ନିବେଦନ

କେତେ ନାମ କେତେ ରୂପ ଯେ ତୁମର

କେତେ ବିଶ୍ୱାସର ଗଣ୍ଠିଧନ,

ନିଃଶ୍ୱାସଠୁ ବଳି ଜୀବନ୍ତ ତୁମେ ଗୋ

ତୁମ ଠାରେ ନାହିଁ ଅଭିମାନ ।

ଆଦରେ ନେଇଛ କୋଳେଇ ଯେତେକ

ଆର୍ତ୍ତ ଅନ୍ତରର ବିକଳ ଡାକ,

ବିବଶ ବି ତୁମେ ଭାବ ସ୍ନେହ ବଶେ

ନିରେଖି ଭକ୍ତର ଦୁଃଖଦ ମୁଖ ।

ତୁମରି ନିର୍ଦ୍ଦେଶେ ଆଗକୁ ଯିବାକୁ

ଆଲୋକର ବାଟ ଦିଅ ଦେଖାଇ

ସେଇ ଆଲୋକର ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ବର୍ତ୍ତିକା

ତୁମ ସନ୍ଧାନର ଠିକଣା ତହିଁ ।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଦେଇ ମୁଁ ଭୋଗିନି ତୁମକୁ

ହୃଦୟ ଭିତରେ ଅନୁଭବିଛି,

ମୋ କଲା କର୍ମର ଫଳ ଭୋଗିବାକୁ

ତୁମ ଆହା ପଦକୁ ସାହା କରିଛି ।