ମୃତ୍ୟୁର କୋଳରେ

ମୃତ୍ୟୁର କୋଳରେ ନୀରିହ ମଣିଷ

ମଶାଣିଟା ସାରା ମଡା

ଜୁଇ ପରେ ଜୁଇ ନିଆଁ ଲିଭୁନାହିଁ

ଦିନ ରାତି ଶବ ପୋଡା ।

ଜର ଟିକେ ହେଲେ ଜୀବନକୁ ଡର

କାଶ ଛିଙ୍କ ଲାଗେ ଭୟ

କରୋନାର ନାଆଁ ଶୁଣୁଶୁଣୁ ଏବେ

ମନ ହେଉ ନାହିଁ ଥୟ ।

ପୁଅ ପରେ ବାପ ବାପ ପରେ ମାଆ

ପରିବାରର ଯାଏ ଧୋଇ

ମୁହଁରେ ଟିକିଏ ନିଆଁ ଦେବା ପାଇଁ

ରହୁନି ଜଣିଏ କେହି ।

ଅସ°ଖ୍ୟ ଅନାଥ ଦରୋଟି ଆଖିରୁ

କିଏ ସେ ପୋଛିବ ଲୁହ

କରୋନା ବା କାହୁଁ ବୁଝିବ କହରେ

କଅଁଳ ବଅସ କୋହ ! 

କଟକଣାକୁ ତ ଖାତର କରୁନି

ଥମୁନି କରୋନା ଖେଳ

ଅକାଳକୁ ଏବେ ବଳ ପାଉ ନାହିଁ

ହସୁଛି ମୃତ୍ୟୁର କୋଳ ।