ଜଳପରୀ

ଅନେକ ଦିନ ତଳର କଥା । ଏ ଭିତରେ କେତେ ଯେ ବର୍ଷ ବିତି ଯାଇଛି ତାହା କହିହେବ ନାହିଁ । ସେତେବେଳେ ସମୁଦ୍ର କୂଳରେ ଥିଲା ଛୋଟ ଗାଁଟିଏ । ଗାଁର ଅଧିବାସୀ ସମସ୍ତେ ପ୍ରାୟ ଧୀବର ଶ୍ରେଣୀର । ସମୁଦ୍ରରୁ ମାଛ ଧରିବା ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରଧାନ କାମ । ସେହି ଗାଁରେ ବୁଢାଟିଏ ରହୁଥିଲା । ତାର ଦୁଇ ପୁଅ । ବଡ଼ ପୁଅର ନାଁ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ, ସାନ ପୁଅର ନାଁ ଯୁଧିଷ୍ଠିର । ନାଁ ଅନୁସାରେ ଗୁଣ ବି ତଦ୍ରୁପ । ବଡ଼ ପୁଅ ମନରେ ହିଂସା, ଦ୍ୱେଷ,ଘୃଣାଭାବ ଭରପୁର ହେଇ ରହିଥିଲା । ସେ ସର୍ବଦା ଅନ୍ୟର ଅମଙ୍ଗଳ କାମନା କରୁଥିଲା । ମାତ୍ର ସାନ ପୁଅ, ଆକାଶ ପରି ଉଦାର । ତାର ହୃଦୟରେ ଶାନ୍ତି, ଅହିଂସା ପୁରି ରହିଥିଲା । ବୁଢା ତାର ଜୀବନ କାଳ ମଧ୍ୟରେ ଯାହା ସମ୍ପତ୍ତି ରଖିଥିଲା ସେଥିରେ ଏହି ୩ ଜଣ ଖୁସିରେ ଚଳି ଯାଉଥିଲେ । ମାତ୍ର କିଛି ଦିନ ପରେ ବୁଢାଟି ପରପାରିକୁ ଚାଲିଯିବାରୁ ବଡ଼ ପୁଅ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ସମସ୍ତ ସମ୍ପତ୍ତି ଅକ୍ତିଆର କଲା । ସାନ ଭାଇକୁ କିଛି ଦେଲା ନାହିଁ । ସାନ ଭାଇ ଯେତେବେଳେ ବଡ଼ ଭାଇକୁ ନିଜର ଭାଗ ମାଗିଲା, ସେତେବେଳେ ବଡ ଭାଇ କହିଲା-" ତୋର ଏ ସମ୍ପତ୍ତି ଉପରେ କିଛି ଭାଗ ନାହିଁ । ଯା...ଯା...ବାଡ଼ିରେ ଯେଉଁ ପଥର ପଡିଛି, ତାହାକୁ ନେଇ ଯା' । ତୋ ଭାଗରେ ସେହି ପଥର ପଡିଛି ।" ସାନ ଭାଇ ଆଉ କିଛି ନକହି ଅଗତ୍ୟା ସେହି ପଥରକୁ ଧରି ସହର ଆଡେ ଚାଲିଲା ।

