गझल

खरे दुःख जेव्हा जळू लागले 

सगेसोयरेही पळू लागले

मला एकटीला जगू द्या, जरा,

कसे सोबती, हे कळू लागले.

जिथे संपल्या भावना कोवळ्या,

किती बारकावे छळू लागले

पुन्हा तोल गेला, पुन्हा पायही,

नको त्या दिशेला वळू लागले

किती ही तुझी गोड समजावणी

कसे मी म्हणावे हळू लागले?