ପ୍ରିୟତମ ଦୁଃଖ

ନିଜର ଅହଂକୁ ସମର୍ପି ଦେବା ପରେ

ଆଉ କଣ ବାକି ଥିଲା ଯେ-

ଦେଇଥାନ୍ତି ତୁମକୁ

ତୁମ ଅଭିମାନର ଶୀତଳ ଛାୟାରେ

ଜଳି ଯାଉଛି ମୁଁ ଥରକୁ ଥର,

କେବେକେବେ ନିଜେ ହିଁ ନିଜର

ପରମ ଶତ୍ରୁ ବନି ଯାଉଛି ମୁଁ ।

ନିଜ ଅନ୍ତରକୁ ଯେତେ କ୍ଷତାକ୍ତ କଲେ ବି

ପାରୁନି ଭାଙ୍ଗି ତୁମ ଅଭିମାନର ନିଥର ପାହାଡ଼

କ’ଣ ତୁମେ ଚାହଁ?

ମୁଁ ଭୂ-ଲୁଣ୍ଠିତ ହେବାର ଦୃଶ୍ୟରେ

କେମିତି ତୁମେ ତାଳି ମାରି ହସିପାର !

ମୋର ଅବଶ ବିବଶ ପାଦ

ପରାଜୟର ଦ୍ବାର ଦେଶେ ସଂଘର୍ଷରତ ଥିବାବେଳେ

କେମିତି ତୁମେ ବନିପାର

ଏତେ ବେଶି ସମ୍ବେଦନ ଶୂନ୍ୟ ନିଷ୍ଠୁର ।

ତୁମେ ହାରୁଥାଅ ନିତ୍ୟ ନିୟମିତ

ଏଇ କଣ ଶାନ୍ତନାର ସ୍ବର

ଅନୁରାଗର ଭିନ୍ନ ଏକ ରଂଗ ।

ସହିଯାଏ ସବୁ ସହିଯାଏ

କାରଣ ମୁଁ ଜାଣେ ମୋ ଅହଂ

ସଂଚରି ଯାଇଛି ତୁମ ଅନ୍ତରକୁ

ଏବେ ତୁମେ ଅଂହକାରରେ ମଦମତ୍ତ ।

ଅନ୍ତତଃ ଏ ଦିନ ନଆସୁ

ସାମ୍ନାରେ ମୋ ଆଣ୍ଠୁମାଡ଼ି

ଦେହ, ମନ, ହୃଦୟ ପରି ମାଗି ନବ ସେ

ମୋ ଆଖିର ଲୁହ

ଲୁହ ଯେ ମୋ ବଞ୍ଚିବାର ଏକମାତ୍ର ସରଳ ଆୟୁଧ ।

ପ୍ରକାଶ ରଂଜନ ପରିଡ଼ା

'ନିଶି ପ୍ରଦୀପ', କଏଳପାଳ, ବାତୋ, କେନ୍ଦୁଝର