ସହରରେ ପଥର ଖଣ୍ଡିକ ବିକିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କଲା । ମାତ୍ର ପଥର ଖଣ୍ଡିକୁ କିଏ ବା କାହିଁକି ନବ ? ଯିଏ ଦେଖିଲା ସିଏ କହିଲା ଲୋକଟା ପାଗଳ ହେଇ ଯାଇଛି । ତାକୁ ବିକି ନପାରି ସେ ସମୁଦ୍ର କୁଳ ଆଡେ ଚାଲିଲା, ଯେଉଁଠାରେ କି ତାର ବାପା ସବୁଦିନେ ମାଛ ଧରୁଥିଲେ । ସେଠାରେ ପଥରକୁ ଥୋଇ ମନ ଦୁଃଖରେ ବସି ରହିଲା । ସେହି ସମୁଦ୍ରରେ ଏକ ଜଳପରୀ ବାସ କରୁଥିଲା । ସେ ପରୀଟି ଯୁଧିଷ୍ଟିରର ଦୁଃଖ ଦେଖି ତା ପାଖକୁ ଆସିଲା ଆଉ ତାକୁ ଦୁଃଖର କାରଣ ପଚାରିଲା । ସେ ପରୀଟିକୁ ସବୁ କଥା ସଂକ୍ଷେପରେ କହିଲା । ତା' କଥା ଶୁଣି ପରୀଟି ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କଲା । ଏହାପରେ ସେ ପରୀଟି ତା' ପାଖରେ ଥିବା ଗୋଟିଏ ହୀରା ମୁଦି ଦେଇ କହିଲା-"ଏହାକୁ ରଖିଥାଅ । ଏହି ମୁଦିଟିକୁ ଧରି ମତେ ସ୍ମରଣ କଲେ ମୁଁ ତୁମ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିବି । ତୁମକୁ କିଛି ସୁନା ଦେଉଛି, ଏହାକୁ ନେଇ ତୁମେ ବ୍ୟବସାୟ କର ।" ସୁନା ପାଇ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସି ହେଇଗଲା । ସେଥିରେ ସେ ବ୍ୟବସାୟ ଆରମ୍ଭ କଲା । କ୍ରମେ କ୍ରମେ ସେ ଜଣେ ଧନୀଲୋକ ହେଇଗଲା ଏବଂ ସମୁଦ୍ର କୂଳରେ ଏକ ଘର ନିର୍ମାଣ କଲା ।

ଏଣେ ବଡ଼ ଭାଇ ସମସ୍ତ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇ କୌଣସି କାମ ନ କରି ତାହାକୁ ବିକ୍ରି କରି ଖାଇବାକୁ ଲାଗିଲା । ବସି ଖାଇଲେ ତ ନଈ ବାଲି ସରେ । ସାମାନ୍ୟ ସମ୍ପତ୍ତି ବା କେତେଦିନ ଯିବ ? କିଛିଦିନ ପରେ ତାର ସବୁ ସମ୍ପତ୍ତି ସରିଗଲା । ସମ୍ପତ୍ତି ସରିଯିବାରୁ ତା ମୁଣ୍ଡରେ ଚିନ୍ତା ପଶିଲା । ଖାଇବାକୁ ନପାଇ ସେ ଏଣେ ତେଣେ ବୁଲିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଦିନେ ବୁଲୁ ବୁଲୁ ସମୁଦ୍ର କୂଳରେ ଥିବା ସେହି ଘରଟିକୁ ଦେଖି ତାର କୌତୁହଳ ହେଲା । ଘରଟି କାହାର ଜାଣିବା ପାଇଁ ସେ ସେହି ଘର ଆଡେ଼ ଯାଉ ଯାଉ ତାର ସାନ ଭାଇକୁ ଦେଖିଲା । ସାନ ଭାଇ ତ ସର୍ବଦା ଶାନ୍ତି ପ୍ରିୟ । ତେଣୁ ସେ ପୂର୍ବ ଘଟଣା ଭୁଲି ବଡ଼ ଭାଇକୁ ସ୍ନେହ ଆଦର କରି ଘରକୁ ଡାକିନେଲା । ଏହାପରେ ବଡ ଭାଇ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ସେହିଠାରେ ରହିବାକୁ ଲାଗିଲା ।

ହେଲେ କଥାରେ ଅଛି ମଣିଷ ପ୍ରକୃତି ମଲେ ତୁଟେ, ଘୁଷୁରୀ ପ୍ରକୃତି ପଙ୍କରେ ଲୋଟେ । ସାନ ଭାଇର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଖି ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନର ଖୁବ ଇର୍ଷା ହେଲା । ଦିନେ ସେ ସାନ ଭାଇକୁ ଡାକି କହିଲା -" ଘରେ ଖାଲିଟାରେ ବସି ଭଲ ଲାଗୁନାହିଁ । ମତେ କିଛି ଟଙ୍କା ଦେ, ମୁଁ ବ୍ୟବସାୟ କରିବି ।" ସାନ ଭାଇ ଏ କଥା ଶୁଣି ତାକୁ ଏକ ହଜାର ସୁନା ମୋହର ଦେଲା । ବଡ଼ ଭାଇ ସେ ସୁନା ମୋହରତକ ନେଇ ସେ ସ୍ଥାନ ପରିତ୍ୟାଗ କଲା । କିଛିଦିନ ପରେ ପୁଣି ସାନ ଭାଇ ପାଖକୁ ଆସି କହିଲା -" ବ୍ୟବସାୟରେ ବହୁତ କ୍ଷତି ହେଉଛି । ସେ ଆଉ ଚାଲିବା ଅବସ୍ଥାରେ ନାହିଁ । ମତେ ଆଉ କିଛି ଟଙ୍କା ଦେ ।" ସାନ ଭାଇ କିଛି ନଭାବି ଆଉ ହଜାରେ ମୋହର ଦେଲା ।

