✿ ବାପା .ସ୍କୁଲ୍ ଓ ବଢୁଥିବା ଝିଅ

[୧]

ପୁତ୍ରମୋହୀ ମାନଙ୍କୁ ଛାଡ଼ିଦେଲେ , ବାକି ସବୁ , ମୋ'ପରି ଝିଅଟିଏ ର ବାପାମାନେ ଅହେତୁକ ସୁଖ ଲଭୂଥିବେ । ମୁଁ ଅପୁତ୍ରିକ । ପୁଅଟେ ଥିବାର ସୁଖ ଜାଣିବାର ଅବକାଶ ନାହିଁ ।

ତେବେ ଝିଅଟିଏ ନଥିବାର ଯନ୍ତ୍ରଣା କେଉଁ ବାପ ହୃଦୟରେ ଲୁଚିନାହିଁ?

ମୁଁ ଲିଙ୍ଗଭେଦରେ ଅମୃତର ସନ୍ତାନକୁ ପୃଥକୀକରଣ କରୁନି ସତ,ତଥାପି ଝିଅ -

ହସିବ - ଋଷିବ

ମାନିବ - ମନାଇବ

ବୁଝିବ - ବୁଝାଇବ

କାନ୍ଦିବ - କନ୍ଦାଇବ

ଲୋଡିବ - ସାହାହେବ

ଫରକ୍ ଏତିକି ପୁଅଟିଏ ପୁଅ ହୋଇ ରହିଥିବ କେବଳ ।

[୨]

ଷ୍ଟାଣ୍ଡାର୍ଡ଼ ସିକ୍ସରେ ପିଂକି । ସ୍କୁଲ୍ , ଟ୍ୟୁସନ୍ ନେବା ଆଣିବା ଦାୟିତ୍ୱ ମୋର । ସେଦିନ ଚମକାଇ ଦେଲା ମୋତେ । ଫେରିବାବେଳେ ପଚାରିଲି -

- ମାମା ! ଆଇସକ୍ରିମ୍ ?

- ନାଃ

- ମନଦୁଃଖ ? ମିସ୍ ଗାଳି କରିଛନ୍ତି ?

- ନା, ଭଲ ଲାଗୁନି ।

- ହେଲା କଣ?

- ମୁଁ ବଡ ହେଲିଣି ବାପା!

ହଠାତ୍ କାଲିରୁ ଆଜି ଭିତରେ ବଡ ହୋଇଯିବା , ପ୍ରିୟ ଆଇସକ୍ରିମକୁ ମନାକରିବାର ସମୀକରଣରେ ଅବୁଝା ହୋଇ ଚୁପଚାପ୍ ଘରକୁ ଫେରିଲି ।

[୩]

ସୌମ୍ୟା ଆଉରି ଚମକାଇଲା ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ।

- ଗୋଟେ ଫୋଲ୍ଡିଂ ଖଟ ଆଣିବ ।

- କାଇଁ?

- ପିଂକି ଏଥର ତା ପଢାଘରେ ଶୋଇବ ।

- କ'ଣ! ଛୁଆଟା ଏକା ଡରିବନି ?

- ନାଃ! ସେ ବଡ ହୋଇଗଲାଣି ।

ସୌମ୍ୟା ବୁଝାଉଥିଲା ମୋତେ । ମୁଁ କିଛି ବୁଝୁ ବି ଥିଲି । ତଥାପି କେମିତି ଲାଗୁଥିଲା ମୋ ପ୍ରାଣରୁ, ବଡହେବା ବାହାନାରେ , ମୋ ଝିଅକୁ ମୋଠାରୁ ଅଲଗା କରାଯାଉଛି ।

[୪]

ଖବରଟେ ପଢି ବଡ ବାବୁ ଚିଲ୍ଲାଇଲେ ।

- ବାଙ୍ଗାଲୋରରେ ଗୋଟେ ଛ' ବର୍ଷ ଛୁଆକୁ ସ୍କୁଲରେ ରେପ୍!

ଏକଥାକୁ ନେଇ ଜଳୁଛି ବାଙ୍ଗାଲୋର୍ ସହର । ପିଲାଟା ଓଡିଆ ଦମ୍ପତିଙ୍କର ।

- ଛ' ବର୍ଷ! ନାଃ ଅଧିକା ହୋଇଥିବ ।ଏତେ ଛୋଟ ପିଲାକୁ ...

