ଆକାଶ

କଦାଚିତ ଦିଏ ସୁନେଲି କିରଣ

ରାତ୍ରି ଦିଏ ଅନ୍ଧକାର

କଦାଚିତ ଦିଏ ପ୍ରଖର ଉତ୍ତାପ

ଅଟଇ ସେ ନିର୍ବିକାର ॥

କଦାଚିତ ଶ୍ୱେତ ବାଦଲ ଖେଳଇ

କାଳ ସେ କଳାହାଣ୍ଡିଆ

କଦାଚିତ ଲୁଚକାଳି ସେ ଖେଳଇ

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଆଃ କି ବଢିଆ ॥

କଦାଚିତ ସାଗର ପ୍ରେମିକ ସାଜିଛି

ଗାଉଛି ତରଙ୍ଗ ସ୍ଵରେ

କଦାଚିତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ରର କିରଣେ

ଦିବା ରାତ୍ରି ଆଣି କରେ ॥

କଦାଚିତ ଉତ୍ତାପ କଣ୍ଟା ସଦୃଶ

ବରଷା ଯେ ଆଶୀର୍ବାଦ

କଦାଚିତ ଶୀତ ଋତୁ ଧରାପୃଷ୍ଠେ

ଛରୁତୁ କରନ୍ତି ବାଦ ॥

କଦାଚିତ କୋଟିଏ ଗ୍ରହାଣୁ ପୁଞ୍ଜ

ସାଇତିଛି କରି ଯତ୍ନ

କଦାଚିତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ବହିଛି କୋଳେ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ପରି କେତେ ରତ୍ନ ॥

କଦାଚିତ ଦେଖିଲେ ନଭ ଶୀତଳ

ପ୍ରଭାତର ଭାନୁଦୟ

କଦାଚିତ କବିତା ଆବୃତିରେ ମନ

ଦେଖିଲେ ସୁନେଲି ସାୟଂ ॥

କଦାଚିତ ବିଚିତ୍ର ଜଳଦ ଭଣ୍ଡାର

ବଖାଣିଲେ ସରିବନି

କଦାଚିତ କବି ଲେଖକ ଲେଖନୀ

କାଗଜ କେବେ ଭରେନି ॥