ସମୟ

 

କିଏ ଜଣେ କହିଥିଲା ଘରଟେ କରିବୁ 

ସେ ଘରକୁ ବୋହୂ କରି ମତେ ନେଇଯିବୁ।

ଭାଗ୍ୟର ନିୟତି ଆଜି ଶତ୍ରୁ ସାଜିଗଲା

ସେ ତ ଚାଲିଗଲା ଆଉ ବାହୁଡ଼ି ନୋଇଲା।

ଫଗୁଣର ଫଗୁ ନେଇ ଗଲା ନିଜ ପଥେ

ମୋ ସହ ଦିନ କାଟିବ କହିଥିଲା ସାଥେ।

ମଳୟର ବାସ୍ନା ଆଉ କେବେ ଛୁଇଁବନି

ସବୁ ବାସ୍ନା ଫିକା କରିଦେଲା ଅଭିମାନୀ ।

ନିର୍ଜୀବ ତୁଲ୍ୟ ଜୀବନ ଲାଗୁଅଛି କାହିଁ 

ତଥାପି ଫେରିବା ବାଟ ଚାହିଁଅଛି ମୁହିଁ ।

ଚାହିଁଲେ କି ସତେ ସିଏ ଫେରିକି ଆସିବ?

ବିଧାତାର ନିୟମକୁ ମାନିବାକୁ ହେବ।

ସମୟକୁ ଦେଇଛନ୍ତି ଅସ୍ତ୍ର କରି ସେତ 

ଅଭାଗା ଶରୀର ତାହା ବୁଝିବ କେମନ୍ତ ।

ସମୟର ପ୍ରତିଦାନ ଦେଇ ପାରେ ନାହିଁ 

ସବୁଠାରୁ ମୂଲ୍ୟବାନ ସମୟ ଅଟଇ ।