અન્યમનસ્કતા (૪)

પ્રકરણ- ૪

 

દિવની દિશામાં દોડતી ગાડીની બારીનાં કાચમાંથી વિવેકે ડ્રાઇવિંગ કરતાં કરતાં બહાર તરફ આસપાસની જગ્યાનું દૃશ્ય જોયું. નરમ લીલા પ્રદેશની સડક સીધી લાંબી-પહોળી અને ખાડા ટેકરા વગરની સ્વચ્છ સપાટ હતી. માર્ગની ધૂળ હવાની ભીનાશનાં કારણે બેસી ગઈ હતી. રસ્તાની બંને બાજુ હરીયાળી, કેળાનાં ફાર્મ, નાળિયેરીનાં ઊંચા વૃક્ષ, ઝપાટાબંધ પસાર થતાં જતાં હતાં. કારની ઝડપ સાથે ફૂંકાતી હવાનો વેગ વધીને પાણીમાં માટી ભળેલી ભીની ભીની સુગંધવાળો પવન ગાડીમાં આવી એ.સી.ની ઠંડકમાં ભળીને શ્વાસને તાજગી આપવા લાગ્યો. માર્ગમાં એકાએક કૂદતું કૂતરું સામે આવ્યું ને જોરદાર બ્રેક લાગી. સોનાલીની ઊંઘ ઊડી ગઈ. તેનાં વાળ વિખરાઈ ગયા હતાં. તેણે આળસ મરડીને વિવેક સામે જોઈને પૂછ્યું, ‘હજુ મંજીલ કેટલી દૂર છે?’ વિવેક તેની સામે જ એકીટસે જોઈ રહ્યો હતો. સોનાલીએ કાંડા ઘડિયાળમાં જોયું. સાડા સાત વાગી ચૂક્યા હતાં. સોનાલીએ ફરી સવાલ પૂછ્યો, ‘વિવેક, હજુ મંજીલ કેટલી દૂર છે?’ ત્યાં જ ખખડી ગયેલી સ્ટેટ-ટ્રાન્સપોર્ટની લકઝરી બસ ગાડીને ઓવરટેક કરીને નીકળી ગઈ.

સોનાલીએ ગાડીનાં કાચમાં ખુદનો ચહેરો નિહાળીને હવામાં ઉડતા વાળને બાંધી બક્કલ ભરાવ્યું. ‘મને ચા પીવાની ઇચ્છા છે.’ લાંબી મુસાફરી કર્યા બાદ પણ સોનાલી સ્વસ્થ અને ખુશનુમાં દેખાઈ રહી હતી. પોતાની સીટ પરથી એ થોડી ખસી એ વિવેકથી દબાતી બેઠી ત્યાં સુધી વિવેક સોનાલીને એક આકર્ષણ સાથે જોઈ રહ્યો હતો. તેનાં ખભા પર માથું ઢાળી સોનાલીએ ફરી આંખો બંધ કરી દીધી.

દિવ હજુ દસેક કિલોમીટર દૂર છે. ગાડીથી પંદરેક ફૂટ દૂર દિવ - 10 કિ.મી. દર્શાવતા પાટિયાને જોતાં વિવેક બોલ્યો. તેણે ગાડી સ્ટાર્ટ કરી. ગાડી રસ્તા પરથી નીચેની બાજુ ડોલતી-હલતી ધૂળિયા મેદાનમાં ઢાળ પર ઊતારીને એક ઢાબા પર આવીને ઊભી રહી. બંને ત્યાં ચા પીવા રોકાઈ ગયા.

સૂર્ય દેખાતો ન હતો. હવામાં ધુમ્મસ ભળ્યું હતું. આકાશમાં પક્ષીઓ ઊડી રહ્યાં હતાં. ચા પીવાઈ ગઈ. ગાડી ફરી દિવ જવાનાં રસ્તે ચાલવા લાગી. ગાઢ કતારબંધ ઊભેલાં તાડનાં ઝાડપાનવાળા જંગલપ્રદેશની ઘનતા ચીરી એકાએક ગોળાકાર સાગર કિનારો દેખાવા લાગ્યો. માઈલો સુધી ફેલાઈને આકાશમાં ઓગળી જતો આસમાની, વાદળી રંગનો સમુદ્ર આવ્યો. થોડીવારમાં દિવનું એરપોર્ટ આવી ગયું અને આગળ જતાં નાગવાબીચ. જ્યાં વિવેકે દરિયાની સામે એક નાનકડું ગેસ્ટહાઉસ અગાઉથી બૂક કરવી રાખ્યું હતું.