ଷ୍ଟେନୋବାବୁ କଥା ଯୋଡିଲେ ।

- କିଛି ଅସମ୍ଭବ ନୁହଁ । ସେ କ’ଣ ମଣିଷ ହୋଇଥିବ? ଛଆଖିଆ ରାକ୍ଷସଟେ ନା !

ପ୍ରମିଳା ଦିଦି ଚିହିଁକି କହିଲେ ।

- ଆରେ ନୂଆ କଥା କଣ? ନୀଠାରିରେ କ’ଣ ହେଇଥଲା ? ଆମ ଏଠି ପରା ନବମ ଦଶମ ଛୁଆଙ୍କୁ ପ୍ରେଗ୍ନେଟ୍ କରି ପକାଉଛନ୍ତି ?

ମୁଁ ଶୁଣୁଥିଲି ଚୁପ୍ ହୋଇ । ଛାତି କମ୍ପୁଥିଲା । କମ୍ପିବନି କେମିତି ?

ମୁଁ ଝିଅର ବାପା ଟିଏ ପରା ?

[୫]

ପିଂକି !

ଆଗପରି ଆଉ ଚୁଲବୁଲି ନଥିଲା । ଟିକେ ଚୁପଚାପ୍ , ଟିକେ ଅନ୍ୟମନସ୍କ । ମୋ କୋଳକୁ ଆସୁନଥିଲା । ସବୁ କଥା ଏବେ ମା ପାଖରେ । ସେଇ ଇର୍ଷା ରେ ମୁଁ କଷ୍ଟ ପାଉଥିଲି ।

ସୌମ୍ୟା ବୁଝାଏ -

- ଏସବୁ ସାଧାରଣ । ମୋ' ଛୋଟ ବେଳେ ଏମିତି ହୋଇଥିଲା । ଦୁଃଖ କରନା । ଝିଅ ବଢୁଛି ।

ମୋ' ଠୁଁ ଦୁରେଇ , ଆଉ କା' ନିକଟ ହୋଇଯିବନି ତ ପିଂକି ?

ସେଇ ଆଉ କିଏ ଜଣେ ସ୍ନେହର ସତ୍ୟା ବଦଳାଇବାକୁ କେତେବା ସମୟ ନେବ ଆଉ ?

ଭୟଟିଏ ଦୁଃଖକୁ ଆଉଟାଇ ଦେଉଥିଲା ଖାଲି ।

[୬]

- ଶିଘ୍ର ଆସ ଘରକୁ ।

- କ’ଣ ହେଲା?

- ପିଂକି ସାଙ୍ଗ ମା' ଫୋନ୍ କରିଥିଲେ ଏବେ । ସ୍କୁଲ ଛାତରେ ଝିଅଟେ ମରି ପଡିଛି ।

- ଏ! କଣ କହୁଛ ? କାହା ଝିଅ ? ମିସଙ୍କୁ ଫୋନ୍ କର !

- କରିଥିଲି । ସୁଇଚ୍ ଅଫ୍ । ଆସ ଶିଘ୍ର ।

କେମିତି ସ୍କୁଲରେ ପହଞ୍ଚିଲୁ ଜଣାନାହିଁ । ଭିଡ଼ ଥିଲା । ପୋଲିସ୍ ପହଞ୍ଚି ସାରିଥିଲା । ଭିତରକୁ ଛାଡ଼ୁନଥିଲେ । ଛୁଆଙ୍କୁ ପରିଚୟ ପତ୍ର ଦେଖି ଗେଟ୍ ବାହାରକୁ ଛାଡ଼ୁଥିଲେ ।

ପିଂକି ଆସିଲା । ଏକ ରକମ୍ ଦୌଡିଦୌଡି । ଭୟାତୁର ଛଳଛଳ ଆଖି । କୁଣ୍ଢେଇ ଧରିଲା ମୋତେ । କିଛି କ୍ଷଣ ମୁଁ ବି ଜାବୁଡି ଧରିଲି ଝିଅକୁ ।

ଅଲଗା କରୁଥିଲା ସୌମ୍ୟା ଅପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ ।

- ଛାଡ଼ ତାକୁ । ବଡ଼ ପିଲାଟା । ଅଣନିଃଶ୍ବାସୀ ହୋଇଯିବ ।

- " ଚୋପ୍”!!!!!

ଖୁବ୍ ଯୋର୍ ରଡିଟାଏ କଲି ମୁଁ ।

ଅର୍ଦ୍ଦାଧିକ ଭିଡ , ମୁହଁ ବୁଲାଇ ମୋରି ଆଡକୁ ଦେଖୁଥିଲେ ...।

ଅମିୟ ବେଜ