ଦାଦନର ଦୁଃଖ

 ଅଧିକ ମଜୁରୀ ବେଶି ରୋଜଗାର

 ଆଖିଏ ସପନ ଭରି

 ଆମ ଗାଁ ଲୋକ ଦାଦନ ଯାଆନ୍ତି

 ଚାଷବାସ ଗଲେ ସରି ।

 ଦଲାଲ କଥାରେ ସରଳ ମଣିଷ

 ସହଜେ ଯାଆନ୍ତି ଭୁଲି

 ପିଲାଛୁଆ ଧରି ବିଦେଶ ଯାଆନ୍ତି

 ଗାଁ ହୋଇଯାଏ ଖାଲି ।

 ଲୁଗାପଟା ଆଉ ବାସନ କୁସନ

 ନେଇଥାନ୍ତି ସାଥେ ଶେଯ

 ରହିବାକୁ ସେଠି ଚାଳିଆ ମିଳଇ

 ବାକିକଥା ନିଜେ ବୁଝ ।

 ଭିଟାମାଟିରେତ ତାଲା ଝୁଲେ ଏଠି

 ଇଟାଭାଟି କାମ ସେଠି

 ରାତି ନପାହୁଣୁ ଭାଟିକୁ ଯାଆନ୍ତି

 ଫେରୁଫେରୁ ହୁଏ ରାତି ।

 ଅଜଣା ରାଇଜ ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ

 କାମ ଖାଲି ସେଠି କାମ

 ଦେହପାଆ ଯଦି ଖରାପ ହୋଇଲା

 ବିହି ହେଲା ଜାଣ ବାମ ।

 କାମ ନକରିଲେ ମିଳେନି ମଜୁରୀ

 ଓଷଦ ବା ଦବ କିଏ

 ରୋଗଯଦି ହୁଏ ଅଣଆୟତ୍ତ ତ

 ଅକାଳେ ଜୀବନ ଯାଏ ।

 ପିଲା ପରିବାର ଆକୁଳ କ୍ରନ୍ଦନ

 ବୁଝନ୍ତିନି କେହି ଦୁଃଖ

 ଲାଗଇ ଯେମିତି ଠାକୁର ତ ସତେ

 ଏମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମୁକ ।

 ଦାଦନର ଦୁଃଖ କହିଲେ ନସରେ

 ବଖାଣିଲେ ହେବ ପୋଥି

 ତଥାପି ଯାଆନ୍ତି ପ୍ରତିବର୍ଷ ଲୋକେ

 ଗାଁ ରୁ ଦାଦନ ଖଟି ।