ଝରା ଫୁଲ

ଫୁଲ ତ ଫୁଲ ସେ ସଭିଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଫୁଲ,

ଆପଣାର ବନ୍ଧୁ କୁ ବାନ୍ଧି ରଖେ ତା ପାଖେ ସେଇ ଫୁଲ ।

ବଣରେ ଫୁଟି ମୁଁ ବଣରେ ଝଡିଯାଏ , 

ସହରରେ ଫୁଟି ବି ମୁଁ ଆଜି ଝଡିଯାଏ ।

ମନ ଖୋଜେ ନା ମନର ମଣିଷ କୁ, 

କି ଖୋଜେ ନା ମନ ନିଜର ମଣିଷକୁ ।

ଚାହେଁନି ମୁଁ  ଇଶରଙ୍କ ପାସେ ମହିବାକୁ,

ଚାହେଁନି ମୁଁ ମଣିଷ ର ମାଳା ହୋଇ ମହିବାକୁ ।

ଚାହେ ମୁଁ ସେଇ ସଚ୍ଚା ମଣିଷ ପାଖେ ମହିବାକୁ,

ଚାହେ ମୁଁ ସେଇ ସେବକର ମାଳା ହୋଇ ମହିବାକୁ ।

ଆଜି ସେଇ ମଣିଷ କୁ ପାରେନି ଖୋଜି ମୁହିଁ , 

ସେପାଇଁ ଯେ ହୋଇଛି ଝରାଫୁଲ ଆଜି ମୁହିଁ ।

ଝରି ଝରି ଯାଏ ମୋ ଜୀବନ ପ୍ରାଣ , 

ମୁଁ ଯେ ସେ ପାଇଁ ଝରା ଭିଜା ପ୍ରାଣି ।

ମୁଁ ଯେ ଆଜି ଝରି ଝରି ଯାଏ ତା ସ୍ରୋତରେ ,

ମୁଁ ଯେ ଆଜି ଝରି ଝରି ଯାଏ ତା ସ୍ରୋତରେ ।

ମୋ ମନ ଯେ ଆଜି ହୁଏନା ପୁରଣ,

ମୋ ସାଥୀ ଯେତେ ଯେ ଆଜି ଝରା ର ଝରଣା ।

ମୁଁ ଯେ ଆଜି ଦୁଃଖିତ ହୁଏ ପାରେନା କେହି ଜାଣି ,

ମୁଁ ଯେ ଆଜି ଦୁଃଖିତ ହୁଏ ପାରେନା କେହି ଜାଣି ।