ଜ୍ଞାନୀ ପେଚା

ବରଗଛ କ୍ରୋଟରରେ ଗୋଟିଏ ପେଚକ l

ବସାକରି ରହୁଥିଲ ଖାଇ ପୋକ ଯୋକ l

ବାୟସଙ୍କ ଭୟରେ ସେ ଲୁଚି ଥାଏ ଦିନେ l

ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଦୃଷ୍ଟି ତା'ର ଅଟେ ଦିନ ଅବସାନେ l

କ୍ରୋଟରେ ବସି ସେ କିନ୍ତୁ ଦେଖୁଥାଏ ସବୁ l

କହେ ଅଳ୍ପ କିଛି ମାତ୍ରେ ତାହାର ସ୍ୱଭାବୁ l

ମିଛ, ଖଚ, ପାପ,ପୁଣ୍ୟ ସଂସାରର ବାଣୀ l

ସବୁ ଶୁଣି ଅଳ୍ପ କହେ ହୋଇ ଶୁଣେ ଧ୍ୟାନୀ l

ଜ୍ଞାନର ପ୍ରତୀକ ସେହି ପେଚା ମହା ଜ୍ଞାନୀ l

ତେଣୁ ବାହନ ବାଛିଲେ ସାଗର ଦୁଲଣୀ l

କହିଥାନ୍ତି ଲୋକେ ପେଚା ଡରକୁଳା ଭାରୀ l

କିନ୍ତୁ ସେ ଅଟେ ଜଗତେ ଜାଗ୍ରତ ପ୍ରହରୀ l

ବେଶି ଦେଖି କମ୍ କହି ବେଶୀ ସିଏ ଶୁଣେ l

ସେହିପରି କିଆଁ ଆମ୍ଭେ ହେବାନାହିଁ ଜଣେ l