ଏଥର ମଧ୍ୟ ସେତକ ନେଇ ପୂର୍ବପରି ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ପୁନଶ୍ଚ ଯେତେବେଳେ ସାନଭାଇକୁ ଟଙ୍କା ମାଗିଲା, ସାନ ଭାଇ ମନରେ ସନ୍ଦେହ ହେଲା । ତେଣୁ ସେ ଟଙ୍କା ଦେବାକୁ ମନା କରିଦେଲା । ଟଙ୍କା ନପାଇବାରୁ ବଡ଼ ଭାଇ ଖୁବ ରାଗିଗଲା ଏବଂ ତାକୁ ମାରିଦେବା ପାଇଁ ଯୋଜନା କଲା । ରାତିରେ ସାନ ଭାଇ ଶୋଇଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ତାକୁ ଟେକି ନେଇ ସମୁଦ୍ରରେ ପକାଇ ଦେଲା ଏବଂ ଖୁସି ମନରେ ଘରକୁ ଫେରି ଆସିଲା । ମନେ ମନେ ଭାବିଲା ଏଥର କଣ୍ଟା ଗଲା । ସବୁ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ ସେ ।

କିନ୍ତୁ ସମୁଦ୍ରରେ ପଡ଼ିବାର ଠିକ ପୂର୍ବରୁ ଯୁଧିଷ୍ଟିରର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ଏବଂ ସେ ଜଳପରୀକୁ ସ୍ମରଣ କଲା । ଜଳ ପରୀ ତତକ୍ଷଣାତ ସେଠାରେ ପହଞ୍ଚି ତାକୁ ଉଦ୍ଧାର କଲା ଆଉ କୂଳକୁ ଘେନି ଆସିଲା । ଏଥର ଜଳପରୀ ତାକୁ ନେଇ ତାର ବଡ଼ ଭାଇ ପାଖକୁ ଗଲା ।ସାନ ଭାଇକୁ ବଞ୍ଚିଥିବାର ଦେଖି ବଡ଼ ଭାଇର ହୋସ ଉଡ଼ିଗଲା । ପରୀଟି ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଉପରେ ଏତେ ରାଗିଥିଲା ଯେ ସେ ତାକୁ ଗୋଟିଏ ପଥର ମୂର୍ତ୍ତିରେ ପରିଣତ କରିଦେଲା । ତାହା ଥିଲା ବଡ଼ ଭାଇର କୁକର୍ମ ପାଇଁ ଉପଯୁକ୍ତ ଦଣ୍ଡ । ପଥର ମୂର୍ତ୍ତିକୁ ଦେଖି ସାନ ଭାଇ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କରିବାରୁ ପରୀଟି କହିଲା -" ଏହି ଲୋକ ତୁମ ସହିତ ଯେଉଁ ବିଶ୍ୱାସ ଘାତକତା କରିଛି, ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଏହାକୁ ଦଣ୍ଡ ଦେଲି । ଏହାକୁ ନେଇ ତୁମର ଘର ଆଗରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କର । ଫଳରେ ଏହାକୁ ଦେଖି ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଲୋକ ବିଶ୍ୱାସ ଘାତକତା କରିବ ନାହିଁ ।" ଏତିକି କହି ପରୀଟି ସମୁଦ୍ରଆଡେ ଚାଲିଗଲା ଆଉ ତାପରେ ସାନଭାଇ ଖୁବ ଖୁସିରେ ଜୀବନ ଅତିବାହିତ କଲା ।