‘આશિયાના’ નામનું ગેસ્ટહાઉસ દરિયાની બિલકુલ સામે હતું. બે કમરાવાળું. મોટી બારીઓ અને દીવાલને બરોબર અડી સમાંતર ગોઠવેલાં ફૂલોનાં ક્યારાવાળી બાલ્કનીમાંથી દરિયાને મહેસૂસ કરી શકાય એટલો હસીન નઝારો. આગળ બાળકો માટે લપસણી અને હીંચકા હતાં. દિવસમાં મોટી-મોટી બારીમાંથી દરિયાનાં પાણીની ખારી સુગંધ આવતી રહેતી અને રાત પડતી ને હવામાંથી લીલોતરીની મહેક આવતી. સફેદ અને લાલ કરેણના, દૂધ જેવા શ્વેત મોગરાના ફૂલ અને તેની સુગંધ કુદરતી વાતાવરણને જીવંત બનાવતા હતાં.

છૂટ્ટીનો ગાળો ન હોવાથી ટુરિસ્ટની ખાસ ગિરદી લાગી રહી ન હતી. ગાડી પાર્ક કરાઈ. સામાન ગેસ્ટહાઉસમાં ગોઠવાઈ ગયો. રૂમ પર હેલ્ધી બ્રેકફાસ્ટ આવી ગયો. બટાકા પૌંવા, બ્રેડ-બટર-જામ, બે મોટાં મગ ભરીને ચા સાથે થોડાં સોલ્ટેડ અને ગ્લુકોઝનાં બિસ્કિટ. વિવેકને ડ્રાઈવિંગના કારણે થોડોક થાક લાગ્યો હતો. એણે નાસ્તો કર્યો અને પલંગ પર શૂઝ કાઢ્યા વિના જ સૂઈ ગયો. સોનાલી સીધી જ બાલ્કનીમાંથી કૂદી દરિયા કિનારે દોડીને પહોંચી ગઈ.

ઊછળીને કિનારે આવીને ફેલાઈ જતાં મોજાઓનાં અવાજમાં સોનાલી ખોવાઈ જવા લાગી. ભીની રેતી સવારનાં હલકા તડકામાં ચમકતી હતી. દરિયામાં દૂર દૂર સુધી નજર ફેકતાં સમુદ્રની પેલી પાર હીરા ચમકતા હોય તેવું સોનાલીને લાગી રહ્યું હતું. તે રેતીમાં નામ લખવા જતી ને હજુ તે નામ પૂરૂ લખાય તે પહેલાં એક વિશાળ મોજું આવીને નામને પાણીમાં પીગળાવી મિટાવી જતું. તે ફરી એ ભીની રેતીમાં નામ લખવા લાગતી. દરિયાની રેતીમાં તેને મજા આવવા લાગી હતી તેણે ભીની કરકરી રેતીનું ઘર બનાવવા લાગ્યું. ઘર બન્યું ત્યાં સફેદ ફીણવાળું મોજું આવ્યું અને તેનાં ઘરને તેની સાથે લઈ ગયું. સોનાલીને દરિયામાં મજા આવવા લાગી હતી. સફેદ પાણીમાં તે ઊભી રહેતી ને પાણી તેનાં પગ નીચેની જમીન સાથે તેને પણ પોતાની અંદર ઢસડી જતું હતું.

ધીમે ધીમે બીચ પર મુસાફરો આવવા લાગ્યાં. ભીડ જામતી ગઈ. મોજાંના ઘુઘવાટામાં સ્કૂલ પ્રવાસનું ટોળું, નશામાં ચૂર યુગલોનું ગ્રુપ અને નવપરણિત જોડીઓ મજા માણી રહ્યાં હતાં. પેરાશૂટવાળો, ફોટા ખેંચનારો, બાઇક પર બેસાડી દરિયાની અંદર જઈ સેર કરાવનારો, પેટી ગળામાં ટાંગી ફરતો ચણાચોરવાળો. ઘોડા, ઊંટની સવારી કરાવનારાઓની ભીડ અને અવાજ દરિયા કિનારાનાં વાતાવરણ સાથે ભળવા લાગ્યાં.

