ବିଚାରା ଉର୍ମିଳା(ରାମାୟଣ କଥା)

ଧନ୍ୟ ସେ ଉର୍ମିଳା ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କ ପତ୍ନୀ

ଧନ୍ୟ ପତିବ୍ରତା ନାରୀ

ଚଉଦ ବରଷ ରହିଲା ଏକଲା

ସ୍ୱାମୀ ହେଲେ ବନଚାରୀ ।

ପିତୃ ସତ୍ୟ ପାଳି ପ୍ରଭୁ ରାମଚନ୍ଦ୍ର

ବନବାସେ ଯେବେ ଗଲେ

ମାତା ସୀତା ଆଉ ଅନୁଜ ଲକ୍ଷଣ

ସାଥେ ତାଙ୍କ ବାହାରିଲେ ।

ସୁମିତ୍ରା କରିଲା ମନ ଯିବା ପାଇଁ

ଲକ୍ଷ୍ଣଣ କରିଲେ ମନା

ସିଏ ଗଲେ ସାଥେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବାରେ

ସମୟ ହୋଇବ ଉଣା ।

ସ୍ୱାମୀ କଥା ମାନି ରହିଲା ସେ ଏକା

ଫେରିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁ 

ଯୁବା ବୟସର ଭାବ ଆବେଗକୁ

ଛାତିତଳେ ଚାପିଦେଇ ।

ଏଣେ ଘୋରବନେ ସୂରୁଯ ଡୁବିଲେ         

ଗରଜନ କରେ ରାତି

ହିଂସ୍ର ଜୀବଜନ୍ତୁ ହିଂସ୍ର ନିଶାଚର

ଥରାଇ ଦିଅନ୍ତି ଛାତି ।

ଭାଇ ଭାଉଜଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ସୁରକ୍ଷା

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ରୁହନ୍ତି ଚେଇଁ

ପ୍ରଭୁ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ମାତା ସୀତା ଦେବୀ

ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ପଡନ୍ତି ଶୋଇ ।

ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କ ନିଷ୍ଠା ନିଦ୍ରା ଦେବୀଙ୍କର

 ଚିନ୍ତାକୁ ବଢାଇଦେଲା

ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ମଣିଷ ଅନିଦ୍ରା ରହିଲେ

କାର୍ଯ୍ୟେ ହେବ ତାଙ୍କ ହେଳା ।

ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କ ପାଶେ ଉଭା ହୋଇ ଦେବୀ

ଦୁଃଖ ତାଙ୍କ ଜଣାଇଲେ

ତାର ପ୍ରତିକାର ଉପାୟଟିଏ ବି

ଅନୁଜଙ୍କୁ ବତାଇଲେ ।

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ହସିଲେ "କହିଲେ ଉର୍ମିଳା 

ରଖିବ ତାଙ୍କରି କଥା

ସବୁ ନିଦ ତାଙ୍କ ଆଖିରୁ ନେଇ ସେ

ଟାଳିଦେବ ତୁମ ଚିନ୍ତା "।

ସେହି ଦିନଠାରୁ ଚଉଦ ବରଷ

ଉର୍ମିଳା ଭୋଗିଲେ କଷ୍ଟ

ସବୁବେଳେ ନିଦ ସାଧିଲା ତ ବାଦ

ଭାରି ଦୁରୁଗମ ବାଟ ।

ଚଉଦ ବରଷ ରହିଲା ଉର୍ମିଳା

ପଥର କରି ତା ଛାତି

ନଥିଲା ବିଷାଦ ଅବା ଅବସାଦ

ତ୍ୟାଗର ଅଭୁଲା ଗୀତି ।