଆନନ୍ଦ ଯାଇଛି ହଜି 

ଶାନ୍ତିର ନୀଡ଼ଟା ଯାଇଛି ଭୁଷୁଡି 

     ଅଶାନ୍ତି ଝଡରେ ଭିଜି  ॥ 

ଆହେ ମହାପ୍ରଭୁ ବହିଣ ସୁଦୟା 

    ଏତିକି କରୁଣା କର 

ଏ ମଣିଷ ମନେ ପ୍ରେମ ମନ୍ଦାକିନୀ 

    ବାରେ ପ୍ରବାହିତ କର   ॥