વિવેક ઊઠીને ફ્રેશ થઈ ગયો. તે સોનાલી પાસે કિનારા પર આવ્યો. સોનાલીને પાછળથી આવીને ઝકડી લીધી. તેને હવામાં ઊંચી કરીને ગોળ ફેરવી. સોનાલીની છાતી વચ્ચે એક બદામી રેખા ખેંચાઈ આવી. ખુલ્લાં ગળાવાળા સ્લિવલેસ ટોપ અને ચપોચપ ફિટીંગવાળી જીન્સની કેપરીમાં તે મનમોહક લાગી રહી હતી.

‘તું કંઈ પીશ?’

‘કઈમાં શું-શું છે?’

‘બિયર ઓર સમથિંગ હાર્ડ ડ્રિંક લાઇક જીન, રમ, વોડ્કા.’

‘વન ચિલ્ડ બિયર.’

‘ઓકે ડાર્લિંગ.’ વિવેક બીચની સામેનાં ગંગાસાગર બાર પર જઈ એક પેગ રોયલસ્ટગ શરાબ પી, બે બિયરનાં ઠંડા કેન ઊઠાવીને કિનારા પર આવી ગયો.

‘સાથે ચણા ખાઈશ?’ ફાટ્ટ કરતું બિયરના કેનનું સીલ તૂટયુંને ફીણ જેવું સફેદ પ્રવાહી તેમાંથી નીકળી ઊભરાવા લાગ્યું.

‘લે જલ્દી પીવા લાગી જા.’ સોનાલી બે વારમાં પૂરૂ બિયર ખાલી કરી ગઈ. મગજમાં ઝણઝણાટી થઈ શરીરમાં એક વેગથી સિરહન ઘૂમવા લાગી. બારમાં જઈ વિવેક સાથે ફરી બે પેગ વ્હાઇટ જિન શરાબ તેણે પીધો. હવે દરિયો કંઈક વધુ ખારો અને ગરમ લાગી રહ્યો હતો. આંખના પ્રસ્વેદ જેવું ખારું અને કરકરું પાણી મોઢા અને કાનમાં ફસાઈ જતું હતું. તે અને વિવેક મસ્તીમાં માથું ડુબી જાય ત્યાં સુધીનાં પાણીમાં તરી આવતાં હતાં. નશો ચડતો ગયો તેમ તોફાન પણ વધતાં ગયા... ઘરથી દૂર, સંબંધોથી મુક્ત, નશામાં ચકનાચૂર થવાની બંનેને મજા આવી રહી હતી.

બપોર પડી. બંને રૂમ પર આવીને જોડે જ શાવર નીચે ઊભા રહી ગયા. વિવેક અને સોનાલી એકબીજાના રેતીવાળા તનને સાફ કરવાં લાગ્યાં. ફૂવારાની જલધારા નીચે ઉરપ્રદેશના ભીંજાયેલા ભાગને બાદ કરતાં નશો શાવરના પાણી સાથે ઊતરીને ઓગળી ગયો. વર્ષોના વિયોગનાં તાપથી તપ્ત બદન પર શરાબી આનંદવર્ષા થઈ. સ્નાન બાદ તૈયાર થઈને વિવેકે નોકરને અવાજ કર્યો. ગેસ્ટ હાઉસનો નોકર જમવાનો ઓર્ડર લઈ ચાલ્યો ગયો.

રૂમની આગળનાં ભાગમાં વાંસની કેબિન જેવા એક ઓરડામાં ટેબલ પર ત્રણ-ચાર જાતના શાક, કઢી-દાળ, સંભારા-સલાડ, પાપડ, પૂરી, રોટલી, મિષ્ટાન્ન સાથે કાચના ગ્લાસમાં ફીણવાળી છલોછલ છાશ પીરસાઈ. લંચ લઈને બંનેએ રૂમમાં આરામ કર્યો. ટી.વી. જોયું.

સાંજ પડી ગઈ.

