ଭକତଙ୍କୁ କୁହ କେତେ ଭୁଲାଇବ

 ଚନ୍ଦନେ ଦେଲନି ଦରଶନ ତୁମେ

ସ୍ନାନେ ସି°ହଦ୍ୱାର ଖାଲି

ଭାବବିନୋଦିଆ ଭକତ ଭାବକୁ

ତୁମେତ ଗଲଣି ଭୁଲି ।

ସ୍ନାହାନ ବେଦୀରେ ସାହାଣ ମେଲାକୁ

'ସମୟ' କହିଲା 'ନାହିଁ'

ଦି ବରଷ ହେଲା ତୁମ ହାତୀ ବେଶ

ଦେଖିଲୁନି ଆମେ କେହି ।

ଚର୍ମ ନେତ୍ରେ ତୁମ ଚକାନୟନକୁ

ଦେଖିବାକୁ ନିତି ମନ

ବିନା ଭକତରେ ତୁମେ ଲୀଳା କର

ବିତିଯାଏ ମାସ ଦିନ ।

ପତିତଜନଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ଦର୍ଶନ

ବଡଦାଣ୍ଡେ ରଥ ଯାତ

କାହାନ୍ତି ପତିତ, ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ

ଡାହୁକ ହଲାଏ ବେତ ।

ଗଲା ସନ ଠାରୁ ଆଡପ ଦର୍ଶନ

ଭକତ ଗଲେଣି ଭୁଲି

ଗୁଣ୍ଡିଚା ମନ୍ଦିରେ ଗୁପତ ରାହାସ

ନିଶୁନ ଶରଧା ବାଲି ।

ଦୀପ ମିଳେନାହିଁ ଦୀପ ଜାଳିବାକୁ,

କିଏ ସେ ଜାଳିବ ଦୀପ

ଜପ ତପକୁ ତ କରୋନାର କୋପ

ଦିଏ ସତେ ଅଭିଶାପ ।

'ଅଶାନ୍ତି' 'ଆତଙ୍କ' କଷୁଛନ୍ତି ଅଙ୍କ

ଅଶରୀରି ସାଧେ ଦାଉ

ଭକତଙ୍କୁ କୁହ କେତେ ଭୁଲାଇବ

ଦୂରେ ରହି ମହାବାହୁ !