ମା

ଅଶ୍ରୁ ବିଭୂଷିତ ନୟନ ତାର

କାହୁଁ ଝରାଏ ସେ ଲୋତକ ଧାର ।

ସୁଖ ଦୁଃଖ ହେଲେ ମୋହର

ଖୋଲିଯାଏ ତା ଲୁହର ଦ୍ବାର ।

ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ମମତା ସଦା ଜୁଆର

ସନ୍ତାନ ସୁଖେ ମନଟି ତାର ।

ନିଜ ସୁଖକୁ କରିଣ ପର

ସରଗ ପରି ଗଢେ ପରିବାର ।

ପଞ୍ଚଭୂତେ ଜୀବନ ଦେଇ ଦେଖାଏ ସସାର

ମା ଡାକେ ଭୂଲିଯାଏ ଦୁଃଖ ତାହାର ।

ଆର୍ଶୀବାଦ ଥଳିକୁ କରି ନିଜର

ଵାଣ୍ଟୁଥାଏ ସେ ନହୋଇ କାତର ।

ଜନମରୁ ଜୁଇ ତା ସେନେହ କାରା

ଧରଣୀ ସମ ତା ହୃଦୟ ପରା ।

ରୋଗ ଵୈରାଗ ହେଲେ କାହାର

ସଦା ଜାଗ୍ରତ ମନ ତାହାର ।

ଶାସନ ଶୃଙ୍ଖଳେ କଲେ ପ୍ରହାର

ମରମେ ଅଶ୍ରୁ ଝରେ ତାଙ୍କର ।

ନିଜ ସୁଖକୁ ଦେଇ କବର

ପ୍ରତି କ୍ଷଣେ ଚିନ୍ତେ ସୁଖ ଆମର ।

ଶୁଝିନି ଋଣ କିଏ ଜୀବନେ ତାର

ମା ର ତୁଳନା ନାହିଁ କାହାର ।