ગાડી ગેસ્ટ હાઉસથી નીકળીને દિવની બજારમાં પાર્કિંગમાં આવી ઊભી રહી. મુસાફરો આવતાં-જતાં દેખાવવા લાગ્યાં. સડકોનાં કિનારે થયેલી સજાવટો દિવને રંગીન બનાવતી હતી. ફૂટપાથ પર લાંબી મોટી છત્રી નીચે ખુરશીઓ પાથરીને ચા-કોફી, કોલ્ડડ્રિંક્સ કે બિયરનાં ઊભરતા ઝાગવાળા ગ્લાસ પીતાં-પીતાં જુવાનિયાઓ ધીમા સંગીતની મજા લઈ રહ્યાં હતાં. મુસીબતોની, મહોબ્બતોની વાતો વચ્ચે સિગારેટનો ધુમાડો હવામાં ભળી ગાયબ થઈ જતો હતો.

વિવેક અને સોનાલી ચાલતાં-ચાલતાં એક કિલ્લાનાં મહાકાય લાકડાનાં લોખંડથી જડેલાં મોટાં દરવાજા પાસે આવ્યાં. વિવેકે ખિસ્સામાંથી મોબાઈલ કાઢીને ફોટા પાડ્યા. સોનાલીનો હાથ પકડી તે પથરાળા ઢાળવાળા કપાયેલા રસ્તે આગળ વધ્યો. કિલ્લાનાં કમરાઓમાં કરોળિયાના ઝાળાં, ધૂળ અને દીવાલ પરથી ઊખડેલા પોપડાં સિવાય કશું ન હતું. આગળ ચોગાનમાં એક જર્જરિત ફૂવારો અને ચબૂતરો હતો. પીપળાનાં ખરી ગયેલાં પાન પર ચાલીને તે સાંકળી સીડી ચડ્યાં. કિલ્લાની ઉપરની બાજુ ટોચ પરથી ચોતરફનું દૃશ્ય આકર્ષક દેખાઈ રહ્યું હતું. એક તરફ ધરતી અને તેની ઉપર બાંધેલા મકાનો અને ઊગેલા વૃક્ષો. એક તરફ પશ્ચિમની દિશામાં ડૂબતો સૂરજ અને એક તરફ તોફાન કરતો દરિયો.

કિલ્લાની પાળી પર આવી વિવેકે લાંબી લોખંડની તોપ પર હાથ ફેરવ્યો. ‘આ તોપ દરિયા તરફથી આવતા દુશ્મનોનાં જહાજ પર આક્રમણ કરી તેને ઘૂસણખોરી કરતાં રોકતી હશે.’

‘તને તો દિવનો ઈતિહાસ માલૂમ હશે?’

‘હા, અહીં પોર્ટુગીઝ અંગ્રેજો આવ્યાં તે પહેલાંનાં સમયથી રહે છે. હવે તેમની વસ્તી ધીમે ધીમે ઓછી થતી જાય છે. ઇ.સ. ૧૪૯૮, પંદરમી સદીનાં અંતમાં વાસ્કો-દિ-ગામા આવ્યો. પહેલો વિદેશી જે પોર્ટુગીઝ હતો. તેમણે દરિયાઈ સંસ્કૃતિને આધુનિકતા બક્ષી. ફળો વેચવા, નાની-મોટી વાંસની ટોપલીઓ-ટોપીઓ બનાવી કે ગૃહશોભાનાં સાધનોનો ગૃહઉદ્યોગ સ્થાપવાથી લઈ ઘરમાં જ કાજુની ખેતી કરવાં જેવા મોનોપોલી વ્યવસાય અને ડ્રાયફૂટનાં વેચાણનાં કામો તે કરતા આવ્યાં અને આજીવિકા ચલાવતા થયા. તેઓ પૂર્વના કિનારે આગળ દક્ષિણમાં ગોવામાં સ્થાયી થયા. પછી સન ૧૫૧૦, પંદરમી સદીનાં પ્રથમ દશકમાં... આમ મારી સામે આમ શું જુએ છે?’

‘હું મારાં વિવેકને સાંભળું છું. બસ...’

‘હા, તો પછી સન ૧૯૬૧, ઓગણીસો એકસાઈઠમાં ગોવા સાથે ભારત સરકારે દિવને મુક્ત કરેલું. પંદર કિલોમીટરમાં ફેલાયેલો આ મારો મનગમતો દ્વીપ છે.’

કિલ્લાની સામેની બાજુ દરિયાની વચ્ચે જેલ દેખાઈ રહી હતી.

‘હવે તે જોવા જવા દેતા નથી.’

