ଲଣ୍ଠନ

 

 ଆଜିକାଲି ପିଲା ଲଣ୍ଠନ କହିଲେ

 ପାରନ୍ତିନି କିଛି ବୁଝି

 ଆଗକାଳ ପିଲା ପାଠ ପଢୁଥିଲେ

 ରାତିରେ ଲଣ୍ଠନ ତେଜି ।

 କିଏ କହେ ତାକୁ ଲଣ୍ଠନତ ପୁଣି

 କିଏ କହେ ହାରିକିନି

 ରାତିସାରା ଜଳି ଆଲୁଅ ଢାଳଇ

 ଭରିଦେଲେ କିରୋସିନି ।

 ଲଣ୍ଠନ ବତୀର ଚାରିପଟେ ଘେରା

 ସ୍ବଛ୍ଛ କାଚ ଆବରଣ

 ପବନ ବହିଲେ ନଲିଭି କରଇ

 ଆଲୋକର ବିକିରଣ ।

 ବତୀର କଳାରେ କାଚ ହୁଏ କଳା

  ଆଲୁଅ ଦିଶେନି ଭଲ

 ସବୁଦିନ କାଚ ପୋଛି ସଫାକଲେ

  ବତୀ ହୁଏ ଝଲମଲ । 

 ଯେଉଁ ଗାଁ କୁ ତ ଯାଇନି ବିଜୁଳି

 ଲଣ୍ଠନ ଭରଷା ସେଠି

 ସବୁ ଘରେଘରେ ଜଳଇ ଲଣ୍ଠନ

 ନଇଁ ଆସେ ଯେବେ ରାତି ।

 ଗାଁ ହେଉ ଅବା ହେଉ ସେ ସହର

 ବିଜୁଳି ତ ଚାଲିଗଲେ

 ଅମା ଅନ୍ଧାର କୁ ଡର ରହେ ନାହିଁ

 ଲଣ୍ଠନଟି ଘରେ ଥିଲେ ।

 କିଏ କହେ ତାକୁ ଅଲୋଡା ଅଖୋଜା

 ଭାରି ଉପକାରୀ ସିଏ

 ବେଳ ଅବେଳରେ ଭରଷା ହୁଅଇ

 ପାଖେ ଯେବେ ସେତ ଥାଏ ।