କେବେକେବେ ଅଝରା ବର୍ଷା ସହ

ଡ଼ଃ ମୌସୁମୀ ପରିଡ଼ା

ପଚାରୁଛ, କିପରି ବଂଚିଛି ମୁଁ ?

ଦିନ ଦିନ ଧରି ବିଛଣାରେ ବେଡସିଟ୍ଟେ ଭଳି

ଅପରିତ୍ୟକ୍ତ ହୋଇ, ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ କୋହରେ ବତୁରାଇ..

ଶୂନ୍ୟତାକୁ ଛାତିରେ ଜଡାଇ

ଅନ୍ଧାରକୁ ଭିଡି ଧରି ପଚାରିଛି ବିକଳରେ..

“ଆଣିଦେବୁ ମୋତେ ମୃତ୍ୟୁର ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶ,

କ୍ଳାନ୍ତ ଶରୀରକୁ ଉତେଜନାରେ ଜଡାଇପାରିବୁ? ”

ମୋ ହାତକୁ ନିର୍ଦ୍ଧୟ ଭାବେ ଛିଂଚାଡି ଦେଇ

ସେ ଚାଲିଯାଏ ହସିହସି ।

କହେ-“ମୃତ୍ୟୁ କି ଏତେ ସହଜ?

ତା ପାଇଁ ବି ଦେବାକୁ ହୁଏ ଅଗଣିତ ଅଗ୍ନି ପରୀକ୍ଷା”!

ଜନ୍ମ / ମୃତ୍ୟୁ ଭିତରେ କୋଉଟା କଷ୍ଟକର ସତେ!

ଯୋଉଠି ଜୀବନ ବଂଚିବାକୁ ଦିଏନି

କି ମୃତ୍ୟୁ ଆଶ୍ଳେଷି ନିଏନି?

ତାରି ଭିତରେ ଭାଙ୍ଗିହେବାଟା ହିଁ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ!

କେବେକେବେ ମନେପଡିଲେ ଖୋଜେ ନିଜକୁ,

କେବେ ବର୍ଷାଟୋପାରେ ତ

କେବେ କାକର ବିନ୍ଦୁରେ.. ।

ଲୁହର ଝଲକ ଦେଖିଛି

ସତେଜ ଫୁଲଙ୍କ ପାଖୁଡା ମେଳରେ ।

ହସର ଫୁଆରା ମାପିଛି

ପୋଡା ଅଙ୍ଗାରଙ୍କ ଗହଣରେ ।

ମୁଁ ବାରବାର ମରିବା ଶିଖିଛି ଜୀବନକୁ ଧରି!

ମରିବା ପରେ ବି ଜୀଇଁବା ଶିଖିଛି ।

ସନ୍ଦେହ ହେଲେ ଏ ଶୂନ୍ୟତାକୁ ପଚାରିବ-

କେତେବାର ନୀରବତା ସହିତ ଛଳନା କରିଛି!!

ଏସବୁ ବାଦ୍ ବି ମୁଁ ହସିବା ଜାଣିଛି!!