‘તે જોયેલી હશે અંદરથી.’

‘યસ, ત્યાં ગુલામીનાં સમયમાં કેદીઓને સજા રૂપે બંદી બનાવી રાખવામાં આવતા હતાં.’

‘આ પથરાળ દુર્ગની બનાવટ પણ આધુનિક છે નહીં!’

કિલ્લા પરથી ઊતરીને આગળ નીકળી સાંકળી બજારનાં રસ્તે થોડાં ટુ-વ્હીલર્સ સાઇકલ સ્ટેન્ડમાં ઊભા કરેલાં દેખાયાં. ચાર રસ્તા પર રસ્તો નાનો અને વેરાન અને વળાંકદાર બનતો હતો. આગળ ઊંચો આરસનાં રંગનો ચર્ચ આવ્યો. બંને ચર્ચમાં આવ્યાં અને પછી ત્યાંથી સીધા એક રિક્ષા પકડીને સનસેટ પોઈન્ટ ગયા. ત્યાંથી વિવેકે એક ટુરિસ્ટ ગાઈડ-બુક ખરીધી. દિવનાં નક્શા સાથે તે નામ વાંચવા લાગ્યો. અતિથિ ગૃહ, સર્કિટ હાઉસ, નયદા ગુફા, વોટર ફોલ, સમર હાઉસ, ચક્રતીર્થ બીચ...

‘એ..એ..એ..’ વિવેકનો હાથ ખેંચી સોનાલી તેને આઇસક્રિમવાળા પાસે લઈ આવી. ‘મેંગો મારી ફેવરિટ અને તારાં માટે ચોકલેટ, તારી ફેવરિટ.’

એક પથરીલા ઢોળવની ટોચ પર બેસીને ચોકબાર-મેંગોબાર ખાતા-ખાતા બંને સામે પશ્ચિમમાં સૂર્ય ધરતી ફાડી તેમાં સમાઈ જતો જોઈ રહ્યાં. એકાદું વાદળ ચીરીને પ્લેનનાં પસાર થવાનો કર્કશ અવાજ પણ વચ્ચે આવી ગયો. સૂર્યાસ્તનાં લાલ, ગુલાબી, કેસરી, તાંબા જેવા બદામી પ્રકાશમાં વાળની લટો સોનાલીનાં ગાલને અથડાઈ જતી હતી ને વિવેક તેને એક જ નજરે જોયા કરતો હતો.

‘શું કરે છે? ચોકબાર પીગળી ગઈ. ખાવા લાગી જા, નહીં તો હું આ પૂરી કરીને એ પણ ખાઈ જઈશ.’

‘એક વાત પૂછું સોનાલી? થોડી ગંભીર છે.’

‘યા, બોલ.’

સોનાલીએ રૂમાલથી હાથ લૂછી પર્સમાંથી મિનરલ વોટરની પાણીની બોટલ કાઢીને એમાંથી પાણી પીધું વિવેકનાં હાથ પણ તેણે ધોવડાવ્યાં.

‘જીવનમાં મનગમતી વ્યક્તિ સાથે લગ્ન થાય કે ન થાય શું ફરક પડે છે?’

સોનાલી ક્ષણાર્ધ વિવેક સામે જોઈ રહી. વિવેકે આ શું પૂછી નાખ્યું! તે તેનાંથી બીજી તરફ ફરીને કહેવા લાગી...

‘લગ્ન માણસની વ્યક્તિગત મનશા અને કુરબાનીની ઈચ્છાથી થાય છે. સારામાં સારા નહીં, પરંતુ મનગમતા પાત્રને પસંદ કરી લગ્ન કરવાંની ઈચ્છા હર વ્યક્તિની હોય છે વિવેક. માણસ સાંસારિક સુખની પ્રાપ્તિ કે ખ્વાબો પૂરા કરવાં માટે પરણતો હશે. મારાં માટે એ ક્યારેય બંધન કે મુક્તિ બન્યા નથી. મેં બનવા દીધા પણ નથી. મારી સ્ત્રી તરીકેની મનોઇચ્છા, સ્વતંત્ર વ્યક્તિ તરીકેની મનોકામના દબાવી મેં હમેશાં બીજાની ચાહનાઓને, આદેશોને માન આપ્યું છે. અને તું..’ સોનાલી વિવેકથી નજીક આવી ગઈ. ‘તું કેમ હજુ સુધી કોઈ બંધનમાં બંધાયો નથી?’

