ଏଇ ଅବକାଶେ

ମରଣ ଦୁଆରେ   ପାଦ ଥୋଇ ଯାହା

    ଜୀଇଁବାକୁ ଖୋଜ ରାହା ,

ଜନମ ପରି ତ      ମରଣ ବି ସତ

    ଦିନେ ମିଳିଯିବ ତାହା ।

ଉପର ଖରାଠୁ     କଷ୍ଟ ଦିଏ ବେଶୀ

     ତଳର ତାତିଲା ବାଲି ,

ଚାଲିବା ନଜାଣି   ବାଟ ଦୋଷ ଦେଲେ

      ଯନ୍ତ୍ରଣା ମିଳଇ ଖାଲି ।

ମହାଦ୍ରୁମ ଦେଖି      ଆଶରା କରିବ

      ଦେଉବା ନଦେଉ ଫଳ ,

କ୍ଷୁଦ୍ର ତୃଣ ସେବା     କଲେ ମିଳଇ କି

       ଫଳ ନା ତାହାର ମୂଳ ? ।

ଅସ୍ଥି ନାହିଁ ବୋଲି     ଅଳପ ଜଳନେ

       କୀଟ ହୁଏ ଛଟପଟ ,

ଅଳ୍ପ ସମସ୍ୟାରେ      ନିଜତ୍ବ ନଥିବା

    ଲୋକ ଭୁଲେ ବାଟଘାଟ ।

ଜନ ଗହଳିରେ    ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ଲାଗେ

       ବ୍ୟବସ୍ଥିତ ଯଦି ନାହଁ ,

ଗହନ ବନରେ      ନିଃସଙ୍ଗତା ଭୟ

       ନିର୍ଜନତା ଯଦି ଚାହଁ ।

କ୍ରୁର ଭଉଁରୀରେ     ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଖୋଜି

      ନିଜେ ଆଉ ହଜ ନାହିଁ ,

ଏଇ ଅବକାଶେ       ମଣିଷ ଜନ୍ମର

      ଅସ୍ତିତ୍ବ ଖୋଜିବା ରହି ।