କାନ୍ଦ କାହାଣୀ

ଜନମେ ଆସିଛି କୁଆଁ କୁଆଁ କାନ୍ଦି

     ସେଇ ଏକା ବନ୍ଧୁ

     ସାଥିରେ ଅଛି ।

ସୁଖ ଠାରୁ ଦୁଃଖ ଅତି ଆପଣାର

     ନଲୋଡିବି ଯିଏ

     ପାଖେ ରହୁଛି ।।

ସୁଖ ଆସୁଥାଏ ଅତିଥିଟେ ହୋଇ

     କିଛି କ୍ଷଣ ରହି

     ଯାଏ ସେ ଚାଲି ।

ଦୁଃଖ ରହିଥାଏ ତମାମ ବରଷ

    ଦରଦୀ ବନ୍ଧୁ କି !

     ପାରୁନି ଭୁଲି ।।

ଫୁଲ ପରି ଯା'ର ନରମ ଦେହକୁ

      ସୁଖ ବୋଲି ଭାବେ

      ଯଉବନରେ ।

କେତଟି ମୂହୁର୍ତ୍ତ ଏଇ ରତିକ୍ରୀଡା

      ଚବିଶ ଘଣ୍ଟାର

      ଗୋଟେ ଦିନରେ ।।

ପର କିଏ ଆମ ନିଜର ବି କିଏ

     ପଶୁଠାରୁ ହୀନ

     ପ୍ରକୃତି ପୁଣି ।

ମଣିଷ ହୋଇକି ମାନବିକତାରେ

     କୋଟି ହୃଦୟକୁ

     ପାରୁନି ଜିଣି ।।

ସୁବର୍ଣ୍ଣରେ ନୁହେଁ ମାଟି ପାତ୍ର ଜଳ

     ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟାଇବା

     ପାଇଁକି ଯୋଗ୍ୟ ।

ଭୋଗେ ହୁଏ ରୋଗ ତ୍ଯାଗ ହିଁ ଯଥାର୍ଥ

      ସ୍ବାଭିମାନ ପଣ

      ପ୍ରକୃତ ସ୍ବର୍ଗ ।।

ମରଣ କାଳରେ ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ

     କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ସତେ

     ଦେବେ ମେଲାଣି ।

କାନ୍ଦ ଠାରୁ ସୁଖ  ହସରେ ନଥାଏ

     ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁର ଏ

     କାନ୍ଦ କାହାଣୀ ।।