એક સવાલ

વારંવાર શંકા માથું ઉચકે,

હળવે રહીં ટકોરા મારે,

વિનય વિવેક વગર અંદર આવી,

એતો અઠે દ્વારકા કરે.

હળવે હળવે એ રાયનો દાણો,

પર્વત બની જાય,

મનની શાંતિ સુખ જોખમાય જાય,

સમય સંજોગ ને સંબંધને અવગણી,

વાર્તાની રાજકુમારી જેવી,

દિવસને રાત વધતી જાય.

તર્કબંધ દલીલો સબૂતો,

કશુંજ ન ગણકારે,

બસ એની આગ ફેલાવતી જાય.

બેચેની અજંપો અકળામણ વધારતી,

એ શંકારાણી વિવેક બુધ્ધિને વશ કરી,

પોતાનું સામ્રાજ્ય વધારી,

વિનાશ નોતરતી રહે.

ત્યારે એક સવાલ જાગે,

આ વણજોઈતા મહેમાનને,

દ્વાર પરથીજ આવજો કહીં,

હંમેશા શાંતિ જાળવીએ તો !

પણ એ સવાલના જવાબમાં

એક શંકા હે ! ભગવાન,

પાછી શંકા.