માં ની મમતા

પોતાના જીવને જોખમમા નાંંખી મને જન્મ આપી જાય,

એ મા નાં ઋણ મારાથી કેમ ભૂલાય.

ઓછું ભણેલી છતાં મારા સંસ્કાર સિંચી જાય,

એ મા નાં ઋણ મારાથી કેમ ભૂલાય.

પોતે ભીનામાં રાત કાઢી મને સૂકામાં સુવડાવી જાય,

એ મા નાં ઋણ મારાથી કેમ ભૂલાય.

પોતાના પેટે પાટા બાંધી જે મને ઉછેરતી જાય,

એ મા નાં ઋણ મારાથી કેમ ભૂલાય.

મારા બીમાર પડવાથી ઓળગોળ થઈ જાય,

એ મા નાં ઋણ મારાથી કેમ ભૂલાય.

મને ઘેર આવતો જોઈ જેનું મુખડું મલકાઈ જાય,

એ મા નાં ઋણ મારાથી કેમ ભૂલાય.

જે ના વહાલના વંટોળે આખો સાગર સૂકાઈ જાય,

એ મન ઋણ મારાથી કેમ ભૂલાય.

મા નાં રુદનને જોઈ જેની પાપણો ભીંજાઈ જાય,

એ મા નાં ઋણ મારાથી કેમ ભૂલાય.

બાપ મને ખીજાતા જે બાપ સામે બોલી જાય,

એ મા નાં ઋણ મારાથી કેમ ભૂલાય.

જેની પ્રાર્થના સામે ભગવાન પણ નમી થાય,

એ મા નાં ઋણ મારા થી કેમ ભૂલાય.