ନୀରୁତା ମଧ୍ୟାହ୍ନ

ବୈଶାଖୀର ଉଷ୍ଣତାରେ

ବିହ୍ଵଳିତ କରେ ---

ବାଉଁଶ ବଣର ବଂଶୀ ;

କିଏ ବୁଝେ ଦ୍ରୌପଦୀର ଦୁଃଖ

କୃଷ୍ଣ ପାଇଁ ଲମ୍ବିଯାଏ

ପିନ୍ଧା ପଣତ

ପ୍ରିୟଜନ ନୀରବ ମୁଦ୍ରାରେ

ଭାବୁଛନ୍ତି ପଶା ପାଲିର ଚିହ୍ନ;

ପଂଚଭୂତର ପିତୁଳା ପରି ଜୀବନ

ଜଳନ୍ତା ନିଆଁରୁ ମୁକ୍ତ

ଉଦ୍ଧବ ଆସିବେ ଆଉଥରେ

ମହମହ କୃଷ୍ଣ ବାସ୍ନାରେ ;

ଅନେକ ଅନ୍ଵେଷଣ

ନୀରୁତା ମଧ୍ୟାହ୍ନ

ନିର୍ବିକାର ସବୁ ରାତି

ଯୁଗରୁ ଯୁଗ ଯାଏ ;

ବୈଶାଖୀର ତତଲା ଓଠରେ

ବଂଧା ପଡେ ବଳକା ବିତୃଷ୍ଣା

ଭିଜିବାର ପରମ ଶାନ୍ତିରେ ;