‘ચાલતાં-ચાલતાં વાત કરીએ?’

હવે સાંજ ઓલવાઈ અંધારાતી રાત પડવાની શરૂઆત થઈ ચૂકી હતી. દીવાદાંડીનો ગોળગોળ ફરતો-ચકરતો-ધૂમતો પ્રકાશ અજવાળું ફેલાવી જતો હતો. દરિયામાં વહાણોની સર્ચલાઇટની બત્તીઓનાં સિગ્નલો ઝબકતા દેખાતા હતાં. હાઇ-વેની બંને બાજુ નારંગી રંગનો ઉજાસ ઢોળાઈ રહ્યો હતો. વાહનોની અવર-જવર ઘટી રહી હતી. રસ્તા સૂમસામ બની રહ્યાં હતાં. સોનાલી અને વિવેક પોતપોતાનાં અભિપ્રાયો આપતા ગેસ્ટ હાઉસ પર પાછાં આવી રહ્યાં હતાં.

‘વાત લગ્ન ન કરી શકવાની નથી. વાત સાથે જીવવાની છે. ગમતી વ્યક્તિ સાથે જોડે જીવવાથી વધીને બીજી કોઈ મોટી વાત હોતી નથી. દુનિયા, સમાજ, સંબંધી, સગા-સ્નેહી મિત્રોથી મુક્ત થઈને રહેવાનું. લિવ-ઇન-રિલેશનશિપ એટલે કે લગ્ન બહારનાં સંબંધ નહીં પણ એક અકળામણ, ઉપેક્ષા અથવા કમેંટ્સ વિનાનાં, હકથી જીવવાનાં લવ એન્ડ હેટનાં સંબંધ. સુખ-દુ:ખની જેમ મુક્તિ અને બંધન પણ પરસ્પર જોડેયેલાં છે. એકનું અસ્તિત્વ બીજાને આભારી છે.’

‘પ્રેમમાંથી, સંબંધમાંથી મુક્ત થઈ સંપૂર્ણ મનુષ્ય બની શકાય છે. જ્યાં સુધી સમાજમાં રહીશું ત્યાં સુધી જાનવરનાં લક્ષણો છૂટશે નહીં. સમાજથી દૂર રહી સુદ્રાત્મા બની શકાય છે.’

‘તું તો ઘોચું જેવી વાત કરે છે.’ વિવેકને માથામાં ટપલી મારી તેનાં વાળ વીખી સોનાલી ત્યાંથી ભાગીને આગળ નીકળી બજારમાં પરત ફરી ગાડીમાં બેસી ગઈ. ગેસ્ટ હાઉસ આવી ગયું. બાલ્કનીનાં હિંચકામાં ઝૂલતાં ઝૂલતાં સિગારેટ પીતા વિવેકે અંધારામાં આંબાનાં વૃક્ષો પરની લટકતી કેરીઓ જોઈ. લીમડાનાં, જાંબુનાં હવામાં ફડફડતા મખમલી લીલા પાંદડામાંથી સરસરાટ કરતો પવન ફૂંકાતો ને ઘનઘોર ઘટાઓ પવન બેસી જતો ત્યારે શાંતિ અનુભવી. ખામોશી વચ્ચે ટ્યૂબલાઇટનાં પ્રકાશમાં જીવતા-ઊડતા અસંખ્ય જીવજંતુઓના ગણગણાટ અને દરિયાની ભરતીનાં મોજાંની ગર્જનામાં એક વિચિત્ર અવાજ આવ્યાં કરતો હતો. આકાશમાં તારાં દેખાવવાનું બંધ થયુંને વાદળો બંધાઈ ગયાં. ટપોટપ થોડી પાણીની બુંદો પડી ને વિવેક સિગારેટ ફેંકી અંદર આવી ગયો. પૂરો રૂમ મીણબત્તીની રોશનીમાં પીળા રંગનો લાગી રહ્યો હતો. એક નાની ટીપોય પર ડિનર ઢાંકેલું રાખેલું પડ્યું હતું.

સોનાલી બાથરૂમમાંથી બહાર આવી. ‘મને બહું ભૂખ લાગી છે, જમવાનું ઠંડુ થાય તે પહેલાં જમી લઈએ.’

