ଜୀବନ ଯମୁନା

ଭାବ ଦରିଆରେ  ଜୀବନ ନଉକା 

    ଦୋହଳି ଦୋହଲି ଭାଷେ

ପବନ ହିଲ୍ଲୋଲେ  ତରୀର ସଂଯୋଗେ 

    ପ୍ରସରେ ଅକାତ କାତେ ।

ନାବିକ ସମାନେ   ମଣିଷ ବାହେରେ  

     ଭିଜା ଭିଜା ଆଶା ନେଇ

ଦୁଃଖ ଆସୁ ଯେତେ  ସୁଖ ଛନ୍ଦି ସାଥେ

     ସଞ୍ଚରେ ଭାଗ୍ୟ ଆଦରି ।

କେତେବେଳେ ଏକା  କେବେ ପୁଣି ଧୋକା

     ଜଣା ଅଜଣାଙ୍କ ମେଳେ

ନିଜ ଦୃଢ ବଳେ     କର୍ମ କରିଚାଲେ     

     ସଂଶୟ ନକରି ତିଳେ ।

ଝଡ ଝଞ୍ଜା ଯେତେ  ଆସେ ଯାଏ ବଳେ

     ଜୀବନ ଯମୁନା ରୀତି

କିଏ ଜିତେ ପୁଣି   କିଏ ହାରିଯାଏ

    ଏଇତ ସଂସାର ଉକ୍ତି ।

ଆଗପଛ ଭାବି ମିଛମାୟା ଭବେ

    ଗଣି ଗଣି ପାଦ ରଖେ

ବେଳ ଥାଉଥାଉ  ବଢ଼ାଏ ଗତିକୁ 

  ତୀରେ ଉଭା ହେବା ଆଶେ ।

ଖୁସି ଖୁସି କାଳ  କାଟୁଥିଲା ବେଳେ

   ମନରେ ଛନକା ଥାଏ

କେଉଁ ସମୟରେ  ଘଟିବ ଅନର୍ଥ

  କିଏ ଅବା କହିପାରେ ।

ଭାଗ୍ୟକୁ ଆଦରି   କର୍ମ କରିଯିବା 

    ଲାଭ କ୍ଷତି ନବିଚାରି,

କରିଥିଲେ ଭଲ  ସୁଫଳ ମିଳିବ

  କାର୍ଯ୍ୟ କଳାପ ହିଁ ସ୍ଥାୟୀ ।