ତଥାପି ସ୍ଵାଧୀନ ଆମେ

ମାଟି ଭାଗ ହୁଏ ଜାତି ଜାତି ପାଇଁ,

ଧର୍ମ ପାଇଁ ହୁଏ ଲଢ଼େଇ,

ମଣିଷର ଧର୍ମ ମଣିଷପଣିଆ,

କେହି ତ ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ ।

ନବବଧୂ ଜଳେ ଯଉତୁକ ପାଇଁ,

ଭିକ ମାଗେ ବୁଢ଼ା ବାପ,

ଋଣଭାର ବୋହି ଚାଷୀ କରେ ଏଠି,

ଆତ୍ମହତ୍ୟା ପରି ପାପ ।

ଚରମ ସୀମାରେ ନାରୀ ନିର୍ଯାତନା,

ଡରି ଡରି ଜିଏଁ ନାରୀ,

ମଣିଷ ଖୁମ୍ପଇ ମଣିଷର ଦେହ,

ଶାଗୁଣା ବିଲୁଆ ପରି ।

ପାଠୁଆ ହାତରେ ମଦର ବୋତଲ,

ଅପାଠୁଆ ହାତେ ଶାସନ,

ଟଙ୍କା ଦେଖି ଏଠି ଚାକିରୀ ମିଳଇ,

ହତାଶ ଶିକ୍ଷିତ ଜନ ।

ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର ବୋଝେ ଛାଡୁଅଛି ରଡ଼ି,

ଶୁଣି କି ପାରୁନ କିଆଁ,

ଲୁହ ଲହୁ ହୋଇ ଡହଳ ବିକଳେ,

କାନ୍ଦେ ମୋ ଭାରତ ମା ।