વિવેકની નજર સોનાલી પર પડી. ભીના વાળ, હાથમાં ટુવાલ અને રેશમી સફેદ નાઈટીમાં સોનાલીનું બદન રાતની ચાંદની, રૂમની રોશનીમાં ભરપૂર ભરાવદાર અને ઉત્તેજિત કરી નાખનારું વિવેકને લાગ્યું.

‘કાલનો શું પોગ્રામ છે?’

રોટીનો ટુકડો તોડી પંજાબી સબ્જીમાં ડૂબાડીને ખાતાં વિવેક કહ્યું, ‘સપ્રાઈઝ છે, ફિશીંગફન. અચાર આપ.’

‘વાહ, મજા આવશે નહીં?’

‘હા. મેં જમી લીધું. જમવામાં ખાસ મોજ ન આવી. થોડું પીવું છે હવે, તું પીશ?’ વિવેકે સોનાલીને પૂછ્યું અને પછી કહ્યું, ‘ઓહ, ના, તું પ્રેગનેન્ટ છે માટે બહું સારું નહીં બાળક પર ગલત અસર પડે.’

સોનાલીએ ડિશને હાથથી હડસેલી.. ‘તું મારી ચિંતા કર. મારાં પ્રેગનેન્ટ હોવાની નહીં, તું મારો પતિ નથી સમજ્યો.’

સોનાલીનાં અવાજમાં ખિન્નતા આવી ગઈ. વિવેક રૂમનો દરવાજો પટકી ગેસ્ટ હાઉસની બાજુના બારમાં શરાબ પીવા ચાલ્યો ગયો. પાછાં ફરતાં સોનાલી માટે પણ લેતો આવ્યો. તે રૂમમાં પ્રવેશ્યો ત્યારે સોનાલી બિસ્તર પર સૂતી ટી.વી. જોતી હતી. ટી.વી.ની સ્વિચ ઓફ કરી તે નારાજ સોનાલીને મનાવવા લાગ્યો. એક ગ્લાસમાં થોડી શરાબ સાથે સોડા અને પાણી ઉમેરીને તેણે સોનાલીને આપ્યું.

‘મારે નથી પીવું, લિવ મી વિવેક. દૂર જા.. આઉચ..’ વિવેકે શરાબની ઘૂંટ મોઢામાં ભરી સોનાલીનાં હોઠો વચ્ચે પોતાનાં હોઠ ફસાવી નાંખ્યા. પેગ જરા વધુ સ્ટ્રોંગ બની ગયો હતો. સોનાલીને તે શરાબની ઘૂંટ તેનાં ગળામાંથી થઈ પેટમાં જઈ પડ્યો તેવો અહેસાસ થયો. તેણે વિવેકને કસીને જકડી લીધોને પૂરેપૂરો પલંગ પર પોતાની જોડે લેટાવી લીધો. શરીરનાં ઘર્ષણ સાથેની ક્ષણો પસાર થઈ સવાર પડી.

પરોઢ થઈને કૂકડાંની બાંગ કૂકડે-કૂક અને કોયલનાં કેકારવ કુહુ કુહુનો સાદ આવ્યો. ક્યાંક દૂર ખેતરમાંથી મોરનું ટેહુંક ટેહુંક સંભળાયું. વિવેક બેડ પર સળવળ્યો. આંખો ચોળી ઊઠ્યો ત્યારે સોનાલી નિર્વસ્ત્ર ચાદરમાં લપેટાયેલી સૂતી હતી. પોતાની છાતી પરથી તેનો હાથ હટાવી ઊંઘમાં ખલેલ ન પડે એ રીતે તે ચૂપચાપ નાઇટ-સૂટ પહેરીને જોગિંગ કરવાં કિનારા પર ચાલ્યો ગયો અને પરત આવ્યો ત્યાં સુધીમાં સોનાલી નાહીને ફ્રેશ થઈ ગઈ હતી. બ્રેક-ફાસ્ટ માટે તે તેની રાહ જોઈ રહી હતી. નાસ્તો પતાવી વિવેક તૈયાર થયો ત્યાં સુધીમાં સોનાલીએ જરૂરી સામાન પૅક કરી લીધો હતો.

બંને બે દિવસ માટે ‘ફિશીંગ ફન’ પર જવા નીકળી ગયાં.

ક્રમશઃ