आजच्या युगातील एक सत्य

एकेकाळी दहाड मारूनी

गर्जत असे जो,

उगीच छेडत असणार्‍याला

पंजा मारी तो

त्रास त्याला देण्यासाठी

कोणी धजावत नव्हता,

धजावला जर कोणी तर तो

त्याला सोडत नव्हता

हळूहळू मग विजय मिळविला

त्याने रागावरती,

वाद ना घाले कोणाशी

ना ओरडे कोणावरती

एकेदिवशी एकाने

केली मग मोठी हुशारी,

वाद घातला त्याच्याशी अन्

केली आरे कारी

शांतपणाने याला त्याने

केले पहिले दुर्लक्ष,

तरीही छेडत राहिला अन् हा

झाला त्याचेच भक्ष्य

रूद्राचा अवतार तो

झाला होता लोण्याचा गोळा,

आता मात्र त्यातूनी ऊठू

लागल्या अग्नीच्या ज्वाळा

याला त्याच्या या अवताराची

जाणीव मुळीच नव्हती,

मागू लागला माफी

धडधड करू लागली छाती

आता मात्र त्यास उमजली

दुनियेची रीत ही न्यारी,

शांत माणसा जगू न देती

घाबरती रूद्राला सारी

नाईलाजाने त्याने मग

जुने रूपच अवलंबिले,

रीत अशी ही दुनियेची

तिने चांगले होऊ न दिले...