ମୃତ୍ୟୁ

ସକାଳର ବାଳୁତ ସୂର୍ଯ୍ୟର ଶୋଭା ଠାରୁ    

ଗୋଧୂଳିର ଦିବାକର ଅସ୍ତ ଯାଇଁ ମୁଁ ଲିପ୍ତ ରହେ 

ମୋର ଜୀବନର ସଂଗ୍ରାମ ଭିତରେ l 

ସନ୍ଧ୍ୟା ଆସେ  

ଆସେ ପୁଣି ରାତି  

ଅନ୍ଧାରର ଚାଦର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆକାଶକୁ ଢାଙ୍କିଡିଏ l 

ମୁଁ କ୍ଲାନ୍ତ ହୋଇପଡେ  

ମୁଁ ସମର୍ପଣ ହୋଇଯାଏ ଶେଜକୁ l

ରାତିର ତିମିରକୁ ଚିରି ତମେ ଆସ  

ଶ୍ୱେତ ରଙ୍ଗର ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି l

ମୁଁ ହତଵାକ ହୁଏ ଏ ଅନ୍ଧାରରେ ଦେଖି ତମକୁ  

ଆଉ ନିଜକୁ ଧିକ୍କାର କରେ l 

ଦିବା ସ୍ୱପ୍ନ ଭିତରେ ମୁଁ ଭାସିଯାଇ 

ବାସ୍ତବକୁ କେମିତି ପାସୋରିଦେଲି ନିଜ ଠାରୁ l